Ik heb het de voorbije weken meermaals ervaren, elke keer er weer een reclamefolder duidelijk maakte dat het bijna vaderdag was... dat weeë gevoel, die leegte in je lijf die je zegt dat er iets mis is... Ja, er is inderdaad iets mis, want ik mis mijn vader al zo lang, veel te lang. Nu denken wellicht meerdere mensen dat, maar mijn vader was echt de beste vader die je je kan voorstellen. Ik denk dat ik dat als kind al heel snel wist en voelde, want hoezeer ik het me ook probeer voor te stellen, ik kan met geen moeite ter wereld een moment vinden dat ik het niet kon vinden met onze pa. Integendeel, hij was altijd onze 'partner in crime' als er sloeberstreken uit te halen vielen, hielp ons altijd onze iets strengere moeder om de tuin te leiden als dat in ons voordeel uitkwam, enz. Ik zou een hele serie romans kunnen schrijven over het leven met onze pa, maar beperk me tot enkele -oh zo typische- anecdotes... Toen ik nog een heel klein meisje was, was het op zondagavond 'de witte van Zichem' op TV. Mijn onschuldig kinderzieltje vond dat behoorlijk mooie en leuke televisie en ik wilde dan ook heel graag kijken. Dat kon eigenlijk niet, want het was vrij laat op de avond en ons moeder vond dat ik voldoende slaap moest hebben om op school flink mee te kunnen. Mijn vader gaf haar (tot mijn grote verbazing) gelijk, maar stelde meteen (ha, dat was al meer onze pa) voor dat ik toch zou kunnen kijken als ik een middagdutje hield? En weet je wat, om het allemaal nog leuker te maken, mocht ik in het grote bed gaan slapen en onze pa zou me dan wel gezelschap houden. Jaja, ons moeder trapte erin, maar zij wist niet dat onze pa dan stiekem voorleesboekjes meenam naar boven, dat hij heel stilletjes hele verhalen vertelde tot we ons moeder op de trap hoorden komen, we snel de boekjes wegstopten, oogjes dicht deden en er zelfs in lukten om quasi verontwaardigd te reageren omdat we wakker gemaakt werden... Ik moet daar nog altijd zo hard om lachen als ik daaraan terug denk: ons moe zo fier omdat ze die rebelse dochter zo stil kreeg, onze pa zo content omdat ik zo gelukkig was... Een ander verhaal dat op familiefeestjes nog wel eens wordt bovengehaald, was het moment dat we hadden afgesproken om met de ferry naar Engeland te varen. Onze pa werkte toen op de ferry en hij zou ons opwachten aan de kade in Oostende om samen met hem de overtocht te doen. Wij, moeder, broer, zus en ik, waren heel goed op tijd, van onze pa geen spoor te bespeuren. Gelukkig kende mijn broer de weg aan boord en trok hij op zoek naar ons va. Die lag nog in zijn bed, wellicht omdat hij de avond tevoren een beetje te diep in het glas had gekeken. Resultaat: ons moeder razend, onze pa schele hoofdpijn en toch de hele dag moeten doen alsof hij de dag van zijn leven beleefde! Nog zo'n anektode op het schip: mijn zus en broer mochten eens mee een overvaart maken en midden de tocht scheurt mijn zus haar broek. Als een volleerde klusjesman heeft mijn vader dat hersteld met nietjes en tape! Pa was ook een ongelooflijk goede opa! Toen de kindertjes nog heel erg klein waren, moest hij er niet echt veel van weten, hij had altijd zoveel schrik dat hij ze zou laten vallen, of pijn zou doen of zo... maar eens de kindertjes groter werden... dan werd onze pa weer kleiner. Het leek wel alsof hij erin lukte perfect de leeftijdsgenoot van die kinderen te worden. Kropen zij rond tafel, dan kroop hij mee, speelden ze met de legoblokjes, dan bouwde hij mee, was het tijd voor thee met de teddyberen, dan dronk hij gezellig een tasje mee,... Werden de kinderen groter en waagden ze hun eerste stapjes in de wereld van de computer, dan deed pépé Willy lustig mee... Als ik bedenk wat hij allemaal nog kon betekenen in het leven van al zijn kinderen en kleinkinderen, dan kan ik alleen maar boos worden dat hij zo vroeg moest vertrekken. Zo vroeg en zo pijnlijk, want hem zien aftakelen eens de kanker hem volledig in de greep had, was hemeltergend... En toch, toch is hij erin gelukt om uit het leven te stappen zoals hij geleefd had: eerst denken aan de anderen en dan pas aan zichzelf... De dag voor hij stierf, was de hele familie nog bij hem en aan iedereen gaf hij nog een persoonlijke boodschap mee. De allerkleinsten weten uiteraard niet meer wat daar precies gezegd is, maar het gevoel dat hun pépé hen zo graag zag, dat is er nog altijd, hoor, dat gaat ook nooit verloren! Ook mijn liefde voor mijn papaatje zal nooit verminderen. Ik ben hem zo dankbaar om wie hij was en om wie hij ons liet zijn. Op sommige dagen lijkt hij oneindig ver weg, maar op andere is hij weer heel dichtbij. Pa, jong, als er al één reden moet zijn waarom ik in mijn leven boos op je zou zijn geweest, dan wel omdat je maar zo kort gebleven bent... maar zelfs die negatieve gedachte vervalt in het niets bij alle mooie en warme herinneringen. En daarom kan ik ook niet anders dan lachen als ik aan je denk. Voor mij ben je niet dood, voor mij leef je verder in mezelf, in broer en zus, in onze kinderen. Zolang ik er zal zijn, zal jij er ook zijn en daarna... dan zullen we hopelijk echt voor altijd samen zijn! Lieve pa, ik mis je nog elke dag. Ik zie je zo graag... gelukkige vaderdag!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
