Dinsdag, 14 juli 2009.

Costa Luminosa, op zee.

5. Boot Babylon.





Voilà, en zo zit een nachtmens hier midden-in-de-nacht van de middernachtszon te genieten....



... en een paar uur later wordt zo'n nachtmens dan met nog grotere wallen onder zijn ogen wakker...

Vandaag konden we genieten van een welkome rustdag. Die begon met een ontbijt in ’t Samsara restaurant. ’t Was de eerste keer dat we er rustig de tijd voor namen om eens in ons eigen sjiek restaurant te gaan ontbijten en dat was zalig! Die rust! Niet tussen hopen mensen aan een buffet moeten aanschuiven maar van de menu kunnen kiezen en aan tafel bediend worden. Een mens zou er elke dag de tijd voor moeten kunnen nemen. Vervolgens in de zon op ons terrasje zitten schrijven. Dat terras heeft veel geld gekost maar dat rendeert tenminste onverwacht goed. Het heeft een ruim uitzicht omdat de borstwering uit plexiglas bestaat en het heeft knusse tegen de wind beschutte hoekjes. Soms in een dikke trui, soms gehuld in een dekentje, voetjes op de tafel, Pandora op schoot en typen maar. Zalige momenten… Of beter gezegd : zalige halve nachten.

Tegen de middag kregen we onze duo-massage die in ons “Samsara-pakket” inbegrepen is en ook dat was best geestig. Eerst een energetische voetwassing met keien. Wat mensen toch allemaal uitvinden om u voor de gek te houden… Fascinerend… Daarna tegelijk gemasseerd worden, binnen ’t kwartier hoorde ik Paul zachtjes snurken. Op ’t einde legden ze onze handen in mekaar (ik was zo groggy dat ik niet besefte dat ik Paul zijn hand vast had en ik me serieus zat af te vragen waarom die masseur nu mijn hand begon te strelen) plots weerklonk er een zacht een gong (ik vreesde al dat ik terug een muziekwinkel had), vervolgens werden langzaam onze ogen van hun maskertjes ontdaan en waren we terug welkom in de echte wereld.

En écht was hij. De massage was dan wel gratis maar nu kregen we de te verwachten verkoopspraatjes. Onze oude lijven bleken met de minuut in slechtere staat te verkeren en hadden dringend behoefte aan een eindeloze rij producten. Kortom we hadden allebei ’t gevoel of we ter plekke gingen desintegreren als we niet  dringend gingen ingrijpen. Uiteindelijk hebben we er toch maar voor gekozen om onze portemonnee niet te laten desintegreren en hun hun wonderlijke smeersels op basis van algen en meer hocus pocus te laten houden. Hun glimlach was plots nog iets plastieker dan voorheen.

Nog even onze gammele lijven laten nagenieten op ons terrasje en dan opnieuw de Samsara opgezocht voor een uitgebreid middagmaal. Als de lijven dan toch aftakelen kunt ge er ondertussen maar best van genieten ze nog rap met lekkere dingen vol te proppen vind ik.



De rust in het Samsara-restaurant.

Tijdens ’t eten passeerden we de Lofoten eilanden.  Kortom een maaltijd die een lust voor mond en oog was. Alhoewel voor mond… Ik vroeg tandenstokers en ze beweerden dat niet te bezitten. Eerst dachten we nog dat ze ons niet begrepen - een heel gewoon euvel hier in Boot Babylon, waar iedereen alle talen door mekaar spreekt, zowel personeel als gasten. Maar nee, ze wisten best wat we vroegen maar bezaten het niet. Ongelofelijk. Zelfs in de goedkoopste frituur zoudt ge nog een tandenstoker kunnen krijgen en hier niet?! Zouden dan al hun gasten al aan valse gebitten toe zijn? Dus als ik ’t goed begrijp zijn wij de enige met goede tanden maar met aftakelende lijven? Moet kunnen.



De passage van de Lofoten...

Na de maaltijd liepen we terug naar huis door een van de eindeloze buffetrestaurants en plots kwamen we terecht in een stoet van gehaaste senioren die ineens allemaal verdacht mobiel waren ondanks hun hulpmiddelen. Alweer een kudde lemmingen vastberaden op weg naar een onbestemd doel. Tot we zagen wat het doel was… Er was net een buffet met taartpunten, gebakjes en andere zoetigheden geopend! Iedereen had duidelijk op wacht gestaan om toe te slaan. Voornamelijk onze gepensioneerde noorderburen schenen hier op gefocust te zijn. ’t Grappige was wel dat ze bij elke soort taart eerst aan de kelner vroegen of de lekkernij toch zéker zónder suiker was bereid. Mensen zijn vreemde wezens. Overbodig te zeggen dat we op deze manier dan zelf ook per ongeluk aan ons vierde dessert van de dag geraakt zijn… Het lijf is toch om zeep, dus…



De snelbuffet-restaurants na de taart-rush.

In de brievenbus van onze kajuit stak een “Poolcirkel-diploma”. Echt een ding om in te lijsten en boven uw bed te hangen… Ge moest er zelfs nog uw eigen naam op invullen…

Maar het laat je wel even nadenken, we gaan binnenkort toch wel vrij dicht bij de Noordpool terechtkomen. Vandaag begint trouwens de middernachtzon. We zullen de eerstvolgende vier dagen de zon niet meer zien ondergaan, maar dat neemt niet weg dat ze wel achter de wolken kan verdwijnen. Maar donker wordt het niet meer. Benieuwd wat dat fenomeen nu weer met de resten van mijn gammele lijf gaat aanvangen.

De rest van de dag doorgebracht met zitten schrijven en ondertussen fijn afgetekende wolkskes als Japanse pentekeningen bewonderd. De zichten zijn prachtig, zelfs al is ’t soms niet meer dan water en wolken. Mijn batterij leeg getypt - als ik Pandorake ingeplugd laat dan blíjf ik gewoon schrijven. Ik ken mezelf - daarna nog een beetje gaan sauna-sudderen en vervolgens alweer het aftakelende lijf van wat extra cholesterol gaan voorzien.

Deel 2. : Gezocht, dringend! : Ssssssssssttilte.

Na het diner lang met de manager van ons restaurantpersoneel gepraat, een man uit Honduras. Hij werkt al meer dan 20 jaar voor Costa Cruises en is heel gelukkig met zijn werk. Zeker op dit gloednieuwe schip wordt het personeel goed verzorgd. Iedereen, naargelang zijn rang, heeft een kajuit voor 1 of 2 personen, gedaan dus met de ellendige hokslaapzalen van vroeger. Elke kajuit beschikt over een TV, DVD, douche en ijskastje. Het personeel heeft een eigen bar en voor sommige feestjes mogen ze zelfs de discotheek een avond “afhuren” zodat hij niet toegankelijk is voor de cruise-gasten.



De discotheek.

Je ziet ook aan de mensen dat ze met plezier werken en voor de gasten is ’t zoveel fijner te weten dat het personeel niet als slaafjes behandeld wordt. ’t Blijft natuurlijk wel hard werken. Tien uur per dag, zeven dagen per week. Acht maanden en dan twee maanden vakantie. En ze moeten àlles kunnen en willen. Ook een kelner moet op de eerste dag van de cruise de nieuw aankomende passagiers rondleiden. Wie fotograaf is aan boord moet ’s avonds mee op de scène staan huppelen in een show. De predikant is verplicht om de bingo in goede banren te leiden. En weigeren is er bij al die klusjes niet bij, en heus niet elk jobke is even leuk. Loop hier maar eens een hele avond als ijsbeer verkleed door die boot… Of als Spaanse danseres… Of als monsterke… terwijl ge al heel de middag de kidsclub geleid hebt. En geef ’s avonds maar tangoles als ge al heel de dag mensen gemasseerd hebt. ’t Moet dan nog allemaal met de glimlach gebeuren ook. ’t Zou niks voor mij zijn.

De enige momenten dat ze eens een extra paar uurtjes voor zichzelf kunnen inpikken zijn er op dagen dat de meeste mensen op excursie zijn. Als de boot voor driekwart leeg is, is er ook veel minder keuken- en zaalpersoneel nodig en kunnen die mensen ook eens van boord gaan voor wat ontspanning.



Ocharme... op de Franse Nationale feestdag moest het animatieteam er zo bijlopen...



... maar 't kan nog altijd erger...

We kwamen ook te weten wat er met de tandenstokers gebeurd is. Ze zijn verboden “wegens sanitaire redenen”. De man vertelde dat er tegenwoordig heel veel onzin aan ’t gebeuren is met wetjes en reglementjes. Alles is ook een stuk minder soepel geworden sinds de aanslag op de Twin Towers. Elke afdeling van de boot heeft nu zijn eigen code en sleutel en alleen ’t personeel dat in die bepaalde afdeling werkt kan daar binnen gaan. Vroeger konden passagiers gewoon vragen om de brug eens te mogen bezoeken en nu kan dat niet meer. Zelfs de maître d’ hotel heeft de brug van dit nieuwe schip nog niet eens bezocht.

Telkens we aan land gaan zijn er ook uitgebreide veiligheidscontroles. Niet alleen onze cruisekaart wordt een eerste maal op ’t land door een officier gecontroleert, ook aan boord wordt ze nog eens door de computer gehaald en worden onze gezichten vergeleken met wat er op ’t scherm verschijnt. Zelfs al onze tassen en camera’s moeten keer op keer door een scanner.

Tijdens ons gesprek hoorden we weer aan drie kanten tegelijk verschillende muziek weerklinken. In het Samsara restaurant speelt een zacht achtergrondmuziekje, maar in de taverne aan de overkant zit ofwel een saxofonist of een pianist vol gas te geven. Aan de achterdeur van ’t restaurant bevindt zich de nachtclub waar de kleine kindjes van 5 tot 12 mee zitten te brullen met Pink Floyd en stond de P.A. keihard. We zijn eens gaan kijken wat ze met die kinderen aanvingen en dat vond ik echt niet kunnen. Ze zaten daar ocharme om elf uur ’s avonds met zijn twintig op de grond op de dansvloer samen met enkele animatoren, er was echt geen microfoon nodig voor zo’n klein groepke, en toch werd die gebruikt en stond de geluidsinstallatie op een enorm hoog volume. Telkens de animatrice een zin gezegd had drukte ze op een knop en speelde er automatisch een applausbandje zodat de kindjes spontaan mee in hun handjes klapten. Zo fake allemaal. Maar ’t ergste… die prille oortjes worden op die manier toch zo nodeloos beschadigd.



De kindjes in 't gedreun van de "disco from hell".
De verklede volwassen pierewieten zijn onderdeel van 't animatieteam.

En overal, op elk publiek dek kom je van de ene lawaaibron in de andere terecht. Van violisten die staan te jammeren in de sigarenbar, tot orkesten met ballroommuziek, over disco’s die de vissen onder de boot mee laten dreunen. In totaal zijn er 12 bars en consoorten. Het lijkt wel spitsroeden lopen op de vier publieke dekken. Gelukkig dat er in de boeg waar wij slapen niets van te horen is. We wonen vlak bij de brug en bij de slaapkamers van de officieren en ik denk dat zij ook niet zo op al die heisa gesteld zijn.

Tegen middernacht - je bent alle besef van tijd kwijt omdat het zo licht is - wilden we proberen te mailen boven in de zwembadhal maar daar was ’t lawaai zo mogelijk nog erger, daar worden idiote spelletjes georganiseerd voor volwassenen en de muziek, of wat er voor moet doorgaan, weerkaatst tegen al het glas. Het geeft een vreselijke kakafonie omdat ondertussen ook nog de muziek van het reuze tv-scherm opstaat.

Ik begrijp waarom de middernachtzon zich verstopt achter wolken. Ik heb ook zin om doppen in mijn oren te steken.

Alweer een stil hoekje dat teloor gaat aan 't gebrul van 't animatieteam...
Een hoop herrie voor amper 40 luisterende oren,
die 't meestal dan nog na 5 minuten afbollen ook...

Het mailen mislukte jammerlijk, na een half uur ingelogd te zijn was er nog altijd niks verstuurd geraakt. Overbodig te vermelden dat, hoewel ge geen contact krijgt, uw gekochte minuten wel gewoon doorlopen. Op vakantie kunnen computers me nog razender maken dan thuis.



"Angst" of beter bekend als "De Schreeuw". Het beroemde schilderij van de Noorse schilder Edvard Munch.
Er wordt altijd beweerd dat ge de reling van een brug ziet.
Maar ik weet wel beter. Die sukkelaar zat op een cruiseboot.
Ik heb tijdens deze reis al dikwijls aan dat ventje zijn wanhoopskreet moeten denken...



En ik krijg op deze krankzinnige cruise ook hoe langer hoe meer
ervaring in 't uitbeelden van 't manneke.

Meer zichten van de prachtige natuur vanop de boot gezien op het album van dag 5 :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegen5OpZee?authkey=Gv1sRgCInpvLOKt5DxtAE#