|
Maandag, 13 juli 2009.
Costa Luminosa, Hellesylt-Geiranger
4. Een zeldaam Zen-moment.
Vanmorgen begon de dag alweer om 5 uur. De zon was amper onder of t feest begon opnieuw. Vijf uur slapen
t wordt weinig. Temeer daar het vandaag een zwaar dagje zou worden.
Voor dag en dauw vaarden we het begin van de Geirangerfjord binnen. De tocht zou 100 km duren dus het schouwspel zou enkele uren in beslag nemen. Gedurende die tijd moesten we ook nog aan een ontbijt zien te geraken en om half negen klaar staan om op een 8-uur durende excursie te vertrekken bovenop de fjorden. Cruisen is altijd een beetje stressen. Maar ik was al blij genoeg dat we de vergissing hadden kunnen rechtzetten zodat we toch de lange trip in plaats van het korte bezoek aan Geiranger konden meemaken.
Dus waggelde ik alweer vrolijk om half zes aan dek rond, net als gisteren als eerste, op een Koreaanse monnik met zijn Nikon na, die blijkbaar t in zijn klooster ook gewoon is vroeg op te staan.
Het was een mysterieus traject, we vaarden letterlijk door wolkjes! Pas een uur later kwamen de volgende reeksen slaapkoppen aan dek. t Was bitter koud en winderig, de toppen van de fjorden waren in nevelen gehuld - het was een spookachtig landschap, het leek wel alsof ik zwart-wit fotos zat te nemen dus eens terug in de kajuit zocht ik mijn warmste kleding bij mekaar om deze dag te gaan trotseren. Zelfs mijn beren werden in hun dikste kledij geperst. Ik haalde mijn nieuwe bottinnen boven, waar ik twee paar sokken in droeg, vervolgens trok ik drie lagen kleren over mijn kop, dat alles bijeengehouden door mijn dikke windjak met kap. Voor de veiligheid nam ik ook nog mijn muts, wollen sjaal en mijn warme handschoenen mee. Al goed dat ik die ook nog niet onmiddellijk aangetrokken had
Heerlijk alleen aan dek in alle vroegte...
... met als enige gezelschap de Koreaanse monnik.
Het kleine plaatsje Hellesylt.
We gingen aan land met de kleine tenderbootjes want Hellesylt heeft geen kade. Het liggeld moet hier enorm zijn want er is bitter weinig plaats voor grote schepen in deze kleine fjord. Op zo'n kleine plekjes kan dat best 20.000 euro bedragen. Toen viel het me reeds op dat de zon plots toch wel wat warmte gaf.
Met de tenderbootjes aan land...
Honderden mensen hadden voor deze uitstap gekozen, logisch, want het is de meest interessante, dus er kwamen vele tourbussen aan te pas. De organisatie was bangelijk. Constant moesten er mensen van bus verplaatst worden omdat ze de nationaliteiten door mekaar gehaspeld hadden. Japanners, Russen, Nederlandstaligen, Fransen, Italianen, Engelsprekenden, Spanjaarden en de rest een beetje ordelijk bij mekaar zetten zodat een gids geen 10 talen door mekaar moest spreken was niet evident. Uiteindelijk eindigden we na veel verhuizen bij een gezellige groep van 5 mensen uit de Kempen en 2 lieve Hollandse mannen. Na al dat gedoe waren we blij met zijn allen in t achterste deel van de bus beland te zijn, we zaten direct in een plezante schoolreissfeer...
Deel 2 : Van een denkbeeldige 25° tot een reële +25°.
Door al die heisa van 't verplaatsen van de mensen volgens taal vertrok onze bus een half uur te laat maar dat kleine ongenoegen werd snel vergeten toen bleek dat onze gids Harald een lot uit de loterij was. Een zeer filosofische Noor (eindelijk zagen we eens een echte Noor!!!) die prachtig Engels sprak. Het leek wel of Shakespeare himself aan t woord was. Hij vertelde sprookjes, moppen, hij zong, speelde zelfs op een hoorn, had een heerlijke zin voor humor en liep over van goede wil. Hij zou heel de dag evenzeer van ons enthousiasme genieten als wij van dat van hem.
We zaten nog geen 200 meter in de bus of we moesten er al terug uit om een waterval te bekijken. De eerste in een lange reeks. Aangezien het een uitstap was van een ganse dag zouden we dikwijls fotostops krijgen maar dan ook nooit van meer dan 10 minuten
Kortom, t zou weer gas geven worden, en ik kreeg het ondertussen toch zo warm.
Het eerste dat er aan moest geloven waren dat dubbele paar sokken. Vervolgens verdween de trui, vrij snel gevolgd door de extra t-shirt. Ondertussen was het 23°
De windjack, muts, sjaal en handschoenen werden ook al definitief in de bagagerekjes gemoffeld. Als ik naar boven keek leek het wel of er op de duur een hele mens in dat rek te slapen lag
In vergelijking met hoe ik aan de tocht begonnen was... bijna naakt.
Huisje met groendak.
De eerste langere halte was aan het 600 meter diepe Hornindalsvatnmeer. Een enorme koningsblauwe plas van t helderste water prachtig ingebed tussen stoere bergen.
Onderweg naar Stryn werd de natuur overweldigend. Hoge bergen waartussen zachte weiden bezaaid met grote rotsblokken. Op de toppen van de bergen glinsterden sneeuw en gletsjers. Vele rode boerderijen en huisjes met daken van gras lagen nietig is deze indrukwekkende setting. We reden langs woeste bergrivieren met talloze kolkende watervallen, over bruggetjes, door lange tunnels om dan weer in een ander sprookjeslandschap met de volgende onuitsprekelijke naam terecht te komen. En Harald ondertussen maar zingen, trollensprookjes en Zwedenmoppen vertellen, filosoferen en gedichten voordragen.
Alles moest snel gaan maar opeens kregen we dan in het dorpje Stryn maar liefst 40 zinloze minuten om te gaan shoppen. Totaal overbodig want de souvenirs zijn echt rommel en dan nog onbetaalbaar ook. Wij twee zijn ondertussen aan een klein meertje berenfotos gaan maken, lekker in de zon. Al die warme berenkleren dus ook moeten vervangen anders gaat mijn verhaal niet kloppen... Aan de rivier groeiden zalige frambozen. Ik had op deze noordelijke plaats nooit of te nimmer zoete rijpe frambozen verwacht
Noch deze warmte. De vruchtjes werden alleszins een fijn aperitiefje.
In aktie voor een beren-photoshoot.
Een makkie : geen kijklustigen die vervelende vragen stellen,
goed licht, veel steunpunten en geen wind.
Bloemen vol bijtjes aan de oever van 't kristalheldere water...
In Stryn kregen we een lunch in zo'n typisch tour-toeristenhotel met grote eetzalen maar desalniettemin was het de eerste echt smaakvolle maaltijd die we deze reis onder onze neus kregen. Ze hadden zelfs alcoholvrij bier! Samen met de twee Hollandse jongens aan tafel werd het een heel toffe lunch. En goed éten én plezant gezelschap, wat wilt ge nog meer! OK, ja, een ijsbeer misschien...
Deel 3 : Zonnebaden tussen 't ijs...
Sommige meren zijn volmaakte spiegels...
Na de lunch trokken we verder door t woeste landschap langs de grootste gletsjer van Europa, 100 km lang en meer dan 1800 meter hoog! We kregen 15 minuten aan het Jostedalsbreen Nationalparksenter, maar dat was amper genoeg om naar t toilet te gaan. De verzameling opgezette pooldieren, de botanische tuin en de collectie stenen uit heel Noorwegen konden we zelfs niet eens bezoeken. Stel u voor dat ge relax met uw eigen auto door dit prachtige landschap kunt rijden aan uw eigen tempo... Ik zou dágen kunnen gebruiken om hier alles te bewonderen in plaats van de 8 uurkes die we nu krijgen.
Aan een minuscuul strandje aan t meer zaten mensen in badpak te zonnen al kijkend naar de sneeuw op de toppen die het water omringden. Fascinerend. Tenminste als ge snel genoeg al die indrukken in u op kon nemen
Via alweer een heel lange tunnel kwamen we aan het begin van de weg die enkel s zomers open is. Daar begon de beklimming van de Dalsnibba berg vanwaar de overbekende fotos op de Geirangerfjord in de diepte genomen worden. We kwamen in een autocarfile terecht omdat er werkzaamheden aan de gang waren om toekomstige lawines proberen te voorkomen. Nu niet dat het erg is om op zon plek even te moeten aanschuiven, je komt toch ogen te kort. Een bonusmomentje tijd. Heerlijk.
Bekijk die rust en stilte...
...en tracht te vergeten wat er zich achter uw rug afspeelt...
Eindelijk een ijsschotske!!!
De berg Dalsnibba was prachtig! Zwarte rotsen met witte vlekken glinsterende sneeuw die tot aan t amber en blauwkleurige meer waren gegleden. Er dreven zelfs nog mini-ijsbergjes in rond. Je kon goed zien hoe weinig ijs er eigenlijk maar boven water steekt en dat onder dat puntje een flink plat eiland blauw ijs drijft. Het was een miniatuurvoorstelling die plots duidelijk maakte hoe gevaarlijk ijsbergen wel kunnen zijn. Maar ja, om onze Titanic te rammen zullen ze wel met iets groter op de proppen moeten komen. 
Deel 4 : Het ideale plekje om je van een paar lemmingen te verlossen...
Door de file bij de wegenwerken reden we natuurlijk wel in een lange sliert touringcars die allemaal het uitkijkpunt naar Geiranger wilden bereiken. Daar werd het dan ook een drukte van jewelste. Gelukkig dat je de moderne cameras niet meer hoort klikken of piepen of je zou gedacht hebben in het paarseizoen van een vogelkolonie terecht gekomen te zijn. Ik vond het echt een wonder dat in dat gedrum op die bergtop niemand naar beneden getotterd is. Ge zou trouwens wel lang onderweg zijn
Diep beneden zagen we de Costa Luminosa liggen. Ons nietig bootje van 300 meter dat vanuit dit gezichtspunt meer op een grote sloep leek.
Op de top van de berg amuseerden de mensen zich met kleine torentjes van keien te maken. Zouden ze geluk moeten brengen of is het een manier om hun, gelukkig onschadelijke, stempel op deze plek achter te laten? Ondanks het tijdsgebrek heb ik door flink vooraan op de rotspunt te kruipen toch enkele berenfotos kunnen nemen zonder andere toeristen er op. Iets verder heb ik hen zelfs nog eens in een ijsveld kunnen fotograferen. Alles op topspeed, dus niet zo geweldig gelukt, maar toch beter dan niets. Deze fotos waren nu net iets tè belangrijk voor mijn berenverhaal om ze te moeten missen.
Onderstaande foto's zijn snel-snel vanuit de rijdende bus getrokken...
Niet zo best dus, maar je krijgt wel een idee van de indrukwekkende setting...
Iedereen vond het jammer dat we overal zo snel weg moesten en vond dat ze in t vervolg die shopping in Stryn best konden weglaten. Natuurlijk hadden wij makkelijk spreken. Wij wandelden daar, zelfs op de top nog, rond in 15° en hadden een uizicht van 360°
De mensen die hier gisteren geweest waren hadden alleen maar wolken gezien en kou geleden en die zullen waarschijnlijk heel blij geweest zijn dat ze zich in de winkeltjes hadden kunnen gaan opwarmen. De laatste weken is hier een hittegolf geweest dus ik was al blij dat we toch nog zoveel sneeuwplekken te zien kregen. Harald vertelde dat de gazon achter zijn huis helemaal ros geworden was. En dan die rijpe frambozen van deze middag
Toch wel vreemd allemaal.
De afdaling van de Dalsnibba naar ons schip in de fjord was al even indrukwekkend als hij bochtig was. Alweer omringd door watervallen langs alle kanten. We zagen ook nog restanten van de oude postweg. Eens per week werd de post naar t noorden gebracht en de week daarop naar t zuiden. Een brief was dus wel even onderweg.
Oude woonhuizen die nu als vakantiewoningen verhuurd worden.
Ze lijken wel een deel van de natuur te zijn...
We kregen jammergenoeg niet de kans om uitgebreid afscheid de nemen van de zalige Harald want die moest zich reppen om zijn veerboot terug naar Hellesylt te halen. Hij vertelde nog dat gisteren een cruiseboot een deel olie verloren had in de fjord, maar dat ze ze gelukkig snel hadden kunnen isoleren zodat er niet te veel schade aan de natuur was toegebracht. Ik kan ze geen ongelijk geven dat ze enorme bedragen vragen voor het liggeld van cruiseschepen want als hier een ernstig ongeval gebeurt dan kunnen ze hun toerisme wel opdoeken. Slimme jongens die Noren.
Vanaf het begin van de fjord was ook een loods aan boord gekomen, de kapitein mag in de fjorden niet zelf varen. Noorwegen probeert gelukkig echt wel zuinig te zijn op hun natuurlijke rijkdommen. (Als ze tenminste dat walvisjagen nu ook nog zouden willen afleren...) Maar 200 km in en uit die fjord varen met een loods zal ook wel veel kosten, alweer een reden waarom cruises hier zo duur zijn.
Deel 5 : Een enigszins vreemde overgang.
Omdat onze excursie zo was uitgelopen kwamen we maar net op tijd in Geiranger aan, nog even de obligate foto bij het trollenstandbeeld, en hop de laatste tender in naar onze boot.
In dit geval is de trol de rechtse.
Ons 300-meter lange cruise-"fabriekske".
De laatste passagiers gaan aan boord,
de eerste tenders worden ondertussen opgehesen.
De kapitein staat op de brug op vinkenslag om zo snel mogelijk
uit te kunnen varen. Time is money.
Wat een overgang... Ineens weggeplukt uit de meeste pure natuur en gedropt worden in de kitch van die boot... Het is alsof je op 5 minuten tijd in een kompleet andere wereld terecht komt. Alles is ineens kunstmatig en wèg is de rust. Het wijdse is verdwenen en ge loopt terug door smalle gangen. Het heerlijke zonlicht moet plaats maken voor al die disco-lichtjes. En wat er met de stilte gebeurt durf ik zelfs niet te beschrijven...
De gangen tussen de kajuiten.
De "kleurrijke" lobby met de glazen liften, gezien vanop de 10de verdieping.
Het exclusieve Italiaanse restaurant op de hoogste verdieping.
Een klein stukje snelbuffet -"refter"...
Nee ge zijt niet in Star Trek terecht gekomen! Dit is een glimpje discotheek.
Gelukkig moesten we maar even naar de kajuit om onze spullen te droppen want om zes uur zouden we al afvaren. We moesten dus zien dat we snel weer op de juiste plekken aan dek stonden om te kunnen genieten van deze uitzonderlijk mooie afvaart tussen rotswanden waar om de paar meter watervallen naar beneden donderden.
Geen simpele onderneming als ge u op een schip van 10 verdiepingen moet haasten en zien dat ge met de juiste lift op het ideale dek geraakt. t Was kantje boordje maar hijgend en wel kwamen we aan dek en hebben nog al t moois gezien.
Het uitvaren van de fjord... op weg naar de Seven Sisters waterval.
Deel 6 : De eeuwige twee "laatste der Mohikanen".
Deze keer waren ze zo verstandig om eens geen techno maar wel romantische klassieke muziek te spelen aan dek, dat maakte het uitvaren helemaal een unieke ervaring. Ik kreeg maar niet genoeg van de prachtige zichten op de rotswanden van de fjord. Op de duur waren de mensenmassas allemaal al naar de restaurants vertrokken en stond ik nog in mijn eentje uit te waaien. Ik had het niet eens gemerkt.
Heb weer een lekker plekje gevonden, helemaal bovenop de boeg, het vereist enig klimwerk en t is waarschijnlijk een beetje verboden maar vandaar kan je fotos maken zonder toeristen op.
De befaamde "Seven Sisters" waterval.
Heel vreemd. Met een flatgebouw door een fjord drijven...
Het zonlicht spat uiteen in een waterval van kleur...
Het weer werd ondertussen opnieuw even indrukwekkend als vanochtend vroeg! Donkere wolken trokken over de rotsen en slokten op de duur alle blauwe vlekken op. Zo mooi, die dreigende lucht over die imposante natuur
Er liggen aan dek wel overal dekens om u in te hullen maar ermee rondlopen en fotograferen lukt niet, alles waait weg, deken, haar, bril, kortom op die manier een zinnige foto maken is niet te doen dus op de lange duur heb ik dan met pijn in in t hart en honger in mijn maag toch maar t winderige dek ingeruild voor t Samsara restaurant.
Helemaal alleen? Nee hoor...
De Koreaanse monnik is ook altijd "De laatste der Mohikanen".
Omdat we zo laat kwamen hadden we eindelijk t geluk een tafeltje aan een raam te bemachtigen! We kregen zelfs enkele bliksemschichten te zien. Helemaal indrukwekkend in deze toch al woeste natuur. Ons geluk werd volledig toen we ook nog spontaan de menukaart van het grote restaurant kregen om uit te kiezen. En daarop stonden echte lekkernijen, niet de flepse dieetkost van Samsara zelf. We hebben ons beperkt tot een carpaccio van zalm, een groentenvelouté met croutons, een kwarteltje, een kaastafel en een chocoladedessert met appelsien. Na al die dagen karig Samsara-eten of vettig Mc Donaldsfood een ware verademing voor geest en een zekere verdikking voor ons middel. Hiermee trek ik ineens mijn bewering in dat het eten hier aan boord waardeloos is. We hebben ons gewoon laten misleiden door te denken dat het Samsara-restaurant verfijning ging bieden, het biedt alleen dieetkost en een intieme rustige plek om te eten en nu hebben we the best of both worlds. Alleen stom dat we daar vier dagen over gedaan hebben om dat in te zien.
Doodmoe keerden we terug naar ons nestje en daar aangekomen bleek het nog altijd volop dag. Om 11 uur s avonds konden we vanop ons terras nog een prachtige volledige regenboog bewonderen. Heel vreemd. De kleuren van de regenboog waaierden tot midden in de cirkel. Het leek of de lucht in de halfronde boog een heel andere kleur had dan die buiten de regenboog. Roziger. Uiteindelijk zijn we dan toch maar gaan slapen, gewoon van uitputting. t Was dan ook wel weer een rijkgevulde dag geweest. En bovenal eindelijk ook eens een rijkgevulde maag.
Ik heb tijdens deze prachtige dag natuurlijk nog veel meer foto's genomen. Wie graag 't album inkijkt klikt op :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/Noorwegen4HellesyltGeiranger?authkey=Gv1sRgCMuy7-Lx9Yjxbg#
|
