Zaterdag, 18 juli 2009.
Costa Luminosa, Longyearbyen, Spitsbergen

9. Van chaos naar chaos.



De bescheiden aanlegplaats van het oude mijnstadje Longyearbyen.

Na ’t ontbijt, in volle zon, trokken we goed ingeduffeld richting ‘t duistere theater. Eens we daar in groepjes van 40 zaten mochten we - na eerst weer de hele lengte van de boot doorgestapt te zijn - van boord en konden we de shuttlebus nemen.
Normaal is een shuttlebusje bij de reis inbegrepen, maar hier moet er telkens apart voor betaald worden. Dus werd het vanmorgen weer chaos omdat de meeste mensen hun busticketjes kwamen afhalen alvorens te gaan ontbijten en zich daarna pas in hun kajuit warm gingen aankleden en hun camera oppikken. Maar zó ging dat natuurlijk niet… Ah nee, dat zou te simpel geweest zijn! Het nummertje van de bus kreeg je pas als je ook écht vertrekkensklaar was. Er zijn dus vandaag weer veel extra kilometers gelopen door menig passagier…



En daar zaten we weer op onze beurt te wachten in de duisternis...
Met vooraan op 't podium 't Politburo.



En elke keer ge uit die boot stapt moet er de obligate foto genomen worden...
Een activiteit die bergen verkwiste inkt en papier oplevert... Echt niet milieuvriendelijk.



Ze domineert "enigszins" het dorpzicht.



De kerkstraat met op de bergflank de resten van de steenkool-kabelbaan.

Het busje dropte ons in een winkelzone waar we niks te zoeken hadden. Een mens komt toch niet helemaal tot Spitsbergen om wat sweaters met elanden op te kopen?!! In plaats van ons dan tenminste aan de Dienst voor Toerisme of aan ’t museum te droppen!

Doordat de cruise zelf geen excursies aanbood in Longyearbyen (ze durfden dat waarschijnlijk niet omdat ze tot eergisteren nog niet wisten of we toestemming gingen krijgen om op Spitsbergen aan land te gaan) moesten we zelf maar voor ons entertainment zorgen. Voor de meeste mensen betekent dat shoppen, maar voor wie echt iets van 't land wil zien is dat systeem niet prettig. Als je pas zo laat van boord kunt dat de meeste uitstappen die door plaatselijke reisbureaus georganiseerd worden al vertrokken zijn, valt er nog weinig te organiseren.

Een eerste tour-operator waar we binnen stapten kon ons alvast niet meer helpen, maar Paul vond - na lang zoeken en eerst per ongeluk bij de burgemeester terecht gekomen te zijn - de “Dienst voor Toerisme” waar hij met de hulp van een vriendelijke bediende toch nog aan een tripje geraakte. Ik had ondertussen de strijd al lang opgegeven en mijn tijd benut door foto's van de enige straat van 't stad te nemen.



Hier waren we duidelijk aan 't verkeerde adres.

Toen ik eindelijk ook mijn echtgenoot en de "Dienst voor Toerisme" gevonden had (nadat ik eerst in een hotel was binnengestapt). Ge moet het maar kunnen,  verloren lopen in een stadje dat maar twee straten een half telt, zag ik Paul daar opgewonden naar mij staan zwaaien. Ik was mijn geloof in de expeditie al lang verloren maar mijn steenbok had blijkbaar toch weer resultaten weten te boeken.

"Heu schat... ze hebben hier nog twee plaatsen voor een excursie..."
"Ja?!! Echt?!! Gewèldig!!! De fossielen-zoektocht?!!!"
"Nee, die is al vertrokken 't is iets anders dat we-"
"Dat geeft niet! 't Is al goe! 't Is al eender wat 't is! Als we hier maar iets kunnen gaan zien!! Zeg maar tegen die madam dat we 't nemen!"
"Jamaar schat 't is misschien iets dat ge niet zo graag gaat-"
"Allez!!! Zeg nu aan die madam dat we 't doen anders is er misschien geen plaats meer!!! Wat staat ge nu toch te zeveren?!"
"Schat 't is iets met sledehonden..."
"Pardon? Sledehonden? Gij wilt mij toch niet zo'n sadistische sledetocht laten maken? Met van die zielige uitgemergelde sukkeltjes die mij moeten voorttrekken?! Trouwens,... hoe slede? Er ligt geen sneeuw!!!"
"Tja, 't is daarom dat ge 't misschien ook niet zo erg gaat vinden. De trip heet "Dogs-on-wheels" en-"
"Wablieft?! Honden op wielen?!!! Zeg,... ge zijt mij erdoor aan 't sleuren hé?..."
"Nee, 't is écht. In de zomer vervangen ze hier de sledes door wagentjes en die worden dan voortgetrokken door honden die-"
"Gaan wij ons laten voortrekken in een karreke door hondjes?! Gelijk bij ons vroeger de melkboer rondreed?!! Over die bergen?! Die arme beesten zouden ons over die bergen moeten slepen?! Gij zijt zot zeker?! Zeg aan die madam dat ze haar-"
"Jamaar schat, die hondenkar heeft rubberbanden en die rijden enkel over asfalt en er worden geen hellingen genomen en die honden zijn in prima conditie en-"
"Wacht. Laat mij met die madam spreken."

Na de onschuldige vrouw ernstig op de rooster gelegd te hebben of het toch zeker geen dierenmishandeling betrof kwam ze met voldoende argumenten om me te overtuigen.
Uiteindelijk boekten we dus een excursie waar ik als dierenvriend ooit over gezworen had dat ik daar nooit of te nimmer aan zou deelnemen…  "Dogs-on-Wheels" begot... Ik kwam eerst niet meer bij van 't lachen. Maar ja, ergens begrijp ik het wel. Die honden zitten hier toch, en die beesten een half jaar in hun kooi laten zitten is ook geen leven.  Dus organiseren ze tijdens dit seizoen “Dogs on wheels”. Het span huskies trekt dan geen slede maar een wagen voort. Inventief. Zo blijven de dieren fit en komt er nog geld in ’t laatje ook want zo'n roedel honden houden kost wel iets.

Terwijl we daar stonden te wachten op het verlossende telefoontje van de huskie-farm - op kousenvoeten in blauwe plastic zakjes, want iedereen doet in dit pooldorp zijn schoenen uit alvorens een huis te betreden - werd de Dienst voor Toerisme zo ongeveer onder de voet gelopen. Die arme bedienden wisten echt niet wat hun overkwam. Enkele honderden mensen van onze boot probeerden ook aan een uitstapje te geraken en het kleine Longyearbyen was zelfs niet eens verwittigd dat er vandaag een cruiseschip ging aanleggen... Dus alweer : komplete chaos en een hoop teleurgestelde passagiers...



Let op de kousenvoetjes...

Dat komt er nu van als de regering van Spitsbergen pas enkele dagen tevoren toestemming tot aanmeren wil geven. Op die manier kunnen de locale tour-operators ook geen voorzieningen treffen en verliezen ze een hoop centen die anders snel verdiend zouden zijn. Het hondentripje van drie uur kostte toch al weer 590 Noorse kronen per persoon.
Het zou ook zoveel prettiger zijn voor de passagiers om iets op voorhand te weten. Nu kom je in Amsterdam aan boord, je hebt speciaal een van de zeldzame cruises die helemaal tot Spitsbergen gaan geboekt, want de meeste eindigen in ’t noorden van Noorwegen, en ’t eerste dat je aan boord te horen krijgt is dat er nog niet geweten is of er authorisatie van de overheid gaat gekregen worden om daar aan land te gaan. Dus vanaf de eerste dag zorg je al voor ontevredenheid en onrust onder je passagiers. Die eerste dagen zit iedereen in spanning af te wachten tot dan toch bekend wordt gemaakt dat de toestemming verkregen is maar dan blijkt dat er geen uitstappen zijn voorzien…

Ergens is dit administratieve gedoe wel te begrijpen omdat Svalbard (de Noorse naam van de Spitsbergen eilandengroep) niet gesteld is op cruise-toerisme. Ze willen hun natuur zo ongerept mogelijk houden. Naar ’t schijnt laten ze maar een beperkt aantal cruiseschepen per jaar toe. De Costa Luminosa is uitgerust met de allerlaatste snufjes op gebied van milieubescherming, dus misschien is dat nog de reden dat we toch hebben mogen ankeren en zelfs aan land gaan in Magdalenenfjord en in Longyearbyen. Alhoewel ik daar gisteren toch nog twee andere schepen heb zien liggen waarvan minstens één boot zijn passagiers ook aan land liet gaan. Het lijkt me weer een “regeling” waar veel in “gefoeffeld” wordt…


Deel 2 : Wolven op wielen.



Bij de kaart van Spitsbergen in de Dienst voor Toerisme.

Veel tijd om te filosoferen kregen we niet want binnen de vijf minuten werden we opgehaald door een man in een landrover die ons naar zijn kennel bracht.
Is me dat een lawaaierige bedoening, tachtig uiterst temperamentvolle honden! Ik zou ze niet graag als buren hebben. Ze staan te springen en te huilen en verdringen mekaar om mee te mogen. Het zijn vriendelijke dieren tegenover mensen maar onderling worden er flinke robbertjes gevochten. In ons wagentje zouden 12 mensen plaatsnemen en daarvoor werd een span van 13 honden klaargemaakt.



Een drukte van jewelste in de kennel. Iedereen wil mee op tocht...

De sterke en overenthousiaste dieren werden door de man uitgekozen en naar het span geleid. Echter niet wandelend aan een leibandje… Hij tilt ze omhoog met hun halsband en trekt ze mee zodat hun voorste poten de grond niet raken. Zelfs op deze manier zijn ze nog moeilijk in bedwang te houden. Zet zo’n hond aan een lijn met zijn 4 voorpoten op de grond en hij sleurt je gewoon mee naar de Noordpool vrees ik. De kracht die van die dieren uitgaat! Het lijken wel kruisingen tussen wolven en ijsbeertjes.



Het leiderskoppel.



Geduld is niet hun sterkste kant...
"Laat het daar vanachter eens wat vooruitgaan hé seg!! Wij willen vertrekken!!"



"Geduld baas!!! Nog drie stuks en we zijn weg!"



Het inspannen alleen al is een krachttoer.

Het voorste koppel bestond uit de leidende reu en een teefje in opleiding, daarachter werden willekeurige honden in paartjes - of als ze ruzie maakten, solo - ingespannen. Het leek wel of die beesten wild werden van enthousiasme. Honden bij ons kunnen blij kwispelen of al eens vrolijk omhoog springen als ze mee mogen gaan wandelen maar bij deze dieren gebeurt dat met 10 keer zoveel energie. Op bepaalde momenten springen ze omhoog als rubber balletjes en lijken ze gewoon in de lucht te hangen! Dogs-on-Air! Die hebben de kunst van het “Japans poseren” wel heel goed onder de knie… De dieren die gedwongen thuis moesten blijven sprongen tegen het draadwerk van hun kooien omhoog uit pure frustratie.



"Japans poseren". Nee ze hebben het echt niet van mij geleerd.



't Is natuurlijk wél belangrijk dat alle neuzen in dezelfde richting wijzen...

De andere mensen van ons groepje logeerden in Longyearbyen en hadden dan ook bijtijds ingeschreven voor deze trip, dus zij waren lekker ingepakt in dikke winteroutfits van de hondenkennel zelf. Wij waren natuurlijk niet bedacht op zoiets als een “hondenwagentocht” door snijdende wind dus waren wij van boord gestapt in onze klassieke verzameling laagjes…





In de verte ligt onze boot...
Alweer "enigszins" het landschap de domineren.

Om ‘t kwartier stopte het span en kregen de honden te drinken. De menner liep langs het span deelde 13 inox drinkbakken uit, liep met een emmer naar een beek of een meertje langs de weg en vulde de potten met fris water. De honden lebberden naar hartelust. De reden van de regelmatige drankstops was de hitte. Zo’n dier is gewoon om in -30° in de sneeuw te slapen en dan is rennen in +4° voor die sukkels een heuse hittegolf. De man vertelde dat de huskies zich tijdens tochten in de winter in een bolletje rollen en zich vrolijk laten insneeuwen. Op een ochtend stond hij op en zag geen enkele hond meer, hij riep ze en daarop onstonden allemaal grote bewegende  molshopen waaruit zich uitschuddende, geeuwende honden verrezen. Ik denk niet dat ik dat ooit ga meemaken want een meerdaagse tocht en ingegraven in sneeuw slapen is niet direct mijn idee van vakantie.







Lekker koel. IJskoud water en even met 't buikje op de grond chillen...
Ik ben in een vorig leven beslist géén husky geweest...

Ik dacht dat alle huskies blauwe ogen hadden maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn, het merendeel hun kijkers zijn bruin. Ze zijn ook niet zo egaal van pels als de supersjieke huskies die je soms bij ons ziet. Deze honden zijn veel ruiger en zeker niet geteeld voor hun mooie uiterlijk, hier gaat het om kracht en intelligentie of gedweeheid.

We volgden een van de zeldzame geasfalteerde banen van het eiland door een zompige vallei met aan weerskanten besneeuwde toppen waarop vele flanken nog resten vertoonden  van de mijnbouw die hier vroeger het hoofdinkomen vormde.
In tegenstelling met een gewone mijn werd de steenkool hier horizontaal uit de bergen gedolven om vervolgens via een  kabelbaan die over houten staketsels liep naar de haven vervoerd te worden. Grote delen van dit houten systeem zijn nog steeds tegen de bergwanden zichtbaar.



Rendieren en sneeuwscooters in een mijnlandschap.



Mijnresten tegen de bergflank.


Deel 3 : Gepromoveerd tot tweede in rang van de roedel.

De plassen in de toendra geven het gebied een extra charme, ze weerspiegelen de bergen en maken alles zo mogelijk nog weidser. De begroeïng is niet veel hoger dan een graspriet en bestaat voornamelijk uit veelkleurige mossen en kleine bloempjes. Vooral witte pluizenbolletjes. De ijsbeer in bloemvorm. Ondanks dat je het kaal moet noemen, vind je hier een enorme kleurenrijkdom. Niet alleen door de begroeïng maar ook door al de tinten die je terugvindt in de lagen van de rotsen, je kan er heel de geologische geschiedenis van dit arctisch eiland uit afleiden. Dat is ook wat dit zo’n heerlijke plek voor fossielenzoekers maakt. De “fossielen-excursie” die ik zo graag had meegemaakt maar die volzet was…



Enkele van de weinige vogels...









De enige menselijke sporen die we tegenkwamen waren af en toe kleine barakken van wetenschappers die zich op klimatologisch en meteorologisch onderzoek toespitsen.



Antennes?

Na een uur en een kwartier kwamen we bij een andere kennel waar een deel van de honden vervangen werd. Ze zitten in moderne metalen draadkooien en hebben ook allemaal hun eigen houten hok.







Bij de puppies.

Aangezien het zo’n vriendelijke dieren zijn wou ik er wel eens innig mee poseren. Maar door hun vurige temperament waren hun liefdesbetuigingen nogal aan de geweldige kant en werd ik zo ongeveer overrompeld. Ik verloor mijn evenwicht, viel omver, het likkende teefje lag bovenop me en net op dat moment kwam de leider van de roedel kijken. Jaloers op de aandacht, waarop hij vond dat hij het alleenrecht had, begon hij vrolijk tegen mij te plassen. Hij wou duidelijk de baas blijven. Kortom ik werd ineens ingelijfd bij de roedel en ik wist ook ineens mijn plaats. Tweede in rang. Ná hem.



Schattig... zo'n lief knuffelteefje...



Overweldigend schattig zelfs ...
Maar het onheil loert al achter mijn rug...



De trotste roedelbaas is duidelijk tevreden met zijn vochtige geurende statement...



... maar komt voor de zekerheid toch nog eens checken of 't wel voldoende was.



Helemaal links : een wel zeer tevreden snuit.

Dan sta je daar dus, in the middle of nowhere, terwijl de gele hondenplas van je jas druipt en in je jeans trekt. Zonder handdoek, zonder warm water, zonder zeep, met alleen een zakdoek… Met ijskoud water uit een drinkpot heb ik getracht de schade enigszins te beperken, maar ik vrees dat ik toch nog een tijdje naar huskie zal ruiken. En ik die dacht dat alleen kattepis een penetrerend geurtje had… "Leader-of-the-Gang"-plas valt ook niet te onderschatten…
Bij nader inzien was ik nogal grondig gedoopt. Een poolhond kan je niet van half werk betichten. Ik genoot enorm van de hilarische situatie maar was wel een beetje bang om met een natte broek terug op die wagen te moeten. We gingen tijdens de terugweg namelijk wind tegen hebben… En een natte jeans, met een natte kousenbroek eronder zijn niet meer zo erg warm…Maar in dat wagentje lagen dikke warme rendierpelsen. En die roken toch ook naar “vanalles”.

Jammer genoeg heb ik niet veel foto's van 't voorval want Paul bleek plots véél meer geïnteresseerd in zijn videocamera. Ah ja, dan kon hij mijn vloeken ook voor de eeuwigheid vastleggen.


Deel 4 : Op de kattenbak.



"Ik heb die madam wel goed liggen gehad hé?..."
"Ge moet er nog fier op zijn ook..."



"Ja uw vrouwelijke collega heeft groot gelijk, debiel machoke! Denk toch eens na!
Zo'n toeren uithalen is wel heel slecht voor 'de commerce'...
Gelukkig dat ge 't bij een madam geflikt hebt die al een harde training had in kattepis."

Tijdens mijn summiere hondenpis-schoonmaakoperatie waren de andere mensen reeds ontvangen in een houten blokhut, die een kopie was van degene die Barendts bouwde op Nova Zembla toen hij destijds op zoek was naar een korte zeeroute naar Indië. We werden getrakteerd op thee, chocolademelk, plezante verhalen en warmte. Heel tof, maar ik vind geschiedenisles op zo’n momenten minder boeiend dan buiten in die desolate maar enig mooi natuur te gaan fotograferen. Dus ik heb de les gemist. Maar om de avonturen van Barendsz te volgen is Google goed. Met een droge broek achter mijn scherm in mijn hobbithol zittend zal dat een stuk comfortabeler zijn.



De hut van Barendsz.



In een van de kleinere blokhutjes stond een toilet met wel een héél speciaal doorspoelsysteem. Water kan hier natuurlijk niet gebruikt worden, alles zou kapotvriezen. Hier staat naast het toilet - zo’n houten geknutsel met een rond gat erin, zoals bij ons vroeger – een bak met houtzaagsel. Hier wordt dus “doorgespoeld” door een greep zagemeel uit de bak te nemen en dat over uw boodschap te strooien. Best praktisch en in die temperaturen ruik je toch niets. Zeker niet omdat er ook nog een raam openstond. Een pot with a view. En wat voor een uitzicht!!! Wel grappig die truk met het zagemeel, nu weet ik tenminste eens zelf hoe ’t moet aanvoelen als mijn poezen thuis op hun kattenbak gaan.



A toilet with a view...





Afscheid van de puppies.
Met in 't achterhoofd : hoe kleiner de hond, hoe kleiner het eventuele plasje.



"Maar allez, das toch niet serieus Bjorna! Den Olaf en de Gustafson zijn gisteren al meegeweest!"
"Nee 't is niet eerlijk want voor de Pelle en de Tjorven is 't ook al de vierde keer deze week!"



De roedel wordt weer ingespannen.



En 't kan weer niet rap genoeg gaan.



"Allez kom schat, poseer eens bij de hondjes! Ik heb dat toch ook gedaan...
Een klein beetje dichterbij als 't kan..."



... maar hij bleef zich in de vreemdste bochten wringen om toch maar zo ver mogelijk
uit de buurt van 't achtereind van die beesten te blijven...



Mijn echtgenoot blijkt een zeer soepele ruggegraat, een goed evenwichtsgevoel,



...en een heel lange arm te hebben.
Allemaal heel nuttig als fotomodel...
maar hoe komt het dan toch dat geen enkele van deze foto's echt geslaagd te noemen is?...


Deel 5 : 't Moest er ooit eens van komen... Ik val zonder woorden...



De achterblijvers hadden bij 't vertrek hoorbaar spijt...



Het wagentje waar de honden in vervoerd worden om hen van de ene kennel
naar de andere te brengen. In dit geval letterlijk "Dogs-on-Wheels" dus.



In de winter wordt het echte materiaal buitengehaald...



Een alternatieve manier om te parkeren...
De sneeuwscooter staat niet op de grond. Hij hangt in een hangmat.
De beste manier om hem niet ingesneeuwd terug te vinden tegen dat je hem nodig hebt.



We reden langs dezelfde baan terug bij gebrek aan een andere. Enkel in ’t dorp en net erbuiten zijn een paar wegen, voor de rest moet je de sneeuwscooter gebruiken. En vooral je geweer niet vergeten, en lichtpijlen, voor ’t geval je een ijsbeer tegen zou komen. Maar eerlijk gezegd ik denk dat die kans klein is want er werkte een franse jobstudent in de kennel en die vertelde dat noch hijzelf, noch zijn collega, in zes maanden tijd nog altijd geen ijsbeer gezien hadden. In de zomer zitten de dieren blijkbaar op de ijskoude dichtgevroren noordoostkant van Spitsbergen waar de golfstroom het water niet opwarmt.

De terugrit was even fascinerend, op die besneeuwde spitse bergen die in een roestbruine toendra geankerd staan raak je niet snel uitgekeken. De desolaatheid en schoonheid die ervan uit gaat bezorgt je kippenvel. Nee, dat kippenvel kwam niet van de koude want ik heb ’t hier in de poolcirkel nog altijd lekker warm. Zolang je winddicht gekleed gaat is er niks aan de hand. ’t Was trouwens rond de 4°, alleen bij wind verlaagt de gevoelstemperatuur dramatisch, net als op de momenten dat de zon even wegduikt. Maar ik had dus die lekkere rendiervellen om over mijn benen te leggen.







Tja, de "verse aanvoer van huskies" moet ergens beginnen nietwaar?...
't Is altijd belangrijk om wat plezier te beleven tijdens uw werk.
Dat voorkomt burn-out.





Ik weet het wel. Weer veel foto's en weinig tekst.
Maar ik vond het daar toch zo enorm mooi...
Ik werd er gewoon stil van.







Jonge eendjes... Baby zijn in dít deel van de wereld?... Brrrrr...



Bij aankomst renden de dieren spontaan de kennel binnen!

Nadat we de honden terug afgeleverd hadden keken we nog even rond aan de kennel en zagen zeehonden te drogen hangen. Wintervoer voor de honden. Meestal eten ze gewone droge hondenbrokken, in de zomer aangelengd met veel water, in de winter happen ze gewoon al lopend sneeuw. ’s Winters zorgen de gedroogde zeehonden voor wat extra weerstand. Die zeehonden-drogerij was wel een beetje een eng zicht.



Hm. Gedroogde zeehond. Heel wat anders dan Bonzo-brokken...
Ik zie dat hier al in mijn kelder hangen op de plek van mijn zakken Friskies...



De man was zo vriendelijk ons met de landrover terug naar ons schip te brengen en daar hebben we dan genoten van een snelle lunch en veel warme thee want Paul was ondanks mijn muts en sjaal (die hij bij ’t inpakken in België eerst totáál overbodig had gevonden) toch helemaal verkleumd geraakt.





Deel 6 : De Far West in het Hoge Noorden.

Tijdens de maaltijd passeerden de ruitenwassers van het schip. Er valt hier natuurlijk wel een raampje te poetsen... De mannen hangen in een zeer stevige zwaar metalen hangbrug - bijna meer een kooi - en schuren met een grote borstel de ramen schoon waarna ze ze met een slang afspuiten. Aangezien die mannen twee verdiepingen tegelijk onder handen nemen is diegene die de onderste plaats in de kooi heeft gekregen wel enigszins in ’t nadeel. Gelukkig was het “een warme dag” zullen we maar denken. En ze waren heel goed aangekleed voor hun job, tot en met een veiligheidsbril. Al het personeel van dit schip heeft trouwens prima kleding voor hun werk in deze temperaturen.







Best niet solliciteren als ge hoogtevrees hebt...

Na de rappe hap vertrokken we terug naar het dorpje, we hadden nog enkele uren vrij en dus wilden we er maar al te graag nog verder op ontdekking in Longyearbyen. Ik was er ondertussen mijn hart verloren en ik hoopte ook nog altijd een fossieltje te vinden… Eerst gingen we even mail ophalen en dat hadden we beter niet gedaan want voor een van de zeldzame keren dat we contact hadden met het thuisfront bracht dat alleen maar slecht nieuws.
In het winkelcentrum verkochten ze heerlijk warme sweaters met zeer mooie prints van ijsberen op, jammergenoeg waren we onze centen aan boord vergeten. Misschien nog maar best ook want ze verkochten daar wel héél véél héél mooie zaken. Maar niet getreurd, dan konden we het winkelcentrum laten voor wat het was en het uiteinde van het dorp gaan opzoeken, waar aan de voet van de gletsjer een morene begon waarin, volgens mij, "duizenden zo maar op te rapen fossielen" lagen...



De niet besneeuwde toppen tonen hun kleurenrijkdom.



We volgden de keienbedding van de morene - waartussen de nietigste bloemetjes bloeien - en kwamen zo echt precies op ’t einde van de wereld terecht. Ik heb tussen de stenen naar fossielen gezocht maar niets gevonden, behalve dan die fijnste kleinste plantjes. Zelfs geen versteend ijsbeerke...







Als trootsprijs een ijsbeerbloemke?



Misschien nog maar best dat ik geen fossielen vond.
Want als ik die 24 zakken van mijn jasje vol met stenen gepropt had...
was ik waarschijnlijk niet meer op tijd tot aan de boot gestrompeld geraakt.

De morene helemaal volgen tot aan de sneeuwgrens - en dus het dorpje verlaten - is zonder wapen niet toegestaan. Vanwege die zogenaamd plots opduikende ijsberen dus… Enfin, ze zúllen wel bestaan want op vele winkeldeuren hangen bordjes waarop staat dat je je wapens aan de kassa moet afgeven. Schoenen uittrekken, wapens afgeven... Als je die "mededelingen" voor de eerste keer ziet komt dat wel heel surrealistisch over.



De Far West in het Hoge Noorden...



De inboorlingen zijn écht geen kouwe kikkers, ze hebben een heerlijk gevoel voor humor.



En dan geen centen op zak om zo'n enig t-shirt te kopen verdorie...

Deel 8 : Afscheid van Spitsbergen...



De dikke dame. (Rechts op de foto).
Tijdens deze reis meende ik onze kolossale boot regelmatig te horen verzuchten :
"Is mijn gat niet te dik voor deze fjord?..."
(Een woordje uitleg voor mijn Nederlandse lezers :
In Vlaanderen kennen wij een heel populair liedje met als titel :
"Is mijn gat niet te dik voor deze rok schat?")





Ons drijvend appartementsgebouw.



"All on board?!" "Dan wijle weg!"
Onze rode loper wordt binnengehaald.

Op acht mensen na kwamen we als laatsten aan boord. Vanop het dek hebben we in volle zon kunnen genieten van ’t uitvaren van de fjord. Het kleine kleurige Longyearbyen werd hoe langer hoe nietiger en uiteindelijk bleef er niets over dan zee omringd door spitse bergen met ertussen enorme gletsjers. De ijsmassa’s waren tot aan het water geschoven en vormden daar een steile afbrokkelende felblauwe rand. Ijzingwekkend mooi. Alweer een kippenvelmoment zonder echt kou te hebben.

Vanaf nu varen we jammergenoeg terug in zuidelijkere richting en gaan stilaan het arctisch gebied verlaten en weer in een iets bewoondere wereld terechtkomen. De middernachtszon nemen we nog wel even mee. Ik weet niet hoeveel uur we nu al in daglicht leven maar dat moet toch al meer dan 100 uren zijn.





Cool kereltje.

’s Avonds was het Captain’s Diner en was het de bedoeling om in galakleding te komen dineren. Dat sprak me niet zo erg aan. De desolate natuur zit nog volop in je kop en dan heb je geen zin om opgetut  tussen veel mensen te gaan zitten. Ik had er geen idee van dat deze natuur zo op mijn gemoed zou werken. Ik heb al van verscheidene vrouwen gehoord dat ze tranen in hun ogen gekregen hebben bij ’t aanschouwen van deze wereld. Je kan zelfs op momenten niet meer geloven dat je op aarde rondvaart, je lijkt wel op een planeet terecht gekomen waar geen leven meer is, alleen ongerepte schoonheid.









Kijken en blijven kijken. Altijd ogen te kort... 24 uur per dag.
Een verrekijker. Een nuttig instrument om tranen van ontroering achter te verbergen.

Het diner was wel weer erg lekker. Als ik hier nog enkele weken aan boord zou blijven verander ik in een vleeseter. Nog nooit zo’n lekker sappig en mals vlees gegeten. Het komt van Argentinië en in tegenstelling tot bij ons zit er een flinke vetrand aan. Misschien is dat wel de reden waarom het vlees zoveel smaak heeft? Als dessert kozen we voor ’t eerst sinds dagen nog eens een gerecht - een onschuldige chocomousse - van de speciale Samsarakaart, en ook dat hadden ze weer weten te verknoeien. Godzijdank dat we al zo snel zijn overgeschakeld naar de uitgebreide en superbe menukaart van ’t andere restaurant. Voor onze smaakpapillen althans. Onze lijn denkt daar enigszins anders over.

’t Is iets voor middernacht maar ik kruip in bed. Ik kan niet meer. De zon is vanavond nochtans duidelijk te zien, ze staat zelfs nog een flink stuk boven de horizon. Maar aan heel dat middernachtszongedoe is niet veel aan. Je hebt geen spectaculaire bijna-zonsondergangen of opgangen, je hebt gewoon een massa licht. Je kan het zelfs niet eens mooi fotograferen.

Maar wat hebben we nu vandaag vooral geleerd?
Dat niet alleen kattepis een uitzonderlijk aroma verspreidt. Hondenpis moet er zeker niet voor onderdoen.
En dat ik om zoiets te leren bijna helemaal tot aan de noordpool ben moeten reizen…

Het fotoalbum van de lange prachtige dag in Longyearbyin vindt je op :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegen9Longyearbyen?authkey=Gv1sRgCO6gw76I6ZT8uAE#
(Niet vergeten : wil je de albumfoto's in 't groot zien druk de F11 knop in.)