Vandaag een eerder onaangenaam bericht verstuurd. Ons hotel in Chania, waar wij al die jaren verschillende weken per jaar logeerden, heb ik afgezegd. Het was er voor ons steeds een beetje "thuiskomen", onze fles wijn stond klaar in de kamer, altijd dezelfde kamer trouwens, en iedereen was blij om ons terug te zien.
De gastvijheid van Anna, Agapi en alle anderen aan de balie zullen we missen, ook de nachtelijke gesprekken met Yorgos en Nektarios, waarin we steeds de wereld wilden verbeterden zullen nu wel wat minder worden. Alhoewel we, vrees ik, nog dikwijls zullen terug te vinden zijn op het terras of in de bar van "Porto Veneziano" aan de oude haven van Chania.
Moest je ooit een goed hotel zoeken in Chania, dit is een aanrader. Niet toeristisch, enkel kamer met ontbijt, goede service, vriendelijke mensen en een fantastische ligging met zicht op zee en op de haven. Vraag daarvoor wel een kamer op het tweede of derde verdiep, dan heb je zicht over de havenmuur van Stavros tot Rodopos schiereiland.
Het ogenblik komt nu snel dichtbij dat we ons appartement in Kalives kunnen innemen, we zien er erg naar uit en houden jullie van daaruit zeker op de hoogte!
Rondom de oude haven van Chania leven veel zwerfhonden. Een van de slechte eigenschappen van de Grieken, waar ik nogal wat problemen mee heb, is hun onverschilligheid, soms wreedheid tegenover dieren. Een van de resultaten hiervan is het grote aantal zwerfhonden die je zowat overal aantreft. Dit van Athene, waar ze zelfs een bijzondere status hebben, tot het kleine dorp Kalives, waar er ook ruimschoots genoeg zijn.
In de loop van onze vele jaren verblijf hebben we er veel leren kennen, herkennen en telkens terugzien. Een van de eerste zaken die wij doen als we in Chania aankomen is zien waar "onze " honden zijn. Mijn "dikke" vriend, de ouderdomsdeken, kennen we al vele jaren; reeds van toen hij als jonge hond kunstjes deed voor de garcons van de restaurants aan de haven. Kunstjes waarvoor hij beloond werd met overdadig veel voedsel, hij is daardoor nog steeds veel te dik en door zijn ouderdom moeilijk te poot. We kennen zijn verblijfplaatsen waar hij het grootste deel van de dag liggend doorbrengt en ik vrees dat wij zowat de enigen zijn die hem eens knuffelen en ertegen praten. Het moment komt dat hij er niet meer zal zijn, een vertrouwde figuur, daarom neem ik telkens afscheid als wij voor de zoveelste keer vertrekken.
Er is ook de "zeehond" die op een nacht verkeerd sprong toen hij een kat achterna zat. Ik werd wakker van zijn geklaag maar kon niets zien in het water. Gelukkig was een van de mensen van de vroege vuilophaaldiens allert en redde hij hem uit het water waar hij onder een loopbrug terechtgekomen was. De naamloze hond die al jaren woont op de drempel van de juwelierswinkel van Stavros en Mary, in de zomer een tapijtje om op te slapen en in de winter krijgt hij een met plastiek afgedekte kartonnen door. Daarvoor onderandere zijn wij vaste klant bij Mary, eerbied voor dieren staat hoog in ons vaandel.
En er zijn er nog zoveel, de drie honden die soms samen met ons gaan wandelen, de strandhonden in Kalives die bij je op je strandzetel komen liggen, Peppi van Stavros, waarop ik nog later terugkom. enz.. Die honden bezorgen me meestal een ongemakkelijk gevoel, medelijden, affectie, melancholie, kortom: het "Griekse" gevoel.
De Kretenzische keuken is niet alleen gezond en lekker, maar ook in veel facetten verrassend.
Vraag in een goede vistaverna eens "achinos", salade van zeeëgels! Een goed adres is "Ta Neoria" aan de oude haven van Chania, vlakbij de toegang tot de havenmuur en dicht bij "Porto Venetiano" hotel. Soms moet je erop wachten omdat de visser nog niet binnen is, ze worden immers één per één van de zeebodem geplukt, en dit kan enkel bij stil weer. Je kunt ze dus niet steeds krijgen en enig vraag-en zoekwerk komt hierbij wel eens van pas. Best is ook eerst de prijs te vragen als deze niet op de kaart staat, een eerlijke prijs is ca 11.00 per schaaltje, en dit kun je gerust met twee of drie delen.
De zeêëgels worden opengesneden en de "kuit" eruitgehaald, dit is slechts één koffielepel per exemplaar. Daarna mengen met olijfolie en wat versgeperste citroen, een vleugje peper en klaar. Je eet ze met vers gebakken brood dat je sopt in de marinade en er een deelje zeeëgel mee opeet. Pas op; dit werkt verslavend.
Te Vatolakos, ongeveer 20 km van het centrum van Chania liggen de wijnvelden van Theodore Manousakis. Hij teelt en maakt daar de Nostos wijnen dien behoren tot de beste van Griekenland. Hij werkt met Rhone-cepages, Syrah, Mourvedre, Roussanne en Grenache. Hij maakt hiermee "internationale" wijnen, voor ons perfect drinkbaar maar toch met een eigen Kretenzisch karakater. De wijngaarden liggen op de hellingen van de Lefka Ori, op het westen gericht op misschien 10 km van zee. Hierdoor krijgen ze nog voldoende koeling om de alcohol enigzins onder controle te houden. De Nostos wijnen krijgen een uitstekende beoordeling door Parker en zijn binnen Griekenland gekend als behorend tot de top 10 van het land. Dit is te danken aan de gedrevenheid van Kostas Galanis, de wijnmaker en tevens aan het advies van Laurence Pegeau, wijnmaakster van het befaamde domein Pegeau in de Chateuneuf du Pape. Alexandra Manousakis, de jongste dochter van Theodore runt het bedrijf en keerde daarvoor terug van de USA naar de geboortegrond van haar vader. Mometeel worden 5 wijnen gemaakt, 3 monocepages: de Nostos Syrah, Grenache en Roussanne; en twee blends: de Alexandras en paradepaardje Nostos Manousakis. De Manousakis-wijnen zijn de huiswijnen bij alle officieele gelegenheden georganiseerd door de stad Athene, een mooi visitekaartje voor een prachtig product.
De lekkerste omelet eet je bij Leftheri in zijn visrestaurant Ta Bakaleaki in Souda.
Steeds wanneer we op Kreta zijn gaan we er naartoe, de eerste keer was meer dan 30 jaar terug en sindsdien is er niet veel veranderd. Dezelfde gastvrije uitbater, dezelfde eenvoudige lekkere en authentieke gerechten en je eet er nog steeds op straat.
We beginnen steeds met een omelet-garides, en deze is werkelijk onovertroffen! Daarna gegrilde vis, salata en patates met daarbij een kilo witte wijn. Beter eten kan je niet, tenminste wanneer je houdt van de Kretenzische keuken en authenticiteit zoekt. Levtheri spreekt wel perfect Engels, wat de communicatie gemakkelijker maakt. Als je er ooit komt, doe hem dan de groeten.
Ik probeer hierbij het recept van de omelet te geven, maar dezelfde smaak krijg je nooit. Ik denk dat dit komt door de pan waarin hij bakt, ze gaat waarschijnlijk al tientallen jaren mee. - Doe een geut goede olijfolie in een pan en verhit ze sterk. - Bak daarin grote gepelde garnalen; diepzeegarnalen of scampi kan ook. - Giet een viertal geklutste eieren erover, goed gekruid met zwarte peper en zeezout; niet te veel zout, er moet nog feta bij. - Laat de omelet onderaan bruin bakken en bestrooi ze intussen met verbrokkelde feta of mizirtha (als je eraan kunt komen). - Keer de omelet om op een bord, met de bruine kant bovenaan. - Dien op met goed brood en een glas Kretenzische witte wijn.
De draak slaapt met haar kop op het strand van Stavros. Haar muil ligt in zee, de zee die haar voedt en adem geeft. Haar knobbelige staart slingert over Akrotiri. Zo lang ligt zij hier al, ze heeft Minos nog gekend, Ariadne en de Minotaurus. Misschien brandde zij wel Knossos plat of verwoestte ze Festos. Geduldig wacht ze tot haar tijd terugkomt, draken hebben nu immers geen bestaansrecht meer. Maar misschien..... !
Via deze link kom je terecht op de blog van Bruno Tersago. Bruno woont en werkt reeds heel wat jaren in Athene. Hij brengt op een schitterende manier verslag over het dagelijks leven in Athene en Griekenland in 't algemeen. De politieke toestand, media, zeden en gewoonten, godsdienst, onderwijs en vele andere thema's komen aan bod. Meestal spaart hij zijn kritiek niet, maar toch schemert steeds zijn grote liefde voor dit land door.
Vandaag een eerder onaangenaam bericht verstuurd. Ons hotel in Chania, waar wij al die jaren verschillende weken per jaar logeerden, heb ik afgezegd. Het was er voor ons steeds een beetje "thuiskomen", onze fles wijn stond klaar in de kamer, altijd dezelfde kamer trouwens, en iedereen was blij om ons terug te zien. 
Rondom de oude haven van Chania leven veel zwerfhonden. Een van de slechte eigenschappen van de Grieken, waar ik nogal wat problemen mee heb, is hun onverschilligheid, soms wreedheid tegenover dieren. Een van de resultaten hiervan is het grote aantal zwerfhonden die je zowat overal aantreft. Dit van Athene, waar ze zelfs een bijzondere status hebben, tot het kleine dorp Kalives, waar er ook ruimschoots genoeg zijn.
Te Vatolakos, ongeveer 20 km van het centrum van Chania liggen de wijnvelden van Theodore Manousakis. Hij teelt en maakt daar de Nostos wijnen dien behoren tot de beste van Griekenland. Hij werkt met Rhone-cepages, Syrah, Mourvedre, Roussanne en Grenache. Hij maakt hiermee "internationale" wijnen, voor ons perfect drinkbaar maar toch met een eigen Kretenzisch karakater. De wijngaarden liggen op de hellingen van de Lefka Ori, op het westen gericht op misschien 10 km van zee. Hierdoor krijgen ze nog voldoende koeling om de alcohol enigzins onder controle te houden.
De lekkerste omelet eet je bij Leftheri in zijn visrestaurant Ta Bakaleaki in Souda. 
De draak slaapt met haar kop op het strand van Stavros. 
