s Morgens zouden we om 8u opgepikt worden door onze
gids, maar na veel gebibber (omdat ze ons vergeten zouden kunnen zijn) worden
we pas om 9u opgepikt. Een gelukt nog want Rachel had 3 dagen daarvoor haar was
afgegeven en pas om 5 over 9 komt die aan bij ingang. Van efficiëntie is hier
echt geen sprake.
De nieuwe truck heet Freddy en is een veel oudere
versie dan de vertrouwde Janis en hij zit al goed vol. Onze gids en chauffeur
is voortaan Bernard en Cassidy is de kok. We kijken nog een laatste keer naar
de Falls en rijden dan naar de grens met
Zambia. Wij hebben onze visums al in België aangekocht, maar we verliezen
veel tijd omdat sommigen hier nog formulieren moeten invullen om een visum te krijgen.
We gaan te voet over de brug die de grens vormt en kijken nog een keer naar de
watervallen en Zimbabwe. Minder efficiënte en waarschijnlijk ook dommere mensen
zullen we waarschijnlijk niet meer tegenkomen
Zambia is zo mogelijk nog armer, maar de mensen kijken
hier blijer en vriendelijker. De wegen zijn hier slechter en er lopen nog meer
mensen langs de kant van de baan. We stoppen, na nog twee uurtjes gereden te
hebben, voor de lunch. Hier wordt het duidelijk dat we de vorige crew en truck nog
hard zullen missen. De stoeltjes vallen bijna uit elkaar, de tafel kan niet uit
de truck gehaald worden want de sleutel is zoek en de kok Cassidy heeft zich al
wat misrekend want er is nauwelijks genoeg te eten, koffie wordt niet gemaakt
en het fruitsap is niet te drinken. Wij zijn veruit de oudsten van de groep en
het gezelschap lijkt veel minder sympathiek te zijn dan de vorige groep.
Misschien verandert onze mening nog de volgende dagen. Na de lunchstop rijden
we verder en er wordt nog twee keer gestopt voor een plasje in de bosjes. We
komen in Lusaka aan om te
bevoorraden en geld te wisselen. Het is een beetje raden wat we nodig zullen
hebben, want deze gids geeft weinig of geen uitleg. Wij kopen terug 5l water en
wat koekjes en appelen en wisselen 75 us dollars om in Kwachas van Zambia
(1dollar = 485O Kwacha). We rijden door naar onze slaapplaats waar we zelf
moeten vragen waar we mogen slapen. De anderen zetten hun tentjes op en we zijn
maar met 5 die een kamer hebben. Terug niet genoeg te eten en moe kruipen we in
ons bed. Het is hier mooi maar we missen ons vorige gezelschap, de truck en
zelfs onze gids Johannes.
Meals: Lunch, Dinner
Accommodation: Two per Room: Pioneers Camp
www.pioneercampzambia.com
Facilities: Water not drinkable, hot showers, swimming
pool and bar.
Route: Victoria Falls
to Lusaka. ±520
km
Travel time: ±7-8 hrs and a border crossing
Border posts:
Zimbabwe:
Victoria Falls (no telephone), Open:
06h00-20h00
Zambia:
Victoria Falls, no telephone number, Open:
06h00-20h00.
Day 23 dinsdag 27 juli 2010Zimbabwe -Victoria Falls
s Morgens na het ontbijt blijven we een beetje in t
hotel rondhangen. Het is een mooi gebouw dat pas in de jaren 90 door President
Mugabe geopend werd. Het heeft alles van saunas tot een golfterrein. Om 12u
trekken we met de shuttle naar het stadje waar we in het koloniale hotel
afgesproken hebben met de Nederlanders en Kasha. We trekken naar de
plaatselijke markt en lijken wel een aantrekkingspool voor alle mogelijke
scharrelaars die ons hun handwerk aanbieden en de oude triljoen en biljoen
Zimbabwe dollars biljetten. Ze willen niet wijken, wat je ook zegt. Ik
onderhandel samen met Kasha en koop een mooi stenen zeepbakje voor in de hal en
later, in een overdekte hal met niets anders dan vrouwen die ons aanklampen met
textielwaren, koop ik 3 handgeschilderde doeken voor onze meisjes. Hopelijk
vinden zij ze mooi. Ik heb er voor mij ook al eentje gekocht in Kaapstad in een
Masaï-winkeltje.
Om 16u trekken we terug naar het Vic.Falls Hotel om op
Internet te gaan en de blog te plaatsen, maar mijn stick werkt niet goed en het
duurt meer dan een uur om de fotos alleen te plaatsen. De tekst zal ik dus
later er nog moeten bijzetten. Kasha vertrekt voor haar bungee jump en we nemen
ook afscheid van Jeroen en Viviane. We mogen hun aanpassingstekker bijhouden.
We beloven contact te houden en zij zullen eens afkomen vanuit Rotterdam.
Rachel is al om 16u naar het hotel teruggegaan en een
beetje verweesd en ook wat bedroefd staat we aan de bushalte te wachten op onze
schuttle, als we weer lastig gevallen worden door wel 5 leurders die ons van
alles willen verlappen. Je mag er echt niet naar luisteren of je wordt gek van
hun gezaag.
Terug in het hotel in de golfclub verkleed als
indianen en maken ze veel kabaal en ook s nacht houden ze ons uit onze slaap
of zijn het zenuwen, want morgen beginnen we aan het tweede stuk van onze reis
met een totaal nieuw gezelschap.
Meals: breakfast
Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort
www.africansunhotels.com
Day 22 maandag 26 juli 2010Zimbabwe -Victoria
Falls
s Morgens krijgen
we een heerlijk ontbijtbuffet met in de verte een zicht op de Victoria
watervallen. Van verhuizen naar het hotel waar Jeroen, Viviane en Kasha zitten,
is geen sprake meer omdat zij nog een dag langer hier blijven dan wij. Rachel
heeft de vorige avond een heel deel problemen gehad, maar zij heeft gelukkig
haar vouchers om haar reservatie te bewijzen. Nu is het onze beurt, maar ik heb
geen afzonderlijke boekingbewijzen. Onze koffers staan al in hal om naar het
Viv Falls Hotel gebracht te worden, maar nu zullen we al blij zijn als we mogen
blijven. Een hele pantomime: ik zeg hen naar Nomad in Kaapstad te telefoneren,
maar ik denk niet dat ze hier al ooit naar t buitenland gebeld hebben. Ze
zitten met 4 madammekes op dat bureautje te zeveren en te lachen terwijl wij er
voor spek en bonen bij staan. Ten langen leste zeg ik hen om met Nomad te
chatten via Internet en het lijkt of ik hen vraag een moord te begaan.
Hierhebben ze het warme water echt nog
niet uitgevonden..otel gebr
Ik ga achter een van de bureaus staan en zeg
hoe ze Nomad kunnen vinden. NIET TE GELOVEN. Ze kunnen nog geen internetadres
terugvinden. Het madammeke doet dan maar letterlijk wat ik haar zeg en typt wat
ik haar dicteer en na 10 min. ratelt de fax en komt onze bevestiging binnen.
Bij het buitengaan, hoor ik het hoofdmadammeke zeggen: Schrijf op wat je
gedaan hebt, dan kunnen we in t vervolg met Nomad communiceren . Hoe kan
zon land nu ooit verder gaan als de mensen zo onwetend zijn. Terwijl ik met
die ene vrouw op internet zat, waren de anderen een pakje met parfum aan t
uitpakken, zeveren en lachen i.p.v. de mensen te helpen. Sta je dan verbaast dat
hier niets werkt en ze met 10 nodig zijn voor iets dat ze bij ons met 2
makkelijk kunnen doen. Enfin
Om 9u45 worden we
door een gids in VW-busje geduwd om naar een plaatselijk dorpje te gaan om te
zien hoe de bevolking hier leeft. Hij heeft 3 kwartier staan wachten zonder
protest en stopt gewillig om naar de mistwolk te kijken die we van ver boven de
watervallen zien hangen. In het dorp worden we ontvangen door een grijze
opperman, het hoofd van the household. Eerst een uur uitleg over hun manier
van leven, de politiek en godsdienst en dan een rondgang in het dorpje zelf.
Wij vonden het interessant maar Jeroen had verwacht dat we naar een township
zouden gaan. Na onze rondgang trek ik mijn stoute schoenen aan en vraag aan de
gids of hij ons nu naar een dorpje wil brengen waar ze ons niet verwachten. Hij
stemt in en we rijden naar een gemeenschap waar maar een 10-tal mensen wonen.
Het is ongeveer hetzelfde maar veel vuiler en wat een reuk. Ik zal die geur
noooooit vergeten.
De gids dropt ons
aan het hotel en om 15u worden we terug opgepikt voor een sunset cruise op de
Zambezi. Het wordt meer een boozecruise, want de drank is in de 35 dollar
begrepen en het is de laatste avond die we samen met de groep zullen
doorbrengen. Fotos, fotos en nog eens fotos en niet alleen van de
nijlpaarden en de krokodillen. Alicia (een Spaanse) zal alle emailadressen
doorsturen en er wordt op het afscheid gedronken. Jeroen smokkelt, na een tip
aan de kelner, twee flessen wijn mee. We worden aan het Victoria Falls Hotel gedropt.
Dit is nog een echt Engels koloniaal hotel. We drinken hier een biertje en
nemen afscheid van de Spanjaarden. Daarna gaan we naar Mama Afrika eten,
wachten een uur op vis die we gevraagd hadden om niet te frituren en die
natuurlijk wel gefrituurd was. Maar het smaakt, want we hebben honger. Daarna
een taxi gevraagd en een helse rit in een oude Ford zonder vering naar ons
hotel. Om 23u kruipen we onder de wol.
Meals: Breakfast
Accommodation: Two per Room: Elephant Hills
Resort www.africansunhotels.com
Facilities: En-suite, bar, swimming pool.
Optional
Activities (die wij doen) Visite to local village $30
Zimbabwe Victoria Falls Zambezi Sunset (zuip)
Cruise $35
Day 21
zondag 25 juli 2010Zimbabwe -Victoria
Falls
Deze morgen loopt de wekker om 5u15 af
want we worden al om 5u40, in het pikdonker, opgepikt voor een sunrise game drive in Chobe NP. De
chauffeur waarschuwt ons dat het koud zal worden in de open bak, want we gaan
op de baan goed doorrijden om als een van de eersten in het park aan te komen.
Maar dat het zo koud ging worden, hadden we niet verwacht. Het begint langzaam
klaar te worden als we om 6 uur het park inrijden en van de arenden die we zien
kunnen geen fotos genomen worden omdat er nog geen licht genoeg is. Onze gids
zegt dat we zo vlug mogelijk een eind het gebied zullen inrijden omdat we daar
de meeste kans hebben om leeuwen te zien. We komen buffels, waterbokken,
bavianen en verschillende soorten vogels tegen maar geen leeuwen. De weg terug
wordt langs de oevers van de rivier gemaakt en hier hopen we om meer dieren te
zien. We vinden sabelbokken , antilopen, warthogs, krokodillen, nijlpaarden,
olifanten en vele soorten vogels zoals de lepelaar, arenden, maraboes enz.
De terugrit
naar de camping is minder koud omdat we nu al stuk in de dag zijn, maar toch,
warm is anders. Bij aankomst staat het ontbijt al op ons te wachten en dan vlug
pakken, inladen en wegwezen. Het is maar 12 km tot de grens maar daar verliezen
we veel tijd om bij de immigratiedienst van Botswana papieren invullen en de
stempel van het verlaten te krijgen. Om het aanschuiven in te korten, gaan we
te voet door naar de grens van Zimbabwe
waar het nogmaals dezelfde papiermolen is en na een dik uur heeft ieder van ons
dan toch zijn visum voor Zimbabwe.
De politieke en economische situatie in Zimbabwe is verre van
ideaal. Landonteigeningen en het opruimen van sloppenwijken hebben in het
Westen een vieze nasmaak achtergelaten. Tegelijk kan je je afvragen of je de
burgers van een land moet straffen voor de wandaden van hun president. De
werkloosheid in Zimbabwe is hoog en het toerisme is een belangrijke inkomstenbron.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken raadt bezoekers van Zimbabwe vooral aan
om waakzaam te zijn en waarschuwt voor de wispelturige wisselkoers en
regelmatige stroomstoringen.
Nu is maar een 50 km te gaan voor we Victoria Falls zullen zien,
maar eerst stoppen we nog om onze bijkomende activiteiten te boeken voor de
volgende dagen. Dit neemt meer tijd in beslag dan verwacht en Jean krijgt het
hiervan op zijn heupen maar uiteindelijk kunnen we na 2 uren vertrekken.
Johannes zet ons af bij de ingang naar de Falls en ons groepje; de 2
Nederlanders, de Poolse, de Zwitserse en wij trekken samen op verkenning.
De eerste
blanke die de watervallen heeft gezien en wereldkundig heeft gemaakt is de
Schotse missionaris
en ontdekkingsreizigerDavid Livingstone op 17 november 1855.De lokale bevolking noemt deze watervallen
tegenwoordig de Mosi-oa-Tunya (Letterlijk vertaald: de rook die
dondert).
De Victoriawatervallen zijn de breedste watervallen
van Afrika.
Zij vormen een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben
een maximale valhoogte van 128 meter. Ze liggen op de Zambezi,
en vormen de grens tussen Zambia en Zimbabwe.
De eerst
aanblik is adembenemend, de pracht van een klein deel en het enorme gedonder
van het neervallende water is overweldigend. Van hier volgen we het pad langs
de watervallen. Hoe verder we gaan, hoe meer ze aan het zicht onttrokken worden
door de nevel die ze veroorzaken en hoe natter wij worden. Op sommige
ogenblikken lijkt het of we in een fikse regenbui lopen. Het water druipt van
onze regenjassen, onze schoenen en broeken zijn doorweekt. Omdat ik mijn
fototoestel niet meer durf te gebruiken mag Jean fotos met het klein toestel nemen
en wat filmen. Drie van de dames besluiten om terug te keren omdat het te nat
wordt maar Jeroen, Jean en ik gaan door tot het einde en we krijgen een
prachtig zicht op de Victoria Falls bridge die de Zambezirivier
overspant. De brug verbindt de twee Afrikaanse
landen Zambia
en Zimbabwe.
Over de brug loopt een spoorlijn, een autoweg en een voetpad.Hier doe ze ook de bungeesprong. Kasha en
John gaan hier binnenkort ook hun leven wagen. Rond 17u is iedereen terug bij
Janis aangekomen en vertrekken we naar het
Elefant Hill Resort waar we 3 nachten zullen slapen.
Om 20u uur
pikt Johannes ons op om een laatste keer samen te eten, een gelegenheid om in
The Kingdom te vieren. In dit gebouw bevinden zich een hotel, een casino en
een restaurant waar we gaan eten. Als we binnen komen is er groep Zoeloes aan
het dansen. We krijgen een buffet met soep, allerlei soorten aardappelen en groenten
en daarbij kan je kezen uit lam, kip of krokodil. Bij de koude groenten staat
er ook een schotel met wormen waarvan sommigen van de groep eens proeven maar
Jean en ik beginnen er niet aan. Slecht zal het wel niet zijn, want onze gids
valt met veel enthousiasme aan op zijn kommetje met deze lekkernij (?) en hij gaat
zelfs nog eens bijvullen.Na het eten
worden we door Johannes, Jojo en Julie terug aan ons hotel afgezet en nemen we
van hen afscheid. Ik had voor het avondeten gevraagd of iemand naar ons toilet
kon komen kijken omdat het water bleef lopen en na het avondeten nog eens. Om
10u komt er iemand ons toilet herstellen, . voor 5 minuten, want dan begint
het terug te lopen.Hier loopt heel veel
volk rond, maar als je iets vraagt, duurt het uren voor je een antwoord krijgt.
Dit is geen ijverig volkje.
Maar nu
beginnen de problemen voor ons pas. Kasha, Vivianne en Jeroen moeten morgen
naar het Vitoria Falls hotel verhuizen en wij trachten om Rachel en ons dan ook
maar mee te verhuizen omdat wij alle activiteiten samen geboekt hebben.Dit zou wel in orde komen, wordt ons beloofd.
Voor we in ons bed kruipen, pakken Jean en ik nog vlug onze valiezen.
Meals:
Breakfast, Lunch
Accommodation:
Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com
Facilities:
En-suite, bar, swimming pool.
Included
Activities: Vic Falls National Park Entrance
Day 20 -
zaterdag 24 juli 2010Botswana - Chobe National Park
Na een
vroeg ontbijt laten we de boabas achter ons voor een lange rit naar Kasana. s
Middags lunchen we op camping Thebe
River Safaris. We krijgen een mooie kamer aangewezen en alle kamers liggen
rond twee mooie binnenpleintjes. Om 15u worden we aan de aanlegsteiger verwacht
voor het vertrek van onze sunset cruise
op de Chobe River, ons eerste contact met Chobe National Park dat 10.566
km² groot is. Per 12 inwoners van Botswana
(vroeger het Britse protectoraat Bechuanaland), leeft er één olifant in. Er
zijn naar raming 80.000 tot 120.000 zogeheten Kalahari olifanten
in Chobe. Zij zijn groter dan de normale Afrikaanse olifant, maar hun
slagtanden zijn korter en hun ivoor brozer.Een minder interessante prooi dus voor ivoorsmokkelaars. Dat verklaart
wellicht hun grote bevolking. Enkele jaren geleden werd er door de overheid
nochtans aan gedacht om een eliminerende selectie door te voeren, maar dat idee
heeft zij intussen laten varen.
In Chobe zijn geen neushoorns,
maar alle andere dieren van de zuidelijke Afrikaanse fauna zijn hier te vinden.
Er bestaat een wetenschappelijke theorie, dat de Okavango,
de Chobe en de Zambezi ooit als een machtige rivier doorheen de Kalahari
stroomden om na samenvloeiing met de Limpopo in de Indische Oceaan uit te
monden. De onderaardse bewegingen veranderden de loop van deze rivieren. Nu
vloeit de Chobe naar het Liambezi meer en mondt zij voorbij Kasane bij
Kazungula uit in de Zambezi.
Chobe NP bestaat
uit vier eco-zones en wordt best bezocht tijdens het droge seizoen.
Serondela ligt noordoostelijk en bestaat uit vlakten en teakbossen. De Chobe
rivier vormt de grens van het park en wordt tijdens het droge seizoen als
drinkplaats veel bezocht door buffels en olifanten. In het regenseizoen trekken
de olifanten 200 km zuidoostwaarts, soms tot in Zimbabwe.
Het gebied van het Savuti moeras bakent de westkant van het park af op zon 50
km ten noorden van de toegang Mababe Gate. Het moeras is een overblijfsel van
een groot meer dat van zijn waterbevoorrading werd afgesneden toen de tectonische
platen het gebied omwoelden. Nu wordt het moeras druppelsgewijs
gevoed door het Savuti kanaal, dat vreemd genoeg soms lange tijd geen water aanvoert
en dan plots opnieuw. Dat verklaart de afgestorven bomen langs zijn oevers.
Het moerasgebied bevat ook veel grasland en savanne en tijdens het droge
seizoen verschijnen knobbelzwijnen, wildebeesten, kudu's,
impala's
en zebra's. In hun spoor volgen de leeuwen,
hyena's
en soms jachtluipaarden
(cheetahs). Voor de zebra's en de roofdieren is dit gebied een migratiezone.
Voor we aan
onze tocht kunnen beginnen, moeten we eerst douaneformaliteiten vervullen want
de Chobe vormt de grens tussen Botswana
en Namibië. Terwijl we wachten, zorgen de bavianen voor wat afleiding en
wat verder zien we op de oevers een varaan en een krokodil liggen. Onze gids
geeft goed gas en dan zien we onze eerste olifanten die door diep water van de
oever naar een eiland oversteken, nijlpaarden met jongen, krokodillen en
olifanten, olifanten en olifanten . Hele troepen. En .. we krijgen een gratis peepshow. Een
mannetje kan zich, ondanks de touwschouwers, niet bedwingen en kruipt bovenop
zijn vrouwtje. Wat een spel We geraken er niet op uitgekeken.
De vogels
ontbreken hier zeker niet; verschillende soorten ooievaars, reigers, eenden en
king fishers. Ik kan er eentje fotograferen met een visje in zijn snavel. Bij
zonsondergang wordt de motor stilgelegd en kijken we naar de olifanten bij
zonsondergang: een beeldje voor Cote dOr. Omdat zonsondergang van hier uit
gezien zo mooi is, blijven we kijken tot de zon volledig verdwenen is achter de
horizon. Dan is het full speed terug, want we zijn de laatsten op de rivier. We
laten onze kapitein toch nog stoppen bij een kudde buffels. Angstaanjagende
beesten. Als die moesten chargeren .
Terug in Thebe River Safaris kunnen we ons gaan
opfrissen. Jojo en Julie, onze keukenprinsessen, hebben op korte tijd weer
lekker eten klaar gemaakt. Na de gebruikelijke meting verdwijnt iedereen naar
zijn kamer want morgen maken we een sunrise game drive.
Accommodation:
Two per Room: Thebe River Safaris (no website available)
Facilities:
Hot showers, En-suites, bar, swimming pool.
Included
Activities: Sunset Boat Cruise in the Chobe NP
Om 7u is onze gids
Muti, de wekdienst, er weer. De rugzakken worden gepakt en aan de steiger waar
we terug zullen vertrekken, neergezet. Na het ontbijt vertrekken wij als eerste
groep met de motorboot naar het
vliegveld (?) Als we aan land gaan ontmoeten we een troep bavianen. Een tweemotorig
vliegtuig staat ons weer op te wachten. Onze zakken worden zo vlug mogelijk
ingeladen en wij worden met negen als sardienen in een doosje gestopt. Met een
enorme stofwolk achter ons aan, nemen we snelheid en stijgen op (wat zou dat
geven als het regent?) De vlucht verloopt vlot en we kijken nog eens door het
raampje naar dit stuk paradijs: de Okavangadelta.
Na een vlucht van 20 minuten landen we
in Maun en worden in de hal gedropt, waar Johannes en Jojo ons al
opwachten. Omdat we toch zeker een uur op de tweede groep moeten wachten,
brengen we onze bagage naar Janis en zoeken de winkeltjes in de buurt van het
vliegveld op. Ik koop een mooie tafeldoek en bedenk daarna dat ik daar nu nog 4
weken mag aan dragen. Als we de tweede groep opgepikt hebben, vertrekken we
naar het centrum en kunnen we onze voorraden aanvullen. Terug op de kampplaats Sitatunga, waar we gaan lunchen, haalt
Jean vlug onze gewassen kleren op. De tafels en stoelen worden door de groep in
Janis weggestoken en ondertussen doen Jojo en Julie de vaat.
Als deze klus
geklaard is, vertrekken we richting Botswana.
In Planet Baobab, zo genoemd omdat
er hier Baobab bomen staan, (waarom anders?) worden we naar onze hutten
gebracht. Het is een hele afstand om te sleuren met onze zakken. Ik neem vlug
een douche en natuurlijk slagen we erin om de zekering te laten springen. Net
voor ons huisje staat een Baobab. Deze bomen kunnen meer dan 1000 jaar oud
worden. Apen eten graag de vruchten die aan de boom groeien en daarom worden
deze bomen soms apenbroodbomen genoemd. Veel mensen in Afrika denken dat de
boom magische krachten heeft. Daardoor zijn er vaak speciale avonden die onder
de boom gehouden worden en zijn er veel
verhalen over deze boom: Dit is er één: De Baobab boom was heel ijdel, hij vond
zichzelf de allermooiste boom van de wereld. Veel goden vonden dit maar
arrogant. In een boze bui hebben ze de boom uit de grond gerukt en op zn kop
weer terug gezet . Hierdoor zijn zijn wortels nu zijn takken. Het ziet er
inderdaad wel zo uit.
Na het avondeten
laad ik nog wat muziek voor José op een usb-stick en daarna trekken Jean en ik
naar ons hutje om onze blog bij te werken en dan ons bed in. Na wat gewroet,
geraken we tussen de muskietnetten in ons bed.
Accommodation:
Two per Room: Planet Baobab Campsite
Day 18
donderdag 22 juli 2010Botswana Okavango Delta
We worden door onze gids gewekt en trekken na
het ontbijt met de boot naar een ver eiland waar we van boord gaan voor een 3u
durende voettocht door het gebied. We volgen het spoor van leeuwen, krijgen
uitleg over allerlei soorten pootafdrukken en shit. Overal ligt
olifantenuitwerpselen, we spelen er zelfs voetbal mee. Die Hollanders toch .
We hebben veel leut, maar moeten af en toe
heel stil zijn om het wild niet te verjagen. In t begin zien we niet veel,
maar als we een tijdje uit de wind lopen, krijgen we toch antilopen en zebras
te zien. De leeuwen zijn heel dicht bij zegt de oude man die mee is als tweede
gids en die steeds achteraan loopt. Natuurlijk zijn ze ons te slim af. Moe
trekken we terug naar de lodge voor het middageten en daarna 2 uurtjes rust.
Enfin, dat hoopten wij toch, maar een olifant besluit om van een ander eiland
over te steken naar het onze. We krijgen hem van op ons terras in t oog en
beginnen fotos te maken. Iedereen heeft hem nu opgemerkt, het kamp staat in
rep en roer en Dumbo besluit om net voor ons paalhuisje door te lopen en juist
ernaast aan land te komen. Bibber, bibber. Een enorm beest op een paar meter:
een geluk dat ik nu niet onder die openlucht douche sta. Ik ga vlug naar buiten,
Jean gaat naar het achterterras en een aantal bewakers houden elke beweging van
het beest in t oog, want er staan hier veel zonneboilers en -panelen en de
leidingen zijn kwetsbaar. Een van
de bewakers zegt: Madam, please make yourself invisible for this wild
animal.What the hell!! Hoe moet ik dat doen .
Alles loopt goed af, alleen kunnen we niet
terug onze trap op omdat de warthogs oorlogje aan t spelen zijn voor onze
ingang.
Na het drieuurtje; koffie met gebak,
vertrekken we met de mokoro om nog
een wandeling van 3u te maken op een ander eiland te maken. De mokoro
(uitgeholde boomstam) die door behendige polers met een lange stok over het
water wordt geboomd. De tocht met deze wankele bootjes is
een fantastische manier
om de wonderen van de Okavanga Delta te ervaren. We staan versteld van de mooie
natuur. Bij zonsondergang keren we terug en het is nog steeds alarm op ons
eiland omdat Dumbo gezelschap gekregen heeft en zij geen van allebei zin hebben
om te vertrekken.
Na het
avondeten vertelt onze gids en Viviane, die 2 jaar in Gabon geleefd heeft, nog
wat horrorverhalen over wilde dieren. Echt goed voor de nachtrust! Ik slaap als
een ossin maar Jean hoort de olifanten, hyenas, en nijlpaarden een hele
nacht kabaal maken in het kamp en het water voor ons huisje.
Meals:
Breakfast, Lunch, Dinner
Accommodation:
Two per Meru Tent: Moremi Crossing
www.gunns-camp.com/moremi_crossing.php
Facilities:
En-suite, bar, hot water, swimming pool
Included
Activities: Morning Nature Walk and Mokoro Rides + Nature Walks
Day 17
woensdag 21 juli 2010 Botswana Okavango Delta
Met onze
rugzak, die maar 10 kg mag wegen, trekken we na het ontbijt naar het
plaatselijke vliegveld in Maun. Hier
zijn grote werken aan gang om het groter te maken, want nu lijkt het nog op een
speelgoedvliegveld. Na wat getreuzel, lopen we over het tarmak en mogen we instappen
samen met de 4 Portugezen, Jeroen en Viviane. Het is een klein, tweemotorig
vliegtuigje met een jong ventje als piloot. Als dit maar goed afloopt. We
stijgen vlot op voor een vlucht van 2O minuutjes en vliegen tamelijk laag over
een groot onder water gelopen gebied. Hier en daar steken eilandjes tussen het
riet en het water uit, maar we zien niet veel dieren lopen. Na een vlotte
landing op een zandstrook worden we door Moeti, onze plaatselijke gids,
opgewacht. We wandelen een eindje, stappen over in een klein motorbootje en
varen voor het eerst door dit wondermooie gebied van de Okavanga Delta. Whaw
Aangewakkerd
door enorme subtropische stormen, rijst de Cubango Rivier in centraal Angola,
stroomt door Namibië als de Kuvango Rivier en komt uiteindelijk Botswana binnen
als de Okavango Rivier bij Mohembo in het noorden. Daarmee komt zon 11 miljard
kubieke meter water ieder jaar weer binnen, die wegstroomt via de Okavange
Delta voordat het verdwijnt in de woestenij van de Kalahari in het zuiden.Deze delta is een prachtig uitgestrekt gebied
vol met waterwegen, met lelie gevulde lagunes en beboste eilanden dat ongeveer
15000kmº in beslag neemt. In en om de ondiepe wateren leeft allerlei wild én de
delta is ook een broedgebied voor honderden vogelsoorten. Dit is letterlijk een
oase in de woestijn, een groene wildernis omringd door Kalahari zand en droge
bossen.
Het bootje
brengt ons naar een groot gebouw dat er van ver uitziet als een reuzenschildpad
die op een eiland verscholen zit tussen de bomen. We worden aan de
aanlegsteiger verwelkomd door een groepje zingende, zwarte vrouwen en een
Engels koppel, die de managers blijken te zijn. Zij brengen ons naar een enorm,
overdekt terras waar we een cocktail aangeboden krijgen.
Whaw, waar
zijn wij kleine Belgjes nu weer beland. Het is hier adembenemend mooi. We
krijgen een heerlijke brunch en worden dan naar onze huisjes begeleid. Paalwoningen
in tentzeil!! (Kijk maar eens naar de fotos hieronder) Mooi, mooi .. We
hebben een terras dat uitkijkt op het water.
We kunnen
ons rustig installeren en Jeroen en Viviane zitten in het huisje naast ons. We
zitten helemaal op de hoek en hebben een prachtig uitzicht. Dit is genieten in
D-groot.
De manager
komt onder ons huisje (staat op palen met een houten vloer) de leiding van het
warmwater herstellen. De warthogs hebben die waarschijnlijk stukgewroet.
Om 15u
vertrekken we voor een eerste tocht (sunset cruise) met onze gids Moeti op het
water. We varen rond, zien een krokodil, nijlpaarden, een paar antilopen,
olifanten en giraffen (in de verte) en wel honderd verschillende vogelsoorten.
Net voor de zonsondergang leggen we aan bij een van de kleine eilandjes en
genieten van een prachtig schouwspel als de zon achter de horizon verdwijnt.
Als een
dolleman door de lagune gevaren, om voor het pikdonkerterug thuis te zijn, krijgen we na een vlugge
opfrisbeurt (een openlucht douche met veel vogelgezang) avondeten in 3 gangen
geserveerd. Tomatensoep, waar je je lepel kan in recht zetten, kudu op de braai
met patatjes en allerlei groentjes en daarna pap. Natuurlijk is er terug de
zoete aardnoot, maar die laten we allebei mooi liggen.
We mogen
hier na zonsondergang niet alleen rondlopen omdat het eiland niet afgesloten is
en de wilde dieren tot aan onze huisjes kunnen komen. Onze gids brengt ons
persoonlijk thuis en drukt ons op het hart om alles goed af te sluiten om de
apen buiten te houden, want het zijn artiesten die de deuren opdoen om dan met
je kleren en appels aan de haal te gaan . Nog een vlugge controle op spinnen
en hagedisjes en dan ons bed in.Whaaw,
.
Accommodation:
Two per Meru Tent: Moremi Crossing
www.gunns-camp.com/moremi_crossing.php
Facilities:
En-suite, bar, hot water, swimming pool
Included
Activities: Flight from Maun to Moremi Crossings approx 20min,
Sunset cruise
Luggage
Restriction: 10kg luggage per person. No water permitted on flight. This can be
purchased from Moremi Crossing.
Rond 8 uur verlaten we de Lodge en rijden naar
Maun. Onderweg komen we voorbij enkele typisch Afrikaanse dorpjes. Lunch wordt
op een stopplaats naast de baan verzorgd en wat verder moeten we allemaal Janis
verlaten. Iedereen moet te voet een brug, die men aan het herstellen is,
oversteken. Het water van een van de armen van de Okavanga staat veel te hoog
en stroomt heel snel. Dit heeft veel schade aan zijkanten van de weg en een
brug veroorzaakt. De voertuigen mogen slechts een voor een, heel traag de brug
over, dus heb ik wat tijd om fotos te maken. Rond 14 uur komen we in Maun aan en Johannes zet ons aan een
officieel wisselkantoor af zodat we dollars kunnen omwisselen voor pullas, de
sterkste munt in Afrika. We hebben nog een klein uurtje om wat inkopen te doen
en keren via een bushalte en een marktje terug naar de parking waar Janis op
ons wacht. Ondertussen is Johannes onze vliegtuigtickets gaan afhalen. Dan
rijden we naar de Sitatunga Lodge.
Alle koppels krijgen hier een eigen huisje met een dak in tentzeil en een
buitendouche afgeslagen met een metalen golfplaat. Vlug een douchke nemen voor
het donker wordt en dan gaan we onze was binnen geven aan de receptie omdat we
nu toch 2 dagen naar de Okavangadelta vertrekken. Na het avondeten (een braai
met steak met kaassaus!!) gaan we slapen, want morgen vertrekt de eerste groep
van 9 al om 8u30 per vliegtuig en wij zijn erbij.
Accommodation: Two per
Room: Sitatunga www.deltarain.com/sitatunga.htm
Facilities:
Hot showers, En-suites,
bar, swimming pool.
Om 8u, na
het ontbijt, vertrekken we en Johannes vertelt ons dat hij de planning wat
heeft aangepast zodat we i.p.v. na 150 km inkopen te gaan doen, ze dat in Windhoek zelf zullen doen zodat Jean en
ik intussen een oplossing voor ons fototoestel kunnen vinden. Na wat
getelefoneer, is hij te weten gekomen dat in een van de winkelcentras (groot
woord voor wat het is!) een fotograaf is. Hij zal intussen 5 nieuwe gasten
ophalen in hun hotel en Jojo zorgt voor de bevoorrading. Wij krijgen 35
minuutjes om te shoppen. We hebben gelopen als echte gekken .. nergens een
fotograaf te bekennen tot een tergend langzame meubelverkoper ons op het juiste
pad zet en we bij een Duitser terecht komen die ons verder helpt. We kunnen terug fotograferen!!!! Ik zal
Johannes altijd dankbaar blijven en geef hem dan ook een dikke knuffel als we
terug bij Janis aankomen.
Dolgelukkig
gaan we weer op pad en twee van de nieuwe reisgezellen blijken een Nederlands koppel
te zijn. Jeroen is ook een amateur-fotograaf dus voldoende stof voor een vlotte
babbel.
Met een Zwitserse; Rachel, een Amerikaan van
Denver; John en Alina; een Russin die in New York woont, zit Janis vol. Het is
nu volle gas in de richtingvan de grens,
want we zijn s avonds uitgenodigd voor een Bushman dance. We komen aan de
grenspost van Namibië en krijgen na een tijdje treuzelen en aanschuiven toch
een stempel in ons paspoort van een dame die duidelijk tegen haar zin werkt. De
immigratiedienst van Botswana werkt vlotter.
Botswana ligt ingeklemd tussen Zuid-Afrika, Namibië, Zambia en Zimbabwe. Het is
een land van grote contrasten: van halfwoestijn tot moeras tot delta. Dat neemt
niet weg dat maar liefst 17 procent van Botswana bestaat uit nationale parken
of wildreservaten. Botswana is zo plat dat Nederland daarbij vergeleken op
Nepal lijkt. Dat is natuurlijk schromelijk overdreven, maar Botswana is plat,
erg plat, met grote zachtgroene en beige vlakten met af en toe een bos of een
rivier. De overheid van Botswana bewaakt de duurzaamheid en ongereptheid van
haar natuurschatten en houdt de grote massa bewust op afstand door hoge
entreeprijzen te vragen voor haar wildreservaten en nationale parken. Daardoor
vind je in heel Botswana nooit meer dan tweeduizend toeristen per dag. Johannes
kan het weer nier laten om ons alles in zijn typisch Brabbel-Engels 3 keer te
vertellen ., maar het is een kind and gentle man
Wat onmiddellijk opvalt, is dat er geen hekken
meer staat langs de kant van de baan en we overal koeien, schapen en ezels zien
lopen. Ze lopen blijkbaar graag op straat, want Johannes moet vaak remmen voor
viervoeters. Dit land is de grootste steakleverancier
van Afrika.
Als we in Ghanzi
aankomen, vinden we op onze kamer een prachtexemplaar van een hagedis op de
muur. Jean pakt hem om hem buiten te zetten, maar de ondankbare bijt in zijn
vinger en vliegt dus buiten. We vertrekken onmiddellijk naar en San-dorp in te middle of nowhere waar we
de Bushman een paar traditionele dansen rond een kampvuur zien doen terwijl
de vrouwen in hun handen klappen en zingen dat alle katten van dit halfrond
gaan lopen.Daarna krijgen we een braai
voorgeschoteld. Het smaakt lekker, want we hebben honger: steak op de bbq met
aardappelen in de schil, zoete aardnoot, courgettes, boontjes, verschillende
sausjes en de traditionele pap die niet te vreten is, volgens ons, maar
sommigen smullen er met veel smaak van. Ik ga op zoek naar een wc, maar er
blijkt nergens een in de buurt te zijn dus worden het de bosjes, maar overal
waar ik naartoe draai, zitten Bushman tot ik slap van t lachen door Jojo
achter de truck een plaatsje krijg. De rest van de vrouwen volgt natuurlijk.
Zou ik dan toch echt een leiderstype zijn? Doodmoe trekken we naar onze
matrassen, want morgen wordt het nog een lange dag rijden naar Maun.
Accommodation: Two per
Room: Tautona Lodge in Ghanziwww.tautonalodge.com
Om 5u uit
de veren en om 6u zitten we al in Janis voor een lange rit naar Windhoek. We rijden wel eerst nog 4 uurtjes
door Etosha van Halali naar Namutoni.
Onderweg zien we het red hartebeest, blue wildebeest, neushoorns, giraffen,
zebras, struisvogels, gemsbokken, antilopen en last but not least .. een
luipaard. Hij ligt stilletjes in een boom en we denken dat hij zich klaarmaakt
voor een aanval, maar na 5 min. is hij het geklik van de cameras beu en houdt
hij het voor bekeken. (letterlijk en figuurlijk!)
Bij een
drinkplaats krijgen we nog eens een mooie verzameling te zien met drinkende
giraffen als extraatje en dan rijden we naar de pan. Dit is een enorme witte,
zoutvlakte van 165km op 35 km die af en toe nog onder water komt te staan. Wij
trekken onze haren uit ons hoofd omdat onze camera niet meer werkt en we hopen
vlug een oplossing te vinden. We trekken nog wat groepsfotos in de pan
(=zoutvlakte) en nemen afscheid van Etosha. Zeker de moeite waard om gezien te
hebben
Na de lunch
rijden we verder en het wordt, zoals voorspeld een lange eentonige dag. Hekken
hekken hekken. Zo ver het oog reikt, flankeren ze de rechte wegen waarop we
urenlang voortgaan. De afgelopen decennia zagen de Bosjesmannen hoe die duizenden
kilometers hekwerken werden geplaatst op hun vroegere jachtgronden, om het wild
van de wegen weg te houden.
Moe komen
we in hotel Safari in Windhoek aan. Windhoek is de hoofdstad
van de Republiek Namibië. De stad ligt in het midden van het land, op een
hoogte van circa 1650 meter en heeft een inwonertal van rond de 230.000 (2004).
Vlug een
douchke en dan rijden we met Janis naar een typisch Afrikaans restaurant waar
we een spies met krokodil, kudu, gemsbok, struisvogel en springbok eten. Het is
de laatste avond dat Krista en Eva (de Oostenrijkers) erbij zijn.
De fotos
hieronder zijn van Kasha (de Poolse) vermits ons toestel kuren heeft.
Accommodation:Two per Room: Hotel Safari
www.safarihotelsnamibia.com/home.html
Day 12/13
- vrijdag 16 en zaterdag 17 juli 2010Namibia -Etosha National Park
s Morgens vlug ontbijten en dan om 9u een
bezoek aan de nomadische stam van de
Himba (Ovahimba) De Himbas leven in het noordwestelijk deel van Namibia
in de regio Kunene.
Het is een droog en onherbergzaam gebied en is bovendien moeilijk toegankelijk.
Het aantal van de nog levende Himbas wordt
geschat op 15.000. Het is een volk van veehoeders. Zij zijn nauw verwant aan de
Ovazemba en de Herero
en hun taal Zemba gelijkt sterk op Otjiherero, de taal van de Herero.
De Himba zijn in feite afkomstig uit Botswana.
Die Himbas worden beschouwd als de voorouders van de Herero. Hun kleding
verschilt door de vele contacten die de Herero hadden met Europeanen. Begin
vorige eeuw al gingen de vrouwen zich in 'Victoriaanse look' en met veel
onderrokken kleden. (kijk naar de fotos van gisteren: die vrouwen met de rare
hoeden die kleurrijke poppetjes maakten).De Himba dames dragen alleen 'iets wat op een rok lijkt'
In tegenstelling tot de Herero hebben de Himba weinig gemerkt van koloniale
bezettingen.
Zij leven nog heel traditioneel en zijn amper gekleed maar zij lopen al wel op
sandalen die gemaakt worden uit autobanden. Nee, nee zij hebben het niet
gezien op een van die documentaires over Zuid-Afrika i.v.m. de wereldbeker!!
De vrouwen versieren zich met mengsels van kruiden, oker en vet, die hen een
roodbruine huid geven. Niet zozeer voor de schoonheid, maar vooral om zich te
beschermen tegen de warme zon. Zij besteden veel tijd aan het opsmukken van
elkanders haartooi. Mannen dragen meestal een zwarte doek rondom het hoofd.
Mannen mogen water gebruiken om zich te wassen, vrouwen niet.
De vrouwen en kinderen laten zich graag door ons fotograferen, in ruil voor wat
olie, bloem en suiker dat we kochten in een supermarkt. De kinderen zijn
dolgelukkig met de ballonnen en de snoepjes die we hen geven.
Hun rustige levenswijze komt echter in het gedrang omdat de overheid ook de
infrastructuur in Kaokoland wil moderniseren en zij voorbereidingen treft voor
een nieuwe Epupa dam op de Kunene.Hierdoor
zouden historische plekken en begraafplaatsen van de Himba bedreigd worden.
Zelfs enkele dorpen zouden onder het water verdwijnen.
Vrouwen melken de dieren en zorgen voor de kinderen, brengen water naar het
dorp en bouwen de hutten. Een vrouw verzorgt ook de kinderen van andere moeders.
Als de Himba's ongeveer 10 jaar oud zijn worden de twee voortanden in de
onderkaak, eruit geslagen met een stok en een steen, dit is natuurlijk erg
pijnlijk, maar hoort bij hun tradities.
Jonge meisjes hebben hun haar in twee vlechten aan de voorkant van hun
gezicht, als de meisjes puberteit bereikt hebben, vlechten ze hun haar in
verschillende staartjes(erembe), die daarna ingesmeerd worden met het
geitenvet met oker. De vrouwen die getrouwd zijn, dragen ook nog een kleine
kroon van geitenvel op hun hoofd. De kleren worden onder andere gemaakt van de
verschillende huiden van de koeien en geiten, die geslacht zijn.
De besnijdenis is beperkt tot de jongens en
gebeurt voor het begin van de puberteitsjaren.
Sieraden, kleren en haardracht zijn erg belangrijk voor de himba's. Als
deel van traditie dragen ze de verschillende sieraden en kleren. Ook jonge
kinderen lopen al rond met verschillende sieraden. De verschillende sieraden
worden gemaakt van schelpen, leer en koper. De sieraden geven de positie in de
groep aan en ik welke fase van hun leven ze zijn. Het belangrijkste sieraad
voor de vrouwen is de Ohumba, een witte schelp die aan een ketting tussen hun
borsten hangt. Op het einde van onze toer door het dorp koop ik zo Ohumba. Dat
deze mensen nog zo kunnen leven is onvoorstelbaar.
Van hier rijden we door naar Etosha NP dat ruim 22000 km2 groot is. Ten tijde
van de oprichting (100 jaar geleden) was
Etosha bijna 5 keer zo groot en toen het grootste park ter wereld. In
1970 werden gebieden gecreëerd voor de verschillende bevolkingsstammen. Zo
ontstond o.a. het Ovamboland (het oude noordelijke deel van Etosha). Er
werd een lang hek gebouwd om de dieren binnen het park te houden. Hierdoor
werden bepaalde looproutes onderbroken, waardoor sommige diersoorten bij
droogte niet meer naar vochtigere gebieden konden trekken. Om het watertekort
op te vangen werden er drinkwaterplaatsen aangelegd.
Het
park bestaat voor bijna een kwart uit de Etoshapan. Dit is een grote, witte,
kale zoutvlakte die soms onder water komt te staan. De Etoshapan is niet
toegankelijk voor het publiek.
In
het park liggen drie restcamps. In het oosten ligt Camp Namutomi, in het midden
Camp Halali en wij slapen de eerste nacht in het zuidwesten in Camp Okaukuejo, dat
het grootste van de kampen is. De weg daar naartoe is al een gamedrive want onderweg
stoppen we om iedereen de kans te geven om fotos te nemen van: zebras, springbokken,
Black Backed Jackal, Bat Eared Fox en Damara Ground Squirrel Johannes stopt zelfs
voor vogels zoals: Secretarybird,Ovambo sparowhawk, Kori bustard,
Yellow-billed hornbill en een Marabou.Het is fantastisch om s avonds bij het camp
te genieten van de dieren bij de verlichte drinkwaterplaats. We moeten juist
voorzichtig zijn dat we geen jakhalzen op de tenen trappen, want die graven
onder de omheining door. De nachten zijn hier nog fris en de sterrenhemel is
zoals overal in Afrika AMAZING.
Zaterdag vertrekken we om 6:30 uur voor een gamedrive. Juist buiten het park staat er een olifant:
de eerste van vele. De bosjes hier zijn laag en de giraffen zie je dan ook al
van verre overal boven uit steken. We zien Jackhals en Blue Wildebeesten maar
we moeten rond 9u terug in het kamp zijn voor het ontbijt en om onze bagage op
te laden. Voor we instappen, wisselen we nog vlug van lens maar als ik ons
fototoestel wil opzetten, gebeurt er niets, zelfs niet na verschillende
pogingen. Een ramp: we kunnen nu nog enkel fotos trekken met een klein
toestelletje. Wat verder liggen onder de bomen achttien leeuwen. Een mannetje
met wat vrouwtjes en jongen. Ze liggen volgevreten te slapen in de schaduw en
soms wordt er eens een kop opgelicht om de hinderlijke toeristen in de gaten te
houden. En ik kan ze niet fotograferen . Kasha (de Poolse) heeft hetzelfde
toestel als wij en we geven haar onze lens in ruil voor de fotos die zij
maakt. Voor de rest zien we de gebruikelijke springbokken, gemsbokken,olifanten, zebras en ook kudus, impalas en
enkele warthogs.Rond 16u komen in Camp
Halifa aan waar we onmiddellijk lunchen. Voor de rest van de dag zijn we vrij
en Jean tracht op allerlei manieren om het fototoestel terug aan het werk te
krijgen maar alle pogingen mislukken. De teleurstelling is groot, want we
zullen het de volgende dagen zonder moeten stellen. Bij de waterplas aan het
Camp staan tien vrouwtjesolifanten waaronder een heel kleintje. Na het diner en de briefing wandelen we in het
donker nog eens tot aan de verlicht plas maar er niets te zien. Terwijl we nog even genieten van de
sterrenhemel voelt Jean gekriebel van vliegen, in zijn haar en nek. Iemand
neemt een grote wandelende tak uit zijn nek, een geluk dat het niet bij mij was
want ik zou het besterven. Nu vlug naar ons bed, want morgen moeten we al om 5u
opstaan.
Day 12- vrijdag 16 juli
Accommodation: Two per Room: Okaukuejowww.nwr.com.na/okaukuejo_camp.html
Facilities:
En-suites, bar, shop, swimming pool
Route:
Khorixas to Etosha National Park ±270 km
Travel
time: ±3-4 hrs
Day 13- zaterdag 17 juli
Accommodation: Two per Room:
Halaliwww.nwr.com.na/halali_camp.html
Day 11 - donderdag 15 juli 2010Namibia - Khorixas -Himba Tribe
Wij rijden om 7u30
bij Dunedin Star weg om langs de Skeleton Coast naar het Noorden te rijden. De
Skeleton Coast dankt zijn naam aan de vele schepen die er zijn vergaan. We
volgen de kust nog een klein stukje We zetten koers naar Uis. Op weg daar naar
toe zien wij de Brandberg. De hoogste berg van Namibie die zo heet omdat het
laatste puntje dat bij zonsondergang nog verlicht wordt er dan uitziet alsof
het in brand staat. Eenmaal in Uis blijkt dat wij niet zo heel veel kunnen doen
behalve wat water kopen in een supermarktje.
Langs de baan
staan mannen die bergkristallen verkopen en wat verder stoppen we bij een paar
kraampjes waar de Hereravrouwen hun spulletjes verkopen.Het zijn vooral heel kleurrijke poppetjes
waar ze veel Namibische dollars voor vragen. De dames zelf zien er ook leuk uit
en als ze naar de foto mogen kijken dan laten ze zich graag fotograferen.s Middags wordt de lunch in de schaduw van
een boom genuttigd en onmiddellijk komen er een paar zwartjes die wat verder
bij een kraampje zaten, een nieuw stalletjes opzetten, juist achter onze
eetplaats. Ze wachten geduldig tot we gedaan hebben met eten en proberen dan
hun prulletjes aan ons te verlappen. Jean en ik hebben tot nu toe nog geen geld
uitgegeven, want we zullen er anders nog lang moeten aan dragen. Om 16u komen
we aan in Khorixas. We krijgen elk een leuk huisje als verblijfplaats. De
anderen gaan aan t zwembad liggen, maar wij wandelen door de bedding van een droge
rivier. Veel leven is hier niet te zien. Na het avondeten mag de groep van 7
Spanjaarden en een Poolse die erbij gekomen zijn, zich voorstellen. Kascha (de
Poolse) heeft een Canon 50D bij en ik ben dus niet langer de enige fotograaf!!!
We trekken vroeg naar ons bed, want wij worden moe van al dat gehots in Janis.
Accommodation: Two per Room:www.nwr.com.na/khorixas_lodge.html
Day 9/10 - dinsdag 13 en woensdag 14 juli 2010Namibia - Swakopmund
Dinsdag vertrekken we om 7 uur richting Swakopmund.Het is nog zo koud buiten dat we ontbijt uit het vuistje krijgen in de kamer van Julie en Jolandy. Hoe ze t doen, weten we nog niet maar het is telkens een verrassing en lekker.
Johannes zegt dat deze rit tot Walvisbay over grindwegen zal gaan. Net alsof dit nieuws is! We rijden al dagen voor het grootste deel over dit soort wegen.We zien de rode duinen nog in de verte liggen en rijden terug door het Namib Naukluft NP.
In the middle of nowhere van de oudste woestijn ter wereld ligt Solitaire, een gehucht van niks. Daar zijn ze; de benzinepomp, de dode boom, het restaurant met de open ramen en de hooggeplaatste watertanks. Dit is een ooit van-God-verlaten oord maar sinds de Lonely Planet de apfelstrudel van de restauranthouder roemt (the best in Africa, dont just take our word for it), is Solitaire Solitaire niet meer. Het wemelt er van de landrovers en safaribussen. En een kakofonie van stemmen verjaagt de stilte. We genieten van de apfelstrudel en lokken de wevers en andere vogeltjes met onze kruimels. Wat verder kruisen we de Steenbokskeerskring (the Tropic of Capricorn) waar we natuurlijk stoppen om fotos te nemen.
We trekken verder richting kust en Namib Desert.Deze woestijn ligt tussen de Kuiseb en de Swakop rivier en bestaat overwegend uit een grote gravel vlakte. In dit gebied zijn vegetatie en leven schaars, maar we zien wel struisvogels, springbokken, gemsbokken en een aantal grootoorvossen (bat eared foxes).
De Welwitschia Drive ligt in het noorden van de woestijn en brengt je langs tal van welwitschia planten. Deze plant groeit in de dorre gravel vlakten van de woestijn. Vroeger dacht men dat deze plant wortels had die tot honderd meter diep in de grond op zoek gingen naar water, maar nu blijkt dat de wortels van deze plant zelden dieper dan drie meter steken. Zijn vocht haalt hij vooral uit de morgendauw die op zijn bladeren blijft liggen. De plant heeft maar twee lange bladeren die na verloop van jaren door de wind worden verscheurd. De plant groeit zeer traag en kan wel tweeduizend jaar oud worden, vandaar zijn Afrikaanse benaming tweeblaarkanniedood. Net voor we de Namibische woestijn inrijden, komen we aanMoon Landscape. Deze heuvels die sterk onder de erosie lijden, doen denken aan een maanlandschap.
Vanuit de Namib Dessert rijden we zonder overgang Walvis Bay in.Deze stad ten zuiden van Swakopmund is vooral een havenstad die minder in trek is bij toeristen. Maar voor de kust komen tal van watervogels waaronder honderden flamingos en pelikanen samen. Net buiten de stad op weg naar Swakopmund ligt Dune 7. Deze zandduin wordt vaak gebruikt om te sandboarden. Jan en Elke zullen hier vorig jaar zeker hun hartje opgehaald hebben. Swakopmund is in trek zowel bij buitenlanders als inwoners van Namibië die uit het drukke Windhoek hier hun weekend of vakantie doorbrengen. Veel is hier niet te beleven. Je kan wandelen langs de kust en genieten van het lekkere seafood dat hier wordt geserveerd. Baden in de Atlantische Oceaan is niet echt aangeraden, want het water is hier koud en onstuimig. s Avonds gaan we uit eten in een restaurant. Ze hebben lekkere visschotels, maar die moet je met twee nemen en Jean zijn oogjes blinken als hij de kudu op het menu ziet staan. Mijn beurt komt nog wel. Na het eten nemen Julie en Jolandy ons mee naar een bar waar gedanst wordt. We drinken het nationaal dranken (iets in de zin van Bailies) en betalen maar 4 euro. Jean kijkt hoe wij dansen en na een uurtje laten we rijk maar aan de jongen en gaan in ons kamertje nog wat aan onze blog schrijven.
Woensdag morgen worden we samen met Eva en Christa opgepikt in ons Guesthouse Dunedin Star om 2 uur te gaan Quad biken. Jan zijn raad bleek een goede te zijn: het was SCHITTEREND. De duinen, de snelheid, het zicht,.... Nu vlug gaan eten en dan trekken we onder ons tweetje het stad in op zoek naar internet.
Jan ..... Als jij in Maleisie een blog bijhoudt, laat me dan weten waar ik hem kan vinden.
Accommodation: Two per room: Either: Villa Wiese Guesthouse www.villawiese.com or
Dunedin Star Guesthouse www.dunedinstar.com
Facilities: En suite, hot showers, drinkable water, cash bar, laundry service.
Day 8 - maandag 12 juli 2010Namibia - Namib-Naukluft National Park
Het wordt hier met de dag gekker. De wekker loopt af om 4u45. We krijgen een ontbijtpakket, hijsen ons en in Janis en draaien ons in de dekens die we meepikten uit ons guesthouse. Mannen, het vriest hier echt! We rijden door het donker om om 6u aan de gate te staan. Het waait zo hard dat we geen hand voor ogen zien. De parking is het uiterste punt dat bereikbaar is met een niet-4x4 wagen. Nu is het nog 4 kilometers door diep zand tot aan de Sossusvlei. We worden overgeladen in een 4X4 en een paar km verder gaan we te voet verder.
Een grappige bushman neemt ons mee op een tocht door de rode duinen. De cameras raken hier oververmoeid, want de duinen kleuren van abrikoos tot fel oranje en dieprood. De warme tinten van het zand, variërend van abrikoos tot oranje, rood en kastanjebruin, zijn een levendig contrast met de staalblauwe hemel.
Sossus staat voor 'blinde vloed' in Nama-taal. Vlei is het Afrikaans voor een vallei die (in dit geval: 'af en toe') water bevat. De Sossusvlei ligt aan het einde van de droge Tsauchab rivier. Hoewel het landschap dit niet doet vermoeden, gebeurt het dat de Tsauchab rivier het volledige gebied onder water zet. De Sossusvlei is het uiterste punt tot waar het water van de rivier kan komen. Hier vind je de laatste bomen en struiken in een immens grote zandwoestijn van 32 duizend vierkante kilometer groot. Ooit zal ook deze vegetatie aan de droogte ten onder gaan want de duinen aan de linker- en rechterzijde van de Tsauchab komen steeds dichter naar elkaar toe waardoor bij een volgende overstroming het water misschien niet meer tot aan de Sossusvlei zal kunnen komen.
Verscholen achter een zee van duinen ligt Death Vlei, een tot op het bot uitgedroogde vallei witte klei vlakte waar gemummificeerde boomstammen van oude kameel-doorn bomen, met koolstof gedateerd tussen de 500 en 600 jaar oud, hun zwartgeblakerde takken wanhopig naar de hemel heffen, als om zich te verweren tegen de brandende zon. De lucht is polaroidblauw, de zandduinen rondom schitterend terracotta, de bodem gebarsten en gespleten een ultiem surrealistisch decor voor reclamespots en bioscoopfilms en wij durvzen onze camera met moeite te gebruiken omwille van het opwaaiende zand. Voor ons is dit één van de mooiste plaatsen van Namibië die we tot nu toe zagen. Op een bepaald ogenblik staan we boven op zon hoge duin en onze gids zegt ons naar beneden te lopen op de manier die we zelf willen. Hij springt als een echte berggeit en Jean gaat er direct achteraan. Ik kan het niet laten en leg mij op mijn zij om eraf te rollen. Enig probleem: ik kan onderweg niet even stoppen en rol dus helemaal tot beneden. Dit is voor herhaling vatbaar, alleen spijtig dat je dan eerst terug tot helemaal boven moet klauteren. Onze bushman gids bedankt ons met veel geklik met zijn tong en vingers, en heupwiegen dat die man kan. Hij zet ons terug af bij Janis en we rijden naar de befaamde Dune 45
Dit is niet de grootste duin, maar het is misschien wel een van de bekendste duinen in dit gebied. Duin 45 is erg fotogeniek en het is een van de eerste grote duinen waar je langs komt op de weg naar Sossusvlei. Jean is dapper genoeg om de felle wind te trotseren en geraakt tot helemaal boven. Het zicht is niet zo spectaculair omdat hij zijn ogen bijna niet kan open houden van het zand dat opwaait.
Op de teugweg naar onze verblijfplaats brengt Janis ons naar de Sesriem Canyon. Volgens de legende waren er zes riemen van ossenhuid nodig om met een emmer water uit de kloof te halen, vandaar de naam Sesriem. Deze canyonligt op 4 kilometer van Sesriem en is ongeveer 1 kilometer lang en 30 meter diep. We dalen af in de kloof. Na een tijdje door de kloof gelopen te hebben, gaan we naar boven en lopen langs de rand van de kloof terug naar de truck.
Terug in Hammerstein gaan we naar de Caracals en de Cheetas kijken en ik mag er zelfs een aaien.
s Avonds eten we in de eetzaal lekkere vis met aardappelpure en een soort advocado gevuld met gesmolten kaas. Baye lekker .. (of zoiets).
Accommodation: Two per room: Hammerstein Lodge www.hammerstein.com.na
Day 7 - zondag 11 juli 2010Namibia - Bushman Community Namib-Naukluft Park
Om 7U3O ontbijt, inladen en na een uurtje komen we op een punt aan de Naukluft Mountains waar we door een 4X4 opgepikt worden en naar een locatie een 5-tal km in het Nationaal Park gebracht worden waar 4 bushmen en een gids ons opwachten.
San of Bosjesmannen is een verzamelnaam voor verschillende bevolkingsgroepen in zuidelijk Afrika, Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Angola. Ze behoren tot de Khoisan-groep en zijn verwant aan de Khoikhoi. Ze spreken aan elkaar verwante Khoisan-talen of kliktalen. Bushmen en Basarwa zijn andere aanduidingen voor de San. Ze hebben voor zichzelf echter geen collectieve naam. Ze kennen een gebarentaal die wordt gebruikt voor de jacht. De San leven nog steeds op hun traditionele wijze in de afgelegen gebieden zoals de Kalahari woestijn. Alhoewel ze niet meer helemaal meer leven volgens de oude tradities, proberen ze dit toch zoveel mogelijk in stand te houden. Onze gids vertaalt wat de bosjesmannen ons eerst met veel geklik en gebaren trachten uit te leggen. Zij doen dit zo beeldend dat de vertaling van de gids soms overbodig is.
Na de lunch rijden we door het Nabib-Naukluft National Park naar onze volgende lodge die juist buiten de NP Sossusvlei ligt. Onderweg zien we nog tientallen weversnesten en nu stopt Johannes bij eentje en geeft ons de uitleg. Zon nest is een echte gemeenschap: er kunnen tot 400 wevers (kleine geelgrijze vogeltjes) in leven. Zij bouwen dit nest altijd maar verder uit. Onderaan hangen wespennesten die de aanvallers van de vogels wegjagen en bovenop nest vaak nog een valk die ervoor zorgt dat er geen slangen of ander ongedierte de vrede komt verstoren. Zij bouwen tot de tak afbreekt onder het gewicht en ze ergens anders opnieuw kunnen beginnen.
Voor het avondeten gaan Jean en ik nog wat op verkenning en we zien een gemsbok die aangevallen wordt door twee cheetas. Alles is hier gelukkig goed omheind. We eten rond het kampvuur en maken dan dat we binnen zijn om de finale tussen Nederland en Spanje te zien. Het is hier buiten en binnen ijskoud. Hoe die mensen dat hier willen doen zonder verwarming blijft ons een raadsel. Ik kan s nachts bijna niet slapen door het lawaai van mijn tanden die klapperen en dan nog in 2 beddekes.!!!!
Accommodation: Two per room: Hammerstein Lodge www.hammerstein.com.na
Day 6 - zaterdag 10 juli 2010Namibia - Fish River Canyon -Kokerboom Forest
Om 5u45 loopt de wekker af, 6u30 bagage in Janis en daarna ontbijt op zn Engels in het restaurant. We rijden een klein stukje op verharde wegen en komen dan terug op grindwegen terecht. Rond 10u komen we aan de Fish River Canyon, in het Koubis massief. Het is de tweede grootste canyon na de Grand Canyon.Dat zou je om heel eerlijk te zijn niet zeggen als je er bent. Het is groot, heel groot en je voelt je klein, heel klein en het is heel indrukwekkend, maar ik dacht wel: Goh, echt diep is het niet. Dat komt omdat het de op 1 na grootste canyon ter wereld is QUA VOLUME.(jeweetwel: lengte x diepte x breedte). We voelen ons ontzettend verwend dat we dit schouwspel kunnen zien.
De Fish River Canyon (lokaal ook: Visrivier Canyon of Visrivier Afgronde), is een bijzonder indrukwekkend landschap. Wat hier vooral opvalt is de stilte, de afwezigheid van bebouwing, verharde wegen, neonverlichting en massa's toeristen. De Visrivier is met 650 km de langste rivier in het land. Het water is oranjegekleurd. De canyon is gelegen aan de benedenloop van de rivier. De kloof is circa 160 km lang, tot 27 km breed en is op sommige plaatsen tot 550 meter diep. De canyon begint bij het plaatsje Seeheim en eindigt bij Ai-Ais. Daarna mondt de rivier uit in de Oranjerivier. Deze Canyon is waarschijnlijk circa 500 miljoen jaar geleden ontstaan. Door erosie is de kloof dieper en dieper geworden.
Hier leven klipdassies, klipspringers, eekhoorns, zebra's en kudu's. Ook de luipaard durft hier wel eens opduiken. Het enig dat wij te zien krijgen, is een grijze eekhoorn die wel zo lief is dat hij even wil poseren voor de foto.
Na van het panorama genoten te hebben, maken we een wandeling langs de rand van de canyon.
We rijden weer 2u op erbarmelijke wegen en komen geen tegenliggers tegen. Ons moeder zou zeggen:Jeeseke is hier nog niet gepasseerd. We stoppen in Keetmanshoop voor de aankoop van proviand. José, één van de Portugezen wordt aangeklampt door 2 jonge gastjes die ons eerst aanspraken. Ik heb vlug Jean zijn arm gegrepen en mijn zak hing goed vast onder mijn arm. José heeft minder geluk, want ze gaan met zijn fototoestel lopen. Johannes loopt achter hen aan maar ze zijn hem te vlug af. De politie wordt erbij gehaald en een papier voor de verzekering wordt opgemaakt.
We zijn in het Kalahari gebied beland en rijden door naar het Kokerboomwoud en Tuin der Goden (= Giants Playground)
Deze mooie en geheimzinnige naam is gegeven aan een gebied dat vol ligt met bizarre rotsblokken (Giants Playground).Deze rotsblokken zijn natuurlijk niet handmatig gestapeld maar de sedimenten waarin deze rotsblokken ooit lagen, zijn miljoenen jaren geleden weggespoeld.We bezoeken het nabijgelegen bos met kokerbomen (quivertrees). De eigenzinnige kokerboom is een belangrijke boom geweest voor de Bushman (bosjesmannen). Zij gebruikten de holle stam als koker voor hun pijlen. De kokerboom groeit eigenlijk altijd tegen of op een stuk rots. Deze rots neemt overdag de warmte van de zon op en geeft deze warmte s nachts af aan de boom die daardoor onder constante temperaturen kan doorgroeien. De nachten kunnen namelijk verraderlijk koud zijn, met temperaturen tot of onder het vriespunt. De boom kan zeer goed tegen de droge omstandigheden en slaat het water op in haar takken en stam. Het bos is sinds 1955 een nationaal monument. De Kokerboom (Quivertree) is geen boom, maar een aloësoort, die bijna 8 m hoog kan worden. Veel van de aloë's zijn meer dan 200 jaar oud. Pas na 20 tot 30 jaar komen ze voor de eerste keer tot bloei. In juni en juli krijgen ze geelkleurige bloemen. We hebben geluk: er zijn er een paar die in volle bloei staan. Deze plant (boom) komt alleen voor in Namibië en Zuid Afrika.
Beide plaatsen liggen kort bij Gariganus een dorpje op enkele kilometer van Keetmanshoop.
Deze twee natuurspelingen zijn gelegen op privé-land dat behoort tot de farm Gariganus van Coenie en Ingrid Nolte. We eten onze lunch weer uit op een bizarre manier: in Janis. De wind waait hier zodat er niets op ons bord blijft liggen: tonijn met koude rijstsla en tomaatjes.. Bij het buiten rijden van dit reservaat zien we onze eerste drie cheetas. Ik kan de eerste keer mijn telelens bovenhalen.
We rijden nog een uur of twee door na zonsondergang en komen pas rond 19u aan in Stampriet Historical Guesthouse. Een vriendelijke dame staat ons al op te wachten met . onze bagage. We hebben eindelijk onze spulletjes terug. Rond 20u krijgen we spaghetti voorgeschoteld en daarna herladen we heel onze bagage. Ik kan nog even op t internet en zet voor de eerste keer stukken op onze blog. Het lukt nog niet zo goed met de fotos maar we zullen het wel leren. Om 23u zit onze dag erop en we denken nog eens terug aan 26 jaar geleden want, ...... toen is onze Koen geboren. Onvoorstelbaar.
Accommodation: Two per room: Stampriet Historical Guesthouse
Day 5 - vrijdag 9 juli 2010Namibia - Gariep(Orange) River Ai-Ais
Vandaag gaat het rustig dag worden. We ontbijten eerst om 8 uuren om 8u30 vertrekken Krista, Eva, Julie, Jean en ik samen met een gids om de Gariep (Oranje Rivier) per kano te verkennen. Onze Portugese koppels blijven in de B&B op ons wachten want wij zijn een trip van 2 uur vertrokken. Ik ben wel geen held op het water, maar het valt het heel goed mee, de Gariep is nu een heel kalme rivier dus kon ik volop genieten van de natuur en de dieren die we langsheen de stroom zien. Hier en daar wordt het soms wat woeliger, maar met de gids op kop lukt het ons om redelijk droog door deze stukken te komen.Bij onze aankomst staat Johannes ons op te wachten. We krijgen een kwartier om te douchen.Na een 20 km is het gedaan met de geasfalteerde banen, het worden nu grindbanen maar nog wel redelijk vlak.We rijden door een gebied waar enkel schapen, springbokken en struisvogels op sommige plaatsen kunnen overleven zo droog is het hier. Per jaar valt hier slechts 10 millimeter regen. We lunchen op de campingplaats van Ais-Ais en hebben daarna de namiddag vrij om te zwemmen en de spa te verkennen. Jean en ik hebben pech want zonder zwempak of broek wordt het wel moeilijk. We maken een wandeling en verkennen het gebied.
We zitten hier vlakbij de beroemde Fish River Canyon. De Ai-Ais warmwaterbronnen zijn ideaalom heerlijk te ontspannen. Ais-Ais betekent (brandend water in de Nama taal die hier nog door de oorspronkelijke bevolking gesproken wordt. De legende zegt dat deze solferhoudende warmwaterbronnen ontdekt werden door een schaapsherder die een verloren schaapje zocht..
Onder de sterrenhemel kun je buiten in het buitenzwembad (dat is gevuld met natuurlijk warm water van de bron) genieten van de duizenden sterren. Vrijwel nergens ter wereld is de sterrenhemel zo indrukwekkend en helder als in Namibië! Probeer in de diepe nacht het zuiderkruis maar eens te ontdekken. Wij zoeken en vinden er veel maar welke wat is, weten we niet.Ook is het mogelijk om van het binnenzwembad gebruik te maken, wat doet denken aan een tropisch zwemparadijs, waar het water van de bron afkomstig is.
Onze kamer heeft een achterdeur direct naar het binnenzwembad. Het is hier allemaal splinternieuw en heel mooi verzorgd. Afrika laat zich hier van zijn mooie kant zien. Om 20u heeft Jojo weer een heerlijk eetfestijn gemaakt in een potjie: een zwarte gietijzeren pot op pootjes die in een open vuur wordt geplaatst. Er zitten aardappeltjes, worteltjes, kolen, varkensvlees en een boel kruiden in en we krijgen het samen met rijst. Na een glaasje wijn worden de tongen losser en ook de Portugezen beginnen mee te doen aan de gesprekken.
Accommodation: Two per room: Ais Ais www.nwr.com.na/ai_ais_hotspring_spa.html
Facilities: En-suite per room, hot springs, restaurant.
Route: Orange/Gariep River to FishRiverCanyon. ±180 km
Day 4 - donderdag 8 juli 2010Namibia Gariep (Orange) River
Donderdag loopt de wekker al om6 uur af want het ontbijt is om 7uur. Blijkt dat de eigenaars van deze B&B Nederlanders zijn die zich hier 35 jaar geleden vestigden. Onmiddellijk na het eten, worden de koffers ingeladen en we vertrekken rond 8 u.We hebben een lange ritnaar Namibië voor de boeg.Bij het vertrek rijden we over de Olifantsriver.
Er wordt slechts een paar maalgestopt om fotos te nemen, te tanken of een sanitaire stop.s Middags stoppen we op een van de weinige parkings in dit droge, bergachtige gebied en in een minimum van tijd wordt de zijkant van Janis in een keuken omgetoverd. Onze lunch ziet er ongeveer uit zoals gisteren maar, toch weer iets anders. Hoe Jolandy het doet omin zon korte tijd eten te maken voor 11 personen blijft een raadsel. Wie geïnteresseerd is, krijgt van Johannes een uitleg over wat je onder de bodem van de truck zoal kan vinden. Onvoorstelbaar wat ze bij hebben, een volledig uitgeruste keuken, tafels, stoelen, 200 liter water, tenten, 2 reserve wielen, proviand voor een paar dagen, . Ik vind hier een mooie zwarte kever, wat een klopkever blijkt te zijn. Ons eerste rare beest!!
Om 13 uur rijden we verder door the Northern Cape en Namaqualand.
Namqualand is beroemd omwille van zijn prachtige wilde bloemen en de ongelooflijke variëteiten vetplanten, die we aantreffen in de Goegab Reserve op 15 km van SpringbokHet nieuwe Namaqualand Nationale Park nabij Kamieskroon beschermt de plaatselijke flora. Hier groeien meer dan 3000 variëteiten waarvan de meeste nergens anders op deze planeet gevonden worden. De woestijn van Namaqualand verandert 's zomers in een paradijs. De cameras werken op volle toeren en Johannes vertelt Conservation International heeft deze woestijn erkend als de enige droge hotspot op aarde met zoveel biodiversiteit. Daarmee behoort het tot de 25 ecologisch meest waardevolle plaatsen ter wereld. We rijden naar Springbok, de "hoofdstad" van Namaqualand die haar bestaan dankt aan de vondst van koper in het gebied in de jaren 50 van de 19de eeuw. Voor men zich bezig hield met de ontginning van koper noemde het stadje Springbokfontein met als referentie de duizenden springbok antilopen die hier in het gebied kwamen grazen tijdens de lenteperiode.
We krijgen hier nog 20 minuten om enkele aankopen te doen. Jean en ik vertrekken dadelijk naar een Mister Pricewaar we voor mij 2 T-shirts en voor Jean een schort en 5 paar kousen kopen, want we hebben nog steeds geen nieuws over onze bagage. Dus elke avond een wasje en we overleven het voorlopig wel. Zodra we ingestapt zijn, vertrekken we richting grens.Springbok is slechts 120 km verwijderd van het zuiden van de Namibische grens. Aan de grens van Zuid-Afrika hebben we geen problemen; iedereen krijgt een stempel in zijn pasport. Namibië maakt het wel iets moeilijker, papieren invullen en dan naar de immigratiedienst, maar iedereen komt vlot aan zijn visum. Mijn Namibische visumstempel wordt door eennorse vrouw onder mijn uitreisstempel van Zuid-Afrika van 2 jaar geleden gezet ?!?!
Om 5 uur komen we aanin Felix Unite Lodge. Een meer idyllische plaats bestaat er denk ik niet. Elk koppel krijgt een huisje toegewezen. We hebben een prachtig zicht op de Orange River/Gariep River die de grens vormt tussen Zuid-Afrika en Namibië. We zijn nog net op tijd om een prachtige zonsondergang te zien. Zoals ze hier in Afrika achter de horizon verdwijnt, kan je toch nergens anders zien (denken we). Het is genieten met volle teugen.
Daarna wordt er vlug een handwasje gedaan, een korte wandeling langs het zwembad en zo naar de braaiplaats. Johannes heeft koteletjes gebakken tegen 20u en we krijgen daarbij pellepatatjes en broccoli-bloemkool met kaassaus. De wijn die we gisteren bij de bio-wijnboer kochten, zal stilaan op raken. Wij blijven met ons twee nog wat napraten met de crue. Om 22u trekken we naar ons huisje. Ik wil nog wat aan mijn blog werken, maar ik val erboven in slaap. Morgen is er weer een nieuwe dag; Johannes zegt het wel 5 keer per dag:This is not a holiday, this is an expedition and an adventure
Accommodation: Two per room: Felix Unite www.felixunite.com
Facilities: En-suite per room, water not drinkable, bar.
Route: Clanwilliam to Gariep River. ±470 km
Travel time: ±8-9 hrs and a border crossing
Border posts: South Africa: Vioolsdrift, Tel: +27 (27) 277 618 760, Open 24 hours.
Day 3- woensdag 7juli 2010 South Africa Cederberg Mountain Region
Om 7u30 staan we terug op Greenmarket bij Reshma. We moeten nog wat papierwerk in orde brengen, maken kennis met onze gidsen Johannes, Yolandi Lourens en een Duitstalige gids Julie. We worden voorgesteld aan Janis. Ja, ja onze truck heeft een naam en als we van truck of bus spreken, mogen we 5 Rand in het spaarvarken van Johannes steken. Zeker een fan van Janis Joplin. We reizen het eerste stuk van de reis samen met Christa (48j) en haar dochter Eva (18j): Oostenrijkers.Er reizen nog 2 mannen en 2 vrouwen met ons mee, maar pas s avonds vernemen we dat het 4 Portugese apothekers zijn. De enige die Engels spreekt is Gabriella.
We laten Kaapstad achter ons en stoppen nog een laatste keer om naar een panorama van de machtige Tafelberg uit zandsteen te kijken. Immens en oh zo mooi!! Zouden we hem ooit nog terugzien?
We rijden ongeveer een uurtje door Zwartland. In de afgelopen jaren is het Swartland uitermate succesvol geweest bij de productie van eersteklas Pinotage wijnen. Dan wordt er gestopt aan een supermarkt. Jojo gaat hier inkopen doen om de volgende dagen ons eten te bereiden. Jean en ik kopen vlug wat hoogstnoodzakelijk toiletgerief en een T-shirt voor elk. Als we buitenkomen, helpen we de crue met het inladen van de truck/ euh Jannis. We gaan nog vaak verbaasd staan van al wat er in en uit deze omgebouwde truck komt! Dit type van voertuig heeft vorig jaar een internationale prijs gekregen als beste safarivoertuig.
We rijden verder en zitten nu echt in de wijnstreek van de Western Cape. We stoppen bij Orc du Rac een bio-wijnteler, bezoeken de wijnmakerij, de kelders en de wijngaarden. We kunnen hier toch niet vertrekken voor we hun product geproefd hebben: een rose, een Merlot, een Shira en een Cabarnet Sauvignon. Whaw, we worden er licht van in ons hoofd en zijn blij dat als we buiten komen Jolande een lekkere lunch voor ons heeft klaargemaakt. We hebben de keuze tussen boterhammen met allerlei soorten confituur van fruitsoorten die we niet eens kennen, sla, tomaatjes, komkommer, een soort cheddar kaas en drie soorten fijne vleeswaren. Alles ligt praktisch geschikt op aluminium schotels. We krijgen dezelfdesoort borden en er is voor iedereen en beker met lekker maar zoet fruitsap. Voor we beginnen met eten is iedereen verplicht zijn handen te wassen met ontsmettingszeep. Het is zelfbediening en er is een tafel voorzien waar we kunnen eten, maar niemand gaat daar zitten omdat er een ijskoude wind waait. Jean vindt achter het gebouw een plekje uit de wind en in de zon; hier is het goed uit te houden. Alle borden en bekers worden in bakken gestoken en de vaat wordt vanavond wel gedaan.
Rond 13 u vertrekken we via de Cederberg Mountains naar de eerste slaapplaats van onze trip in Clanwilliam.
De streek rond Clanwilliam is rooiboswereld: de enige streek ter wereld waar rooibos-thee groeit. Het dorpje zelf is ook zeer aangenaam en ligt bovendien aan de voet van de Cederbergen: een gebergte van zacht gesteente met veel ijzeroxide waardoor grillige vormen zijn ontstaan die vooral aan het einde van de dag fel rood opkleuren. Dit rustige dorpje behoort tot de tien oudste dorpen van Zuid-Afrika. De eerste boerderij werd hier in 1726 gebouwd. Ook tegenwoordig worden hier nog verschillende landbouwproducten verbouwd. De belangrijkste is de rooibosthee, maar we zien hier ook veel sinaasappels en ander fruit. De gekleurde bevolking maakte als eerste thee van rooibos. De thee wordt op dezelfde manier bereid en geserveerd als gewone thee en is erg gezond. In de maanden juli tot september bloeien hier de prachtigste Namaqualandbloemen.
De relatief hoge regenval in dit gebied (760 a 1270mm per jaar) is van groot belang voor de bevoorrading van de Olifantsrivier en haar irrigatiesysteem. Vandaar ook dat je hier zoveel groen ziet.
De hoogste toppen van het gebergte zijn de Sneeuberg (2063m), Corridor Peak (1971m), Table Mountain (1969m en niet te verwarren met Tafelberg in Kaapstad), Jurie's berg (1939m) en Wolfberg die dan vooral gekend is voor zijn schitterende rotsformaties.
In het Blommenberg Guesthouse aangekomen, hebben we nog een uurtje tot het diner dat weer klaargemaakt wordt door Jolande, maar nu in de keuken van de B&B.We eten om 7u in de eetkamer die echt Hollands aanvoelt. Het is hier reuzegezellig en de lasagne en het slaatje zijn lekker. Iedereen moet zich na het eten uitgebreid voorstellen en Johannes vertelt ons wat we de volgende dagen mogen verwachten. Rond 22u trekken we doodmoe naar onze kamer waar het intussen steenkoud is. Er ligt wel een elektrisch deken en na 5 minuutjes kunnen we ophouden met klappertanden en zien we tijdens de halve finale van de Wereldbeker de Spanjaarden winnen van de Duitsers. Hopelijk raken onze valiezen van Istambul tot in Kaapstad.
Accommodation: Two per room: Blommenberg Guesthousewww.blommenberg.co.za
Facilities: En-suites per room, hot showers, swimming pool.
