21-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 47 – vrijdag 20 augustus 2010                                                                                                             Masai Mara National Reserve

Om 6 uur opstaan en vlug een kop koffie drinken want onze gids staat reeds op ons te wachten om een morning game drive te doen. Langs de kant van de weg bij het buitenrijden van het kamp zien we onze eerste dickie-dicks in vrijheid. ze zijn zo klein en snel!
Het Mara wildreservaat bestaat van in 1961 en beslaat een gebied van ongeveer 1800 km2. In het zuiden grenst het reservaat aan het in Tanzania gelegen Serengeti Nationaal Park. De Loitaheuvels vormen de oostelijke grens; in het westen ligt het prachtige Esoit Olloolo (Siria) Escarpment, terwijl de noordelijke grens gevormd wordt door de Ithongheuvels.

 De vergezichten in de Mara zijn onvergetelijk en er is ongelooflijk veel wild te zien. De Mara is met zijn glooiende grasvlakten en prachtige acaciabossen het toneel van de grootste show van wilde dieren op aarde, die simpelweg The Migration (De trek) wordt genoemd en wij mogen dat vandaag bekijken.
De cijfers zijn duizelingwekkend: drie miljoen dieren, een arena met een omtrek van 3200 km en een spektakel dat het hele jaar doorgaat - en dat zich al honderdduizenden jaren achtereen heeft voltrokken. De laatste telling leverde 1,4 miljoen gnoes als hoofdmacht van de optocht. 550.000 gazellen, 200.000 zebra’s en 64.000 impala’s op, en zo kan men de lijst van Afrikaanse grazers en bladeters verder afwerken. Dit zijn de trekkende kudden van The Magration. Het weelderige grasland, afgewisseld met croton-struikgewas, met zilverkleurige en roodbruine bladeren, lage heuvels en galerijbos op de rivieroevers, biedt een gevarieerde habitat voor tal van wilde dieren. Er leven veel Afrikaanse buffels en nogal wat neushoorns in de Mara, naast kudden Thompson- en Grantgazellen, topi’s en impala’s. Onder de roofdieren zijn grote groepen leeuwen(de Mara heeft de grootste populatie van Kenia), redelijke aantallen jachtluipaarden (cheeta's) en luipaarden, gevlekte hyena’s en zadeljakhalzen. Er zijn meer dan 450 vogelsoorten in dit reservaat waargenomen. 
Bij zonsopgang zien we kuddes Wildebeesten. De gnoe heeft een veel te grote kop in verhouding tot zijn spichtige lichaam en poten. Een lange snuit, een paar te lange horens en een sprietige witte baard als van een Chinese mandarijn completeren het geheel. Gnoes zijn ook vaak aan het dollen. Ze krommen hun rug en maken bokkensprongen en in plaats van de jeep weg te rennen hebben we vaak de indruk dat ze een stukje met ons meelopen. Wat verder ontmoeten we een groep olifanten die ons voorbij gaan en ons gewoon negeren. Zelf in een goed georganiseerde groep gebeurt het dat niet alle olifanten met elkaar overeen komen wat prachtige taferelen van hakketakkende kolossen geeft.

We hebben nog steeds geen kill gezien, maar nu zien we van heel ver een paar leeuwinnen die een buffel aanvallen. Volle gas er naar toe en dan zien we hoe de leeuwinnen moeten afbreken als 4 buffels zich gezamenlijk tegen hen keren. De leeuwen gaan op  een heuveltje een paar meter daar vandaan liggen, maar dat wordt niet lang geduld en een van de buffels chargeert op de leeuwen. Zij blazen en graaien met hun klauwen, maar deinzen dan achterwaarts terug en uiteindelijk druipen de dapperen dan maar af en voegen zich bij de groep leeuwen die wat verderop in het gras ligt.

We rijden verder de vlakte in en het is niet voor niets dat men zegt dat er meer dan een miljoen gnoes in de Mara zijn.  We komen regelmatig kuddes tegen van ruwweg geschat 500 dieren? Dit is een unieke ervaring. Ik denk dat onze gids zich laat leiden door zijn maag want rond 11 uur komen we terug in Karen Blixen aan, goed op tijd ( te vroeg) voor de lunch. Van op het terras voor het restaurant hebben we een prachtig zicht op vechtende nijlpaarden die daarna lui gaan loggen zonnen op het zand in de meander tegenover ons. Ze krijgen bezoek van gazellen en zebra's die aan de rivier, de Mara, komen drinken. Hier zijn enorm veel verschillende soorten vogels en er zijn ook een paar franke gekko's die poseren voor mijn camera. Het is hier heerlijk met een glaasje op het terras en een levend schilderij voor onze neus.

Tijdens een lekkere lunch vertelt onze kelner dat onze tent juist op de scheiding van het krokodillen- en nijlpaardenterritorium staat en omdat we hier nog geen krokodillen gezien hebben, maken we een wandeling naar het einde van het kamp, maar dit is ijdele hoop want we zien er geen. Omdat we pas om 16 uur vertrekken voor onze volgende game drive, wandelen we ook maar eens naar de andere zijde van het kamp en zo ontdekken we het zwembad. Jean vindt dat het wel leuk zou zijn om een duik te nemen, maar bij nader inzien, doet hij het toch niet omdat het winter is en het zwembad niet proper  is.  Om 16u vertrekken we naar een stukje van de grote vlakte waar we nog niet geweest zijn. We zien jakhalzen, hyena's met jongen en natuurlijk de grote kuddes gnoes en gazellen met jongen en hele kleintje die nog gezoogd worden. In de buurt van de bomen zien we nog een groep olifanten met jongen en een olifant die neerligt. Deze wordt door een ander jong mannetje aangespoord om op te staan en dan begint het macho gedoe. De twee jonge mannetjes gaan elkaar te lijf en we denken even dat we een homo piepshow te zien gaan krijgen, maar dat feest gaat niet door.

In die zelfde bosjes ligt er ook een troep leeuwen met jongen, maar zoals altijd zijn ze lui en hebben ze zeker geen zin om te gaan jagen. Bij de ondergaande zon rijden we terug naar het kamp en zien nog een eland. 's Avonds genieten we weer van een excellent 3- gangen diner en daarna kruipen we voldaan ons bed in want zoals altijd zijn we hier in Afrika vroege slapers.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Karen Blixen Tented Camp   www.karenblixencamp.com

Facilities: En-suites, bar, swimming pool.

20-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 46 –  donderdag 19 augustus 2010                       Lake Naivasha &  Masai Mara National Reserve

Er wordt om 7u ontbeten, want we hebben gisteren afgesproken met Anthony dat hij ons naar het meer zou rijden. Daar zouden we om 7u30 met een bootje een rondvaart maken en dan nog een stukje gaan wandelen. Zoals altijd wordt er hier weer over de prijs onderhandeld, want dit is het enige dat niet inbegrepen was. De startsom was 125 US dollar maar uiteindelijk komen we uit op 60 US dollar en dat lijkt ons redelijk. We worden met ons tweetjes in een klein motorbootje rond het meer gevaren.

Lake Naivasha is het grootste zoetwatermeer in Kenia en ligt in de Grote Slenk ten noorden van Magadi. Het is omringd door dikke stroken papyrus, grasvelden en een groot deel van het meer is omringd door bossen van de Acacia Xanthophlea (met gele stam), beter bekend als de gelekoortsboom. Het water van Naivasha is zoet en uitstekend voor de bevloeiing van de omliggende vruchtbare, vulkanische grond. Het meer wordt omgeven door landbouwgrond, waarop groenten en bloemen worden gekweekt voor de markten van Nairobi en het buitenland. Op de weg hier naartoe zagen we overal enorme grote plastic serres.
De grootte van het meer varieert enorm door de regenval, met een gemiddelde grootte tussen 114 en 991 km². Aan het begin van de 20e eeuw was Naivasha volledig opgedroogd en daardoor verdwenen. Het ontstane open land werd verbouwd, totdat een paar jaar later zware regens het meer weer vulden en de nieuw gevestigde boerderijen opslokten.  Namiddagwinden en -stormen kunnen plotseling ruig water en hoge golven in het meer veroorzaken. Om die reden doopten de lokale Masai het meer Nai'posha, wat “ruig water” betekent en later door de Britten is verbasterd tot Naivasha.

Het water van het meer trekt veel wild aan. Giraffen dwalen door de acacia, buffels en waterbokken stappen door de moerassen en colobus apen roepen vanuit de boomtoppen terwijl de nijlpaarden de dag doorbrengen met slapen in het ondiepe water. We zien enorm veel watervogels zoals pelikanen, reigers en aalscholvers en we vinden de pelikaan de mooiste. Honderden zien we er.

De bestuurder van ons bootje heeft stukjes vis en werpt die in de lucht zodat de Afrikaanse visarend, die broedt in de bomen langs de rand van het meer, zijn jagersroep krijst en uit zijn boom komt om ze in volle vlucht uit het water te pikken. Het lukt elke keer behalve bij het jong. Die luistert wel naar de lokroep van onze kapitein, maar de vis wordt opgegeten door een van de andere vogels. Oefening baart kunst!

Na de rondvaart lopen we over een smalle strook land die het vasteland met het Crescent eiland verbindt. Dit is een privé reservaat waar we kunnen wandelen tussen de gazellen, waterbokken, zebra's, giraffen, Dik Diks en kongoni-hartebeesten. Een speciale ervaring om op een paar meter afstand een troep giraffen in 't oog te houden en de zebra's langs je te zien passeren.

We rijden weg van het meer en stoppen onderweg naar de Maisaï Mara om te tanken, zo kunnen we eindelijk een fatsoenlijke foto nemen van een veel voorkomend transport middel, ezels! Als we de grote baan verlaten, stoppen we op een open ruimte om onze lunchdoos op te eten. De gekookte eieren en stukjes cake geven we aan de Masaïkinderen die langs de kant staan bij hun schapen. De baan die we nu berijden, doet ons denken aan de baan naar South Luanga NP in Zambia, maar na drie uur komen we aan op de vlaktes van de Masaï Mara. Onvoorstelbaar groots. De slecht baan en de blauwe plekken zijn onmiddellijk vergeten.   Een immens gevoel van nietigheid tegenover de grootsheid van onmetelijke vlaktes waar geen einde aan komt en waar duizenden wildebeesten staan, liggen en lopen....  Een mens zou er stil van worden en dat is in mijn geval een hele prestatie.

Voor het eerst zien we een eland; een enorm groot beest dat toch nog sierlijk kan lopen en heel mensenschuw is. We zien ook een secretarisvogel op zijn nest en bearded spechten, common bustards en andere vogels waar we de naam niet van kennen. Aan wild ontbreekt het hier niet want we spotten nog  hartebeeesten, topi's, een jackhals, buffels en zebra's. Met al dit eten hier op de vlakte ontbreekt het hier ook niet aan leeuwen die we op verschillend plaatsen zien, zonder en met jongen, maar altijd even lui en slaperig. Als we op weg zijn naar ons kamp komen we een cheeta met jong tegen, die op jacht zijn, maar de pogingen die wij gezien hebben (achter antilopen) zijn altijd mislukt. Onze gids wil niet meer afwachten, want we moet op tijd zijn in ons kamp voor het avondeten. Misschien hebben we morgen meer geluk.

Waar we nu logeren is de luxe "in the middle of nowear". Misschien decadent om na alle ellende en armoede die we gezien hebben in Oost Afrika ons zo te laten verwennen, maar we planden deze reis dan ook als viering van ons 25-jarig huwelijk van vorig jaar. Een beetje verwennen kan dan waarschijnlijk wel geen kwaad, want we hebben er tenslotte zelf voor gewerkt en we vinden dit heeeerliiiijjjjkkkkkk 

Ga eens kijken op de site van Karen Blixen, dan kan je zo al dromend in je bed kruipen....

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Karen Blixen Tented Camp www.karenblixencamp.com

Facilities: En-suites, bar, swimming pool.

Route: Lake Naivasha to Masai Mara. ±340 km

Travel time: ±6-7 hrs

19-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day  45 – woensdag 18 augustus 2010                                                                    Lake Naivasha

 Om 8u bij het ontbijt nemen we nog eens afscheid van een paar van onze reisgezellen en een half uurtje later vertrekken we met Anthony, onze gids voor de volgende dagen. Het is een nogal nors uitziende, magere veertiger. We rijden eerst naar Hell’s Gate NP. Dit park is genoemd naar een aantal massieve roodgetinte kliffen die een gebied omringt van waterwaterbronnen en stoomgaten.

Het is een schitterend deel van het vulkanische gebergte ten zuiden van het Naivashameer en kreeg in 1984 de status van nationaal park. Het ligt 13 km ten zuidwesten van Naivasha en beslaat een gebied van 68 km2. Het park bestaat uit een indrukwekkende kloof met hoog oprijzende rotswanden. Dicht bij de ingang staat Fisher’s Tower, een enkele 25 m hoge rots. Een droom  voor beginnende bergbeklimmers en we zien er dan ook een paar aan ’t werk.

In het nationale park broedt een kolonie Rüppells gieren en een paar lammergieren op rotsen. De lammergieren laten op diverse plaatsen in Hell’s gate van grotere hoogte beenderen op de rotsen kapot vallen, zodat ze het beenmerg kunnen opeten.

Onze chauffeur slaagt erin om ons vast te rijden in een zandweg zodat hij tot aan het chassis vast zit in ‘t zand. Ik trek er te voet op uit en laat de mannen stenen zoeken om onder de wielen te steken terwijl ik foto’s trek van de gazellen en zebra’s die rustig blijven staan als ik dichterbij kom. Wij zakken zelf tot onze enkels in ’t zand en lopen dus maar blootsvoets door het hete zand. Na een uur ploeteren, raken we er toch uit. Een beetje verderop durft Anthony niet verder te rijden om naar de geiser te gaan kijken omdat er water over de weg spuit. We hebben blijkbaar niet de snuggerste Keniaan als gids getroffen. Een onvriendelijke man, maar we laten het niet aan ons hart komen en we weten dat hij geen woord verstaat van wat wij zeggen….

We rijden door naar Lake Naivasha waar we in de Sopa Lodge gedropt worden. De receptionist komt met een warm doekje en een drankje om ons wat op te frissen, maar als zij onze voeten in ’t oog krijgt, snapt ze dat we zo vlug mogelijk een douche willen nemen. We lijken wel zandmannetjes. Ze brengen ons naar een huisje aan de rand van een groot grasveld waar het wild staat te grazen. Wondermooi en onvoorstelbaar. Waar zijn we nu weer in terecht gekomen!!

Na de lunch lopen we een hele namiddag in het park rond. Dit is genieten en we zijn ook blij dat we even onder ons twee zijn en het wat rustiger aan kunnen doen. We ontdekken dat we bijna bij de evenaar zitten en beseffen dat we nog een beetje meer naar het noorden zullen reizen, maar of we er zullen geraken??? We voelen dat we moe geworden zijn. We zijn geen twintigers meer en dat voelen we nu. ’s Avonds is er een heerlijk buffet met een bbq en onze Jean wordt zelfs even tot meester-kok benoemd..... Die mensen weten echt niet waar ze aan beginnen en hij is dan ook snel om zijn kookmuts af te zetten. Niks voor onze Jean. We vragen iemand vragen om ons terug naar onze kamer te brengen, want in de dag kan je hier rustig rondlopen, maar ’s avonds komt er te veel wild naar de lodge afgezakt. ’s Nachts is het grasveld voor ons balkon verlicht en we zien de gazellen en waterbokken rustig grazen.

AMAZING….. 

Accommodation: Two per Room: Lake Naivasha Sopa Lodge www.sopalodges.com

Facilities: En-suites, swimming pool, bar.

Route: Nairobi to Lake Naivasha. ±160 km

Travel time: ±2-3 hrs

18-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 44 - dinsdag 17 augustus 2010                                                                                                                               Kenya – Nairobi

We beginnen aan onze laatste tocht met Freddy en dit van Arusha naar Nairobi. Cassidy had ons gewaarschuwd dat er wegenwerken zouden zijn maar dat is weer een eufemisme. We rijden meer door greppels en over zandwegen dan over eigelijke wegen. De werken zijn hier al 3 jaren aan de gang en als ze op deze manier verder doen, zal het nog wel tien jaar duren. Hier werken ze nog met de schop en een kruiwagen maar wel met heel veel volk… Als er al eens een graafmachine is dan ligt het op zijn zij in de kant. Het is hier een mierenhoop van vrachtwagens en eens we in de buurt van de hoofdstad komen, denken we aan Brussel qua verkeer. Kenia is niet zo arm en onderontwikkeld als de rest van East Africa maar buiten de grootstad is daar niet veel van te merken. We worden aan het Meridian Hotel afgezet en in een mum van tijd is de hal ingepalmd  door onze groep met alle bagage. Aan de receptie merk je het verschil met de andere landen: de stormloop wordt snel en efficiënt opgevangen. Iedereen die ingeschreven is, wordt onmiddellijk met zijn bagage naar een kamer gebracht. Binnen het uur is de hal volledig leeg. Jean en ik blijven achter samen met Dirk en Birgit (de Duitserd) die op hun transfer naar het vliegveld wachten. Wij mogen nog niet vertrekken want iemand van ‘Albatros’, die onze 5-daagse safari in Kenia verzorgt, wil alles met ons doornemen. We maken ons zo snel mogelijk van deze administratie rompslomp af, want we willen douchen en gaan eten. Rond 20 uur worden we door een taxibusje opgepikt om buiten de stadskern, voor de laatste keer samen te gaan eten. Ze kiezen voor een Chinees: alsof we nog niet genoeg rijst gegeten hebben de laatste weken, maar het is meer voor de gezelligheid en om afscheid te kunnen nemen. Wat we hier meemaken grenst aan het ongelofelijke: alle schotels worden zonder enigen logica naar de tafels gebracht. De ene krijgt zijn hoofdschotel voor zijn voorgerecht en sommige rijstschotels staan een half uur te wachten voor de rest komt: dus opwarmen en dan zijn ze er niet als de rest komt en zo gaat het maar door. Als de rekening, die dan nog niet klopt, gebracht wordt, heeft Paul, de Amerikaan, zijn soep nog niet gehad maar ze staat wel op de rekening. Er wordt geteld en herteld maar het klopt nooit, dit blijft even duren tot Erik; onze Zweed, het geld van Cassidy afneemt en gaat betalen. Wat hij gezegd heeft, weten we niet maar alles is ineens opgelost en er is nog geld over... In de hal van het hotel wordt er afscheid genomen want morgen gaat ieder zijn eigen weg. Sommigen vertrekken morgen naar huis, anderen blijven nog een paar dagen in Nairobi of vertrekken voor een ander stuk van hun reis. (Leona vliegt naar de Serengeti, Andrew (Australiër) en Guan gaan door naar Oeganda om de gorilla’s te bekijken.)

Wij worden morgen om 8u opgehaald voor onze tocht door Kenia en het beste nieuws is dat we maar met twee zijn en een voertuig voor 7 hebben.

Meals: Breakfast, Lunch

Accommodation: Own Arrangements / Post tour accommodation can be booked through Nomad.

The Meridian Court Hotel, Muranga Road, Nairobi, Kenya. Tel: +254 20 313991/317481.

www.meridianhotelkenya.com

Route: Arusha to Nairobi. ±310 km

Travel time: ±4-5 hrs plus border crossing

Border posts:

Tanzania: Namanga, no telephone number, Open: 24 hrs.

Kenya: Namanga, Tel: +254 455 32002, Open: 24 hrs.

17-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 43- maandag 16 augustus 2010                                                                                                          Tanzania -  Ngorongoro krater

‘s Morgens weer vroeg in touw met onze lunchdoos op de voorbank op weg naar de Ngorongoro-krater. Deze krater wordt ook wel 'Tuin van Eden' of 'Paradijs op Aarde' genoemd. Omdat de krater door zijn vorm een afgesloten gebied vormt, heeft zich hier een eigen wereld ontwikkeld.

De Ngorongoro Crater is onderdeel van de Ngorongoro Conservation Area. Een uniek gebied waar dieren en mensen zoals de authentieke Masai en Hadza gezamenlijk leven.
De conservation Area is onderdeel van het unieke Serengeti ecosysteem, wat één van 's werelds grootste natuurspektakels is. Vanaf de rand van de krater, kijken we uit over een amfitheater met een imponerende en adembenende schoonheid. Groene uitgestrekte vlaktes, kleine riviertjes, bossen, moerassen en het witte Lake Magadi.

Enkele miljoenen jaren geleden was de Ngorongoro nog een actieve vulkaan. Deze is echter in elkaar gestort, en de 610 meter diepe krater met een doorsnede van zo'n 19 kilometer vormde zich en de kraterbodem heeft een oppervlak van ca. 260 vierkante kilometer. Door de 600 m hoge randen ontstaan verschillende klimaatzones in de krater. In het midden van de krater ligt een zout meer. De Ngorongoro-krater is de grootste intakte caldera (ingestorte vulkaankegel) ter wereld die niet vol staat met water. Deze vulkaanresten zijn vermoedelijk 2-3 miljoen jaar geleden ontstaan uit een vulkaan die zo'n vijf kilometer hoog geweest moet zijn.

De kraterwand schermt het gebied in de krater grotendeels af tegen de toevallige migratie van de dieren. De leeuwenpopulatie vertoont daardoor een sterke inteelt en door het eten van het zoute vlees van de planteneters hier, hebben de meeste roofdieren een te hoge bloeddruk waardoor ze ook niet zo oud worden als in andere streken.  Trekkende kuddedieren zoals gnoes kunnen de krater wel bezoeken. Er leven zo’n 30.000 grotere zoogdieren en daardoor is dit één van de dichtstbevolkte wildgebieden ter wereld. De Ngorongoro krater was deel van het Serengeti-natuurreservaat sinds zijn ontstaan in 1951 en werd in 1959 een zelfstandig natuurgebied. Sinds 1979 staat de krater op de UNESCO-lijst als werelderfgoed.

Bijna alle grote Afrikaanse dieren komen voor in de krater: zebra's, gnoes, zwarte neushoorns, olifanten, leeuwen, jachtluipaarden, en nijlpaarden. Een opvallende afwezige is de giraffe: door hun lange nek en lange poten kunnen zij de steile afdaling naar de bodem van de krater niet maken. Ook krokodillen, impala's en enkele andere diersoorten leven niet in de krater.

Dagelijks dalen de Masaï met hun kuddes koeien en geiten af in de krater om deze te laten drinken. Zij zijn als enigen bevoegd om te voet in de krater te lopen. Wie zou hier uit zijn wagen willen stappen??? Het wild in de krater is minder schuw dan ergens anders in de Serengeti maar komt wel een grote hoeveelheden voor: dus is het beter beschut te blijven!.

Op de rand van de krater stoppen we even om foto’s van de vergezichten te nemen en wat verder om  een vervetaap te fotograferen als er een langs het raam binnenschiet om onze vuilniszak te pikken. Hij denkt nog meer te kunnen komen roven en probeert langs het dak binnen te komen, maar dat is buiten onze Jean gerekend, want die deelt hem gewoon een oorvijg uit maar hij krijgt er bijna een terug. De papieren zakdoekjes en ander afval worden in ’t rond gezwierd maar niemand krijgt het in zijn hoofd om uit te stappen en alles op te rapen.

De eerste dieren die we vandaag zien, zijn terug leeuwen. We zijn enorm verwend de laatste dagen en blijven zelfs niet lang meer staan. We hebben wel medelijden met een zebra die aan een roofdier ontsnapt is, want er hangt een grote lap vlees aan zijn rug. Hij zal dit waarschijnlijk niet overleven doordat de wonde zal infecteren. Hij staat dus op het menu van de roofdieren voor een van de volgende dagen; De dieren die we hier zien, kunnen we echt niet opsommen en de getallen nog veel minder. De enige die op het appel ontbreekt, is de neushoorn. Dit is zeer tegen de zin van onze Zwitserse reisgezel, Rachel. ’s Middags eten we aan het meer, maar we moeten wel in of onder de wagen blijven, want het zit hier vol met een soort bruine valken die het eten komen stelen en dan ook vaak een stuk van een vinger of een lip afbijten. Wij blijven dus in de auto om te eten en krijgen daar, via het dak, nog bezoek van kleine, stoute musachtige vogels. Rond 14u vertrekken we uit de krater en rijden met onze ‘rock dancer’ terug naar de Meserani Oasis. We stoppen wel nog even bij een winkeltje waar Michael ons de Tanzanite laat zien. Een blauwe edelsteen die alleen in de streek van Arusha gevonden wordt. We vragen naar de prijs, vallen omver en kuisen vlug onze schop af. Geen spek voor onze bek….    In onze kamer herpakken we weer, want we mochten alleen een rugzak meenemen. We telefoneren eens naar oma en daarna wordt er gegeten en Lucy, onze brandkas, wordt leeg gemaakt. Om 22u kruipen we in ons bed. We hebben enorm mooie en grootse dingen gezien die we nooit zullen vergeten. Een aanrader voor iedereen die graag kippenvlees krijgt!!

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Meserani Oasis www.meseranioasis.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, bar.

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen