 |
|
|
| Het leven na 5 september 2008 |
|
|
| 09-01-2013 |
 Gelukkig nieuwjaar!! |
Hi Jannes,
het is alweer een tijdje geleden. We zijn alweer een nieuw jaar. Een jaar waarin je 17 zou worden. Het jaar waarin je naar je laatste jaar humaniora zou gaan, je "kleine" broer naar het eerste jaar. Dit is de grote uitdaging voor dit jaar: je broer die stap laten zetten, jouw laatste stap, de stap naar de humaniora. Hij stelt veel vragen: Hoe gaat het er aan toe? Word je daar opeens aan je lot overgelaten? Welke richting moet ik kiezen? Welke school wordt het? Vragen waar jij het beste een antwoord op zou moeten kunnen geven.
Het is moeilijk, Jannes, Cis zo te zien, wetend dat hij je zo mist. Ik geloof dat je er bent maar niet op de manier dat we je hier graag zouden hebben.
Maar ook dit jaar gaan we weer doorgaan, op onze tanden bijten, slikken, een traan laten, met een glimlach aan jou terug denken.
Ik hoop dat je leuke dagen gehad hebt. Veel verjaardagen gevierd. Niet onze topdagen hier he!!
Zal ik Cis zijn grote vraag nog stellen? Gaat het nog sneeuwen deze winter?? Hij wacht op jou!!
een dikke kus van ons allemaal, voor jullie allemaal!
|
|
|
|
|
| 05-09-2012 |
| 5 september... 4 jaar geleden |
5 september 2008, de laatste dag van je eerste week op het college. Cis was gewend geraakt aan het ritme en was vroeg opgestaan. Hij kwam naast jou staan aan tafel, legde zijn arm om je schouder en zei: "mijn broer". Je was klaar, ik ging even mee naar buiten en je vertrok... om nooit meer thuis te komen.
Het was fijn je zo gelukkig te zien, de verhalen die we hoorden achteraf, hoe je al je plekje had in de klas.
Het doet allemaal nog zoveel pijn. Die laatste week van augustus, als iedereen het begin van het schooljaar voelt komen, voelen wij die pijn weer opkomen. Sommige dingen lijken precies gisteren gebeurd, andere dingen zijn zo ver weg! Je geur, je stem, hoe je eruit zou zien, hoe je zou zijn, dat is gestopt, dat is verdwenen!
Volgend jaar, 5 jaar na jouw verlies, moet Cis ook vertrekken. Het maakt me nu al bang. Maar zoals we deze 4 jaar al doorgesparteld zijn, zullen we daar ook door komen! Met af en toe een teken van jou, dat je er bent, dat je voor je broer zorgt, zullen we er komen!
We missen je nog elke dag!!
|
|
|
|
|
| 03-07-2012 |
| vakantie |
hi Jannes,
het is weer vakantie! Cis is al op ponykamp. Zo vlug gaat de tijd. Ja, de tijd gaat zelfs voor mij al weer vlug! Hoewel examens nog altijd een moeilijke periode zijn. Waarom? Ik moet jou niet achter je veren zitten, Cis studeert wel goed vooraleer we thuis zijn. Ik hoef hem niets meer te helpen als ik thuis kom. En toch, heel onbewust, voel ik me rot in die periode. Of is het gewoon de aanloop naar vakantie? Het is toch altijd anders dan tijdens het schooljaar. Ik wil het voor Cis zo aangenaam mogelijk maken. Maar hij is zo dikwijls alleen, ook als wij thuis zijn, moet hij soms wel alleen bezig zijn. En dan mist hij je zo! Hij droomt er nog altijd van hoe jij met hem met de playmobil speelde, denk ik. Ik probeer hem duidelijk te maken dat jij niet meer zou spelen zoals vroeger. Maar iets in mij zegt dan dat jij het hem wel naar zijn zin zou maken! Ik kan me niet voorstellen dat je niets met hem meer zou doen. Ik kijk naar Cis, alleen, en ik zie jullie met 2 bezig... verdorie, dit blijft toch moeilijk! Ik kan hard werken, ik kan Cis meerdere keren op kamp laten gaan maar ik kan voor niemand dat wrange gevoel wegnemen. Ik kan je niet, al was het maar voor heel even, terug tussen ons zetten en samen lachen, je kleine broer zien opkijken naar jou en jij met een trotse blik naar je kleine broer kijken!
Wat ik zou doen moest je hier ooit terugstaan?? Ik zou je vastpakken, je knuffelen, je geur opsnuiven, je honderden keer zeggen dat ik je graag zie en je vragen me te vergeven voor al die keren dat ik stomweg boos was omdat ik moe was.
Ik mis je, mijn vriend, met heel mijn hart!!
|
|
|
|
|
| 21-03-2012 |
| zoveel jonge mensen... |
hey Jannes,
wat een week! een verschrikkelijke week, voor zoveel mensen. Je bent weer in de gedachten van veel mensen geweest! Ook bij ons is er weer heel veel boven gekomen. Je schrikt ervan hoe vlug die gevoelens er terug zijn en hoe voelbaar ze weer zijn! Die angst, dat wachten, die onzekerheid. Dit hebben we ook gekend, wij waren dicht bij jou maar het was toch ook afwachten. Je weet dat het niet goed gaat maar je hoopt dat alles gewoon in orde komt. En je denkt en je weet weer dat dat niet kan! Dat dat niet realistisch is. Maar je duwt dat weer weg en je hoopt weer op... en zo ga je door. Tot je leeg bent, leeg, een machine waarvan de batterijtjes leeg zijn. Je wil nieuws krijgen maar je wil het ook niet want je weet....
Die mensen kunnen het samen dragen, ze zullen veel steun aan mekaar hebben. Daar zijn nu mensen die hetzelfde meegemaakt hebben maar toch is iedere situatie anders. Elke mens is anders en neemt dit anders op.
Je kan je dit toch niet voorstellen: over een maand is het communie. In Lommel staan nog 7 kinderen van die klas daar. Zonder die anderen! Die ouders zitten thuis... en die meester die hen had moeten voorbereiden, steunen in alles.... weg. Zoveel houvast, weg!
Ik weet nog altijd niet hoe het werkt daarboven. Maar misschien heb jij die kinderen wel gezien. Ik hoop dat ze er gelukkig worden, zoals ik hoop dat jij er gelukkig bent.
En ik hoop dat die mensen het teboven komen, zoals wij proberen boven te blijven maar zo vlug terug zakken!
Ik hoop dat je een beetje steun kan zijn, daar, hier maar ook voor andere mensen die slecht nieuws krijgen. Er zijn veel mensen die je nu nodig hebben!!
mis je,
mama
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
