Het was alweer een tijdje geleden, maar de voorbije twee weken spendeerden we in Yunnan, China. We waren er reeds in 2009, maar het is zo'n mooie streek dat we er toch nog eens naartoe wilden.
We starten onze trip in Kunming, de hoofdstad van Yunnan. We logeerden in een voormalig government hotel (Yunnan Zhenzhuang Guest House). Gelukkig spreekt Kathleen Chinees want daar zonder is het moeilijk communiceren met het personeel dat duidelijk niet gewoon is om Westerlingen over de vloer te krijgen. Het hotel heeft een grote tuin waar je met de vogeltjes wakker wordt en dat in het centrum van een stad de grootte van Brussel.
Na een verkwikkende nachtrust en dito ontbijt trokken we richting centraal station waar we de trein namen richting Dali. 8 uur later en hop we zijn er. We boekten standaard tickets en reisden in Sleeper coach (alhoewel van slapen geen sprake was). Gezellig tussen onze Chinese medemensen.
In Dali gearriveerd, hop een taxi in richting Jim's Tibetan Guesthouse (waar we in 2009 ook verbleven). Dali is nog een groter circus dan 3 jaar geleden. Disneyland noemde een Nederlandse toerist. Winkeltjes met Ronaldinho cowboy hoedjes, brol bijouterie, en ongelooflijk maar waar 1 zaak waar je Brusselse wafels en Belgisch bier kunt nuttigen (de eigenaar is een Belg blijkbaar).
's Anderendaags laten we Dali voor wat het is en om 1 uur 's namiddags worden we opgehaald door de auto van "Old Theatre Inn" in Shaxi. Na 3 uur rijden arriveren we in het fantastische, 5 kamers tellende hotel.
In 2009 waren we 1 nachtje in Shaxi gebleven en deze vallei heeft ons hart gestolen. Het hotel bestaat uit een theatertje dat werd gerenoveerd en een aanpalend schooltje dat plaats biedt aan 4 ruime slaapkamers met badkamer. We verblijven er 4 nachten. Veel lezen, wandelen, fietsen en lekker eten. Het lekker eten wordt een constante tijdens deze reis. Op het marktpleintje van het oude dorp (dat op de Tea Horse Trail van Xian naar Lhasa lag) drinken we dagelijks ons kopje koffie. We bezoeken ook het restaurantje uitgebaat door de dame uit Guangzhou. Een Italiaan opende er ook een pizzeria. We zondigen er 1 keer en hebben er bij het buitenkomen al spijt van. Ook Shaxi ontsnapt niet aan de druk van het toerisme. Binnenkort sta je in anderhalf uur van Dali in Shaxi dankzij een nieuwe snelweg. Die zal hordes Chinese toeristen naar Shaxi leiden. De regio is er zich volop voor aan het voorbereiden. Wij zijn content dat we het nog mochten meemaken zoals het nu is. De tweede avond ontvangt de mede-eigenaar van onze Inn het hoofd van de Chinese partij voor de regio. Straalbezopen wil hij met ons kennis maken. Zeer herkenbaar. "We zijn Lijiang niet, maar we hebben ook troeven die we kunnen uitspelen." Hij wil gewoon zoveel mogelijk toeristen richting Shaxi lokken. Het feit dat die toeristen busgewijs worden gedropt om na 2 uur terug verder te trekken, doet bij hem geen vragen rijzen. Chinese toeristen die busgewijs rondtrekken spenderen niet veel centen. Enkel de kraampjes met prutshoedjes en rommel varen er wel bij. Enfin, nu is het nog fantastisch. We genieten van de stilte en de rust en de fantastische natuur. Oude ventjes wandelen met hun ezels, een geit speelt hond en volgt zijn baasje, vrouwen werken op het veld, mannen werken in de bouw. De irrigatie van de rijstvelden wordt elke avond gecheckt. Dammetjes worden opgeworpen hier en opengemaakt daar. Wat kost het om hier een huis te bouwen? Traditioneel gebouwd met natuursteen en hout? 600.000 RMB ofte 75000 EUR.
Volgende stek: Baisha. We moeten richting Lijiang uit, willen we richting Shangri La trekken. Maar Lijiang vonden we de vorige keer echt erover (Disneyland in 't kwadraat). We verblijven in een klein dorpje op 10km van Lijiang dat ook aan het veranderen is, maar verre van Lijiang-esk is. 's Avonds is er geen kat te zien op straat. Dagtoeristen vertrekken zodra de zon ondergaat. We logeren er in het beste hotel van het stadje. Een suite kost er ons 390 RMB 50 EUR. Het westers ontbijt sucks big time, maar we willen niet moeilijk doen. We wandelen rond in het stadje en merken op dat er veel huizen te huur staan. Zelfs grote huizen met courtyard (binnentuin) zijn te huur voor 30000 RMB (3700 EUR) per jaar.
We trekken verder richting Shangri La. Initieel willen we een auto huren, maar na een aantal minder fatsoenlijke onderhandelingsrondes over de prijs beslissen we met de bus te gaan. Aangekomen in het busstation wordt duidelijk dat we niet vóór half drie kunnen vertrekken. Balen en vriendelijk is de loketdame ook al niet. We moeten vooraf een ticket boeken bij een reisagent. 2 x balen. We laten het niet aan ons hart komen en gaan de receptie van het tegenovergelegen hotel binnen. We vertellen de dame (in het Chinees) dat we een auto zoeken naar Shangri La. We worden niet gevraagd of we verblijven in het hotel en 30 minuten later zitten we in een auto richting Shangri La. En voor veel minder dan de finale prijs in het hotel in Baisha. Probeer dat maar eens ergens anders! Wat een service!
De chauffeur is een local die graag praat. Ik speel tweede viool. Kathleen staat de chauffeur te woord.
Als we Shangri La (3600m) binnenrijden, zinkt de moed ons in de schoenen. Wat een paradijselijk oord moet zijn, is de meest troosteloze stad die we in China zagen. Vuil, lege gebouwen, mastodonten van overheidsgebouwen. De chauffeur zet ons af aan het Songzanlin scenic spot. Nog meer nieuwe gebouwen en bewaakte slagbomen. Het hotel dat we boekten ligt vlakbij dit klooster en we gaan dapper door met onze rugzakken. Tot onze verbazing roept een wacht ons en vraagt of we een ticket hebben. We zeggen dat we geboekt hebben in Songtsam lodge. Hij kijkt op zijn papieren en tot mijn verbazing zie ik Mr Kurt Biaeme op de lijst terug. Ik toon mijn paspoort en hij wil toch nog eens checken of ik die Kurt Biaeme ben. Na veel vijven en zessen mogen we door en nemen we de bus. Wat we daarna te zien krijgen is moeilijk te verwoorden. Achter de heuvel zien we een groot klooster (het grootste buiten Tibet). De plek is idyllisch mooi. En ons hotel ligt vlak naast het klooster. Wat een verschil met de grauwe stad van 1 km geleden. We hadden 1 nacht geboekt (nogal duur), maar boeken onmiddellijk een nachtje bij. 's Anderendaags gaan we het klooster in. Er resideren zo'n 600 monniken. Een ticket kost 120RMB. Hier komen de toeristenbussen ook. We zijn niet alleen. Toch kunnen we genieten van monniken die "chanten". Terwijl de bidders bidden (met gezang, trommel, cimbaal en hoorn, gooien jonge monniken met propjes naar elkaar en checken oudere monniken hun mails. 's Namiddags nemen we bus 3 naar het oude centrum van Shangri La. Architectuur zeer mooi, veel winkeltjes maar niet zo "over the top" als Lijiang.
Mijn internet is zonet uitgevlogen dus het hele stuk Benzilan, Kunming is niet gesafet. Bugger. Morgen doe ik verder.
