Day 12/13 - vrijdag 16 en zaterdag 17 juli 2010                           Namibia -Etosha National Park

’s Morgens vlug ontbijten en dan om 9u een bezoek aan de  nomadische stam van de Himba (Ovahimba) De Himba’s leven in het noordwestelijk deel van Namibia in de regio Kunene. Het is een droog en onherbergzaam gebied en is bovendien moeilijk toegankelijk. Het aantal van de nog levende Himba’s wordt geschat op 15.000. Het is een volk van veehoeders. Zij zijn nauw verwant aan de Ovazemba en de Herero en hun taal Zemba gelijkt sterk op Otjiherero, de taal van de Herero.
De Himba zijn in feite afkomstig uit Botswana. Die Himba’s worden beschouwd als de voorouders van de Herero. Hun kleding verschilt door de vele contacten die de Herero hadden met Europeanen. Begin vorige eeuw al gingen de vrouwen zich in 'Victoriaanse look' en met veel onderrokken kleden. (kijk naar de foto’s van gisteren: die vrouwen met de rare hoeden die kleurrijke poppetjes maakten).  De Himba dames dragen alleen 'iets wat op een rok lijkt'……
In tegenstelling tot de Herero hebben de Himba weinig gemerkt van koloniale bezettingen.
Zij leven nog heel traditioneel en zijn amper gekleed maar zij lopen al wel op sandalen die gemaakt worden uit… autobanden. Nee, nee zij hebben het niet gezien op een van die documentaires over Zuid-Afrika i.v.m. de wereldbeker!!
De vrouwen versieren zich met mengsels van kruiden, oker en vet, die hen een roodbruine huid geven. Niet zozeer voor de schoonheid, maar vooral om zich te beschermen tegen de warme zon. Zij besteden veel tijd aan het opsmukken van elkanders haartooi. Mannen dragen meestal een zwarte doek rondom het hoofd. Mannen mogen water gebruiken om zich te wassen, vrouwen niet.
De vrouwen en kinderen laten zich graag door ons fotograferen, in ruil voor wat olie, bloem en suiker dat we kochten in een supermarkt. De kinderen zijn dolgelukkig met de ballonnen en de snoepjes die we hen geven.
Hun rustige levenswijze komt echter in het gedrang omdat de overheid ook de infrastructuur in Kaokoland wil moderniseren en zij voorbereidingen treft voor een nieuwe Epupa dam op de Kunene.  Hierdoor zouden historische plekken en begraafplaatsen van de Himba bedreigd worden. Zelfs enkele dorpen zouden onder het water verdwijnen.
Vrouwen melken de dieren en zorgen voor de kinderen, brengen water naar het dorp en bouwen de hutten. Een vrouw verzorgt ook de kinderen van andere moeders. Als de Himba's ongeveer 10 jaar oud zijn worden de twee voortanden in de onderkaak, eruit geslagen met een stok en een steen, dit is natuurlijk erg pijnlijk, maar hoort bij hun tradities.  

Jonge meisjes hebben hun haar in twee vlechten aan de voorkant van hun gezicht, als de meisjes puberteit bereikt hebben, vlechten ze hun haar in verschillende staartjes(erembe), die daarna ingesmeerd worden met het geitenvet met oker. De vrouwen die getrouwd zijn, dragen ook nog een kleine kroon van geitenvel op hun hoofd. De kleren worden onder andere gemaakt van de verschillende huiden van de koeien en geiten, die geslacht zijn.

De besnijdenis is beperkt tot de jongens en gebeurt voor het begin van de puberteitsjaren.

Sieraden, kleren en haardracht zijn erg belangrijk voor de himba's. Als deel van traditie dragen ze de verschillende sieraden en kleren. Ook jonge kinderen lopen al rond met verschillende sieraden. De verschillende sieraden worden gemaakt van schelpen, leer en koper. De sieraden geven de positie in de groep aan en ik welke fase van hun leven ze zijn. Het belangrijkste sieraad voor de vrouwen is de Ohumba, een witte schelp die aan een ketting tussen hun borsten hangt. Op het einde van onze toer door het dorp koop ik zo’ Ohumba. Dat deze mensen nog zo kunnen leven is onvoorstelbaar.

Van hier rijden we door naar Etosha NP dat ruim 22000 km2 groot is. Ten tijde van de oprichting (100 jaar geleden)  was Etosha bijna 5 keer zo groot en toen het grootste park ter wereld.  In 1970 werden gebieden gecreëerd voor de verschillende bevolkingsstammen. Zo  ontstond o.a. het Ovamboland (het oude noordelijke deel van Etosha). Er werd een lang hek gebouwd om de dieren binnen het park te houden. Hierdoor werden bepaalde looproutes onderbroken, waardoor sommige diersoorten bij droogte niet meer naar vochtigere gebieden konden trekken. Om het watertekort op te vangen werden er drinkwaterplaatsen aangelegd.

Het park bestaat voor bijna een kwart uit de Etoshapan. Dit is een grote, witte, kale zoutvlakte die soms onder water komt te staan. De Etoshapan is niet toegankelijk voor het publiek.

In het park liggen drie restcamps. In het oosten ligt Camp Namutomi, in het midden Camp Halali en wij slapen de eerste nacht in het zuidwesten in Camp Okaukuejo, dat het grootste van de kampen is. De weg daar naartoe is al een gamedrive want onderweg stoppen we om iedereen de kans te geven om foto’s te nemen van: zebra’s, springbokken, Black Backed Jackal, Bat Eared Fox en Damara Ground Squirrel… Johannes stopt zelfs voor vogels zoals:  Secretarybird,  Ovambo sparowhawk, Kori bustard, Yellow-billed hornbill en een Marabou.   Het is fantastisch om ’s avonds bij het camp te genieten van de dieren bij de verlichte drinkwaterplaats. We moeten juist voorzichtig zijn dat we geen jakhalzen op de tenen trappen, want die graven onder de omheining door. De nachten zijn hier nog fris en de sterrenhemel is zoals overal in Afrika AMAZING.

Zaterdag vertrekken we om 6:30 uur voor een gamedrive. Juist buiten het park staat er een olifant: de eerste van vele. De bosjes hier zijn laag en de giraffen zie je dan ook al van verre overal boven uit steken. We zien Jackhals en Blue Wildebeesten maar we moeten rond 9u terug in het kamp zijn voor het ontbijt en om onze bagage op te laden. Voor we instappen, wisselen we nog vlug van lens maar als ik ons fototoestel wil opzetten, gebeurt er niets, zelfs niet na verschillende pogingen. Een ramp: we kunnen nu nog enkel foto’s trekken met een klein toestelletje. Wat verder liggen onder de bomen achttien leeuwen. Een mannetje met wat vrouwtjes en jongen. Ze liggen volgevreten te slapen in de schaduw en soms wordt er eens een kop opgelicht om de hinderlijke toeristen in de gaten te houden. En ik kan ze niet fotograferen…. Kasha (de Poolse) heeft hetzelfde toestel als wij en we geven haar onze lens in ruil voor de foto’s die zij maakt. Voor de rest zien we de gebruikelijke springbokken, gemsbokken,  olifanten, zebra’s en ook kudu’s, impala’s en enkele warthogs.  Rond 16u komen in Camp Halifa aan waar we onmiddellijk lunchen. Voor de rest van de dag zijn we vrij en Jean tracht op allerlei manieren om het fototoestel terug aan het werk te krijgen maar alle pogingen mislukken. De teleurstelling is groot, want we zullen het de volgende dagen zonder moeten stellen. Bij de waterplas aan het Camp staan tien vrouwtjesolifanten waaronder een heel kleintje.  Na het diner en de briefing wandelen we in het donker nog eens tot aan de verlicht plas maar er niets te zien.  Terwijl we nog even genieten van de sterrenhemel voelt Jean gekriebel van vliegen, in zijn haar en nek. Iemand neemt een grote wandelende tak uit zijn nek, een geluk dat het niet bij mij was want ik zou het besterven. Nu vlug naar ons bed, want morgen moeten we al om 5u opstaan.

Day 12- vrijdag 16 juli

         Accommodation: Two per Room: Okaukuejo   www.nwr.com.na/okaukuejo_camp.html

          Facilities: En-suites, bar, shop, swimming pool

          Route: Khorixas to Etosha National Park ±270 km

          Travel time: ±3-4 hrs

Day 13- zaterdag 17 juli

                    Accommodation: Two per Room: Halali   www.nwr.com.na/halali_camp.html

          Facilities: En-suite, bar, shop, swimming pool

21-07-2010 om 23:33 geschreven door Davyd

19-07-2010 om 18:58 geschreven door Lieve