Day 26 – vrijdag 30 juli 2010                         Zambia - South Luangwa National Park

Terug heel vroeg uit de veren om 4u30 voor een tocht die we niet snel zullen vergeten, maar het eindresultaat is verbluffend mooi. De gids had ons de avond vooraf al gewaarschuwd dat de laatste kilometers erg zouden zijn, maar dat was een schromelijke vergissing: het was vreselijk. We doen 5u over de laatste 100 km naar South Luangwa N.P.  Dit is de benaming ‘veldweg’ zelfs niet waard. We rijden van de ene put de andere in en wijken constant van de rechter- naar de linkerkant van de weg, maar niets helpt. We worden als eitjes geklutst. Overal staan kinderen die ons nawuiven en als we aankomen om 13u aan de campsite, krijgen we een vaste tent met twee bedjes en badkamertje die net aan de oever van een prachtige, halfopgedroogde Luangwarivier ligt. De nijlpaarden en krokodillen liggen ongeveer 5m dieper aan onze voeten. Het zicht is adembenemend.

We zijn nu in het oosten van Zambia. Dit wildreservaat is wellicht het bekendste reservaat van Zambia en het is ook één van de meest afgelegen wildreservaten in Afrika, een puur, ruig en onbedorven wildernisgebied. Je vindt hier de grootste wildconcentraties van het land en meer dan 400 vogelsoorten. Alle soorten wild van het Afrikaanse continent komen hier voor. Het landschap is heel afwisselend en bestaat uit een combinatie van savannen, ‘miombo woodland’ en open vlaktes waar soms overstromingen plaatsvinden. De levensader van het gebied vormt de Luangwarivier. Het water van deze rivier trekt veel wild aan. South Luangwa N.P. heeft de hoogste concentratie luipaarden in Afrika en je vindt er tussen de 35 en 42 nijlpaarden per kilometer.

Om 15u worden we opgepikt door een open Land Rover voor een sunset- and night gamedrive. Bij de ingang van het park regelt onze gids de toegang tot het park. We steken de brug over de Luangwa over: hier zit het vol met hippo's en krokodillen. In het park duurt het niet lang voordat het eerste wild zich laat zien. Aan beide kanten van de auto zien we puku’s en impala's. Even verder zien we een groep bush-bokken. We komen een andere jeep tegen en dan zegt de gids dat we even flink gaan doorrijden omdat verderop een luipaard gesignaleerd is dat goed zichtbaar ligt. We komen op een open plek en daar ligt zij in volle glorie te wachten om gefotografeerd te worden. We staan op een 10-tal meter afstand en in een open jeep is dit wel erg dichtbij. De motor wordt afgezet. Klik, klik doen de camera’s. Terug adembenemend.

We zetten onze weg voort en een beetje verder stoppen we aan de oevers van de Luangwa om met een Savanna Dry van de zonsondergang te geniet terwijl de olifanten ons langzaam voorbij trekken.

We zijn op een teleurstelling voorbereid als de nachtrit begint. De bijrijder schijnt met een spot op de bomen en in de open vlaktes om de ogen te laten oplichten. Het duurt even, maar dan zien we een surval, een civet, verschillende scrubhares, hippo’s en veel antiloopsoorten. Tevreden na ook deze, voornamelijk, nachtdieren te hebben gezien, gaan we langzaam op de weg terug. In het kamp wacht Cassedy met het avondeten. We mogen niet alleen naar onze slaapplaats gaan omdat het N.P. niet afgesloten is met hekken en de dieren ’s avonds vaak de rivier oversteken om in de wintermaanden naar het dorp te gaan om eten te zoeken. Trommelen, vet met chilli, van alles hebben ze al geprobeerd om ze weg te houden en nu schieten met een soort kanon chillibommen om de olifanten uit hun tuintjes en van hun velden te houden. Een van de bewakers brengt ons naar onze ‘tent’ en de achterste rits naar de open badkamer blijkt vast te zitten. Twee man, stenen, kaarsvet en veel gezucht zijn er nodig om alles terug te laten functioneren. Moe liggen we tegen 23u in ons bed. Morgen mogen we eens blijven liggen, want we gaan niet mee met de ochtend gamedrive omdat die afzonderlijk betaald moet worden en we de laatste weken al heel veel wild gezien hebben. We zijn moe en willen, als oudsten van de groep, wel eens wat langer dan een paar uur in ons bed liggen..

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Tent: Wildlife Camp www.wildlifecamp-zambia.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, swimming pool, bar.

Included Activities: Sunset Game Drive in South Luangwa NP

Route: Chipata to South Luangwa National Park. ±180 km

Travel time: ±6-8 hrs (bad road conditions)

30-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 25 - donderdag 29 juli 2010                                                                             Zambia - Chipata

Vandaag wordt het een lange dag in de truck dus wordt de wekker om 4u30 afgeslagen. Na een vlug ontbijt begint onze tocht. Het blijkt al vlug dat dit een heel ander stuk Afrika is dat we te zien krijgen. Hier is de armoede schrijnend en toch lachen de mensen en lopen de kinderen wuivend achter ons aan. We rijden van Lusaka naar Chipata en stoppen onderweg voor een lunch op een verlaten camping waar de kinderen zich maar wat graag laten fotograferen in ruil voor wat ballonnen. Halfweg de namiddag houden we even halt bij een kleurrijke, plaatselijke markt: veel vlechtwerken manden, groeten,fruit en veel gedroogde vissen. We komen om 18u aan in Mama Rulas in Chipata. We denken onze blog op ‘t Internet te kunnen zetten, maar we mogen geen usb-stick gebruiken en een kwartier kost hier 3 dollar!! Dat wordt dus afwachten tot een van de volgende dagen.

Na onze spaghetti en een laatste meeting, kruipen we moe in ons bed. Het gehots in de truck vergt veel en gelukkig denken ze dat Jean een slechte rug heeft en mogen we tamelijk vooraan blijven zitten. Onze leeftijd heeft dan toch zijn voordelen en vanaf morgen is er een klusjeslijst: inladen, afwassen, de truck borstelen ….

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Mama Rulas     www.mamarulas.com

Facilities: Water not drinkable, En-suite, hot showers, swimming pool.

Route: Lusaka to Chipata. ±750 km

Travel time: ±10-12 hrs (bad roads conditions)

29-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 24 - woends 28 juli 2010                                                                                Zambia - Lusaka

‘s Morgens zouden we om 8u opgepikt worden door onze gids, maar na veel gebibber (omdat ze ons vergeten zouden kunnen zijn) worden we pas om 9u opgepikt. Een gelukt nog want Rachel had 3 dagen daarvoor haar was afgegeven en pas om 5 over 9 komt die aan bij ingang. Van efficiëntie is hier echt geen sprake.

De nieuwe truck heet Freddy en is een veel oudere versie dan de vertrouwde Janis en hij zit al goed vol. Onze gids en chauffeur is voortaan Bernard en Cassidy is de kok. We kijken nog een laatste keer naar de Falls en rijden dan naar de grens met Zambia. Wij hebben onze visums al in België aangekocht, maar we verliezen veel tijd omdat sommigen hier nog formulieren moeten invullen om een visum te krijgen. We gaan te voet over de brug die de grens vormt en kijken nog een keer naar de watervallen en Zimbabwe. Minder efficiënte en waarschijnlijk ook dommere mensen zullen we waarschijnlijk niet meer tegenkomen…

Zambia is zo mogelijk nog armer, maar de mensen kijken hier blijer en vriendelijker. De wegen zijn hier slechter en er lopen nog meer mensen langs de kant van de baan. We stoppen, na nog twee uurtjes gereden te hebben, voor de lunch. Hier wordt het duidelijk dat we de vorige crew en truck nog hard zullen missen. De stoeltjes vallen bijna uit elkaar, de tafel kan niet uit de truck gehaald worden want de sleutel is zoek en de kok Cassidy heeft zich al wat misrekend want er is nauwelijks genoeg te eten, koffie wordt niet gemaakt en het fruitsap is niet te drinken. Wij zijn veruit de oudsten van de groep en het gezelschap lijkt veel minder sympathiek te zijn dan de vorige groep. Misschien verandert onze mening nog de volgende dagen. Na de lunchstop rijden we verder en er wordt nog twee keer gestopt voor een plasje in de bosjes. We komen in Lusaka aan om te bevoorraden en geld te wisselen. Het is een beetje raden wat we nodig zullen hebben, want deze gids geeft weinig of geen uitleg. Wij kopen terug 5l water en wat koekjes en appelen en wisselen 75 us dollars om in Kwacha’s van Zambia (1dollar = 485O Kwacha). We rijden door naar onze slaapplaats waar we zelf moeten vragen waar we mogen slapen. De anderen zetten hun tentjes op en we zijn maar met 5 die een kamer hebben. Terug niet genoeg te eten en moe kruipen we in ons bed. Het is hier mooi maar we missen ons vorige gezelschap, de truck en zelfs onze gids Johannes.

Meals: Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Pioneers Camp www.pioneercampzambia.com

Facilities: Water not drinkable, hot showers, swimming pool and bar.

Route: Victoria Falls to Lusaka. ±520 km

Travel time: ±7-8 hrs and a border crossing

Border posts:

Zimbabwe: Victoria Falls (no telephone), Open: 06h00-20h00

Zambia: Victoria Falls, no telephone number, Open: 06h00-20h00.

28-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 23 –dinsdag 27 juli 2010                                                    Zimbabwe -Victoria Falls

’s Morgens na het ontbijt blijven we een beetje in ’t hotel rondhangen. Het is een mooi gebouw dat pas in de jaren ’90 door President Mugabe geopend werd. Het heeft alles van sauna’s tot een golfterrein. Om 12u trekken we met de shuttle naar het stadje waar we in het koloniale hotel afgesproken hebben met de Nederlanders en Kasha. We trekken naar de plaatselijke markt en lijken wel een aantrekkingspool voor alle mogelijke scharrelaars die ons hun “handwerk” aanbieden en de oude triljoen en biljoen Zimbabwe dollars biljetten. Ze willen niet wijken, wat je ook zegt. Ik onderhandel samen met Kasha en koop een mooi stenen zeepbakje voor in de hal en later, in een overdekte hal met niets anders dan vrouwen die ons aanklampen met textielwaren, koop ik 3 handgeschilderde doeken voor onze meisjes. Hopelijk vinden zij ze mooi. Ik heb er voor mij ook al eentje gekocht in Kaapstad in een Masaï-winkeltje.

Om 16u trekken we terug naar het Vic.Falls Hotel om op Internet te gaan en de blog te plaatsen, maar mijn stick werkt niet goed en het duurt meer dan een uur om de foto’s alleen te plaatsen. De tekst zal ik dus later er nog moeten bijzetten. Kasha vertrekt voor haar bungee jump en we nemen ook afscheid van Jeroen en Viviane. We mogen hun aanpassingstekker bijhouden. We beloven contact te houden en zij zullen eens afkomen vanuit Rotterdam.

Rachel is al om 16u naar het hotel teruggegaan en een beetje verweesd en ook wat bedroefd staat we aan de bushalte te wachten op onze schuttle, als we weer lastig gevallen worden door wel 5 leurders die ons van alles willen verlappen. Je mag er echt niet naar luisteren of je wordt gek van hun gezaag.

Terug in het hotel in de golfclub verkleed als indianen en maken ze veel kabaal en ook ’s nacht houden ze ons uit onze slaap of zijn het zenuwen, want morgen beginnen we aan het tweede stuk van onze reis met een totaal nieuw gezelschap.

Meals: breakfast

Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com

Facilities: En-suite, bar, swimming pool.

27-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 22 – maandag 26 juli 2010                                                                Zimbabwe -Victoria Falls

‘s Morgens krijgen we een heerlijk ontbijtbuffet met in de verte een zicht op de Victoria watervallen. Van verhuizen naar het hotel waar Jeroen, Viviane en Kasha zitten, is geen sprake meer omdat zij nog een dag langer hier blijven dan wij. Rachel heeft de vorige avond een heel deel problemen gehad, maar zij heeft gelukkig haar vouchers om haar reservatie te bewijzen. Nu is het onze beurt, maar ik heb geen afzonderlijke boekingbewijzen. Onze koffers staan al in hal om naar het Viv Falls Hotel gebracht te worden, maar nu zullen we al blij zijn als we mogen blijven. Een hele pantomime: ik zeg hen naar Nomad in Kaapstad te telefoneren, maar ik denk niet dat ze hier al ooit naar ’t buitenland gebeld hebben. Ze zitten met 4 madammekes op dat bureautje te zeveren en te lachen terwijl wij er voor spek en bonen bij staan. Ten langen leste zeg ik hen om met Nomad te chatten via Internet en het lijkt of ik hen vraag een moord te begaan. Hier  hebben ze het warme water echt nog niet uitgevonden..otel gebr

 Ik ga achter een van de bureau’s staan en zeg hoe ze Nomad kunnen vinden. NIET TE GELOVEN. Ze kunnen nog geen internetadres terugvinden. Het madammeke doet dan maar letterlijk wat ik haar zeg en typt wat ik haar dicteer en na 10 min. ratelt de fax en komt onze bevestiging binnen. Bij het buitengaan, hoor ik het hoofdmadammeke zeggen: “Schrijf op wat je gedaan hebt, dan kunnen we in ’t vervolg met Nomad communiceren ….” Hoe kan zo’n land nu ooit verder gaan als de mensen zo onwetend zijn. Terwijl ik met die ene vrouw op internet zat, waren de anderen een pakje met parfum aan ’t uitpakken, zeveren en lachen i.p.v. de mensen te helpen. Sta je dan verbaast dat hier niets werkt en ze met 10 nodig zijn voor iets dat ze bij ons met 2 makkelijk kunnen doen. Enfin…

Om 9u45 worden we door een gids in VW-busje geduwd om naar een plaatselijk dorpje te gaan om te zien hoe de bevolking hier leeft. Hij heeft 3 kwartier staan wachten zonder protest en stopt gewillig om naar de mistwolk te kijken die we van ver boven de watervallen zien hangen. In het dorp worden we ontvangen door een grijze opperman, het hoofd van ‘the household’. Eerst een uur uitleg over hun manier van leven, de politiek en godsdienst en dan een rondgang in het dorpje zelf. Wij vonden het interessant maar Jeroen had verwacht dat we naar een township zouden gaan. Na onze rondgang trek ik mijn stoute schoenen aan en vraag aan de gids of hij ons nu naar een dorpje wil brengen waar ze ons niet verwachten. Hij stemt in en we rijden naar een gemeenschap waar maar een 10-tal mensen wonen. Het is ongeveer hetzelfde maar veel vuiler en wat een reuk. Ik zal die geur noooooit vergeten.

De gids dropt ons aan het hotel en om 15u worden we terug opgepikt voor een sunset cruise op de Zambezi. Het wordt meer een “boozecruise”, want de drank is in de 35 dollar begrepen en het is de laatste avond die we samen met de groep zullen doorbrengen. Foto’s, foto’s en nog eens foto’s en niet alleen van de nijlpaarden en de krokodillen. Alicia (een Spaanse) zal alle emailadressen doorsturen en er wordt op het afscheid gedronken. Jeroen smokkelt, na een tip aan de kelner, twee flessen wijn mee. We worden aan het Victoria Falls Hotel gedropt. Dit is nog een echt Engels koloniaal hotel. We drinken hier een biertje en nemen afscheid van de Spanjaarden. Daarna gaan we naar Mama Afrika eten, wachten een uur op vis die we gevraagd hadden om niet te frituren en die natuurlijk wel gefrituurd was. Maar het smaakt, want we hebben honger. Daarna een taxi gevraagd en een helse rit in een oude Ford zonder vering naar ons hotel. Om 23u kruipen we onder de wol.

Meals: Breakfast

Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com

Facilities: En-suite, bar, swimming pool.

Optional Activities (die wij doen) Visite to local village $30

                                                       Zimbabwe Victoria Falls Zambezi Sunset (zuip) Cruise $35

26-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 21 – zondag 25 juli 2010                                                                        Zimbabwe -Victoria Falls

Deze morgen loopt de wekker om 5u15 af want we worden al om 5u40, in het pikdonker, opgepikt voor een sunrise game drive in Chobe NP. De chauffeur waarschuwt ons dat het koud zal worden in de open bak, want we gaan op de baan goed doorrijden om als een van de eersten in het park aan te komen. Maar dat het zo koud ging worden, hadden we niet verwacht. Het begint langzaam klaar te worden als we om 6 uur het park inrijden en van de arenden die we zien kunnen geen foto’s genomen worden omdat er nog geen licht genoeg is. Onze gids zegt dat we zo vlug mogelijk een eind het gebied zullen inrijden omdat we daar de meeste kans hebben om leeuwen te zien. We komen buffels, waterbokken, bavianen en verschillende soorten vogels tegen maar geen leeuwen. De weg terug wordt langs de oevers van de rivier gemaakt en hier hopen we om meer dieren te zien. We vinden sabelbokken , antilopen, warthogs, krokodillen, nijlpaarden, olifanten en vele soorten vogels zoals de lepelaar, arenden, maraboes enz.

De terugrit naar de camping is minder koud omdat we nu al stuk in de dag zijn, maar toch, warm is anders. Bij aankomst staat het ontbijt al op ons te wachten en dan vlug pakken, inladen en wegwezen. Het is maar 12 km tot de grens maar daar verliezen we veel tijd om bij de immigratiedienst van Botswana papieren invullen en de stempel van het verlaten te krijgen. Om het aanschuiven in te korten, gaan we te voet door naar de grens van Zimbabwe waar het nogmaals dezelfde papiermolen is en na een dik uur heeft ieder van ons dan toch zijn visum voor Zimbabwe. 

De politieke en economische situatie in Zimbabwe is verre van ideaal. Landonteigeningen en het opruimen van sloppenwijken hebben in het Westen een vieze nasmaak achtergelaten. Tegelijk kan je je afvragen of je de burgers van een land moet straffen voor de wandaden van hun president. De werkloosheid in Zimbabwe is hoog en het toerisme is een belangrijke inkomstenbron. Het ministerie van Buitenlandse Zaken raadt bezoekers van Zimbabwe vooral aan om waakzaam te zijn en waarschuwt voor de wispelturige wisselkoers en regelmatige stroomstoringen.

Nu is maar een 50 km te gaan voor we Victoria Falls zullen zien, maar eerst stoppen we nog om onze bijkomende activiteiten te boeken voor de volgende dagen. Dit neemt meer tijd in beslag dan verwacht en Jean krijgt het hiervan op zijn heupen maar uiteindelijk kunnen we na 2 uren vertrekken. Johannes zet ons af bij de ingang naar de Falls en ons groepje; de 2 Nederlanders, de Poolse, de Zwitserse en wij  trekken samen op verkenning.

De eerste blanke die de watervallen heeft gezien en wereldkundig heeft gemaakt is de Schotse missionaris en ontdekkingsreiziger David Livingstone op 17 november 1855.  De lokale bevolking noemt deze watervallen tegenwoordig de Mosi-oa-Tunya (Letterlijk vertaald: de rook die dondert).

De Victoriawatervallen zijn de breedste watervallen van Afrika. Zij vormen een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter. Ze liggen op de Zambezi, en vormen de  grens tussen Zambia en Zimbabwe.

De eerst aanblik is adembenemend, de pracht van een klein deel en het enorme gedonder van het neervallende water is overweldigend. Van hier volgen we het pad langs de watervallen. Hoe verder we gaan, hoe meer ze aan het zicht onttrokken worden door de nevel die ze veroorzaken en hoe natter wij worden. Op sommige ogenblikken lijkt het of we in een fikse regenbui lopen. Het water druipt van onze regenjassen, onze schoenen en broeken zijn doorweekt. Omdat ik mijn fototoestel niet meer durf te gebruiken mag Jean foto’s met het klein toestel nemen en wat filmen. Drie van de dames besluiten om terug te keren omdat het te nat wordt maar Jeroen, Jean en ik gaan door tot het einde en we krijgen een prachtig zicht op de Victoria Falls bridge die de Zambezirivier overspant. De brug verbindt de twee Afrikaanse landen Zambia en Zimbabwe. Over de brug loopt een spoorlijn, een autoweg en een voetpad.  Hier doe ze ook de bungeesprong. Kasha en John gaan hier binnenkort ook hun leven wagen. Rond 17u is iedereen terug bij Janis aangekomen en vertrekken we naar het Elefant Hill Resort waar we 3 nachten zullen slapen.

Om 20u uur pikt Johannes ons op om een laatste keer samen te eten, een gelegenheid om in ‘The Kingdom’ te vieren. In dit gebouw bevinden zich een hotel, een casino en een restaurant waar we gaan eten. Als we binnen komen is er groep Zoeloes aan het dansen. We krijgen een buffet met soep, allerlei soorten aardappelen en groenten en daarbij kan je kezen uit lam, kip of krokodil. Bij de koude groenten staat er ook een schotel met wormen waarvan sommigen van de groep eens proeven maar Jean en ik beginnen er niet aan. Slecht zal het wel niet zijn, want onze gids valt met veel enthousiasme aan op zijn  kommetje met deze lekkernij (?) en hij gaat zelfs nog eens bijvullen.  Na het eten worden we door Johannes, Jojo en Julie terug aan ons hotel afgezet en nemen we van hen afscheid. Ik had voor het avondeten gevraagd of iemand naar ons toilet kon komen kijken omdat het water bleef lopen en na het avondeten nog eens. Om 10u komt er iemand ons toilet herstellen, …. voor 5 minuten, want dan begint het terug te lopen.  Hier loopt heel veel volk rond, maar als je iets vraagt, duurt het uren voor je een antwoord krijgt. Dit is geen ijverig volkje.

Maar nu beginnen de problemen voor ons pas. Kasha, Vivianne en Jeroen moeten morgen naar het Vitoria Falls hotel verhuizen en wij trachten om Rachel en ons dan ook maar mee te verhuizen omdat wij alle activiteiten samen geboekt hebben.  Dit zou wel in orde komen, wordt ons beloofd. Voor we in ons bed kruipen, pakken Jean en ik nog vlug onze valiezen.

Meals: Breakfast, Lunch

Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com

Facilities: En-suite, bar, swimming pool.

Included Activities: Vic Falls National Park Entrance

Route: Kasane to Vic Falls. ±100 km

Travel time: ±2 hrs and a border crossing

Border posts:    Botswana: Kazangala Road, Tel: +267 62 50320, Open: 06h00-20h00

                        Zimbabwe: Kazangala Road, Open: 06h00-18h00

25-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 20 - zaterdag 24 juli 2010                                                      Botswana - Chobe National Park

Na een vroeg ontbijt laten we de boaba’s achter ons voor een lange rit naar Kasana. ’s Middags lunchen we op camping Thebe River Safaris. We krijgen een mooie kamer aangewezen en alle kamers liggen rond twee mooie binnenpleintjes. Om 15u worden we aan de aanlegsteiger verwacht voor het vertrek van onze sunset cruise op de Chobe River, ons eerste contact met Chobe National Park dat 10.566 km² groot is. Per 12 inwoners van Botswana (vroeger het Britse protectoraat Bechuanaland), leeft er één olifant in. Er zijn naar raming 80.000 tot 120.000 zogeheten Kalahari olifanten in Chobe. Zij zijn groter dan de normale Afrikaanse olifant, maar hun slagtanden zijn korter en hun ivoor brozer.  Een minder interessante prooi dus voor ivoorsmokkelaars. Dat verklaart wellicht hun grote bevolking. Enkele jaren geleden werd er door de overheid nochtans aan gedacht om een eliminerende selectie door te voeren, maar dat idee heeft zij intussen laten varen.
In Chobe zijn geen neushoorns, maar alle andere dieren van de zuidelijke Afrikaanse fauna zijn hier te vinden.
Er bestaat een wetenschappelijke theorie, dat de Okavango, de Chobe en de Zambezi ooit als een machtige rivier doorheen de Kalahari stroomden om na samenvloeiing met de Limpopo in de Indische Oceaan uit te monden. De onderaardse bewegingen veranderden de loop van deze rivieren. Nu vloeit de Chobe naar het Liambezi meer en mondt zij voorbij Kasane bij Kazungula uit in de Zambezi.

Chobe NP bestaat uit vier eco-zones en wordt best bezocht tijdens het droge seizoen.
Serondela ligt noordoostelijk en bestaat uit vlakten en teakbossen. De Chobe rivier vormt de grens van het park en wordt tijdens het droge seizoen als drinkplaats veel bezocht door buffels en olifanten. In het regenseizoen trekken de olifanten 200 km zuidoostwaarts, soms tot in Zimbabwe. 
Het gebied van het Savuti moeras bakent de westkant van het park af op zo’n 50 km ten noorden van de toegang Mababe Gate. Het moeras is een overblijfsel van een groot meer dat van zijn waterbevoorrading werd afgesneden toen de tectonische platen het gebied omwoelden. Nu wordt het moeras druppelsgewijs gevoed door het Savuti kanaal, dat vreemd genoeg soms lange tijd geen water aanvoert en dan plots opnieuw. Dat verklaart de afgestorven bomen langs zijn oevers.
Het moerasgebied bevat ook veel grasland en savanne en tijdens het droge seizoen verschijnen knobbelzwijnen, wildebeesten, kudu's, impala's en zebra's. In hun spoor volgen de leeuwen, hyena's en soms jachtluipaarden (cheetah’s). Voor de zebra's en de roofdieren is dit gebied een migratiezone.

Voor we aan onze tocht kunnen beginnen, moeten we eerst douaneformaliteiten vervullen want de Chobe vormt de grens tussen Botswana en Namibië. Terwijl we wachten, zorgen de bavianen voor wat afleiding en wat verder zien we op de oevers een varaan en een krokodil liggen. Onze gids geeft goed gas en dan zien we onze eerste olifanten die door diep water van de oever naar een eiland oversteken, nijlpaarden met jongen, krokodillen en olifanten, olifanten en olifanten…. Hele troepen. En  ….. we krijgen een gratis peepshow. Een mannetje kan zich, ondanks de touwschouwers, niet bedwingen en kruipt bovenop zijn vrouwtje. Wat een spel … We geraken er niet op uitgekeken.

De vogels ontbreken hier zeker niet; verschillende soorten ooievaars, reigers, eenden en king fishers. Ik kan er eentje fotograferen met een visje in zijn snavel. Bij zonsondergang wordt de motor stilgelegd en kijken we naar de olifanten bij zonsondergang: een beeldje voor Cote d’Or. Omdat zonsondergang van hier uit gezien zo mooi is, blijven we kijken tot de zon volledig verdwenen is achter de horizon. Dan is het full speed terug, want we zijn de laatsten op de rivier. We laten onze kapitein toch nog stoppen bij een kudde buffels. Angstaanjagende beesten. Als die moesten chargeren ….

Terug in Thebe River Safaris kunnen we ons gaan opfrissen. Jojo en Julie, onze keukenprinsessen, hebben op korte tijd weer lekker eten klaar gemaakt. Na de gebruikelijke meting verdwijnt iedereen naar zijn kamer want morgen maken we een sunrise game drive.
 

Accommodation: Two per Room: Thebe River Safaris (no website available)

Facilities: Hot showers, En-suites, bar, swimming pool.

Included Activities: Sunset Boat Cruise in the Chobe NP

Route: Gweta to Kasane. ±400 km

Travel time: ±6-7 hrs

24-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 19 - vrijdag 23 juli 2010                                                                                 Botswana  - Gweta

Om 7u is onze gids Muti, de wekdienst, er weer. De rugzakken worden gepakt en aan de steiger waar we terug zullen vertrekken, neergezet. Na het ontbijt vertrekken wij als eerste groep met de  motorboot naar het vliegveld (?) Als we aan land gaan ontmoeten we een troep bavianen. Een tweemotorig vliegtuig staat ons weer op te wachten. Onze zakken worden zo vlug mogelijk ingeladen en wij worden met negen als sardienen in een doosje gestopt. Met een enorme stofwolk achter ons aan, nemen we snelheid en stijgen op (wat zou dat geven als het regent?) De vlucht verloopt vlot en we kijken nog eens door het raampje naar dit stuk paradijs: de Okavangadelta. Na een vlucht van 20 minuten landen we in Maun en worden in de hal gedropt, waar Johannes en Jojo ons al opwachten. Omdat we toch zeker een uur op de tweede groep moeten wachten, brengen we onze bagage naar Janis en zoeken de winkeltjes in de buurt van het vliegveld op. Ik koop een mooie tafeldoek en bedenk daarna dat ik daar nu nog 4 weken mag aan dragen. Als we de tweede groep opgepikt hebben, vertrekken we naar het centrum en kunnen we onze voorraden aanvullen. Terug op de kampplaats Sitatunga, waar we gaan lunchen, haalt Jean vlug onze gewassen kleren op. De tafels en stoelen worden door de groep in Janis weggestoken en ondertussen doen Jojo en Julie de vaat.

Als deze klus geklaard is, vertrekken we richting Botswana. In Planet Baobab, zo genoemd omdat er hier Baobab bomen staan, (waarom anders?) worden we naar onze hutten gebracht. Het is een hele afstand om te sleuren met onze zakken. Ik neem vlug een douche en natuurlijk slagen we erin om de zekering te laten springen. Net voor ons huisje staat een Baobab. Deze bomen kunnen meer dan 1000 jaar oud worden. Apen eten graag de vruchten die aan de boom groeien en daarom worden deze bomen soms apenbroodbomen genoemd. Veel mensen in Afrika denken dat de boom magische krachten heeft. Daardoor zijn er vaak speciale avonden die onder de boom gehouden worden en  zijn er veel verhalen over deze boom: Dit is er één: De Baobab boom was heel ijdel, hij vond zichzelf de allermooiste boom van de wereld. Veel goden vonden dit maar arrogant. In een boze bui hebben ze de boom uit de grond gerukt en op z’n kop weer terug gezet…. Hierdoor zijn zijn wortels nu zijn takken. Het ziet er inderdaad wel zo uit.

Na het avondeten laad ik nog wat muziek voor José op een usb-stick en daarna trekken Jean en ik naar ons hutje om onze blog bij te werken en dan ons bed in. Na wat gewroet, geraken we tussen de muskietnetten in ons bed.

Accommodation: Two per Room: Planet Baobab Campsite

www.unchartedafrica.co.za/page.php?p_id=59

Facilities: En-suites, bar, swimming pool.

Route: Maun to Gweta. ±201 km

Travel time: ±3-4 hrs

23-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 18 – donderdag 22 juli 2010                                                   Botswana – Okavango Delta

We worden door onze gids gewekt en trekken na het ontbijt met de boot naar een ver eiland waar we van boord gaan voor een 3u durende voettocht door het gebied. We volgen het spoor van leeuwen, krijgen uitleg over allerlei soorten ‘pootafdrukken’ en ‘shit’. Overal ligt olifantenuitwerpselen, we spelen er zelfs voetbal mee. Die Hollanders toch….

We hebben veel leut, maar moeten af en toe heel stil zijn om het wild niet te verjagen. In ’t begin zien we niet veel, maar als we een tijdje uit de wind lopen, krijgen we toch antilopen en zebra’s te zien. De leeuwen zijn heel dicht bij zegt de oude man die mee is als tweede gids en die steeds achteraan loopt. Natuurlijk zijn ze ons te slim af. Moe trekken we terug naar de lodge voor het middageten en daarna 2 uurtjes rust. Enfin, dat hoopten wij toch, maar een olifant besluit om van een ander eiland over te steken naar het onze. We krijgen hem van op ons terras in ’t oog en beginnen foto’s te maken. Iedereen heeft hem nu opgemerkt, het kamp staat in rep en roer en Dumbo besluit om net voor ons paalhuisje door te lopen en juist ernaast aan land te komen. Bibber, bibber. Een enorm beest op een paar meter: een geluk dat ik nu niet onder die openlucht douche sta. Ik ga vlug naar buiten, Jean gaat naar het achterterras en een aantal bewakers houden elke beweging van het beest in ’t oog, want er staan hier veel zonneboilers en -panelen en de leidingen zijn kwetsbaar. Een van de bewakers zegt: “Madam, please make yourself invisible for this wild animal”.  What the hell!! Hoe moet ik dat doen….

Alles loopt goed af, alleen kunnen we niet terug onze trap op omdat de warthogs oorlogje aan ’t spelen zijn voor onze ingang.

Na het drieuurtje; koffie met gebak, vertrekken we met de mokoro om nog een wandeling van 3u te maken op een ander eiland te maken. De mokoro (uitgeholde boomstam) die door behendige polers met een lange stok over het water wordt geboomd. De tocht met deze wankele bootjes is een fantastische manier om de wonderen van de Okavanga Delta te ervaren. We staan versteld van de mooie natuur. Bij zonsondergang keren we terug en het is nog steeds alarm op ons eiland omdat Dumbo gezelschap gekregen heeft en zij geen van allebei zin hebben om te vertrekken.

Na het avondeten vertelt onze gids en Viviane, die 2 jaar in Gabon geleefd heeft, nog wat horrorverhalen over wilde dieren. Echt goed voor de nachtrust! Ik slaap als een ‘ossin’ maar Jean hoort de olifanten, hyena’s, en nijlpaarden een hele nacht kabaal maken in het kamp en het water voor ons huisje.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Meru Tent: Moremi Crossing

www.gunns-camp.com/moremi_crossing.php

Facilities: En-suite, bar, hot water, swimming pool

Included Activities: Morning Nature Walk and Mokoro Rides + Nature Walks

22-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 17 – woensdag 21 juli 2010                                                      Botswana – Okavango Delta

Met onze rugzak, die maar 10 kg mag wegen, trekken we na het ontbijt naar het plaatselijke vliegveld in Maun. Hier zijn grote werken aan gang om het groter te maken, want nu lijkt het nog op een speelgoedvliegveld. Na wat getreuzel, lopen we over het tarmak en mogen we instappen samen met de 4 Portugezen, Jeroen en Viviane. Het is een klein, tweemotorig vliegtuigje met een jong ventje als piloot. Als dit maar goed afloopt. We stijgen vlot op voor een vlucht van 2O minuutjes en vliegen tamelijk laag over een groot onder water gelopen gebied. Hier en daar steken eilandjes tussen het riet en het water uit, maar we zien niet veel dieren lopen. Na een vlotte landing op een zandstrook worden we door Moeti, onze plaatselijke gids, opgewacht. We wandelen een eindje, stappen over in een klein motorbootje en varen voor het eerst door dit wondermooie gebied van de Okavanga Delta. Whaw ……

Aangewakkerd door enorme subtropische stormen, rijst de Cubango Rivier in centraal Angola, stroomt door Namibië als de Kuvango Rivier en komt uiteindelijk Botswana binnen als de Okavango Rivier bij Mohembo in het noorden. Daarmee komt zo’n 11 miljard kubieke meter water ieder jaar weer binnen, die wegstroomt via de Okavange Delta voordat het verdwijnt in de woestenij van de Kalahari in het zuiden.  Deze delta is een prachtig uitgestrekt gebied vol met waterwegen, met lelie gevulde lagunes en beboste eilanden dat ongeveer 15000kmº in beslag neemt. In en om de ondiepe wateren leeft allerlei wild én de delta is ook een broedgebied voor honderden vogelsoorten. Dit is letterlijk een oase in de woestijn, een groene wildernis omringd door Kalahari zand en droge bossen. 

Het bootje brengt ons naar een groot gebouw dat er van ver uitziet als een reuzenschildpad die op een eiland verscholen zit tussen de bomen. We worden aan de aanlegsteiger verwelkomd door een groepje zingende, zwarte vrouwen en een Engels koppel, die de managers blijken te zijn. Zij brengen ons naar een enorm, overdekt terras waar we een cocktail aangeboden krijgen. 

Whaw, waar zijn wij kleine Belgjes nu weer beland. Het is hier adembenemend mooi. We krijgen een heerlijke brunch en worden dan naar onze huisjes begeleid. Paalwoningen in tentzeil!! (Kijk maar eens naar de foto’s hieronder) Mooi, mooi ….. We hebben een terras dat uitkijkt op het water.

We kunnen ons rustig installeren en Jeroen en Viviane zitten in het huisje naast ons. We zitten helemaal op de hoek en hebben een prachtig uitzicht. Dit is genieten in D-groot.

De manager komt onder ons huisje (staat op palen met een houten vloer) de leiding van het warmwater herstellen. De warthogs hebben die waarschijnlijk stukgewroet.

Om 15u vertrekken we voor een eerste tocht (sunset cruise) met onze gids Moeti op het water. We varen rond, zien een krokodil, nijlpaarden, een paar antilopen, olifanten en giraffen (in de verte) en wel honderd verschillende vogelsoorten. Net voor de zonsondergang leggen we aan bij een van de kleine eilandjes en genieten van een prachtig schouwspel als de zon achter de horizon verdwijnt.

Als een dolleman door de lagune gevaren, om voor het pikdonker  terug thuis te zijn, krijgen we na een vlugge opfrisbeurt (een openlucht douche met veel vogelgezang) avondeten in 3 gangen geserveerd. Tomatensoep, waar je je lepel kan in recht zetten, kudu op de braai met patatjes en allerlei groentjes en daarna ‘pap’. Natuurlijk is er terug de zoete aardnoot, maar die laten we allebei mooi liggen.

We mogen hier na zonsondergang niet alleen rondlopen omdat het eiland niet afgesloten is en de wilde dieren tot aan onze huisjes kunnen komen. Onze gids brengt ons persoonlijk thuis en drukt ons op het hart om alles goed af te sluiten om de apen buiten te houden, want het zijn artiesten die de deuren opdoen om dan met je kleren en appels aan de haal te gaan ……. Nog een vlugge controle op spinnen en hagedisjes en dan ons bed in.  Whaaw, ….

Accommodation: Two per Meru Tent: Moremi Crossing

www.gunns-camp.com/moremi_crossing.php

Facilities: En-suite, bar, hot water, swimming pool

Included Activities: Flight from Maun to Moremi Crossings approx 20min,

                                Sunset cruise

Luggage Restriction: 10kg luggage per person. No water permitted on flight. This can be purchased from Moremi Crossing.

21-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 16 – dinsdag 20 juli 2010                                                              Botswana - Maun  

Rond 8 uur verlaten we de Lodge en rijden naar Maun. Onderweg komen we voorbij enkele typisch Afrikaanse dorpjes. Lunch wordt op een stopplaats naast de baan verzorgd en wat verder moeten we allemaal Janis verlaten. Iedereen moet te voet een brug, die men aan het herstellen is, oversteken. Het water van een van de armen van de Okavanga staat veel te hoog en stroomt heel snel. Dit heeft veel schade aan zijkanten van de weg en een brug veroorzaakt. De voertuigen mogen slechts een voor een, heel traag de brug over, dus heb ik wat tijd om foto’s te maken. Rond 14 uur komen we in Maun aan en Johannes zet ons aan een officieel wisselkantoor af zodat we dollars kunnen omwisselen voor pulla’s, de sterkste munt in Afrika. We hebben nog een klein uurtje om wat inkopen te doen en keren via een bushalte en een marktje terug naar de parking waar Janis op ons wacht. Ondertussen is Johannes onze vliegtuigtickets gaan afhalen. Dan rijden we naar de Sitatunga Lodge. Alle koppels krijgen hier een eigen huisje met een dak in tentzeil en een buitendouche afgeslagen met een metalen golfplaat. Vlug een douchke nemen voor het donker wordt en dan gaan we onze was binnen geven aan de receptie omdat we nu toch 2 dagen naar de Okavangadelta vertrekken. Na het avondeten (een braai met steak met kaassaus!!) gaan we slapen, want morgen vertrekt de eerste groep van 9 al om 8u30 per vliegtuig en wij zijn erbij.

Accommodation: Two per Room: Sitatunga www.deltarain.com/sitatunga.htm

Facilities: Hot showers, En-suites, bar, swimming pool.

Route: Ghanzi to Maun. ±300 km

Travel time: ±4-5 hrs

20-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 15 - maandag 19 juli 2010                                                                      Botswana -Ghanzi

Om 8u, na het ontbijt, vertrekken we en Johannes vertelt ons dat hij de planning wat heeft aangepast zodat we i.p.v. na 150 km inkopen te gaan doen, ze dat in Windhoek zelf zullen doen zodat Jean en ik intussen een oplossing voor ons fototoestel kunnen vinden. Na wat getelefoneer, is hij te weten gekomen dat in een van de winkelcentra’s (groot woord voor wat het is!) een fotograaf is. Hij zal intussen 5 nieuwe gasten ophalen in hun hotel en Jojo zorgt voor de bevoorrading. Wij krijgen 35 minuutjes om te shoppen. We hebben gelopen als echte gekken ….. nergens een fotograaf te bekennen tot een tergend langzame meubelverkoper ons op het juiste pad zet en we bij een Duitser terecht komen die ons verder helpt. We kunnen terug fotograferen!!!! Ik zal Johannes altijd dankbaar blijven en geef hem dan ook een dikke knuffel als we terug bij Janis aankomen.

Dolgelukkig gaan we weer op pad en twee van de nieuwe reisgezellen blijken een Nederlands koppel te zijn. Jeroen is ook een amateur-fotograaf dus voldoende stof voor een vlotte babbel.

Met een Zwitserse; Rachel, een Amerikaan van Denver; John en Alina; een Russin die in New York woont, zit Janis vol. Het is nu volle gas in de richting  van de grens, want we zijn ’s avonds uitgenodigd voor een Bushman dance. We komen aan de grenspost van Namibië en krijgen na een tijdje treuzelen en aanschuiven toch een stempel in ons paspoort van een dame die duidelijk tegen haar zin werkt. De immigratiedienst van Botswana werkt vlotter.  

Botswana ligt ingeklemd tussen Zuid-Afrika, Namibië, Zambia en Zimbabwe. Het is een land van grote contrasten: van halfwoestijn tot moeras tot delta. Dat neemt niet weg dat maar liefst 17 procent van Botswana bestaat uit nationale parken of wildreservaten. Botswana is zo plat dat Nederland daarbij vergeleken op Nepal lijkt. Dat is natuurlijk schromelijk overdreven, maar Botswana is plat, erg plat, met grote zachtgroene en beige vlakten met af en toe een bos of een rivier. De overheid van Botswana bewaakt de duurzaamheid en ongereptheid van haar natuurschatten en houdt de grote massa bewust op afstand door hoge entreeprijzen te vragen voor haar wildreservaten en nationale parken. Daardoor vind je in heel Botswana nooit meer dan tweeduizend toeristen per dag. Johannes kan het weer nier laten om ons alles in zijn typisch ‘Brabbel-Engels’ 3 keer te vertellen…., maar het is een ‘kind and gentle man’

Wat onmiddellijk opvalt, is dat er geen hekken meer staat langs de kant van de baan en we overal koeien, schapen en ezels zien lopen. Ze lopen blijkbaar graag op straat, want Johannes moet vaak remmen voor viervoeters. Dit land is de grootste steakleverancier van Afrika.

Als we in Ghanzi aankomen, vinden we op onze kamer een prachtexemplaar van een hagedis op de muur. Jean pakt hem om hem buiten te zetten, maar de ondankbare bijt in zijn vinger en ‘vliegt’ dus buiten. We vertrekken onmiddellijk naar en San-dorp in te middle of nowhere waar we de Bushman een paar traditionele dansen rond een kampvuur zien doen terwijl de vrouwen in hun handen klappen en zingen dat alle katten van dit halfrond gaan lopen.  Daarna krijgen we een braai voorgeschoteld. Het smaakt lekker, want we hebben honger: steak op de bbq met aardappelen in de schil, zoete aardnoot, courgettes, boontjes, verschillende sausjes en de traditionele pap die niet te vreten is, volgens ons, maar sommigen smullen er met veel smaak van. Ik ga op zoek naar een wc, maar er blijkt nergens een in de buurt te zijn dus worden het de bosjes, maar overal waar ik naartoe draai, zitten “Bushman” tot ik slap van ’t lachen door Jojo achter de truck een plaatsje krijg. De rest van de vrouwen volgt natuurlijk. Zou ik dan toch echt een leiderstype zijn? Doodmoe trekken we naar onze matrassen, want morgen wordt het nog een lange dag rijden naar Maun.

Accommodation: Two per Room: Tautona Lodge in Ghanzi  www.tautonalodge.com

Facilities: En-suites, bar, swimming pool.

Included Activities: Bushman dancing in evening

Route: Windhoek to Ghanzi. ±570 km

Travel time: ±8-9 hrs and a border crossing

Border posts:

Namibia: Buitepos, Tel: +264 62 560401, Open: 07h00-24h00.

Botswana: Mamanu, Tel: +267 (0) 659 2013/2064, Open: 07h00-24h00.

19-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 14 - zondag 18 juli 2010                                                       Namibia - Windhoek

Om 5u uit de veren en om 6u zitten we al in Janis voor een lange rit naar Windhoek. We rijden wel eerst nog 4 uurtjes door Etosha van Halali naar Namutoni. Onderweg zien we het red hartebeest, blue wildebeest, neushoorns, giraffen, zebra’s, struisvogels, gemsbokken, antilopen en ‘last but not least’….. een luipaard. Hij ligt stilletjes in een boom en we denken dat hij zich klaarmaakt voor een aanval, maar na 5 min. is hij het geklik van de camera’s beu en houdt hij het voor bekeken. (letterlijk en figuurlijk!)

Bij een drinkplaats krijgen we nog eens een mooie verzameling te zien met drinkende giraffen als extraatje en dan rijden we naar de ‘pan’. Dit is een enorme witte, zoutvlakte van 165km op 35 km die af en toe nog onder water komt te staan. Wij trekken onze haren uit ons hoofd omdat onze camera niet meer werkt en we hopen vlug een oplossing te vinden. We trekken nog wat groepsfoto’s in de pan (=zoutvlakte) en nemen afscheid van Etosha. Zeker de moeite waard om gezien te hebben…

Na de lunch rijden we verder en het wordt, zoals voorspeld een lange eentonige dag. Hekken… hekken… hekken. Zo ver het oog reikt, flankeren ze de rechte wegen waarop we urenlang voortgaan. De afgelopen decennia zagen de Bosjesmannen hoe die duizenden kilometers hekwerken werden geplaatst op hun vroegere jachtgronden, om het wild van de wegen weg te houden.

Moe komen we in hotel Safari in Windhoek aan. Windhoek is de hoofdstad van de Republiek Namibië. De stad ligt in het midden van het land, op een hoogte van circa 1650 meter en heeft een inwonertal van rond de 230.000 (2004).

Vlug een douchke en dan rijden we met Janis naar een typisch Afrikaans restaurant waar we een spies met krokodil, kudu, gemsbok, struisvogel en springbok eten. Het is de laatste avond dat Krista en Eva (de Oostenrijkers) erbij zijn.

De foto’s hieronder zijn van Kasha (de Poolse) vermits ons toestel kuren heeft.

Accommodation:  Two per Room: Hotel Safari www.safarihotelsnamibia.com/home.html

Facilities:  En-suites, restaurant, bar.

Included Activities: Short City Tour

Route: Etosha National Park to Windhoek . ±550 km  

Travel time: ±7-9 hrs   (Long Day)

18-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 12/13 - vrijdag 16 en zaterdag 17 juli 2010                           Namibia -Etosha National Park

’s Morgens vlug ontbijten en dan om 9u een bezoek aan de  nomadische stam van de Himba (Ovahimba) De Himba’s leven in het noordwestelijk deel van Namibia in de regio Kunene. Het is een droog en onherbergzaam gebied en is bovendien moeilijk toegankelijk. Het aantal van de nog levende Himba’s wordt geschat op 15.000. Het is een volk van veehoeders. Zij zijn nauw verwant aan de Ovazemba en de Herero en hun taal Zemba gelijkt sterk op Otjiherero, de taal van de Herero.
De Himba zijn in feite afkomstig uit Botswana. Die Himba’s worden beschouwd als de voorouders van de Herero. Hun kleding verschilt door de vele contacten die de Herero hadden met Europeanen. Begin vorige eeuw al gingen de vrouwen zich in 'Victoriaanse look' en met veel onderrokken kleden. (kijk naar de foto’s van gisteren: die vrouwen met de rare hoeden die kleurrijke poppetjes maakten).  De Himba dames dragen alleen 'iets wat op een rok lijkt'……
In tegenstelling tot de Herero hebben de Himba weinig gemerkt van koloniale bezettingen.
Zij leven nog heel traditioneel en zijn amper gekleed maar zij lopen al wel op sandalen die gemaakt worden uit… autobanden. Nee, nee zij hebben het niet gezien op een van die documentaires over Zuid-Afrika i.v.m. de wereldbeker!!
De vrouwen versieren zich met mengsels van kruiden, oker en vet, die hen een roodbruine huid geven. Niet zozeer voor de schoonheid, maar vooral om zich te beschermen tegen de warme zon. Zij besteden veel tijd aan het opsmukken van elkanders haartooi. Mannen dragen meestal een zwarte doek rondom het hoofd. Mannen mogen water gebruiken om zich te wassen, vrouwen niet.
De vrouwen en kinderen laten zich graag door ons fotograferen, in ruil voor wat olie, bloem en suiker dat we kochten in een supermarkt. De kinderen zijn dolgelukkig met de ballonnen en de snoepjes die we hen geven.
Hun rustige levenswijze komt echter in het gedrang omdat de overheid ook de infrastructuur in Kaokoland wil moderniseren en zij voorbereidingen treft voor een nieuwe Epupa dam op de Kunene.  Hierdoor zouden historische plekken en begraafplaatsen van de Himba bedreigd worden. Zelfs enkele dorpen zouden onder het water verdwijnen.
Vrouwen melken de dieren en zorgen voor de kinderen, brengen water naar het dorp en bouwen de hutten. Een vrouw verzorgt ook de kinderen van andere moeders. Als de Himba's ongeveer 10 jaar oud zijn worden de twee voortanden in de onderkaak, eruit geslagen met een stok en een steen, dit is natuurlijk erg pijnlijk, maar hoort bij hun tradities.  

Jonge meisjes hebben hun haar in twee vlechten aan de voorkant van hun gezicht, als de meisjes puberteit bereikt hebben, vlechten ze hun haar in verschillende staartjes(erembe), die daarna ingesmeerd worden met het geitenvet met oker. De vrouwen die getrouwd zijn, dragen ook nog een kleine kroon van geitenvel op hun hoofd. De kleren worden onder andere gemaakt van de verschillende huiden van de koeien en geiten, die geslacht zijn.

De besnijdenis is beperkt tot de jongens en gebeurt voor het begin van de puberteitsjaren.

Sieraden, kleren en haardracht zijn erg belangrijk voor de himba's. Als deel van traditie dragen ze de verschillende sieraden en kleren. Ook jonge kinderen lopen al rond met verschillende sieraden. De verschillende sieraden worden gemaakt van schelpen, leer en koper. De sieraden geven de positie in de groep aan en ik welke fase van hun leven ze zijn. Het belangrijkste sieraad voor de vrouwen is de Ohumba, een witte schelp die aan een ketting tussen hun borsten hangt. Op het einde van onze toer door het dorp koop ik zo’ Ohumba. Dat deze mensen nog zo kunnen leven is onvoorstelbaar.

Van hier rijden we door naar Etosha NP dat ruim 22000 km2 groot is. Ten tijde van de oprichting (100 jaar geleden)  was Etosha bijna 5 keer zo groot en toen het grootste park ter wereld.  In 1970 werden gebieden gecreëerd voor de verschillende bevolkingsstammen. Zo  ontstond o.a. het Ovamboland (het oude noordelijke deel van Etosha). Er werd een lang hek gebouwd om de dieren binnen het park te houden. Hierdoor werden bepaalde looproutes onderbroken, waardoor sommige diersoorten bij droogte niet meer naar vochtigere gebieden konden trekken. Om het watertekort op te vangen werden er drinkwaterplaatsen aangelegd.

Het park bestaat voor bijna een kwart uit de Etoshapan. Dit is een grote, witte, kale zoutvlakte die soms onder water komt te staan. De Etoshapan is niet toegankelijk voor het publiek.

In het park liggen drie restcamps. In het oosten ligt Camp Namutomi, in het midden Camp Halali en wij slapen de eerste nacht in het zuidwesten in Camp Okaukuejo, dat het grootste van de kampen is. De weg daar naartoe is al een gamedrive want onderweg stoppen we om iedereen de kans te geven om foto’s te nemen van: zebra’s, springbokken, Black Backed Jackal, Bat Eared Fox en Damara Ground Squirrel… Johannes stopt zelfs voor vogels zoals:  Secretarybird,  Ovambo sparowhawk, Kori bustard, Yellow-billed hornbill en een Marabou.   Het is fantastisch om ’s avonds bij het camp te genieten van de dieren bij de verlichte drinkwaterplaats. We moeten juist voorzichtig zijn dat we geen jakhalzen op de tenen trappen, want die graven onder de omheining door. De nachten zijn hier nog fris en de sterrenhemel is zoals overal in Afrika AMAZING.

Zaterdag vertrekken we om 6:30 uur voor een gamedrive. Juist buiten het park staat er een olifant: de eerste van vele. De bosjes hier zijn laag en de giraffen zie je dan ook al van verre overal boven uit steken. We zien Jackhals en Blue Wildebeesten maar we moeten rond 9u terug in het kamp zijn voor het ontbijt en om onze bagage op te laden. Voor we instappen, wisselen we nog vlug van lens maar als ik ons fototoestel wil opzetten, gebeurt er niets, zelfs niet na verschillende pogingen. Een ramp: we kunnen nu nog enkel foto’s trekken met een klein toestelletje. Wat verder liggen onder de bomen achttien leeuwen. Een mannetje met wat vrouwtjes en jongen. Ze liggen volgevreten te slapen in de schaduw en soms wordt er eens een kop opgelicht om de hinderlijke toeristen in de gaten te houden. En ik kan ze niet fotograferen…. Kasha (de Poolse) heeft hetzelfde toestel als wij en we geven haar onze lens in ruil voor de foto’s die zij maakt. Voor de rest zien we de gebruikelijke springbokken, gemsbokken,  olifanten, zebra’s en ook kudu’s, impala’s en enkele warthogs.  Rond 16u komen in Camp Halifa aan waar we onmiddellijk lunchen. Voor de rest van de dag zijn we vrij en Jean tracht op allerlei manieren om het fototoestel terug aan het werk te krijgen maar alle pogingen mislukken. De teleurstelling is groot, want we zullen het de volgende dagen zonder moeten stellen. Bij de waterplas aan het Camp staan tien vrouwtjesolifanten waaronder een heel kleintje.  Na het diner en de briefing wandelen we in het donker nog eens tot aan de verlicht plas maar er niets te zien.  Terwijl we nog even genieten van de sterrenhemel voelt Jean gekriebel van vliegen, in zijn haar en nek. Iemand neemt een grote wandelende tak uit zijn nek, een geluk dat het niet bij mij was want ik zou het besterven. Nu vlug naar ons bed, want morgen moeten we al om 5u opstaan.

Day 12- vrijdag 16 juli

         Accommodation: Two per Room: Okaukuejo   www.nwr.com.na/okaukuejo_camp.html

          Facilities: En-suites, bar, shop, swimming pool

          Route: Khorixas to Etosha National Park ±270 km

          Travel time: ±3-4 hrs

Day 13- zaterdag 17 juli

                    Accommodation: Two per Room: Halali   www.nwr.com.na/halali_camp.html

          Facilities: En-suite, bar, shop, swimming pool

17-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 11 - donderdag 15 juli 2010                          Namibia - Khorixas -Himba Tribe

Wij rijden om 7u30 bij Dunedin Star weg om langs de Skeleton Coast naar het Noorden te rijden. De Skeleton Coast dankt zijn naam aan de vele schepen die er zijn vergaan. We volgen de kust nog een klein stukje We zetten koers naar Uis. Op weg daar naar toe zien wij de Brandberg. De hoogste berg van Namibie die zo heet omdat het laatste puntje dat bij zonsondergang nog verlicht wordt er dan uitziet alsof het in brand staat. Eenmaal in Uis blijkt dat wij niet zo heel veel kunnen doen behalve wat water kopen in een supermarktje.

Langs de baan staan mannen die bergkristallen verkopen en wat verder stoppen we bij een paar kraampjes waar de Hereravrouwen hun spulletjes verkopen.  Het zijn vooral heel kleurrijke poppetjes waar ze veel Namibische dollars voor vragen. De dames zelf zien er ook leuk uit en als ze naar de foto mogen kijken dan laten ze zich graag fotograferen.   ‘s Middags wordt de lunch in de schaduw van een boom genuttigd en onmiddellijk komen er een paar zwartjes die wat verder bij een kraampje zaten, een nieuw stalletjes opzetten, juist achter onze eetplaats. Ze wachten geduldig tot we gedaan hebben met eten en proberen dan hun prulletjes aan ons te verlappen. Jean en ik hebben tot nu toe nog geen geld uitgegeven, want we zullen er anders nog lang moeten aan dragen. Om 16u komen we aan in Khorixas. We krijgen elk een leuk huisje als verblijfplaats. De anderen gaan aan ’t zwembad liggen, maar wij wandelen door de bedding van een droge rivier. Veel leven is hier niet te zien. Na het avondeten mag de groep van 7 Spanjaarden en een Poolse die erbij gekomen zijn, zich voorstellen. Kascha (de Poolse) heeft een Canon 50D bij en ik ben dus niet langer de enige fotograaf!!! We trekken vroeg naar ons bed, want wij worden moe van al dat gehots in Janis.

Accommodation: Two per Room:  www.nwr.com.na/khorixas_lodge.html

Facilities: En-suites, swimming pool.

Route: Swakopmund to Khorixas ±220 km

Travel time: ±5-6 hrs

15-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 9/10 - dinsdag 13 en woensdag 14 juli 2010                       Namibia - Swakopmund

Dinsdag vertrekken we om 7 uur richting Swakopmund.  Het is nog zo koud buiten dat we ontbijt uit het vuistje krijgen in de kamer van Julie en Jolandy. Hoe ze ’t doen, weten we nog niet maar het is telkens een verrassing en lekker.

Johannes zegt dat deze rit tot Walvisbay over grindwegen zal gaan. Net alsof dit nieuws is! We rijden al dagen voor het grootste deel over dit soort wegen.  We zien de rode duinen nog in de verte liggen en rijden terug door het Namib Naukluft NP. 

In the middle of nowhere van de oudste woestijn ter wereld ligt Solitaire, een gehucht van niks. Daar zijn ze; de benzinepomp, de dode boom, het restaurant met de open ramen en de hooggeplaatste watertanks. Dit is een ooit van-God-verlaten oord maar sinds de Lonely Planet de apfelstrudel van de restauranthouder roemt (‘the best in Africa, don’t just take our word for it’), is Solitaire Solitaire niet meer. Het wemelt er van de landrovers en safaribussen. En een kakofonie van stemmen verjaagt de stilte. We genieten van de apfelstrudel en lokken de wevers en andere vogeltjes met onze kruimels. Wat verder kruisen we de Steenbokskeerskring (the Tropic of Capricorn) waar we natuurlijk stoppen  om foto’s te nemen.    

We trekken verder richting kust en Namib Desert.  Deze woestijn ligt tussen de Kuiseb en de Swakop rivier en bestaat overwegend uit een grote gravel vlakte. In dit gebied zijn vegetatie en leven schaars, maar we zien wel struisvogels, springbokken, gemsbokken en een aantal grootoorvossen (bat eared foxes).

De Welwitschia Drive ligt in het noorden van de woestijn en brengt je langs tal van welwitschia planten.  Deze plant groeit in de dorre gravel vlakten van de woestijn.  Vroeger dacht men dat deze plant wortels had die tot honderd meter diep in de grond op zoek gingen naar water, maar nu blijkt dat de wortels van deze plant zelden dieper dan drie meter steken.  Zijn vocht haalt hij vooral uit de morgendauw die op zijn bladeren blijft liggen.  De plant heeft maar twee lange bladeren die na verloop van jaren door de wind worden verscheurd.  De plant groeit zeer traag en kan wel tweeduizend jaar oud worden, vandaar zijn Afrikaanse benaming tweeblaarkanniedood.
Net voor we de Namibische woestijn inrijden, komen we aan  Moon Landscape.  Deze heuvels die sterk onder de erosie lijden, doen denken aan een maanlandschap. 

Vanuit de Namib Dessert rijden we zonder overgang Walvis Bay in.  Deze stad ten zuiden van Swakopmund is vooral een havenstad die minder in trek is bij toeristen.  Maar voor de kust komen tal van watervogels waaronder honderden flamingo’s en pelikanen samen.  Net buiten de stad op weg naar Swakopmund ligt Dune 7.  Deze zandduin wordt vaak gebruikt om te sandboarden. Jan en Elke zullen hier vorig jaar zeker hun hartje opgehaald hebben.   Swakopmund is in trek zowel bij buitenlanders als inwoners van Namibië die uit het drukke Windhoek hier hun weekend of vakantie doorbrengen.  Veel is hier niet te beleven.  Je kan wandelen langs de kust en genieten van het lekkere seafood dat hier wordt geserveerd.  Baden in de Atlantische Oceaan is niet echt aangeraden, want het water is hier koud en onstuimig. ’s Avonds gaan we uit eten in een restaurant. Ze hebben lekkere visschotels, maar die moet je met twee nemen en Jean zijn oogjes blinken als hij de kudu op het menu ziet staan. Mijn beurt komt nog wel.  Na het eten nemen Julie en Jolandy ons mee naar een bar waar gedanst wordt. We drinken het nationaal dranken (iets in de zin van Bailies) en betalen maar 4 euro. Jean kijkt hoe wij dansen en na een uurtje laten we rijk maar aan de jongen en gaan in ons kamertje nog wat aan onze blog schrijven.

Woensdag morgen worden we samen met Eva en Christa opgepikt in ons Guesthouse Dunedin Star om 2 uur te gaan Quad biken. Jan zijn raad bleek een goede te zijn: het was SCHITTEREND. De duinen, de snelheid, het zicht,.... Nu vlug gaan eten en dan trekken we onder ons tweetje het stad in op zoek naar internet.

Jan .....  Als jij in Maleisie een blog bijhoudt, laat me dan weten waar ik hem kan vinden.

Accommodation: Two per room: Either: Villa Wiese Guesthouse www.villawiese.com or

Dunedin Star Guesthouse www.dunedinstar.com

Facilities: En suite, hot showers, drinkable water, cash bar, laundry service.

Route: Hammerstein to Swakopmund. ±360 km

Travel time: ±5-6 hours (including Walvis Bay)

14-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 8 - maandag 12 juli 2010                                      Namibia - Namib-Naukluft National Park

Het wordt hier met de dag gekker. De wekker loopt af om 4u45. We krijgen een ontbijtpakket, hijsen ons en in Janis en draaien ons in de dekens die we meepikten uit ons guesthouse. Mannen, het vriest hier echt! We rijden door het donker om om 6u aan de ‘gate’ te staan. Het waait zo hard dat we geen hand voor ogen zien.   De parking is het uiterste punt dat bereikbaar is met een niet-4x4 wagen.  Nu is het nog 4 kilometers door diep zand tot aan de Sossusvlei.  We worden overgeladen in een 4X4 en een paar km verder gaan we te voet verder.

Een grappige bushman neemt ons mee op een tocht door de rode duinen. De camera’s raken hier oververmoeid, want de duinen kleuren van abrikoos tot fel oranje en dieprood. De warme tinten van het zand, variërend van abrikoos tot oranje, rood en kastanjebruin, zijn een levendig contrast met de staalblauwe hemel.  

Sossus staat voor 'blinde vloed' in Nama-taal. Vlei is het Afrikaans voor een vallei die (in dit geval: 'af en toe') water bevat. De Sossusvlei ligt aan het einde van de droge Tsauchab rivier.  Hoewel het landschap dit niet doet vermoeden, gebeurt het dat de Tsauchab rivier het volledige gebied onder water zet.  De Sossusvlei is het uiterste punt tot waar het water van de rivier kan komen.  Hier vind je de laatste bomen en struiken in een immens grote zandwoestijn van 32 duizend vierkante kilometer groot.  Ooit zal ook deze vegetatie aan de droogte ten onder gaan want de duinen aan de linker- en rechterzijde van de Tsauchab komen steeds dichter naar elkaar toe waardoor bij een volgende overstroming het water misschien niet meer tot aan de Sossusvlei zal kunnen komen. 

Verscholen achter een zee van duinen ligt Death Vlei, een tot op het bot uitgedroogde vallei witte klei vlakte waar gemummificeerde boomstammen van oude kameel-doorn bomen, met koolstof gedateerd tussen de 500 en 600 jaar oud, hun zwartgeblakerde takken wanhopig naar de hemel heffen, als om zich te verweren tegen de brandende zon. De lucht is polaroidblauw, de zandduinen rondom schitterend terracotta, de bodem gebarsten en gespleten – een ultiem surrealistisch decor voor reclamespots en bioscoopfilms en wij durvzen onze camera met moeite te gebruiken omwille van het opwaaiende zand.
Voor ons is dit één van de mooiste plaatsen van Namibië die we tot nu toe zagen.
Op een bepaald ogenblik staan we boven op zo’n hoge duin en onze gids zegt ons naar beneden te lopen op de manier die we zelf willen. Hij springt als een echte berggeit en Jean gaat er direct achteraan. Ik kan het niet laten en leg mij op mijn zij om eraf te rollen. Enig probleem: ik kan onderweg niet even stoppen en rol dus helemaal tot beneden. Dit is voor herhaling vatbaar, alleen spijtig dat je dan eerst terug tot helemaal boven moet klauteren. Onze bushman gids bedankt ons met veel geklik met zijn tong en vingers, en heupwiegen dat die man kan. Hij zet ons terug af bij Janis en we rijden naar de befaamde Dune 45

Dit is niet de grootste duin, maar het is misschien wel een van de bekendste duinen in dit gebied. Duin 45 is erg fotogeniek en het is een van de eerste grote duinen waar je langs komt op de weg naar Sossusvlei. Jean is dapper genoeg om de felle wind te trotseren en geraakt tot helemaal boven. Het zicht is niet zo spectaculair omdat hij zijn ogen bijna niet kan open houden van het zand dat opwaait.

Op de teugweg naar onze verblijfplaats brengt Janis ons naar de Sesriem Canyon. Volgens de legende waren er zes riemen van ossenhuid nodig om met een emmer water uit de kloof te halen, vandaar de naam Sesriem. Deze canyon  ligt op 4 kilometer van Sesriem en is ongeveer 1 kilometer lang en 30 meter diep.  We dalen af in de kloof. Na een tijdje door de kloof gelopen te hebben, gaan we naar boven en lopen langs de rand van de kloof terug naar de truck.

Terug in Hammerstein gaan we naar de Caracals en de Cheeta’s kijken en ik mag er zelfs een aaien.

’s Avonds eten we in de eetzaal lekkere vis met aardappelpure en een soort advocado gevuld met gesmolten kaas. Baye lekker .. (of zoiets).

Accommodation: Two per room: Hammerstein Lodge www.hammerstein.com.na

Facilities: En-suite per room, hot showers, pool

Route: Hammerstein to Sossusvlei. ±230 km

Travel time: ±3-4 hrs

12-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 7 - zondag 11 juli 2010    Namibia - Bushman Community – Namib-Naukluft Park

Om 7U3O ontbijt, inladen en na een uurtje komen we op een punt aan de Naukluft Mountains waar we door een 4X4 opgepikt worden en naar een locatie een 5-tal km in het Nationaal Park gebracht worden waar 4 bushmen en een gids ons opwachten. 

San of Bosjesmannen is een verzamelnaam voor verschillende bevolkingsgroepen in zuidelijk Afrika, Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Angola. Ze behoren tot de Khoisan-groep en zijn verwant aan de Khoikhoi. Ze spreken aan elkaar verwante Khoisan-talen of kliktalen. Bushmen en Basarwa zijn andere aanduidingen voor de San. Ze hebben voor zichzelf echter geen collectieve naam. Ze kennen een gebarentaal die wordt gebruikt voor de jacht. De San leven nog steeds op hun traditionele wijze in de afgelegen gebieden zoals de Kalahari woestijn.  Alhoewel ze niet meer helemaal meer leven volgens de oude tradities, proberen ze dit toch zoveel mogelijk in stand te houden. Onze gids vertaalt wat de bosjesmannen ons eerst met veel geklik en gebaren trachten uit te leggen. Zij doen dit zo beeldend dat de vertaling van de gids soms overbodig is.

Na de lunch rijden we door het Nabib-Naukluft National Park naar onze volgende lodge die juist buiten de NP Sossusvlei ligt. Onderweg zien we nog tientallen weversnesten en nu stopt Johannes bij eentje en geeft ons de uitleg. Zo’n nest is een echte gemeenschap: er kunnen tot 400 wevers (kleine geelgrijze vogeltjes) in leven. Zij bouwen dit nest altijd maar verder uit. Onderaan hangen wespennesten die de aanvallers van de vogels wegjagen en bovenop nest vaak nog een valk die ervoor zorgt dat er geen slangen of ander ongedierte de vrede komt verstoren. Zij bouwen tot de tak afbreekt onder het gewicht en ze ergens anders opnieuw kunnen beginnen.

Voor het avondeten gaan Jean en ik nog wat op verkenning en we zien een gemsbok die aangevallen wordt door twee cheeta’s. Alles is hier gelukkig goed omheind. We eten rond het kampvuur en maken dan dat we binnen zijn om de finale tussen Nederland en Spanje te zien. Het is hier buiten en binnen ijskoud. Hoe die mensen dat hier willen doen zonder verwarming blijft ons een raadsel.
Ik kan ’s nachts bijna niet slapen door het lawaai van mijn tanden die klapperen en dan nog in 2 beddekes.!!!!

Accommodation: Two per room: Hammerstein Lodge www.hammerstein.com.na

Facilities: En-suite per room, hot showers, pool

Route: Mariental to Hammerstein. ±350 km

Travel time: ±5-6 hrs

11-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 6 - zaterdag 10 juli 2010              Namibia - Fish River Canyon -Kokerboom Forest

Om 5u45 loopt de wekker af, 6u30 bagage in Janis en daarna ontbijt op z’n Engels in het restaurant. We rijden een klein stukje op verharde wegen en komen dan terug op grindwegen terecht. Rond 10u komen we aan de Fish River Canyon, in het Koubis massief. Het is de tweede grootste canyon na de Grand Canyon.  Dat zou je om heel eerlijk te zijn niet zeggen als je er bent. Het is groot, heel groot en je voelt je klein, heel klein en het is heel indrukwekkend, maar ik dacht wel: Goh, echt diep is het niet. Dat komt omdat het de op 1 na grootste canyon ter wereld is QUA VOLUME.(jeweetwel: lengte x diepte x breedte). We voelen ons ontzettend verwend dat we dit schouwspel kunnen zien.

De Fish River Canyon (lokaal ook: Visrivier Canyon of Visrivier Afgronde), is een bijzonder indrukwekkend landschap. Wat hier vooral opvalt is de stilte, de afwezigheid van bebouwing, verharde wegen, neonverlichting en massa's toeristen.  De Visrivier is met 650 km de langste rivier in het land. Het water is oranjegekleurd. De canyon is gelegen aan de benedenloop van de rivier. De kloof is circa 160 km lang, tot 27 km breed en is op sommige plaatsen tot 550 meter diep. De canyon begint bij het plaatsje Seeheim en eindigt bij Ai-Ais. Daarna mondt de rivier uit in de Oranjerivier. Deze Canyon is waarschijnlijk circa 500 miljoen jaar geleden ontstaan. Door erosie is de kloof dieper en dieper geworden.

Hier leven klipdassies, klipspringers, eekhoorns, zebra's en kudu's. Ook de luipaard durft hier wel eens opduiken. Het enig dat wij te zien krijgen, is een grijze eekhoorn die wel zo lief is dat hij even wil poseren voor de foto.

Na van het panorama genoten te hebben, maken we  een wandeling langs de rand van de canyon.

We rijden weer 2u op erbarmelijke wegen en komen geen tegenliggers tegen. Ons moeder zou zeggen:”Jeeseke is hier nog niet gepasseerd’. We stoppen in Keetmanshoop voor de aankoop van proviand. José, één van de Portugezen wordt aangeklampt door 2 jonge gastjes die ons eerst aanspraken. Ik heb vlug Jean zijn arm gegrepen en mijn zak hing goed vast onder mijn arm. José heeft minder geluk, want ze gaan met zijn fototoestel lopen.  Johannes loopt achter hen aan maar ze zijn hem te vlug af. De politie wordt erbij gehaald en een papier voor de verzekering wordt opgemaakt.

We zijn in het Kalahari gebied beland en rijden door naar het Kokerboomwoud en Tuin der Goden (= Giants Playground)

Deze mooie en geheimzinnige naam is gegeven aan een gebied dat vol ligt met bizarre rotsblokken (Giants Playground). Deze rotsblokken zijn natuurlijk niet handmatig gestapeld maar de sedimenten waarin deze rotsblokken ooit lagen, zijn miljoenen jaren geleden weggespoeld. We bezoeken  het nabijgelegen bos met kokerbomen (quivertrees). De eigenzinnige kokerboom is een belangrijke boom geweest voor de Bushman (bosjesmannen). Zij gebruikten de holle stam als koker voor hun pijlen. De kokerboom groeit eigenlijk altijd tegen of op een stuk rots. Deze rots neemt overdag de warmte van de zon op en geeft deze warmte ’s nachts af aan de boom die daardoor onder constante temperaturen kan doorgroeien. De nachten kunnen namelijk verraderlijk koud zijn, met temperaturen tot of onder het vriespunt. De boom kan zeer goed tegen de droge omstandigheden en slaat het water op in haar takken en stam. Het bos is sinds 1955 een nationaal monument.     De Kokerboom (Quivertree) is geen boom, maar een aloësoort, die bijna 8 m hoog kan worden. Veel van de aloë's zijn meer dan 200 jaar oud. Pas na 20 tot 30 jaar komen ze voor de eerste keer tot bloei. In juni en juli krijgen ze geelkleurige bloemen. We hebben geluk: er zijn er een paar die in volle bloei staan. Deze plant (boom) komt alleen voor in Namibië en Zuid Afrika.

Beide plaatsen liggen kort bij Gariganus een dorpje op enkele kilometer van Keetmanshoop.

Deze twee natuurspelingen zijn gelegen op privé-land dat behoort tot de farm Gariganus van Coenie en Ingrid Nolte. We eten onze lunch weer uit op een bizarre manier: in Janis. De wind waait hier zodat er niets op ons bord blijft liggen: tonijn met koude rijstsla en tomaatjes.. Bij het buiten rijden van dit reservaat zien we onze eerste drie cheeta’s. Ik kan de eerste keer mijn telelens bovenhalen.

We rijden nog een uur of twee door na zonsondergang en komen pas rond 19u aan in Stampriet Historical Guesthouse. Een vriendelijke dame staat ons al op te wachten met …. onze bagage. We hebben eindelijk onze spulletjes terug. Rond 20u krijgen we spaghetti voorgeschoteld en daarna herladen we heel onze bagage. Ik kan nog even op ’t internet en zet voor de eerste keer stukken op onze blog. Het lukt nog niet zo goed met de foto’s maar we zullen het wel leren.
Om 23u zit onze dag erop en we denken nog eens terug aan 26 jaar geleden want, ...... toen is onze Koen geboren.
Onvoorstelbaar.   

Accommodation: Two per room: Stampriet Historical Guesthouse

www.wheretostayonline.com/accommodation-StamprietHistoricalGuesthouse

Facilities: En-suite per room, hot showers.

Route: Ais Ais to Kalahari. ±560 km                                       

Travel time: ±7-8 hrs

10-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 5 - vrijdag 9 juli 2010                         Namibia - Gariep(Orange) River – Ai-Ais

Vandaag gaat het rustig dag worden. We ontbijten eerst om 8 uur  en om 8u30 vertrekken Krista, Eva, Julie, Jean en ik samen met een gids om de Gariep (Oranje Rivier) per kano te verkennen. Onze Portugese koppels blijven in de B&B op ons wachten want wij zijn een trip van 2 uur vertrokken. Ik ben wel geen held op het water, maar het valt het heel goed mee, de Gariep is nu een heel kalme rivier dus kon ik volop genieten van de natuur en de dieren die we langsheen de stroom zien. Hier en daar wordt het soms wat woeliger, maar met de gids op kop lukt het ons om redelijk droog door deze stukken te komen.  Bij onze aankomst staat Johannes ons op te wachten. We krijgen een kwartier om te douchen.  Na een 20 km is het gedaan met de geasfalteerde banen, het worden nu grindbanen maar nog wel redelijk vlak.  We rijden door een gebied waar enkel schapen, springbokken en struisvogels op sommige plaatsen kunnen overleven zo droog is het hier. Per jaar valt hier slechts 10 millimeter regen. We lunchen op de campingplaats van Ais-Ais en hebben daarna de namiddag vrij om te zwemmen en de spa te verkennen. Jean en ik hebben pech want zonder zwempak of –broek wordt het wel moeilijk. We maken een wandeling en verkennen het gebied.

We zitten hier vlakbij de beroemde Fish River Canyon. De Ai-Ais warmwaterbronnen zijn ideaal  om heerlijk te ontspannen. Ais-Ais betekent (brandend water’ in de Nama taal die hier nog door de oorspronkelijke bevolking gesproken wordt. De legende zegt dat deze solferhoudende warmwaterbronnen ontdekt werden door een schaapsherder die een verloren schaapje zocht..

Onder de sterrenhemel kun je buiten in het buitenzwembad (dat is gevuld met natuurlijk warm water van de bron) genieten van de duizenden sterren. Vrijwel nergens ter wereld is de sterrenhemel zo indrukwekkend en helder als in Namibië! Probeer in de diepe nacht het zuiderkruis maar eens te ontdekken. Wij zoeken en vinden er veel maar welke wat is, weten we niet.  Ook is het mogelijk om van het binnenzwembad gebruik te maken, wat doet denken aan een tropisch zwemparadijs, waar het water van de bron afkomstig is.

Onze kamer heeft een achterdeur direct naar het binnenzwembad. Het is hier allemaal splinternieuw en heel mooi verzorgd. Afrika laat zich hier van zijn mooie kant zien. Om 20u heeft Jojo weer een heerlijk eetfestijn gemaakt in een potjie: een zwarte gietijzeren pot op pootjes die in een open vuur wordt geplaatst. Er zitten aardappeltjes, worteltjes, kolen, varkensvlees en een boel kruiden in en we krijgen het samen met rijst. Na een glaasje wijn worden de tongen losser en ook de Portugezen beginnen mee te doen aan de gesprekken.

Accommodation: Two per room: Ais Ais www.nwr.com.na/ai_ais_hotspring_spa.html

Facilities: En-suite per room, hot springs, restaurant.

Route: Orange/Gariep River to Fish River Canyon. ±180 km                  

Travel time: ±4-5 hrs

09-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen