Donderdag, 16 juli 2009.

Costa Luminosa, op zee

7. Rust roest. Zeker op een boot.



Eén van de vele schermen aan boord.
Onderweg van Noordkaap naar Spitsbergen.

Gisterenavond hebben we ’t een beetje gezellig laat gemaakt met onze Hollandse kennissen. Tja, ’t blijft altijd maar licht dus je verliest alle besef van tijd. Nu zijn we doodmoe. Het is een "dag op zee" maar dat betekent helemaal niet dat het een rustdag is. In tegendeel. Het alarm op mijn gsm heeft vandaag tot vier maal toe moeten verwittigen voor een “belangrijke” afspraak. Op reis heb ik normaal zelfs niet eens een gsm op zak...



Iets wat voor yoga-les moest doorgaan. Wegens groot succes gevolgd door 8 mensen.
Op een totaal van 2500 passagiers....
Volgens mij is yoga toch een meditatieve bezigheid?...
Vanwaar dan weer die keiharde new-age-muziek en het dansfilmpje op 't scherm?...

Geef deze les op een iets intiemer plekje zonder keihard lawaai
en er zouden veel meer mensen opdagen. Maar maak dat eens wijs aan een Italiaan...

We moesten vroeg uit bed wilden we de passage langs Bereneiland zien. Hoewel ’t hier allemaal aan boord te doen was werd dat toch weer een avontuur op zich…

Jammergenoeg hadden ze het uur op ons dagelijks informatieblad dan ook nog verkeerd gedrukt. Stonden we nog een uur te vroeg aan de koude reling te turen ook! Hadden we ons dus weer voor niets gek gehaast met ons ontbijt. Ik was dan aan een officier gaan vragen of we het eiland langs stuurboord of bakboord gingen passeren. In ’t eerste geval kon ik lekker van op mijn eigen terrasje kijken en moest ik niet boven op dek gaan staan uitwaaien om het te kunnen fotograferen. En ja, we hadden geluk! Dus wij lekker terug naar huis en maar wachten… Plots horen we een lage sonore “Toet” en roepen ze via de intercom dat Bereneiland in zicht is. En waar ligt het? Aan bakboord! Dat werd dus rennen en zoals gewoonlijk naar de verkeerde kant.

In onze haast kwamen we aan de verkeerde lifthall waar de liften maar tot op de 9^de verdieping gaan,…vervolgens belandden we op een verdieping waar we geen deur naar 't dek vonden. Wéér terug een trap afgecrosst om uiteindelijk helemaal tot achteraan de boot te moeten lopen om een deur naar buiten te vinden. En wat zagen we dan? Een bar en dor eiland met enkele gletsjers dat enkel gebruikt wordt voor wetenschappelijke onderzoeken. Echt veel was er dus niet aan te zien. Maar het had ons wel een goede fitness opgeleverd. Veel trappen, lange gangen, en dat allemaal al rennend. Dat kan niet slecht zijn voor de cholesterol. Het was ronduit ijzig aan dek. Je waaide weg en je neus vroor ter plekke af. Langer dan 10 minuten was ’t niet vol te houden.













Zonder sjaal, zonder muts, zonder handschoenen... Alleen met een knalrode neus.
Dat zijn de échten.

Toen ik even later nog vanop de zwembadverdieping een foto wou nemen en een paar seconden een raampje op een spleetje zette, om niet door de getinte ramen te moeten fotograferen, stond de boot bijna op stelten! De Italiaanse senioren gilden als mezzo-sopraantjes dat ze tijdens die 5 seconden een verkoudheid zouden kunnen oplopen. Tja, dan moet je echt wel een cruise doen die bijna tot aan de noordpool gaat… Zo zitten er ook steeds mensen in ’t restaurant die persé de middernachtzon willen zien maar als ze dan heel even schijnt 't tijdens 't diner moet de maître d’hotel wel onmiddellijk de gordijnen dicht doen want anders schijnt de zon in hun ogen…. Gaat met zo’n soldaten naar den oorlog…





En dat was dan Bereneiland. Veel land weinig beer.

Voor al dat verloren geloop aan boord hebben we zelfs al enkele dagen geleden een nieuwe manier van poseren uitgevonden. Japans poseren is momenteel even “out”. Nu poseer ik als “De Schreeuw” van Munch. Ik vind dat dit in Noorwegen, en zeker op zo’n stress-cruise, beter gepast is. Op het schilderij van Munch staat een gezicht met de mond wijd, het slaakt een wanhoopskreet. Het figuurtje drukt zijn wangen samen met zijn handen en zo wordt zijn mond een langerekte O. Dus zo poseer ik nu, en ik moet zeggen ik heb al een leuke verzameling Munch-jes. Zeker op dagen als vandaag groeit die flink aan.



Eentje uit de collectie "Munch"-skes.

Na het ontbijt hadden we recht op onze gratis gezichtsbehandeling in de Samsara Wellness. Best leuk, ware het niet dat die mensen je uiterlijk nogal erg afkraken om achteraf toch maar zoveel mogelijk produkten te kunnen verkopen. ’t Is hun deze keer nog gelukt ook want inderdaad, ik hèb gigantische wallen onder mijn ogen, mijn huid  ís veel te droog en de aders op mijn wangen beginnen te springen. (Hoe zou dat hier nu toch wel komen? In deze aangename droge gierende poollucht?...) Dus ja, ik ben met open ogen - en de zakken eronder - in de commerciële val gelopen en ben met enkele wondermiddellen buitengekomen. Ik heb me dus deze keer letterlijk én figuurlijk dingen laten aansmeren. Maar vanaf nu blijf ik daar ver uit de buurt want de kapper heeft ook al opmerkingen gemaakt over mijn haardracht en van mijn loswapperende pels blijven ze af. Zeker weten. Toen ik Paul de mannenafdeling zag verlaten kwam hij ook enigszins beschaamd met een zakske vol duur spul aangestapt… Zelfs de stoersten gaan hier dus voor de bijl.


Deel 2 : Cowboys op de Noordpool.

Dan was het tijd voor de lunch, maar ook dat moest snel gaan want, aangezien we sinds gisterenavond weten dat de regering toestemming heeft gegeven om in Spitsbergen aan land te gaan, werden we verplicht om te gaan aanschuiven voor ticketjes om op de tenders mee te kunnen… Een rij wachtenden van de boeg tot de achtersteven (300 meter…) Wat wilt ge?! 2500 mensen die speciaal deze cruise geboekt hebben om eens tot in Spitsbergen te geraken willen dan ook écht wel allemaal aan land gaan. De kaartjes werden uitgereikt in het theater...



En maar aanschuiven, langs psychedelische gangen...
(In welk jaar leven wij hier eigenlijk?... 1968?... Een teletijdschip?...)



... door onwereldse casino's...



... via de "luisterrijke" lobby waar ge omhoog "gebeamd" wordt...
(Soms voel ik mij hier alsof ik in een goedkope SF-film terecht gekomen ben.
Allez, "goedkoop"...)



... om uiteindelijk vooraan in 't theater de tickets te kunnen afhalen...



... en dat allemaal terwijl er buiten zoveel moois te bewonderen valt.
Zoals hier een vlucht pinguïns...

Wat een organisatie toch weer, en dat allemaal op een "vrije dag op zee"...

Na lang aanschuiven waren de ticketjes voor de excursie van morgenvroeg in ons bezit en konden we weer twee uurtjes onze zin doen - in mijn geval flink aangepelst zitten schrijven op mijn beschut terrasje en ondertussen de voorbijglijdende sneeuwbergen van het eiland Spitsbergen bewonderen. Ik begon zo stilaan mijn doel te bereiken... Ik kreeg het warm en koud tegelijk van emotie... Eindelijk sneeuwbergen... Die enorme verlatenheid... Die stilte... Dat eindeloze zicht op die mensvijandige omgeving...







Nog voor ik tegoei in vervoering kon geraken en mijn indrukken lyrisch kon beginnen neerpennen was 't alweer gedaan met de fun. Ja, deze reis zal er echt geen gedichtje uitgeperst worden, zelfs mijn berenverhalen vorderen niet eens. We moesten om vier uur alweer paraat staan om naar 't theater te vertrekken voor de voorlichtingsles over ons bezoek van morgen.

We werden - met recht en reden - flink de les gelezen hoe ons daar te gedragen. Vanzelfsprekend mocht er niets op de grond gegooid worden of gerookt worden. We moesten hoofddeksels dragen om ons te beschermen tegen aanvallende vogels. Als de man met het geweer die meegaat het sein geeft dat hij een ijsbeer ziet moeten we zo snel mogelijk terug naar de boot lopen. En mensen die minder mobiel zijn worden met aandrang verzocht aan deze ene trip niet deel te nemen want morgen zal aan land gegaan moeten worden via een drijvende pier die het personeel van de boot zelf ineen zal steken. Het wordt een smal en wiebelend geval en is dus zeer gevaarlijk voor mensen met looprekjes en rolstoelen. Die mensen kunnen even goed het panorama bewonderen vanop het cruiseschip dat midden in de fjord zal liggen.  We mogen ook maar 10 minuten aan land want dan zullen we ’t al koud genoeg hebben, en we mogen de toendra niet betreden om ook de kleinste vormen van leven niet te verstoren, we mogen enkel even over het keienstrand stappen.

Allemaal vrij normale richtregels vind ik, uiteindelijk is ’t geen wandelingetje over de Scheldekaaien dat we gaan maken.

Ze probeerden ons natuurlijk ook weer een boel leugens wijs te maken als zouden wij ’t enige cruiseschip zijn dat de toestemming krijgt aan land te gaan dit jaar. We zullen morgen wel weer zien hoeveel schepen er liggen…



De les over de "do and don't-s" in Spitsbergen, in het theater.

Zo vroeg mogelijk in Samsara gaan dineren om snel in ons nestje te liggen want - zoals haast elke dag moeten we alweer vroeg uit de veren - wij hebben een ticketje gekregen voor de tender van 8 uur. Maar er zijn grotere pechvogels, want de eerste bootjes beginnen al om 7 uur te varen. Dus in zekere zin hebben we nog geluk. Nu de gordijntjes goed dicht trekken en doen alsof ’t nacht is.



Terwijl anderen country-dansles volgen in de Poolcirkel...
Dit is toch wel een vreemde combinatie.
There's a time and a place voor everything.



Of... toch nog even rap aan dek gaan genieten van de eenzaamheid, de rust, de stilte
en de meer dan wonderlijke natuuur?... En weer een paar uur slaap opofferen?...



Als je zo'n dingen ziet voorbijglijden is de keuze alweer snel gemaakt natuurlijk...





Trouwens... waarom nog slapen? Ik heb nu toch wonderzalfkes tegen de wallen?....

Het fotoalbum van deze dag vindt je hier :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegenDag7OpZee?authkey=Gv1sRgCMTwrO7qwqfGfA#