Dit tussendoortje is een aflevering uit mythbusters waar ze ballonnen uittesten als airbag, dit heb ik kunnen bekijken met klank. Voor mij is dit een grote stap vooruit en ik wil jullie graag laten meegenieten van de aflevering. Het zijn 2 filmpjes uit 1 aflevering.
We zijn aan de vierde afspraak (9 april) gekomen, ik zie het niet echt zitten want ik ben moe en moet iets opbiechten... Het is iet wat moeilijk om te zeggen, ik wil namelijk vooruit met de angst en dit lukt me goed bij de psycholoog maar thuis niet echt. Noch thans weet ik dat ik alle steun krijg die ik nodig heb, thuis staan ze klaar om me door dik en dun te helpen. Maar toch het lukt me minder goed, ik heb het gevoel alsof ik iets alleen moet doen. Je kan het vergelijken met in een grote groep staan en als enige iets moeten doen, het spelletje dirigentje. Ik denk dat het ook gewoon het gevoel "angst" te willen ontlopen, soms ik het gewoon beu om ermee geconfronteerd te worden en vooral ik wil thuis rust. Nu ja wat moet moet. Maar ik heb ook niet altijd bij mijn papa kunnen slapen en bij mijn vriend thuis liggen de oefeningen wat moeilijker, ik kan niet zomaar ballonnen rond leggen. Dus heb ik maar weinig kunnen oefenen en de oefeningen verliepen moeilijk, ik kan wel al vrede nemen met een ballon die in huis ligt. De psycholoog vind het niet erg, maar zegt me wel dat ik thuis moet oefenen. Als ik het niet doe zal ik niet leren omgaan met een ballon in mijn dagelijkse omgeving en zullen alle situaties als moeilijk ervaart worden ook al gaat het makkelijk bij de psycholoog. Het is ook terug leren vertrouwen hebben in mensen, want vroeger heb ik namelijk anders ervaren. Hiermee bedoel ik mensen die me "graag zien" en zeggen me te steunen, die het belachelijk opnemen en plagen. Het kan misschien wel een grap zijn, maar het komt zo niet aan. Iemand vertrouwen is moeilijk, je moet je open leggen bij deze personen. Ze verteld me ook dat het gemakkelijker is om in een afspraak te oefenen omdat je onbewust bezig bent met je voor te bereiden, die plaats alleen maar in thema van de angst staat en je thuis meer mogelijkheden hebt om het te ontlopen. Nu de afspraak zelf, we oefenen waar we de vorige keer geeïndigd zijn, namelijk spelen met een ballon zonder dat er lucht inzit. We wrijven de 2 lagen over elkaar, een beetje aan de ballon trekken, je vinger in de opening steken, de lucht die vast zit verplaatsen die vast zit, er wat mee wiebelen,... Je vinger in een ballon steken voelt eigenlijk aangenaam en anders dan als je er vanbuiten aankomt. Maar dan komen er 3 oefeningen bij: aan de ballon trekken en laten schieten, de ballon over je vinger spannen en naar beneden treken zo lijkt het dat je vinger door de ballon komt en iets heel moeilijk hem stuk maken. Het trekken lukt nog net het doet wel raar het is namelijk moeilijk op 2 vlakken, aan een ballon komen en het geluid. Er komt een klein geluid binnen, maar diep van binnen wordt dit kleine geluid een luide knal. Ik moet er me gewoon overzetten, hoe langer hoe gemakkelijker het is. Dan de ballon over je vinger trekken, dit doet raar. Op een bepaald moment lijkt het dat je gewoon de ballon kapot zal maken en je gewoon je vinger door de ballon kan trekken. Een ballon kapot maken is heel moeilijk en maakt me erg bang, in mijn hoofd lukt het niet. Als laatst een heel moeilijke oefening een ballon kapot maken. Ik ben niet verplicht iets te doen, ik mag ieder moment zeggen dat ik wil stoppen, maar toch beslis ik door te gaan. Ik mag nog kiezen hoe: mijn nagel erdoor duwen of hem kapot knippen. Het met mijn vinger doen zie ik helemaal niet zitten, dus maar met een schaar. Ik laat de psycholoog nog voor gaan, de stress stijgt. Dan is het mijn beurt, nog meer stress. Het lukt me dan nog niet er meteen door te knippen, de ballon blijft haperen in de schaar. Uiteindelijk lukt het, ik moet helemaal met het stuk dichts bij de armen van de schaar knippen. Ik krijg er een klein gaatje in, mijn hoofd zegt te willen stoppen, maar ik wil door gaan, stoppen zit er voor mij niet in. Eindelijk is de ballon in 2 stukken. Eerst is de angst en Stress niveau 9, dan volgt er ongeloof en uiteindelijk besef ik wat ik gedaan heb. Diep vanbinnen is er een grote vreugde, ik heb meer of de wereld overwonnen, ik ben een grote stap vooruit,... JOEPIE!!!! :D Nu de oefeningen voor thuis: me alleen zetten en spelen met een ballon, gewoon een ballon bij me nemen en niets doen (blijkbaar beweeg je er onbewust mee) of gewoon vragen dat mijn vriend/papa mee doet (dan ziet het er niet uit dat ik het alleen doe en de andere kijken). Nu zal ik ze echt wel proberen uit te voeren want ik heb geleerd: angst is een gevoel die je ontloopt en doordat je er niet mee geconfronteerd bent word het gevoel gewoon groter en groter, begint de angst onbewust uit te breiden/worden er andere beelden gemaakt. Angst is een natuurlijk gevoel (overlevingsinstinct) die soms te veel versterkt wordt en geprojecteerd wordt op iets. Door er veel mee om te gaan wordt je lichaam en geest de angst gewoon/neemt de angst in zich en is het automatisch gemakkelijker wanneer je er de volgende keer mee geconfronteerd wordt. Raar maar waar. Ik heb gewoon heel die tijd het omgekeerde gedaan en daardoor is het zo erg geworden. Had ik maar nooit gedacht: het is normaal, doe het niet voor aandacht, je bent kinderachtig,... Een tip voor iedereen: omarm je angst, neem hem in je op en ga er mee aan de slag niets is onmogelijk. Wordt vervolgd en nu met lucht in ballonen want de creativiteit om zonder lucht in de ballon iets te doen is op (eigenlijk is therapie creatief zijn)... SPANNEND :s Wordt vervolgd... Nog foto's in de bijlagen
Hier zie je dat ook bekende mensen met angsten moeten leren omgaan... Voor mij was het in ieder geval een steun. Waarvoor dank aan Otto-Jan en de makers van de reportage...
Ik zag de opdracht echt niet zitten (ballon in huis leggen), tot ik wat kwaad werd toen mijn vriend voor de zoveelste keer vroeg een ballon in huis te leggen. In een boze bui ga ik naar boven neem ik een ballon en leg hem gewoon ergens in huis. Pas na enkele minuten besefte ik wat ik gedaan had en kwam de angst een beetje piepen. Maar ik kan leven met de ballon die in huis ligt. Vandaag (26 maart) vertel ik het verloop van de afgelopen 2 weken. Ik vertel dat ik na een kwade bui zomaar een ballon in huis gelegd heb. De ballon is een rood hartje, de psycholoog is heel trots omdat ik verteld had dat blauwe ballonnen me het meest op mijn gemak stellen. Ik vertel ook dat ik mijn angst tegen iemand het weekend voor mijn afspraak heb uitgelegd tot in detail. Ik moet haar ook zeggen dat het filmpje thuis bekijken te moeilijk was, er wordt afgesproken dat ik het doe wanneer het lukt. De psycholoog en ik zijn blij, over een angst spreken is nu eenmaal niet het gemakkelijkste. Het is wel een teken van stapje per stapje verder gaan en de angst aanvaarden. Ik vertel haar ook dat de lijst makkelijk leek, maar de oefeningen eigenlijk uiterst moeilijk zijn. Na even te praten beginnen we aan enkele opdrachten, nu wel met ballonnen. Maar eerst moet ik zeggen of ik het wel zie zitten en in welke stappen we gaan doen. De psycholoog gaat naar buiten en komt terug met een zak ballonnen. Deze lagen met opzet niet in het lokaal omdat het voor mij moeilijk is om in het bijzijn van ballonnen te zijn ook al zitten ze weg en in een zak. Het is een nieuwe zak en er zitten verschillende kleuren ballonnen in. Ik mag de zak openen en moet hem terug op tafel leggen tot ik helemaal rustig ben. We nemen er beide een ballon uit, ik neem eerst een blauwe en de psycholoog een gele. De psycholoog had wel gevraagd of de keuze vrij was. We houden de ballon gewoon los in ons hand en doen er niets mee, daarna leggen we hem op tafel. We praten een beetje en terug moet ik mijn angst scoren, ik geef een 7. Wanneer ik terug rustig ben beginnen we opnieuw nu een beetje spelen met de ballon (NIET opblazen is afgesproken): eraan trekken, ermee wiebelen, je vinger in het gaatje steken, voelen dat er luchtvorming is,... Omdat er een grote angstfactor is (8-9) beslissen we te stoppen en nog wat na te spreken. Het viel wel op dat ik op een gegeven moment onbewust zat te spelen met de ballon tijdens dat we aan het praten waren. Ik krijg terug opdrachten: elke dag 5 min. spelen met ballonnen, 1ste week verleggen mijn vriend of papa de ballon in huis op een andere plaats maar zeggen waar en de 2de week verleggen ze de ballon zonder dat ik het weet. Ik voel me alsof ik de wereld een stukje overwonnen heb. Wordt vervolgd...
I balloon You
We zijn aan de vierde afspraak (9 april) gekomen, ik zie het niet echt zitten want ik ben moe en moet iets opbiechten... Het is iet wat moeilijk om te zeggen, ik wil namelijk vooruit met de angst en dit lukt me goed bij de psycholoog maar thuis niet echt. Noch thans weet ik dat ik alle steun krijg die ik nodig heb, thuis staan ze klaar om me door dik en dun te helpen. Maar toch het lukt me minder goed, ik heb het gevoel alsof ik iets alleen moet doen. Je kan het vergelijken met in een grote groep staan en als enige iets moeten doen, het spelletje dirigentje. Ik denk dat het ook gewoon het gevoel "angst" te willen ontlopen, soms ik het gewoon beu om ermee geconfronteerd te worden en vooral ik wil thuis rust. Nu ja wat moet moet. Maar ik heb ook niet altijd bij mijn papa kunnen slapen en bij mijn vriend thuis liggen de oefeningen wat moeilijker, ik kan niet zomaar ballonnen rond leggen. Dus heb ik maar weinig kunnen oefenen en de oefeningen verliepen moeilijk, ik kan wel al vrede nemen met een ballon die in huis ligt. De psycholoog vind het niet erg, maar zegt me wel dat ik thuis moet oefenen. Als ik het niet doe zal ik niet leren omgaan met een ballon in mijn dagelijkse omgeving en zullen alle situaties als moeilijk ervaart worden ook al gaat het makkelijk bij de psycholoog. Het is ook terug leren vertrouwen hebben in mensen, want vroeger heb ik namelijk anders ervaren. Hiermee bedoel ik mensen die me "graag zien" en zeggen me te steunen, die het belachelijk opnemen en plagen. Het kan misschien wel een grap zijn, maar het komt zo niet aan. Iemand vertrouwen is moeilijk, je moet je open leggen bij deze personen. Ze verteld me ook dat het gemakkelijker is om in een afspraak te oefenen omdat je onbewust bezig bent met je voor te bereiden, die plaats alleen maar in thema van de angst staat en je thuis meer mogelijkheden hebt om het te ontlopen. Nu de afspraak zelf, we oefenen waar we de vorige keer geeïndigd zijn, namelijk spelen met een ballon zonder dat er lucht inzit. We wrijven de 2 lagen over elkaar, een beetje aan de ballon trekken, je vinger in de opening steken, de lucht die vast zit verplaatsen die vast zit, er wat mee wiebelen,... Je vinger in een ballon steken voelt eigenlijk aangenaam en anders dan als je er vanbuiten aankomt. Maar dan komen er 3 oefeningen bij: aan de ballon trekken en laten schieten, de ballon over je vinger spannen en naar beneden treken zo lijkt het dat je vinger door de ballon komt en iets heel moeilijk hem stuk maken. Het trekken lukt nog net het doet wel raar het is namelijk moeilijk op 2 vlakken, aan een ballon komen en het geluid. Er komt een klein geluid binnen, maar diep van binnen wordt dit kleine geluid een luide knal. Ik moet er me gewoon overzetten, hoe langer hoe gemakkelijker het is. Dan de ballon over je vinger trekken, dit doet raar. Op een bepaald moment lijkt het dat je gewoon de ballon kapot zal maken en je gewoon je vinger door de ballon kan trekken. Een ballon kapot maken is heel moeilijk en maakt me erg bang, in mijn hoofd lukt het niet. Als laatst een heel moeilijke oefening een ballon kapot maken. Ik ben niet verplicht iets te doen, ik mag ieder moment zeggen dat ik wil stoppen, maar toch beslis ik door te gaan. Ik mag nog kiezen hoe: mijn nagel erdoor duwen of hem kapot knippen. Het met mijn vinger doen zie ik helemaal niet zitten, dus maar met een schaar. Ik laat de psycholoog nog voor gaan, de stress stijgt. Dan is het mijn beurt, nog meer stress. Het lukt me dan nog niet er meteen door te knippen, de ballon blijft haperen in de schaar. Uiteindelijk lukt het, ik moet helemaal met het stuk dichts bij de armen van de schaar knippen. Ik krijg er een klein gaatje in, mijn hoofd zegt te willen stoppen, maar ik wil door gaan, stoppen zit er voor mij niet in. Eindelijk is de ballon in 2 stukken. Eerst is de angst en Stress niveau 9, dan volgt er ongeloof en uiteindelijk besef ik wat ik gedaan heb. Diep vanbinnen is er een grote vreugde, ik heb meer of de wereld overwonnen, ik ben een grote stap vooruit,... JOEPIE!!!! :D Nu de oefeningen voor thuis: me alleen zetten en spelen met een ballon, gewoon een ballon bij me nemen en niets doen (blijkbaar beweeg je er onbewust mee) of gewoon vragen dat mijn vriend/papa mee doet (dan ziet het er niet uit dat ik het alleen doe en de andere kijken). Nu zal ik ze echt wel proberen uit te voeren want ik heb geleerd: angst is een gevoel die je ontloopt en doordat je er niet mee geconfronteerd bent word het gevoel gewoon groter en groter, begint de angst onbewust uit te breiden/worden er andere beelden gemaakt. Angst is een natuurlijk gevoel (overlevingsinstinct) die soms te veel versterkt wordt en geprojecteerd wordt op iets. Door er veel mee om te gaan wordt je lichaam en geest de angst gewoon/neemt de angst in zich en is het automatisch gemakkelijker wanneer je er de volgende keer mee geconfronteerd wordt. Raar maar waar. Ik heb gewoon heel die tijd het omgekeerde gedaan en daardoor is het zo erg geworden. Had ik maar nooit gedacht: het is normaal, doe het niet voor aandacht, je bent kinderachtig,... Een tip voor iedereen: omarm je angst, neem hem in je op en ga er mee aan de slag niets is onmogelijk.
