Zaterdag, 11 juli 2009.

Costa Luminosa, op zee.

2. De 12 Kringen van de Hel van Dante.

Flink overslapen maar geen erg, er werd vandaag toch enkel maar op volle zee gevaren. Helemaal bovenaan de boot gaan ontbijten op ’t zwembaddek in “the late breakfast corner” waar je vanaf je tafeltje de golven van de scheepswand af ziet spatten. Ze waaieren uiteen en soms als de zon er op schijnt verschijnen er in een flits regenbogen in ’t sproeiwater! Dit schip, nou ja schip, drijvend hotelgebouw is een veel correctere benaming, vaart enorm snel. In de verte is de zee grijs, maar als het water door het geweld van de boot gebroken wordt valt het uiteen in zwart, donkerblauw, azuur, sneeuwwit, ijsblauw… Alle kleuren blauw-grijs-groen. Als je er naar kijkt en je hersenen een honderdste van een seconde kan stilzetten, dan zie je in de wilde watermassa’s mini-werelden die bestaan uit bergen en sneeuwvlaktes. Als een golf pas veel verder van de boot plots vertikaal omhoog spat lijken het wel vulkaanuitbarstingen op een blauwe planeet.

Aan het zwembad zitten is niet leuk. Een lawaai van jewelste. Het animatie-team zorgt full-time voor een hoop herrie. Zelfs hun yoga-les moet gebeuren bij keiharde “relaxerende” muziek. Alles wordt dan ook nog eens extra uitgezonden op het reuzefilmscherm boven het zwembad. Na de yoga volgde de dansles, merengue, dat werd er dus niet beter op. Nog nooit mensen merengue weten dansen als een polonaise rond een zwembad. Italianen zijn blijkbaar echt wel tot alles in staat. Aan al dat lawaaigedoe nemen hooguit 20 toeristen deel. De honderden anderen die rustig van aan een tafeltje of uit een ligzetel naar de zee zitten te staren moeten maar meegenieten van de herrie. Gelukkig kunnen wij naar ons Samsara-sauna-gedeelte vluchten. Weg van ‘t lawaai, heerlijk naar mijn terras waar ik alleen de wind en het geklots van ’t water hoor.





Snel!!...



...Naar de rust van mijn eigen terrasje!

Van onze kamer naar het wellness-center is het nog geen 20 meter lopen, dus wanneer je maar zin hebt kan je er gaan zonnen of bubbelen of stomen. Of gewoon in stilte vanop een rustbed tussen twee schermen naar de zee zitten staren en ondertussen een potje kruidenthee zetten. Een heerlijke verpozing. Relaxen en naar zee staren.

Na deze adempauze werd het terug etenstijd en kwamen we opnieuw in de hel van Dante terecht. Met zelfs op de middag live muziek. De muzikanten die hier aan boord werken zijn niet te tellen. In ’t binnenste van dit schip lijkt het zelfs op de middag nacht. Het casino is open, de winkels hebben geen ramen, alles baadt in kunstlicht. Véélkleurig wel te verstaan. Tijdens de lange trajecten van kajuit naar eetzaal heb ik maar alvast wat foto’s genomen. Sommige dingen zijn echt te moeilijk om te beschrijven. Voor sommige kakafonieën heeft een mens geen woorden.



Een fragment van de centrale lobby met bar en salons.

Drie verdiepingen van dit schip lijken doorlopende drankgelegenheden, shops en MacDonald’s-eetbarrakken. Ellenlange togen met summiere buffetten, formica eettafeltjes die allemaal vol zitten, en waar zo ongeveer voor gevochten wordt als er eentje aan de raamzijde vrij komt. Een heksenketel van lawaai in een decor dat een kruising is van een tafereel uit Peter Pan, een etalage van een speelgoedwarenhuis, en dat alles belicht met veel te veel lichtjes in de potsierlijkste kleuren. Niet bepaald een leuke plek om te eten.

Gelukkig mochten we bij twee lieve 80-ers aanzitten die hun pensioen al cruisend doorbrachten. Ze maakten de ene Costa-cruise na de andere, dus wisten zij vrij veel te vertellen. Ook dat het schip onmiddellijk rechtsomkeer zou maken als er in Spitsbergen ijsberen zouden opgemerkt zijn…

Daar gaan mijn ijsberen dus.

Toen we terug langs ’t zwembad naar onze stille kant liepen zonden ze daar op ’t reuzescherm de Ronde van Frankrijk uit. In ’t Italiaans… Mens wat een gedoe en een drukte toch allemaal. Ze zitten daar allemaal op ligbedjes naast mekaar naar dat scherm te staren, de ene op een handdoek in een bikini en daarnaast iemand met een trui aan en gehuld in een dekentje…

Na de lunch hadden we een mysterieuze afspraak in de Samsara waar we getrakteerd weren op een “metabolismemeting”. Een doorzichtige verkooptruuk, maar kom laat ze maar eens proberen. Er werden twee klevertjes op hand en voet geplakt en daaraan werd een machine van Biodynamics aangesloten. De draadjes werden al losgekoppeld terwijl de machine nog vrolijk doorratelde en printte hoeveel te dik we waren, hoeveel water ons lijf vasthield, en hoeveel massa’s algenpillen we zouden moeten kopen om dat allemaal een beetje terug in orde te krijgen à 80 euro ’t potje. Vriendelijk vaarwel gezegd en onze walvislijven (na die meting zijn we daar echt wel van overtuigd) te rusten gelegd in diverse sauna’s, stoombaden, hete stenen zetels en bubbelbaden met uitzicht op zee. Er is pal in de boeg een zeewaterzwembad en als je daar ronddrijft dan lig je mee te klotsen op het ritme van de zee. Heerlijk! De zichten zijn prachtig vanuit het Samsara gedeelte. En dan die rust... In ’t solarium heb ik een rij dutjes aan mekaar geregen. Paul kwam me wekken met een vreemd brouwsel van Ayurvedische thee. Jammergenoeg had hij de kruiden gewoon in ’t glas gelaten in plaats van de thee  in een theepot te maken. Het werd meer gras eten dan thee drinken. Bitter gras dan wel. Maar ‘t is ‘t gebaar dat telt.

Vanavond maar terug in ons Samsara-restaurant gaan eten want de rust is toch ook veel waard. Het eten was zelfs iets beter dan gisteren. Nog niet echt om over naar huis te schrijven maar er zat toch al smaak aan. Hoewel ’t lang geleden is dat ik op een gerecht nog eens peper en zout gestrooid heb en ik hier wel vol overgave zit te schudden… Dat zegt toch wel heel wat over hun keuken. Ik vrees anders dat dat toch nog ’t beste restaurant van ’t schip is want ook ene met gouden epauletten kwam daar dineren.

Heel de boot (meer dan twee maal de kathedraal) afgewandeld naar de boeg, langs de monsterlijkste bars, casino’s, winkelmalls, disco’s, chocolade-bars, cigar-bars, kunstgallerijtjes, kortom ge kunt het zo gek niet bedenken of ’t is er maar dan wel in de kitscherigst mogelijke uitvoering. Precies allemaal spul dat “over the top” bevonden werd voor de Sinksenfoor en dan hebben de Chinezen dat maar in een cruiseschip gebruikt. Zelfs aan ’t plafond van ’t Samsara zwembad hangen Chinese monsters in de hoeken. Ze zullen wel geluk brengen, daar twijfel ik niet aan, maar ze zijn toch zó lelijk. In van die snoepjeskleuren…

Michael Jackson moet uiterst stijlvol gewoond hebben in vergelijking met deze Villa Kakelbont.



De gang van de toiletten... Niet simpel om de deur te vinden.
Nog moeilijker om een deurkruk te vinden want die is er niet.
Ze gaan electronisch open en dicht.



Het casino.



De mezzanine van de nachtclub. Zeer geschikte plek voor kleurenblinden.
Ook voor doven trouwens.



Een rustiger hoekje. Als je je oren dicht houdt tenminste.
Want net achter de hoek staat een saxofonist...
hartverscheurend romantische "cruisebootbarmuziek" te toeteren.
Aangesloten op een flinke geluidsinstallatie.
Waarvan de volumeknop op de hoogste stand geblokkeerd lijkt.

Het is nu bijna 11 uur en ’t is nog steeds niet donker, maar morgen moeten we vroeg op want dan varen we door nauwe fjorden naar Bergen waar we rond 8 uur van boord mogen. En aangezien ik vandaag al overal waar ik me durfde neerleggen in slaap viel zal ik nu maar gaan rusten anders zal ik morgen niet veel van Bergen zien vrees ik. En een ding weet ik zeker : elk moment dat ik van boord kán zál ik ook van boord zijn.



Hopelijk is Spitbergen de hemel die ik verwacht, want om er te geraken moet ik wel een serieus vagevuur passeren blijkbaar...



Dit wordt mijn doel...



Maar ondertussen zit ik wel in dit kader...

Bemerk ik een lichte discrepantie?...