Speciaal bericht voor Karlien en Koen + Christophe en Sofie !
Dag vrienden !
We proberen jullie te mailen, maar krijgen foutmeldingen...misschien is jullie e-mail adres veranderd, of hebben jullie toch onze mail bekomen ? Indien mogelijk, gelieve ons via kurkat@gmail.com jullie e-mail adres op te geven, of ons te laten weten of jullie onze mail hebben ontvangen. Onze mail werd zaterdag 21/11 verstuurd.
Het weekend stond volledig in het teken van België. Op zaterdag werden we uitgenodigd in the Ritz Carlton voor een Belgisch diner aangeboden door het Belgisch consulaat in Guangzhou. De nieuwe consul wou een rondje brainstormen. Hoe krijgen we België meer op de kaart bij de Chinezen. Er wordt vooral veel heil verwacht van een Kamer van Koophandel. De meningen of dit moet gebeuren in samenwerking met de Nederlanders zijn verdeeld. Bizarre van de avond was dat we niet één verantwoordelijke instantie hebben voor buitenlands economisch beleid maar 3. Dit is een gemeenschapskwestie. Vreemd toch hé voor zo'n klein land.
We ontmoeten er sympathieke Belgen, een kwaliteitsingenieur van Philips Lighting, een kwaliteitsingenieur van Steinway & Sons die hier piano's maken. Er werd Belgisch bier geschonken en het buffet omvatte stoverij, frietjes, appelmoes, gebruneerde patatjes. etc...
Op zondag (gisteren) hadden we een Belgisch diner gepland. We kregen 6 man over de vloer die zich tegoed deden aan preisoep, kippenborst met verse appelmoes en gebakken patatjes, gehaktballetjes in tomatensaus met purée en dame blanche. Het gezelschap bestond uit: 2 belgen, 4 taiwanezen, 1 Canadese en 1 Oostenrijker. De gezellige avond duurde tot 2 uur in de morgen.
De foto's zijn van mindere kwaliteit. De flash werkte niet. Excuses daarvoor.
Deze week kregen we goed volk over de vloer. Kristel en Filip vereerden ons met een bezoekje. Al was het kort, 't was in orde. Jammer genoeg konden we niet naar Hong Kong afzakken. Onze nieuwe internationale pas laat op zich wachten. We kunnen China dus niet uit.
We hebben het echter niet aan ons hart laten komen. Kristel en Filip hadden er zin in en we hebben 2 dagen volgestouwd met cultuur. Eetcultuur, shopping cultuur, economische cultuur en party cultuur.
Tijd voor het bedje. Kristel en Filip zaten nog op Belgisch uur. Zondagavond om 3 uur gaan slapen. Maandagavond om 2.30 en dinsdag rond 2 uur. Vanmiddag wordt het platte rust.
Hieronder een paar foto's genomen met Filip's state of the art Sony fototoestel.
Kristel en Filip in onze sofa. Op Shamian theetje drinken.
Filip blijft gefocust.Op zoek naar Sony shops in GZ.
Is dit geen copie van de Vaio? Mazout! cocktails. Dansmeisje in de A² Terras met Kristel en vijver. Ik met mijn nieuw t shirt van the SUBS !!!!! Bij Esprit konden we een goede zaak doen en vroegen we aan de ondernemende verkoopster om mee op de foto te gaan. Lichtjes (overdreven) aan de TeeMall. Bij Peoples genieten van de laatste avond samen.
Afscheidsfoto aan de ferryterminal Nansha - Hong Kong.
we zijn reeds 410 dagen in China. Nog 51 dagen en we zijn terug in België voor de feesten. We kijken er naar uit.
Volgende week komen Kristel en Filip op bezoek. Ze arriveren zondag 8 november in HK. We hebben al een schema voor de 3 dagen, maar we zien wel wat we doen.
Vrijdag werden we uitgenodigd door Stella, een Taiwanese vriendin voor een Italiaanse avond.
Pietro organiseert elke week een wijnavond met Italiaans eten. We zitten rond een grote tafel van Ikea en genieten van een goed glas wijn en hapjes.
Het was een internationaal gezelschap: Italianen, Amerikanen, Taiwanezen, Chinezen, één Russische dame, een Poolse kerel Artur. Drew was Brits. Achteraf dronken we nog iets in de Happy Monk. Een nieuw café geopend door Nieuw-Zeelanders. Heel gezellig en met Hoegaarden van 't vat. De wijn is er wel duur, 75 RMB voor één glas.
Rond 5 uur arriveren we thuis. Gisteren was een dag om snel te vergeten. Geslapen tot ver na de middag en geluierd voor de rest van de dag.
Vandaag lekker rustig, misschien vanavond naar een Kantonees restaurant in Guangzhou?
Hieronder het uitgebreid fotoverslag van onze reis naar Yunnan. Yunnan ligt in het zuidwesten van China en grenst aan de provincies Tibet en Sichuan en de landen Birma, Laos en Vietnam.
De eerste halte was Kunming de hoofdstad van de provincie. Er wonen in Yunnan circa 14 miljoen mensen.
De inwoners zijn voor een groot deel ook Han Chinezen, maar de provincie heeft ook een grote verscheidenheid aan minoriteiten groepen. De belangrijkste zijn de Yi, Bai en Hui. De temperatuur is zeer verscheiden. In het zuiden tropisch, in het noorden nooit boven 25°C. Het laagste punt is 76m. De hoogste bergen liggen boven de 6000 meter. Kunming ligt op ca 2000m.
We arriveerden laat in de avond. Het verschil in temperatuur viel onmiddellijk op.
In het Cuihu Park houdt de bevolking zich bezig met kletsen, kaarten, zingen, muziek maken.
Het is zondag dus niemand werkt (behalve de horeca). Let op de traditionele geborduurde sloffen. We hebben er 2 paar gekocht. Niet onze maat maar wel mooi. De jeugd kaart ook al. Liefde op de bunny bank. Heijing. We logeren in een museum. Het grootste huis in deze perfect bewaarde oude zoutstad (zoutwaterbronnen) is museum en hotel. We betalen 360 RMB voor 2 nachten zonder ontbijt. Het huis van familie Wu is een must. Ons hotel. Ons Hotel Een straatbeeld van Heijing. Weinig toeristen en weinig volk op straat. De witte papiertjes zijn de resten van vuurwerk tijdens een begrafenisstoet. We volgen de papiertjes en beseffen pas als we de kist zien, gedragen door 4 mannen dat het effectief een begrafenis betreft. We houden ons op een afstand terwijl een priester zingt en de dichte familie een aantal keer rond de kist cirkelt. De oudste zoon (vermoeden we) draagt een foto van de gestorven vrouw. De aanwezigen gooien rijst naar de kist met hun rug naar de kist. De GB. Straatbeeld. Zicht vanop de brug naar de bushalte. Elk uur vertrekt hier een bus naar Chuxiong. De grootste stad in de buurt. Poort naar het lagergelegen deel van het dorp. Pepers en Maiskorrels drogen in de zon. Kronkelige nauwe straatjes in Heijing. Nog geen kermis zoals Dali en Lijiang. Elke morgen komen de landbouwers hun waren slijten in Heijing. Het vervoermiddel bij uitstek voor korte trajecten blijft het muildier met kar. Als de nood het hoogst is, geen probleem. Iets buiten Dali. Traditionele klederdracht. Het kaf van het "koren" scheiden gebeurt door de halmen tegen de rand van de mand te slaan. Vassche appels ! Eten moet toch iedereen. Gerookt vlees bewaart goed. Moslimmarkt. Pèèrd en karre. Juk ju juk min pèèèrd. Tabak! Plaatselijk pé lacht zijn tand(en) bloot. Tempelcomplex in vervallen staat en bewoond door 4 vrouwen die in het onderhoud voorzien. En het is eraan te zien. De keuken van het klooster. Vergezicht van het klooster. Hier eten we ons middagmaal. In een Moslimrestaurant. Super lekker (beste van héél de reis). En voor 3 personen zoveel als je kunt eten voor 43 RMB. Deze dames wilden niet op de foto, maar we hebben ze toch. Kathleen vraagt steeds (in het Chinees) of ze een foto mag trekken. Als het onderwerp neen zegt, dan maar van ver. Straatbeeld Het 0 sterren restaurant dat van ons 3 sterren krijgt. Je kijkt in de keuken wat je graag eet, wijst het aan en dan wordt het een 15 tal minuten later geserveerd. Kathleen is een diekedelver als het lekker is! Onze eerste stop na Dali. Nuodeng vlakbij Yun Long. Ook een zoutdorp. We logeren in Fujia Liufangyuan guesthouse. WC naast de varkensstal. Eén varken kost 1200 RMB weet de bazin me te vertellen. Heel vriendelijke mensen. Ze koken voor ons. De kamer is zeer basic, geen ramen enkel kiekedroad. Maar Kathleen slaapt als een roos en ik als een distel. Nuodeng village. Nuodeng. Wij. De kat slaapt tussen de pepers. Nuodeng Boven Nuodeng is een Confuciustempel. Dit is de poort daterend uit de Ming periode. Keuntje. De binnenplaats van ons verblijf. Alle grote boerderijen zijn in U vorm. De zijde zonder gebouwen wordt afgemaakt met een muur waarop de familienaam geschreven staat. Wie leest, die leeft. De vriendin van onze chauffeur met de jongste spruit van het gastgezin. We hebben in Dali een chauffeur ontmoet die ons via Yunlong, Nuodeng, Shaxi naar Lijiang brengt. We komen zo op plaatsen die we anders niet kunnen aandoen in zo'n korte tijd. Mr Li kent de streek en is een prima kerel. Goedlachs en zeer hulpvaardig. Hij verstaat daarenboven Kathleen haar Chinese uitspraak. De vrouw des huizes kookt. Wij laten het ons welgevallen. Waarom ligt het guesthouse op het hoogste punt van het dorp? Voor het uitzicht! Nuodeng gefotografeerd vanop de parking. De ochtend van ons vertrek brengt de baas van het guesthouse ons naar een view point waar we de S bocht in de Mekong deftig kunnen bekijken. En wijle blij. Nog een foto. Op de weg van Nuodeng naar Shaxi vinden we een oude houten overdekte brug. Wreed schoon. Brug van buiten. Terrasbouw tussen Yunlong en Shaxi. Vallei. Hier passeerden de Tea & Horse karavanen. Shaxi mon amour. Lekkere koffie. Shaxi was een karavaanstad op de thee route. De Pu er thee is er gekend. De route strekt van Yunnan naar Tibet, Nepal, Birma, Laos, Vietnam en andere delen van China. Slechts 3 van deze stops op de karavaanroutes zijn nog bewaard. Shaxi is de best bewaarde. De stad is op een lijst geplaatst van de 100 meest bedreigde plaatsen in de wereld. En we weten waarom. Wij hebben hier ons hart verloren, net als een dame uit Guangzhou die hier een kleine herberg uitbaat. Het profijt die ze eruit haalt is klein, maar ze wil hier gewoon leven, net als haar buur die een super koffie serveert volgens de regels van de Italiaanse kunst.
Het grote verschil met Dali en Lijiang is dat hier echt nog geleefd wordt. Er is op vrijdag markt. Op deze dag komt de hele buurt shoppen op het fantastisch mooie marktplein. Shaxi Shaxi Shaxi De brug die naar één van de poorten leidt. Pepers drogen. De enige overblijvende karavaanleider laat ons voor 10 RMB zijn huis zien. "Heb je al gegeten?" is een beleefdheidsvraag in China. Grote zus speelt met kleine zus. Op weg van Shaxi naar Lijiang zijn vrouwen bezig in de bouw. In China maken de vrouwen mortel. Traditioneel geklede vrouw met kleinzoon langs de weg tijdens een opstopping veroorzaakt door een ongeval. Lijiang old town. In Lijiang is het commerce troef. Er komen meer en meer Chinezen naar Lijiang. Chinezen houden van consumeren. Lijiang is na de aardbeving van 1996 grondig gerenoveerd en werd in 1999 als Unesco werelderfgoed uitgeroepen. Lijiang is mooi, maar voor ons te commercieel. Het is momenteel één groot winkelcomplex en dat bevalt ons minder dan bijvoorbeeld Heijing, Nuodeng en Shaxi, waar er nog wordt geleefd. Na 1996 bleef slechts 1/3 van de bevolking wonen in Lijiang. De ander 2/3 verhuurden hun woningen aan derden die er winkels of guesthouses van maakten. Het is onvoorstelbaar hoeveel guesthouses er zijn in Lijiang. Wij pikten er ééntje uit op aanraden van Mr Li, onze chauffeur. Een schot in de roos. Voor 150 RMB per nacht hebben een eigen badkamer. De uitbaters zijn super vriendelijk, spreken weliswaar geen Engels, maar met een beetje inventiviteit, een woordenboek en een blad papier kom je er wel. Lijiang National Day is not far away. De derde jeugd denkt er het zijne van.
KURTS FOTO'S 1 oktober 60 jaar Chinese Volksrepubliek. Heijing. Ons hotel. De nederige voordeur van ons nederig verblijf in Heijing. Heijing Heijing Kathleen op stap. Na wat zwoegen arriveren we in een klooster boven Heijing. Kathleen is fris als een hoentje, ik moet moeite doen om de kodak stil te houden. Klooster boven Heijing, gerund door 3 mannen en een paardenkop. Alle beetjes helpen. 30 september. Onze huwelijksverjaardag. Heijing Dali. Door de nachtelijke regen is een beetje berg naar beneden gekomen. Markt in Yun Long. Ik koop er verse cake. Super lekker. Van links naar rechts: Mr Li, Mr Li's vriendin (????) en Kathleen Vergezicht tussen Shaxi en Lijiang. Lijiang heeft één voordeel: continental breakfast! Baisha bij Lijiang. Lachende monnik kijkt in de lens. Tempel in Baisha bij Lijiang. Idem. Black Dragon Pool bij Lijiang. We drinken er de duurste en slechtste koffie en thee van hééééél China. Kathleen poseert in Chinese stijl. Chairman Mao in Lijiang new town.
Dag vrienden !
We zitten ondertussen al in het hol van Pluto, meerbepaald Heijing.
Fantastisch stadje in de Junnanese provincie Chuxiong.
Een klein mirakel dat dit heeft kunnen overleven.
Dag vrienden!
Op 26 september om 14.30 vertrekken we richting Yunnan. We komen terug op 11/10. Voor zij die geen idee hebben waar we naartoe gaan, klik hierboven.De rode vlek op de kaart van China is Yunnan.
Ongelofelijk maar we zitten 1 jaar in China. "Time it goes so fast when you're having fun! "(Manic monday van The Bangles). Dat moest natuurlijk op gepaste wijze gevierd worden.
Op vrijdagavond ben ik eerst met de baas van de JV partner Italiaans gaan eten. Daarna nam ik een taxi naar Guangzhou, waar Kathleen aka konijn ongeduldig op me zat te wachten. Zij at een onsmakelijk uitziende fried rice met fungi en seafood. Ze zweert bij hoog en laag dat het toch lekker was. Ik was die ochtend vroeg opgestaan om FCB aan te moedigen dus zonder dralen verplaatsten we ons per taxi richting hotel. De Westin in GZ is een hotel hors categorie en dat zal onze portefeuille geweten hebben. Toch was het de moeite waard. De kamer was super, het ontbijt een van de betere van de laatste maanden. Mooi uitzicht trouwens op de skyline van Guangzhou. De bar was iets minder, de prijzen niet. Een Filipino bandje speelde de gebruikelijke klassiekers, iets elegantere vrouwen van lichte zeden, de mojito was ok, en de wijn ook, maar dat mag wel voor 20 Euro.
Na het ontbijt werd ik verwacht op de zoveelste jobbeurs. Eerst bij Starbucks nog een Café latté drinken en dan de drukte van de stierenkeuring in. Je voelt je een zoo-dier. Veel toeschouwers, weinig geïnteresseerden. Een gast zet zich voor me, toont me zijn kaartje en zegt enthousiast: "I am a lawyer!". Ik antwoord: " Me too!!!" met evenveel enthousiasme. Hij staat op en zonder nog een woord te zeggen gaat hij weg.
Om 14 uur hou ik het voor bekeken. Nog even de boekenwinkel binnen, naar de Chinese les en dan hop naar huis. Om 18 uur vervoegen we elkaar in een hevige omhelzing. We hebben geen zin om nog een poot te verzetten en we doen ons tegoed aan een goed boek.
Op zondag zijn we allebei vroeg uit de veren. Kathleen probeert me al 8 maanden mee te krijgen naar een Kantonees restaurant dat hoog aangeschreven wordt. In plaats van "höflich ablehnen" ga ik gedwee mee. Geen slechte keus trouwens. De keet is groot, zeer luidruchtig en we moeten niet in de rij staan wachten op een tafel. We worden aan tafel gezet bij een Kantonees koppel met hun 2 zonen. Ze spreken Engels en dat is goed voor de conversatie. We kletsen wat en bestellen roasted goose, dim sums, veggies, scampi's in hotpot. Kort gezegd veel te veel. Maar we spelen alles binnen. Ik sta versteld van de kwaliteit. Aan de ingang staan zeker 60 man op een tafel te wachten. De dim sums kun je niet bestellen. Een vrouw met een karretje met stoomkorven erop komt regelmatig langs. Je kijkt wat je wil en ze zet een stempeltje op je bestelling. Heel leuk en niet duur. We eten dat we rollen en betalen 15 EUR. Ik krijg nog onder mijn voeten (van mijn gade) omdat ik de as van mijn sigaret op de grond gooi en wordt streng aangemoedigd een asbak te vragen. Ze heeft gelijk.
Na de maaltijd slenteren we naar de eerste zaak die koffie serveert. Na de koffie wordt de 4 uur durende wandeling gestart. Eerst passeren we de antiekwijk naar het Voorouderlijk huis van de familie Chen. Veel toeristen en we zien zelfs 2 bussen met witten. Ze zitten vast in het verkeer, maar wel in de airco. Na een kort bezoek gaan we verder richting oude moskee. We arriveren aan Beijing Lu (de Steenstraat, Veldstraat van Guangzhou) en slaan snel de eerste straat rechtsaf. We passeren een oude tempel waar boedhistische gezangen klinken, gaan verder tot aan de tempel van de 5 onsterfelijken en zoeken tevergeefs naar de oude moskee van GZ. De minaret zou een van de oudste ter wereld zijn, maar in het wirwar van kleine straatjes vinden we de moskee niet. Kathleen wil volharden, maar ik zie het niet meer zitten. Die moskee wacht wel. We nemen een taxi richting Garden Hotel en puffen uit met een pintje en een cola in "6th avenue". Na de verfrissing gaan we een pizza eten bij Buongiorno. Normaal eten we hier voorgerecht, hoofdgerecht, koffie en pousse café, maar nu blijft het bij pizza. We bestellen wel een goeie fles wijn en dat compenseert.
Na de maaltijd springen we aan de overkant van de straat op de Clifford bus. Na een uurtje arriveren we thuis, is het bijna 10 uur en is het tijd om te gaan slapen.
Een typische straat in oud Kanton Kitsch is altijd big in China, maar bij een trouw gaat alles in overdrive. De witte mercedes met de Nijntjes reed te snel. The Ancestral home of the Chen Family. Mooi. Witte toeristen met klakjes! De binnentuin De beste platse.
Kathleen aka konijn. Raise the red lantern en bonzai. De reling is nieuw het huis erachter minder. Een zijstraat van een drukke moderne straat.
Een kleine zelfstandige maakt bonnell matrassen op maat.
Vandaag was shockerend. We (Dirk en ik) zijn naar een potentiële leverancier geweest. Een aluminium spuitgieter. De situatie in de fabriek is wraakroepend. Slecht verlicht, geen verluchting, geen afzuiging van de giftige dampen. De foto's spreken voor zich. Als je hier werkt word je geen 50. De machines zijn gelijkaardig aan kunststof spuitgietmachines, maar de vloeibare aluminium wordt met een pollepel in de nozzle gegoten. De wazige schijn zijn de dampen die er rond hangen. Dat pakt echt op je adem.
Daans heeft hier nog veel werk.
Ik laat de foto's verder spreken.
Dag vrienden!
De stukken worden gewoon op de grond gegooid. Om het half uur komt een kwaliteitsman controles doen. Ja Ja.
De machine heeft gloeiend heet. Het aluminium zo'n 270 graden. De arbeider werkt in polo, zonder handschoenen, oogbescherming, masker of niets. Een zicht op de hele productie. Ik begin me al onwel te voelen van de giftige dampen. Den oven. aangestampte aarde op de grond. De bediener stopt zich weg achter de paal.
Gisteren zijn we opnieuw huisje gaan kijken. We hebben het opgegeven. Eigenlijk zitten we hier zeer goed als je ziet wat ze ons voor dezelfde prijs aanbieden, op een slechtere locatie, met minder faciliteiten. Het concept van het laatste appartement valt echter zeer goed mee. Je komt eigenlijk binnen op een overdekt terras met vijver, houten terrasje. De rest van de muren zijn in glas, dus heb je zeer veel lichtinval. Wel geen bad. Enkel 2 douches. En de keuken laat ook een beetje te wensen over.
Dag vrienden.
De ingang. De werkers rijden buiten. Yoyo staat te wachten tot we binnen mogen.
Een van de brede lanen in Hua Nan Country Garden Veel groen, en warm! Het appartement getrokken van aan de voordeur.
Deze week was een bewogen week. Veel gewerkt, veel social dinners.
Donderdagavond ben ik met de verantwoordelijke van de QIS (Quality Inspection Service) gaan eten. Een vreemd mannetje met wel een zeer gezonde levensstijl voor een Chinees. Hij dronk niet en at met mate. Heel vreemd. Enfin, we nodigden hem uit om als dank voor zijn advies en uit respect voor zijn kennis iets te gaan eten. Hij woont in Shiqiao (Panyu) dus gezien we na de maaltijd daar toch moesten zijn, stelden we voor dat hij het restaurant zou kiezen. Hij leidde ons naar de middle of nowhere. Nadat we ons bestek, glas en kom gewassen hadden met hete thee kwam de eigenaar van het etablissement tot de vaststelling dat hij eigenlijk niets in huis had. Gezien we (Brad en ikzelf) een afspraak hadden om 20.30, dienden we voort te maken, dus vlug de auto in en naar een ander restaurant. Panyu regio is vooral gekend voor de visrestaurants. Dus op de buiten zie je vierkante vijvers waar vis in wordt gekweekt. Aan sommige van die vijvers staat dan een constructie in bamboe en hout waar de vis en schaaldieren die worden gekweekt worden geserveerd. Sommigen zijn heel lekker, anderen zijn lamentabel slecht.
Na het diner vlug vlug naar Panyu, waar Dirk (mijn collega van Kwaliteit) ons had uitgenodigd in een KTV. Een KTV is hier de algemene benaming voor een karaoke bar. Wat het grote verschil is met een karaoke bar in België is dat er niet enkel één grote ruimte is met een podium, maar separate kamers die je kunt afhuren om met familie, vrienden of betaalde vriendinnetjes gezellig kunt kletsen, zingen en eten.
De meeste KTV's bieden zelf alle diensten aan, en deze was een grote. Er werkt meer dan 500 man en er zijn een 100-tal kamers. Je wordt er op je wenken bediend. Bier, fruit en frieten staan op de salontafel. Het is eigenlijk een living die je afhuurt, met een grote tv een sofa in L vorm.
Om 12 uur vond ik het welletjes en ging ik richting Clifford. Waar Kathleen mij ronkend opwachtte.
Vrijdagavond was een luie avond. Eventjes naar Guangzhou om te eten en daarna vroeg (12u) het bedje in.
Zaterdagochtend was zaaalig. Kathleen had een afspraak met Jane, een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als Kathleen. Kathleen raakte met haar aan de klap op de bus naar Guangzhou. Ze hadden gisterenochtend afgesproken om samen te gaan winkelen. Daar kwam niets van in huis. Gezellig in the Owls (een eethuis) op Clifford iets eten. Zeer vermoeiend voor beide partijen, Jane haar Engels is beperkt net als Kathleens Chinees.
Het is dus telkens zoeken naar woorden. Jane vroeg of Kathleen geïnteresseerd was om bij haar te komen werken. Ze heeft een bedrijf dat buitenlandse investeerders begeleidt door de red tape van de Chinese bureaucratie.
Kathleen plant om volgende week eens langs te gaan.
Zoals gezegd was het voor mij eens uitrusten. Ik had de Chinese les afgezegd. Tot 10 uur geslapen, dan wat op Facebook, iets gegeten. Cadeau gaan halen voor het verjaardagsfeest.
Om 16.30 werden we door Ahong, onze chauffeur opgepikt. We hadden op het werk met Brad afgesproken om zo samen naar het verjaardagsfeest van de leverancier te gaan. Ik denk dat er de zaterdagmiddag niet veel werk wordt verzet door de bedienden. Eén meisje lag te pitten in mijn stoel en schrok zich een hoedje toen ze mij boven zag komen. Brad z'n vrouw en dochter (Octavia) waren ook van de partij.
Om 18.30 arriveerden we op het feest, dat opnieuw een bamboe gebouw aan het water was. Weliswaar van een ander niveau dan het eethuis van donderdagavond. Stijlvol, mooi afgewerkt, blinkende houten vloeren. Zo'n 150 mensen.
De ruimte is volledig open naar buiten toe. Geen ramen enkel een balustrade die moet voorkomen dat al te dronken feestvierders het donkere sop intuimelen. Aan het dak hangt op regelmatige afstanden een plastic zak met water. "Feng Shui", zegt de éne. "Water symboliseert geld", zegt de andere. Ik had er goudvissen in gestopt.
De tafelschikking is niet echt strikt te volgen, maar we krijgen toch een centrale plaats dicht bij de eretafel. De gastheer, het feestvarken wordt 50 en komt met zijn familie langs. Vrouw en 3 kinderen. Niet iedereen in China heeft maar 1 kind. Op het platteland mag je er meer hebben. Daarom zijn veel Kantonesen geregistreerd op de buiten. Zo omzeilen ze de één kind politiek. Onze chauffeur heeft ook 3 kinderen. Het is common practice.
Enfin, het eten is fantastisch en meer en meer mensen komen "gambei" doen. De jarige noemt ons de "fabulous two". Brad en ik kunnen het goed met elkaar vinden, en we gaan meestal samen naar alle uitnodigingen. Kathleen is een beetje ongerust over de vele gambei's, maar voelt nu ook de druk van de sociale verplichting.Niemand verplicht je natuurlijk, maar het strekt de gastheer tot eer als ik met hem drink.
Eén van de tafels is opgediend maar is niet bevolkt met mensen. Dat is de voorouders tafel. Zo eer je de voorouders. Alle spijzen die op andere tafels worden gezet, worden ook op de lege tafel gezet. Mooi vind ik. Moeten we misschien ook invoeren in Europa.
Het eten blijft maar komen, scampi's, soep, black chicken, duiven, gans, gelakte eend, varkensnek, groentenschotel met cashewnoten, brood gevuld met rundsvlees, 2 soorten vis. De tafel staat propvol. Sigaretten worden uitgedeeld. De baizhou (white spirit) vloeit. Ik drink mazout. Ahong en de andere tafelgenoten kijken vol afschuw hoe ik eerst cola in mijn glas giet om daarna bij te vullen met bier. Ik vraag of ze het ook eens willen proberen, maar niemand voelt zich geroepen.
Rond 20u beginnen de eerste gasten afscheid te nemen. Hier is het zo: na het eten is het feest afgelopen. Brad denkt dat het een goed idee is om nog eventjes te blijven. Als we bij de laatste 30 man zijn, geven we de gastheer zeer veel respect en dan stijgt hij ook in aanzien bij zijn andere kennissen. Alles draait rond "face" hier.
De taart komt eraan en we krijgen elk een stuk. Heel lekker. Een biscuit met zeer veel fruit en slagroom. De kleuren zijn wat te fel om er echt lekker uit te zien, maar de taart is lekker.
Na een afscheids gambei vertrekken we richting Clifford.
Vanochtend fris en monter opgestaan. Vandaag gaan we opnieuw huisje kijken. We bezoeken ook nog een aantal garages om nu eens finaal uit te maken welke auto we zullen kopen.
Het restaurant zonder eten. De vierkante vijver en de balustrade. Ze zijn niet veel volk gewend. Brad, witte broek, Nike Air schoenen pleegt een telefoontje. Een rode zonsondergang. Een collega dacht dat dit een gevolg was van de polutie. Hij zei dat hij in België nog nooit een rode zonsondergang had gezien. Brad en Octavia en een paar ruggen. De taart!
De jarige (blauwe polo), de jongste zoon, madame Jarige, dochter Jarige klaar om de kaarsje uit te blazen.
Het weekend zit er weeral bijna op. En het was een goeie. Zaterdagochtend gewerkt, 's namiddags naar de Chinese les, daarna naar Hooley's (Ierse Pub) en ook nog een nieuwe stofzuiger gekocht.
Zondag begon met een eitje, een sapje, een yoghurtje en een lekkere koffie. Na dit lekkere ontbijt volgde een relaxerende periode met tijd voor bad en strips.
We aten deze middag op Ersha Eiland, in het Franse restaurant "La Seine" en we werden in het Frans aangesproken. We kozen niet voor het buffet, maar aten à la carte. Na een lekkere pernod / kir, volgden lekkere coquilles St Jacques met Langoustines in een safraansausje. Alles werd doorgespoeld met een lekkere Pinot Blanc uit de Elzas. Als hoofdgerecht verorberden we met gaarnte een filet de Thon (voor mij) en een fillet de Cabillaud (voor Kathleen). Geen 2 zonder 3 dachten we en Kathleen deed zich te goed aan een kaasbordje met een porto. Ik nam een mousse au chocolat tot mij, gevolgd door een lekkere maar zeer flauwe "petit café".
Na de betaling volgde de belangrijke plas en begaven we ons naar de overkant van de straat. Daar ligt het Museum of Art. Er was een tentoonstelling over de evolutie van kunst in de provincies Hunan en Hubei. Bepaalde zaken waren zeer de moeite.
Nadien namen we een taxi naar Tianhe Dong Lu, waar we bij "Boca" genoten van een Iced Latté en een kleine capuccino. Volledig verkwikt stapten we de stomend hete stad in. We wandelden naar de Teemall, het mooiste en grootste shopping center van GZ. Ik kocht er de nieuwe Nokia N97. Mijn iPhone kan enkel hersteld worden door alle software te wissen en nieuwe op te zetten, maar blijkbaar kan ik dan mijn eigen nummer niet meer gebruiken. Na de aankoop liepen we de verkoopster bij Apple tegen het lijf, Fifi. Zij was zeer blij om ons te zien, zei ze. En wij waren dat ook. Volgende zaterdag ga ik nog eens naar Apple om te kijken wat er te doen valt. Als ze gratis nieuwe software opzetten, dan kan Kathleen de iPhone gebruiken, of hou ik hem voor België.
Zo, dat is de neerslag van ons korte maar krachtige weekend.
Schilderij nummer 1 De Schilder van schilderij nummer 1 Postzegelverzamelaar schildert. Mijn persoonlijke favoriet. Jammer genoeg enkel Chinese teksten. Ik noem het:" De verloren zoon is de weg kwijt, maar geniet van de zon." Detail van een schilderij van 4m x 3m De schilder van het detail van het schilderij van 4m x 3m Het bijschrift luidt dat zeer duidelijk te zien is dat de kunstenaar een kunstenares is. Mijn 2de favoriet. Fantastisch werk dat in het Smak niet zou misstaan. Is het niet fantastisch! No way back. Dalletorre, verdomme.
