Vrijdag, 17 juli 2009.
Costa Luminosa, Magdalenenfjord en Ny Alesund, Spitsbergen.

8. Een omgekeerde striptease in een decor van wolken met zilveren randjes.

Toen we wakker werden - af en toe moet je toch ook eens wat probéren te slapen - lagen we reeds in de Magdalenenfjord. Ik opende de gordijnen en kreeg tranen in mijn ogen van de schoonheid waarin we ons bevonden.

We lagen middenin in een kleine fjord omringd door spitse bergen waarin wel 6 gletsjers uitmondden! Als nietig menske zagen we een verlaten poolzee met bijna azuurblauw water, waarin nog enkele kleine ijsschotsen dreven die we voor onze ogen zagen afbrokkelen. Binnen twee dagen zullen ze waarschijnlijk helemaal verdwenen zijn. Op ons terrasje was geen wind, het was er zelfs niet echt koud hoewel het toch maar 2 graden is. Aan dek daarentegen was het om te bevriezen, de wind maakte dat we de pooltemperaturen tot in onze ziel voelden.



Vandaag gaat hij het goed aanpakken... of beter gezegd : "inpakken".
Dat ziet ge zo!



... maar hij moet de klus wel helemaal afwerken natuurlijk.



Jaja, in deze kajuit zijn de laatste dagen zware lessen geleerd wat betreft winterkleding...
Fervente Azië-reizigers die voor de eerste keer de koude meemaken... Dat is wel een avontuur.
't Is soms boeiend om onszelf bezig te zien hulpeloos dabbend in een stapel dikke kleren.



Ik pels me aan zoals altijd, als een poolbeer met een griepke. Laag over laag over laag...
Als ge me hier een striptease laat doen dan heb ik niet genoeg aan 1 liedje...
maar moeten ze minstens een volledige dubbel LP draaien...
En krijgt 't publiek pijn aan zijn poep van te lang op zijn barkruk te moeten zitten tot ik daar
eindelijk als 'grande finale' - met de armpjes fier en sexy in de lucht gespreid - ta-da-da-dááá!!!
...sta te blinken in ... mijn lange wollen Damart-onderbroek .

Het lange aanschuiven van gisteren had ons een ticketje voor de tender van 8 uur opgeleverd. Ik was te geëmotioneerd door de schoonheid van de omgeving om eerst snel iets te gaan eten en vond fotograferen en genieten van deze wonderlijke baai véél dringender en belangrijker. Ik zou wel nuchter vertrekken. ’t Werd zogezegd maar een kort tripje, want we mochten maar 10 minuutjes aan land blijven. Maar dat zou héél anders uitdraaien…







Vanop ons terrasje zien we de shift van 7 uur vertrekken.



Als de tenders als uitstapbootjes gebruikt worden bieden ze plaats aan 120 personen.
Moesten ze ooit als reddingssloep dienen dan worden hier 150 sardientjes in geperst.
Niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht...

Ik probeer altijd als laatste aan boord van de tender te gaan, dan kan je aan de open deur zitten. Heel koud en winderig, maar de enige plek om niet door getint glas te moeten fotograferen en een unieke plek om echt ver naar buiten te kunnen gaan hangen en foto's te nemen zonder al te veel rommel op de voorgrond.
Flink aangepelsd : met een collant, extra sokken, zware schoenen, een dikke broek, polar ondergoed, een wollen trui, een fleece, een windjack, de muts van mijn fleece over mijn kop en daarover de kap van het windjack en dat allemaal bij elkaar gehouden met een dubbel omwonden wollen sjaal rond mijn nek. Volgens mij kan je er dan wel tegen. De gevoerde wollen fotografenhandschoenen maakten het af. De kou kon me niet meer deren. En de vogel die hier doorheen zou willen bijten moet echt wel de moeder van alle albatrossen zijn.


Deel 2 : Alle seizoenen op een paar uur tijd...

De tender werd geacht ons in rechte lijn naar het kleine keienstrand van Magdalenenfjord te brengen maar wegens perikelen met ’t aanleggen van de drijvende steiger moest er wat tijd gewonnen worden en kregen we als bonus een komplete rondvaart van de baai! We vaarden langs de blauwe gletsjers en de afbrokkelende ijsschotsen! We zagen zelfs een groepje tentjes staan, mensen van de universiteit van Gdansk die daar onderzoek aan ’t doen waren. Of dat nu zo leuk is weet ik wel niet goed… We deden er wel een vol uur over eer we langs het drijvend piertje aan land konden. Een héérlijke meevaller. Althans voor mij.









Een tender in de buurt van de gletsjer...



De muur van ijs die langzaam afbrokkelt...
Dichter in de buurt varen mag jammergenoeg niet.
Als er plots een groot stuk afbreekt ontstaat er een vloedgolfje...
En dat willen we bij nader inzien toch liever niet meemaken in deze frisse zee.



Een regenboog omspant de fjord.
Het weer verandert hier om de paar minuten.
Van bewolkt, over miezerige regen, flinke windstoten tot prachtige zonneschijn.
En dan weer heel 't gamma opnieuw... Telkens met andere belichtingen voor de foto's....









Ge ziet de ijsschotsen voor uw ogen in water veranderen... Fascinerend...



Het Magdalenenstrandje...



... met het houten vlondertje en het loopbrugje.
En flink wat bemanning om geen passagiers kwijt te spelen...

Hoewel heel deze reis voorzien is voor mensen met mobiliteitsproblemen en ze aan alle uitstappen tot hiertoe konden deelnemen - enorm vriendelijk geholpen door de bemanning – was hen  voor deze ochtendtrip wel ten stelligste afgeraden mee aan land te gaan. Met looprekken, krukken en rolstoelen over een drijvend, wiebelend piertje en vervolgens over een loopbrugje van nog geen meter breed stappen is te gevaarlijk. Op een keienstrand kan je trouwens met looprekken nog weinig aanvangen. Uiteindelijk konden de minder mobiele mensen op de twee volgende haltes op Spitsbergen zonder problemen wel aan land gaan want daar wordt aangelegd aan vaste kades. Toch lapten veel mensen de dringende suggestie aan hun laars - of beter gezegd hun looprek - hoewel het panorama evengoed te zien was vanop het cruiseschip zelf. De landing werd hierdoor enorm vertraagd en ’t mag een mirakel heten dat er geen ongelukken gebeurd zijn. Die vertraging zorgde er natuurlijk wel voor dat de tenders veel langer moesten wachten om te kunnen aanleggen omdat het afladen van zo’n bootje nu wel heel veel tijd in beslag nam.

Ondertussen konden wij heerlijk zwalpend rondkijken en genieten en ijsbergjes van dichtbij fotograferen. Zo blauw als we ze op National Geographic zien zijn ze dus echt! Niet iedereen was even gelukkig met dat gedobber, want rond mij werd er wel een beetje gekleumd en voor mensen die gevoelig zijn aan zeeziekte is zoiets ook niet ideaal. Maar ondertussen werd er ook goed gelachen. Tussen al die sportief ingeduffelde mensen zat een Italiaanse vrouw met open schoentjes waarin ultrakorte sneakersokjes, met als mantel een wolven- of zeehondenpelsjas en een muts die ook ooit het vel van een of ander zeldzaam dier was geweest. Een Nederlander naast ons stelde zijn kleine dochtertje voor : “En? Zullen we deze hier naast ons ook maar gezellig doodknuppelen?” Het werd een hilarische toestand want de vrouw in kwestie snapte toch niks van onze gesprekken. Op de duur was ’t zo ver gekomen dat ik suggereerde in haar muts twee gaatjes te maken zodat ze een monokini had en we haar in de fjord konden dumpen. Ge kunt er wel mee lachen maar ’t is toch wel sick, naar zeehondjes komen kijken en ondertussen in hun voorouder zijn vel rondlopen.

Echt dè ideale kleding om aan deze excursie deel te nemen...


Deel 3 : Een verlies dat een grote winst oplevert.

De tijd aan land werd niet meer beperkt tot een kwartier maar we kregen nu al 20 minuten. ’t Was schitterend om de weerspiegelingen van de besneeuwde berpspitsen in een bruingroene plas te fotograferen. Want ja, zelfs op die barre plek groeien nog mosjes en taaie graspolletjes. De extra tijd gaf me ook de kans om enkele berenopstellingen te maken. Ik zocht enkele goede steunpunten tussen de flinke keien en kon mijn beren op die manier makkelijk in positie houden. Ze gloriëerden tegen de achtergrond van een ijzige desolate natuur.
Liggend op mijn buik nam ik de zaligste foto’s. Blijkbaar moet ik zonder het op te merken dichtbij het ei van een vogel gelegen hebben want hij probeerde me aan te vallen. De vogels maken hier geen nesten, bij gebrek aan takjes, ze droppen hun grijs ei eenvoudigweg tussen de grijze keien. Gelukkig waren we gisteren tijdens de briefing nadrukkelijk gewaarschuwd iets op ons hoofd te dragen om ons niet te laten verwonden door aanvallende vogels. Blijkbaar komen er elke cruise wel enkele mensen met gezichtswonden terug aan boord. Met mijn muts en kap had ik zelfs niet eens opgemerkt dat ik belaagd werd, ik was ook veel te geconcentreerd bezig met fotograferen. Enkele andere mensen rond mij hebben er blijkbaar wat leuke actiefoto’s aan overgehouden van een achteloos liggende fotografe met een grote vogel cirkelend boven haar lijf. Mij is ’t in mijn opperste concentratie alleszins kompleet ontgaan. Alleszins die vogel zal gedacht hebben : "Aan zoiets begin ik niet te pellen. Voor ik daar aan 't vlees ben is de tijd voor mijn middagmaal al lang voorbij."



De bewuste foto : Mijn berenfamilie met de boot op de achtergrond.





Zoekplaatje. Zoek de nestelende vogels.
'k Zal helpen : 't Zijn er twee.

Heel de situatie met de aanvallende vogels deed me denken aan een avontuur op de Galapagos-eilanden jaren geleden. Toen maakten we een cruise door de eilandengroep met een klein bootje. De anderen van ’t gezelschap rustten meestal wat uit aan dek na ’t middagmaal maar voor mij was dat “verloren tijd” ik was nooit te houden en dook alvast in zee om te gaan snorkelen. Voor mij was die zee daar ’t aards paradijs… Zwemmen tussen leguanen, zeeleeuwen en robben…. Op een middag was ik dus weer helemaal alleen aan ’t snorkelen ver van ’t bootje. De 12 andere reizigers zaten wat aan dek te rusten en met verrekijkers naar de natuur te kijken. De Galapagos zijn een vogelparadijs. Sommige van die vogels duiken van 10-tallen meters hoog met volle kracht in ’t water om soms op wel 10 meter diepte een vis te pakken. Ge ziet er echt spectaculaire duikvluchten. Ik lag dus lekker in ’t water, dobberend in een fluo wetsuit met mijn camera te spelen. Totaal geen benul van wat er boven of naast me gebeurde. Oortjes ook onder water dus horen deed ik ook niks.
De mensen die op de boot rustig genietend hun maaltijd lieten verteren voelden hun diner plots terug naar boven komen van schrik… Opeens zien ze een grote “Jan van Gent”-meeuw boven mij cirkelen, plots omhoog schieten en in een razende vaart op mij af duiken. Ze begonnen te schreeuwen, maar ik hoorde natuurlijk niks. Het enige wat ik meemaakte was dat er vlak voor mijn duikbril plots een dikke zware vogel verscheen, die eerst enkele meters in een woeste warreling van vleugels wegzakte en vervolgens naar ’t oppervlak zwom om dan zijn kop terug onder water te steken en mij recht in de ogen te kijken met een blik van : “Tja, ik wou u eerst toch eens tegoei van dichtbij bekijken voor ik u aan mijn snavel ging rijgen…”
Voor mij een heerlijke ervaring die ook nog een leuke foto opleverde, voor mijn kameraden aan boord een zicht waar ze bijna een hartstilstand aan overhielden. Zij waren er van overtuigd dat het dier mij midden in mijn rug ging spietsen.
Ge ziet, de wereld en de gebeurtenissen blijven altijd wel wat ze zijn, maar ’t hangt gewoon van de plaats waar ge u bevindt af hoe ge ze ervaart…

Maar nu terug naar hier, naar Spitsbergen met zijn véél koudere zee met veel minder vogels.
Hoewel ik echte fotografenhandschoenen droeg (waarvan de toppen openklappen en de vingers vrij laten om makkelijker op knopjes te kunnen drukken) vond ik die dikke wanten niet echt handig. Ik legde dus mijn grijze wanten even tussen de grijze keien… en zag ondertussen iets verder weer iets anders dat mijn aandacht trok. Toen we terug naar de tender wandelden merkte ik plots dat mijn wanten ontbraken, ik liep nog terug maar begin maar iets grijs tussen even grijze keien te zoeken… Mijn zoektocht liep op niets uit. Op zich niet zo erg maar die handschoenen waren een kerstkadootje van een goede vriend geweest en dat maakte ze zo bijzonder.



OK, de handschoenen zijn ondertussen verdwenen maar mijn berenfoto werd wel goed...



... ge kunt niet alles hebben.

Toen ik de tender verliet, maar alvorens de buik van het cruiseschip binnen te stappen vroeg ik aan de supervisor of mijn probleem nog op te lossen was. De behulpzame man contacteerde onmiddellijk via zijn walkie talkie de crew op ’t strandje en vroeg of ze daar op de plek die ik beschreven had mijn wanten zagen liggen. Jammergenoeg werden ze niet gevonden. Maar aan elke wolk zit een zonnig randje : ik kreeg wél toestemming om direkt terug mee naar ’t strand te varen om ze zélf te gaan zoeken!! Ongelofelijk! Wat een onverwachte meevaller!! Ik moest wel dringend plassen en had honger en dorst maar dat kon me eigenlijk niet schelen, zo’n kans om deze enige tocht nog een keer te maken zou ik nooit meer krijgen. Paul wou jammergenoeg ook persé mee terug en die was al zo verkleumd en uitgehongerd… Geen al te best idee dus. De overtocht duurde deze keer door de landing van de looprekjesmensen nog veel langer dan de eerste maal. Ik was aan de andere kant van de tender gaan zitten om wat andere gezichtspunten te kunnen fotograferen. Lekker aan ’t open deurtje waar maar weinig mensen willen zitten. Het duurde en duurde en Paul veranderde in een versteven, uitgehongerde ijsbeer met bijhorend humeur.



Here we go again!



Geef toe! Dat wilt ge toch met plezier voor een tweede keer van dichtbij bekijken!
Zelfs als is 't een beetje fris...

Toen uiteindelijk weer heel de volgende Lourdesreis aan land gesukkeld was ging ik op zoek naar mijn handschoenen maar vond ze niet. Ook de crew had ze niet gevonden. Ik hoopte ergens stiekum een plasje te kunnen gaan planten en liep voorbij de bewaker met het geweer - die ons tegen mogelijke ijsberen moet beschermen - maar ik mocht jammergenoeg niet verder. Tja, en plassen op een strandje vol volk kan je natuurlijk moeilijk doen. Zeker niet als je zoveel lagen uit moet trekken eer het doel bereikt is.



Uit een zwart-wit landschap in een kleurenfoto stappen...



Op sommige plekken zit het ijs ook vol rozige vlekken en strepen en ik dacht eerst dat dat ex-pick-nickplekjes van ijsberen waren, uiteindelijk zijn dit de grootste vleesetende zoogdieren op deze wereld. Later bleek dat het een soort van mos was, of volgens weer anderen, een bepaald mineraal.

De chaos om terug op de tender te gaan was zo mogelijk nog groter dan voorheen. Hoe langer hoe meer gehandicapten waren toch meegekomen en de verkleumde crewleden die daar al uren stonden om de mensen over dat zwalpend piertje te loodsen konden hun pret nu echt niet meer op. Eerst vonden ze ’t heel leuk dat ze mee van dit uitje konden genieten - ander personeel dat vrij had mocht trouwens ook mee op excursie - maar nu begon het voor hen ook wel lang te duren. Sta daar maar als Filippino of Hondurees 7 uur aan een stuk op een wiebelend ding, in de snijdende wind met af en toe motregen, mensen met hun toebehoren in en uit een bootje te trekken… Het gebeurde allemaal met de obligate glimlach maar hij werd toch wat doorzichtig. Gelukkig hadden ze voor die sukkelaars enkele thermossen warme drank laten aanvoeren. Ik had er echt medelijden mee. Ik hoop dat ze die mensen een van de volgende dagen een extra uitje of een andere beloning geven want die hebben vandaag verdraaid hard gewerkt in moeilijke omstandigheden. Voor Paul kon ik minder medelijden opbrengen want die had die tweede tocht helemaal niet hoeven mee te maken, het extra rondje kleumen en plas ophouden was zijn vrije keuze geweest.

Terug aan boord ben ik regelrecht naar mijn kajuit gerend en aangepelsd als een eskimo op mijn toilet terechtgekomen. De koude begon ik nu pas te voelen, nu ik me niet meer hoefde te concentreren op ‘t fotograferen. Het was dus wel héél fijn aan te komen in een warme en luxueuze kajuit.

Het vertrek van de boot werd maar liefst met anderhalf uur vertraagd door de choas bij de landingen op het strandje en door de moeilijkheden die er rezen om de tenders terug aan boord te hijsen met de plots opkomende wind. Dat gaf ons de tijd om een uitgebreid middagmaal te gaan nemen in ’t Samsara restaurant vanwaar we door de grote ramen de bergen en de gletsjers verder konden bewonderen. Maar waarom ik na die verfrissende ochtendlijke uitstap aan tafel nog een glas ijswater bestelde en als dessert een sorbet genomen heb, weet ik toch niet zo goed.

En toen was de dag nog maar halverwege...


Deel 4 : IJzingwekkend. De schoonheid, de koude en de organisatie.

Voor dit hoofdstuk over Spitsbergen weet ik echt niet welke foto's te kiezen... De lichtinval verandert hier om de seconde, de wolken trekken voorbij, de zon piept er doorheen, en telkens geven de bergen een andere aanblik. De echte liefhebbers moeten mijn fotoalbum maar gaan bekijken. Op foto is de schoonheid van die plek trouwens toch niet vast te leggen...







Na ’t middagmaal vaarden we uit en zetten koers richting Ny Alesund, onze volgende landingsplek van vandaag. Ik heb me op een betrekkelijk windvrije plek aan dek geposteerd om verder te genieten van de doorvaart tussen deze wonderlijke natuur. Ik heb nooit geweten dat de grootste koukleum die ik ken, namelijk mezelf, zó zou kunnen genieten van deze tocht. Het is een van de mooiste plekken die ik al heb mogen zien. De ene gletsjer volgde de andere op. De bergen werden afwisselend beschenen door de zon en hingen ’t volgende ogenblik met hun toppen in grijze wolken. Een superbe natuurlijke light-show.



Hier is iemand héél blij met zijn warm soepke...



De laatste tenders varen naar de boot toe.



Vreemd. Was er gisteren niet gezegd dat ons schip 't enige was dat hier mocht aanleggen?...
Op deze foto zie je goed hoe gigantisch hoog zo'n gletsjerwand kan zijn.
Als daar een "brokje" afvalt kan dat inderdaad wel een flinke golf veroorzaken...



Immer paraat, door weer noch wind tegen te houden : de Koreaanse monnik.



De ene loopt in een dikke jas, anderen zitten in een hete jacuzzi tijdens de afvaart.
't Leek me best een grappig idee,
maar vanuit zo'n klein badje zo'n grootste natuur fotograferen...
Nee, dan heb ik toch wel liever wat "room to move".

Toen ik dringend naar mijn kajuit moest om mijn batterij te vervangen kwam ik voorbij de “Trollenmarkt”, elke dag is er aan boord wel een zogenaamd “uitzonderlijke verkoop” van ’t een of ’t ander. Een trol vond ik in mijn hobbithol wel passen, dus heb ik me een grappig exemplaar met een vrolijk staartje gekocht. Hij gaat half schuil onder een bloemkelk en ziet er eerder lief dan griezelig uit. Hij houdt zijn vinger aan zijn mondje alsof je hem iets vraagt en hij niet goed weet wat antwoorden en dan maar “heu?” antwoordt. Dus heb ik hem “Ø” genoemd, klinkt erg Noors vind ik.



“Ø” op 't tafeltje van mijn terras.

Nog had ik niet genoeg van het uitzicht dus ben ik met een volle batterij weer naar mijn plekje helemaal achteraan aan dek getrokken. Na een uurtje werd het toch wat fris en besefte ik dat ik mijn krachten moest sparen voor de landing in Ny Alesund. Dus besloot ik wat op bed te gaan rusten. Terug in de kajuit heb ik me in mijn bed met mijn typdoos op mijn buis genesteld maar binnen de vijf minuten had ik me toch al terug op mijn eigen terrasje geïnstalleerd. Met nog een dikke badjas over alle andere kleding aan is ’t best te doen om daar te zitten schrijven. Al goed dat ik blind kan typen zodat ik ondertussen lekker rond kan kijken. Ik ben zo blij dat ik besloten had om een kajuit met privé terras te nemen, hij is zijn geld meer dan waard. Ik mag er niet aan denken dat ik deze eindeloze schoonheid had moeten proberen te bewonderen in de gemeenschappelijke ruimtes tussen honderden taterende mensen of in een hel van muziek…













Ik zat me volop te verlekkeren op de volgende stop in Ny Alesund toen in 10 talen omgeroepen werd dat de uitstap niet doorging wegens een te wilde zee. Windkracht 7 en dan nog noordenwind zouden het onmogelijk maken veilig te landen met de tenders. Doodjammer vond ik het. Ik vrees ook dat het onder andere niet doorging doordat we vanmorgen twee uur tijd verloren hebben door het gesukkel en de chaos met de mensen die de nadrukkelijke adviezen genegeerd hadden om niet deel te nemen aan die gevaarlijke onderneming. We zagen Ny Alesund liggen, met een degelijke vaste steiger, maar de kapitein deelde mee dat hij onmiddellijk door ging varen naar ons volgend doel, Longyearbyen.
Erg jammer want het had een enig bezoek kunnen worden aan een wetenschappelijk station. We hadden al de weerkundige apparaten mogen bekijken en tussen de satellietantennes mogen lopen. Weliswaar op op voorhand strikt uitgestippelde paden maar toch, ik zou het weer geweldig gevonden hebben… De boot nam een wijde bocht en... bye bye Ny Alesund…

Dus heb ik mezelf maar weer in poolbeer verkleed en ben de laatste foto’s van Ny Alesund en zijn wetenschappelijke stations aan dek gaan maken. Daar waren alleen nog de die-hards te vinden. Noeste mensen die zich probeerden vast te houden aan hun statief, in plaats van omgekeerd. Het enige menselijke wat je nog zag waren rode neuzen, al de rest zat verstopt onder dikke lagen kleren. Veel volk was er niet, maar die enkelen waren wel precies een kuddeke Rudolph-Red-Noses-Reindeers. Heel geestig.
Na 10 minuten gaf bijna iedereen het op want de storm werd te fel, het was onmogelijk nog een fotoapparaat stil te houden. En één verdiep lager zat de grote massa weer taartjes te eten en te kaarten achter glas, vanzelfsprekend in ’t lawaai van ’t zwembad en zijn totaal uit de context gerukte activiteiten.
Het weer verslechterde snel, dus ik vrees dat de kapitein wel de juiste beslissing genomen had. Een landing van 2500 passagiers via tenders krijg je niet op een uurtje klaargespeeld en je moet ze uiteindelijk nog terug aan boord krijgen ook voor de echte storm losbreekt. Het zou een onverantwoord risico geweest zijn ons daar nu los gelaten te hebben. Maar desalniettemin... 't blijft jammer want er zijn al maar drie stops op Spitsbergen voorzien.



Op deze onherbergzame plek werken de wetenschappers in Ny Alesund.



Niet veel meer dan grauwe gebouwen, een aanlegsteigertje en heel veel meetapparatuur.



Maanden aan een stuk leven deze mensen in daglicht maar...
de andere helft van 't jaar zien ze nooit de zon...



Met zo'n super fotoapparaat kan je vast veel beter de schoonheid van deze plek vangen.
Maar ze "vastleggen" kan je toch alleen met je hart.



Het schip maakt een bocht, en we laten Ny Alesund onbezocht achter ons...
Op deze foto zie je een glimp van mijn Spaanse buurman.
Iemand die ook enorm van de natuur en de stille plekken aan boord genoot
en die ik ook nooit zonder zijn camera ben tegengekomen.
Onze zeldzame gesprekken speelden zich af in mijn oud school-Spaans...
Hilarische momenten. Gelukkig heeft schoonheid geen woorden nodig.

Ik ben dan maar naar de sauna getrokken. Waar ik ’t welgeteld een kwartier heb uitgehouden omdat ik door de panoramische ramen blauwe ijsbergjes voorbij zag drijven. Sauna bestaat thuis ook, dus verdween ik maar rap in badjas naar mijn kajuit om daar vanaf mijn terras te proberen die flink uit de kluiten gewassen ijsblokjes te fotograferen. ’t Waren er van die prachtige doorschijnende blauwe! Jammergenoeg waren ze wat te ver weg voor mijn klein fotoapparaatje. Maar toch, ik heb nu mijn ijsbergjes gezien. Zij het kleintjes.

Tijdens alweer een heerlijk diner op zee zitten uitkijken naar walwissen. Er zijn al mensen die er gezien hebben. Vanmiddag zaten er blijkbaar ook zeehonden in de baai. Wij hebben hier op een paar zeevogels na nog maar weinig fauna gezien. Ik was al heel blij dat we destijds op de Galapagos zoveel zeeleeuwen gezien hebben en er zelfs regelmatig tussen konden snorkelen, dat we er hier niet krampachtig naar moeten zitten uitkijken. Trouwens ik zie me hier in deze zee ook nog niet direkt spontaan gaan snorkelen als ik er een kudde zou bespeuren. Zelfs ik ben niet zo gek te krijgen. Het landschap is magnifiek maar het gebrek aan leven, vooral aan dieren, maakt het heel troosteloos en laat het ontzettend onherbergzaam lijken. Ge voelt u hier enorm nietig en kwetsbaar.

Na ’t diner zocht ik alweer vruchteloos een stille plek, desnoods een half-lawaaierige, om nog een kop thee te drinken en een sigaret te roken, maar rust is hier een kostbaar goed. De show van deze avond rond het zwembad is werkelijk oorverdovend. In de winkeltjes verkopen ze oordopjes en ik begin te begrijpen waarom. De drukte en ’t lawaai zijn hier zo overweldigend en de dagen op zee - waar je van verwacht dat het rustdagen zijn - steken ze zo boordevol aanschuiftoestanden voor de uitstappen van de volgende dag dat je niet aan relaxen toekomt. Het blijft stressen. Na deze 14 dagen gaan we thuis beslist een winterslaapje doen.

De middernachtzon zien zal er vannacht weer niet inzitten want hoewel de storm al gaan liggen is hangt er nog steeds een lage bewolking. Maar licht blijft het in deze contreien nog wel een paar weken.

Jammer dat de landing op Ny Alesund niet doorgegaan is, maar we hebben wel onmetelijk veel geluk gehad met het weer en de zichtbaarheid in de Magdalenenfjord vanochtend. Medepassageiers die deze plek jaren geleden hadden bezocht vertelden dat het daar destijds zo’n slecht weer was dat ze mekaar op 5 meter afstand aan dek al kwijt raakten door de mist. Die hebben toen van de genadeloze schoonheid geen centimeter te zien gekregen.

Nu kruip ik in bed, mijn rug gekraakt van ’t uren ineengedoken in tenders en op mijn terras te zitten, want morgen is ’t weer vroeg dag. Alvorens van boord te kunnen moeten we eerst gaan aanschuiven om een nummertje voor de tender en de bus te krijgen en dan moeten we wachten, nota bene weer in het donkere theater, tot ons nummer wordt afgeroepen en ’t onze beurt is om aan land te kunnen… Over de schoonheid van deze plek kan ik niet zwijgen maar over de organisatie hier zal ik me maar niet meer uitlaten...

Het zéér uitgebreide fotoalbum van deze dag vinden jullie op :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegen8Magdalenenfjord?authkey=Gv1sRgCMrZ2dWVt6mxUg#
Niet vergeten : als je de foto's op volledige grootte wil zien klik dan op de F11-toets.