De pijn van het rouwen is de prijs die je betaalt voor de liefde die er is geweest... een uitspraak die misschien niet letterlijk zo klonk, maar zo heb ik ze me toch herinnerd uit een interview dat ik eens las... Vandaag komt die realiteit weer eens heel erg dichtbij. Moederdag, een leuke dag voor alle moeders die hun kinderen in de armen kunnen sluiten! Mijn hart vandaag gaat ook uit naar alle moeders die hun kind hebben moeten 'afgeven', mama's die hun kind niet langer eens echt kunnen vastpakken. Voor hen moet het vandaag een hele zware dag zijn, een dag waarop de leegte nog leger lijkt dan anders. Dat is het ook wel voor dochters die hun moeders niet meer kunnen verrassen met een mooi bloemetje. Ook ik zou vandaag zoveel liever mijn mammie life 'gelukkige moederdag!' hebben gewenst, maar moest me ook tevreden stellen met een bloemetje op het kerkhof. Misschien heb ik het me ingebeeld, maar toch had ik de indruk dat ze op haar foto net iets meer lachte nadat Theo en ik haar bloemperkje hadden opgefrist... Mijn moedertje toch. Wellicht denkt ze nu 'allez, zenne, dat is toch vandaag geen moederkesdag, dat is pas in augustus!'. Dat zei ze elke keer weer en toch wachtte ook zij stiekem die tweede zondag van mei op een bezoekje mét een extraatje. Ons moedertje... kon ze nog maar even hier zijn, konden de kleinkinderen nog maar even versteld staan van de moed die ze opbracht om haar leed te dragen, konden broer, zus en ik nog maar eens met z'n drieën in de cafetaria van het rusthuis een koffietje drinken met ons moe erbij. Veel zei ze dan niet, maar je zag haar genieten van haar kinderen die haar nog zo op handen droegen. Dat verdiende ze wel, mijn moedertje... Konden we nog maar... Maar helaas... één of ander lot besliste erover dat we niet alleen onze va moesten missen, maar ook ons moe. En wat nu nog rest zijn herinneringen, de ene al leuker dan de andere, maar al bij al kort samengevat: herinneringen aan hele leuke en warme momenten, aan ouders uit de duizend... En daarom: speciaal voor mijn moedertje op de dag der dagen voor de mama's... een extra bloemetje... Moedertje, ik mis je nog elke dag...
13-05-2012 om 17:02
geschreven door Hilde
Moederdag
Tweede zondag van de maand mei. Traditioneel is het dan moederdag en al even traditioneel kondig ik al weken op voorhand aan dat het bijna zover is. Ha ja, stel je voor dat de kinderen die dag zouden vergeten, dan zouden ze met het schaamrood op de wangen staan en dat wil geen mens die arme kindertjes aandoen, toch? Ik zie mijn sloebers zelfs zo graag dat ik hen op voorhand ook vrij duidelijk maak welk cadeautje wel eens een schot in de roos zou kunnen zijn, meer nog: ik voorzie telkens een aantal mogelijkheden, zodat ze toch nog het gevoel hebben zelf te hebben gekozen... Zo gaat het er normaal aan toe, maar niet dit jaar. Neen, nu had ik me voorgenomen om helemaal niet te piepen over die nakende hoogdag voor elke moeder en op een klein incidentje na is dat me ook gelukt. Toegegeven, het was wel een beetje bang afwachten, want stel je voor dat ze het nu echt vergeten waren... Ik hoefde me helemaal nergens zorgen over te maken, want ze waren het niet alleen niet vergeten, ze waren zelfs zo enthousiast over hun aankoop dat ze niet konden wachten tot zondag, maar al op vrijdagavond een hele cadeautjesshow opvoerden. Ik was overdonderd door hun vrijgevigheid en ontroerd dat ze toch aan mij hadden gedacht. En dan de geschenkenreeks zelf... niets geen traditionele bloemen, maar wel een aantal dingen waar ondergetekende al lang van droomt. Misschien moeilijk te begrijpen voor iemand anders, maar el dorado werd mij geschonken in de vorm van een curver box vol leuke kleinigheden, een keukenrasp, een klein kookpotje, een chefsmes, een pot vol leuke houten lepels én -top of the bill- een echte gietijzeren stoofpot. Nu ben ik al bijna 24 jaar getrouwd en nog altijd had ik dat niet in mijn assortiment keukenmateriaal. Eigenlijk ook nog nooit gemist tot ik op een winterachtige dag enkele maanden geleden kennis maakte met het tv-programma Masterchef Australia. Ik was meteen verslingerd aan dat klein uurtje tv dat in de week dagelijks op je afkomt, mits je de juiste zender kiest natuurlijk. Vermits ik toch al een aantal weken dit jaar heb thuisgezeten met een geopereerde elleboog heb ik nog geen aflevering gemist, meer nog: ik heb ondertussen het hele huishouden warm gekregen voor al dat geëxperimenteer in de Aussie-keuken. Menig recept wil ik ook wel eens uitproberen en kijk: dat ene lukte niet zonder die fameuze stoofpot. De jongste dochter des huizes (zelf een echte keukenmiet) smeedde snode plannen met de oudste dochter en samen gingen ze op zoek naar dat ultieme cadeau. De zoons deden wat ze traditioneel doen: alles goedkeuren en de centjes afgeven aan de kopers... En zo stond hier gisteren een kookpot uitnodigend te blinken tot ik er maar aan heb toegegeven en besloot een Aussie recept uit te proberen. We hebben er wel een Belgische schwung aan gegeven, maar het resultaat mocht er zijn. Jammie, het smaakte en het zal straks nog eens smaken. Ha ja, die stoofpot is zo groot dat we voor een twintig man hadden gekookt en we waren gisteren maar met vier zielige etertjes... In ieder geval: wie er niet was, heeft het een en ander gemist!
13-05-2012 om 13:34
geschreven door Hilde
10-05-2012
Ninfeà cea of de paarse waterlelie
Wat het starten van een blogje allemaal kan doen... de hele nacht gedroomd van die prachtige waterlelies die we vorig jaar op vakantie hebben gezien in Le Jardin des Martels. Wees maar zeker dat we er dit jaar weer minstens één keer zullen moeten passeren. Moeten is voor mij niet het juiste woord, maar wel voor mijn reisgezelschap, vrees ik. Het is ook nogal wat: gewapend met drie fototoestellen (een gewone lens, telelens en macrolens in de aanslag) trek ik als heuse ontdekkingsreiziger de tuin binnen. Waar de rest al verveeld kijkt naar veel te veel bloemen en planten wil ik geen enkel bloemetje gemist hebben. Resultaat is dat ik tien meter ver ben, terwijl de rest al honderden meters verder zit te zuchten en zich zit af te vragen hoelang het in 's hemelsnaam nog zal duren vooraleer ons moeder er genoeg van krijgt. Het antwoord is simpel: 'nog héél lang', want ik vind het allemaal zo mooi dat ik er zelfs een hele week zou kunnen doorbrengen. Ik heb al alle trucs geprobeerd om de rest te enthousiasmeren, van het uitlenen van fototoestellen (zodat ze zelf ook die prachtige wereld kunnen ontdekken door dat kleine vizier) tot het beloven van overheerlijke ijsjes na afloop, maar niets lijkt te helpen... Als ik nu het nog maar durf hebben over 'die tuin van vorig jaar, waar we zeker nog eens terug naartoe moeten', dan doen de kids hier de grote verdwijntruc of ze worden plots helemaal doof, maar een reactie krijg ik niet. Ik troost mezelf met de gedachte dat geen reactie nog altijd beter is dan een radicaal 'neen, we gaan niet meer mee', maar toch... ik zal het altijd jammer blijven vinden dat ik die voorliefde voor al wat groeit en bloeit blijkbaar niet heb kunnen doorgeven. Gelukkig is er manlief nog, die wel met zijn madam naar de bloemen wil gaan kijken. Ook hij zal er rondlopen met een fototoestel en, onvoorstelbaar lief als hij is, zal hij nog doen alsof hij het leuk vindt ook ;) Bij deze zijn ze in Giroussens gewaarschuwd: binnen enkele weken loopt er weer een paar keer een gekke Belgische rond die het onderste uit de fotografiekan wil halen...Alvast een voorproefje van mijn favoriet: de ninfeàcea...
10-05-2012 om 11:53
geschreven door Hilde
09-05-2012
Omdat het nog lang geen lente is...
9 mei... een mens zou denken dat het ondertussen wel al lekker lenteweer zou zijn, kwestie van op tijd en stond een BBQtje te houden en zo, maar niets is minder waar! Het weer heeft absoluut lelijke capriolen! Terwijl het buiten weer bubbeltjes regent, denk ik met heimwee terug aan winterweer. Toegegeven, ik ben niet erg fan van de koude, maar des te meer van al die fraaie beelden die je dan overal ziet. Sneeuw, ijs... het kan me wel bekoren omdat het zo'n onaardse schoonheid vertoont. Vooral prachtig is het dan aan de putten in onq dorp, waar je soms als een echte ontdekkingsreiziger de eerste voetstappen in verse sneeuw kan achterlaten. En daarom... speciaal voor iedereen die, net als ik, de mei-se grillen beu is: nog een tripje down memory lane!
09-05-2012 om 20:53
geschreven door Hilde
voor iedere dag een bloem...
Vrouwen en bloemen... naar het schijnt hebben die van nature iets met elkaar. Wel, ik kan me daar helemaal in vinden want ook ik ben altijd verkocht als ik een mooie bloem zie. Voor mij kan trouwens elke bloem mooi zijn, zelfs of misschien vooral dat onooglijk kleine bloempje dat als een dapper onkruidje door wat straatstenen komt piepen... Maar mijn absolute topper, de mooiste bloem die ik in mijn lange leven al heb gezien, dat was er eentje in een serre in le Jardin des Martels in het dorpje Giroussens in het Zuiden van Frankrijk. Ik was misschien de enige in het gezelschap die met heel veel enthousiasme naar die tuin vertrokken was. De kids lagen liever lekker languit aan het zwembad en manlief had ongetwijfeld zijn zinnen gezet op de reportage van de Tour de France op TV, maar toch trok iedereen mee naar wat door sommigen in het gezelschap 'een hoop planten' werd genoemd. Ze hebben het nooit willen toegeven, maar ik ben er zeker van dat ze allemaal onder de indruk waren van wat we daar zagen. Al bij het binnenkomen enkele onvoorstelbaar mooie waterlelies en laat dat nu één van mijn lievelingsbloemen zijn. Moet het gezegd dat ik al snel op mijn knieën zat om met de macrolens te proberen die schoonheden voor altijd vast te leggen? Binnen nog veel meer van dat moois... duizenden en duizenden lotusbloemen, waterlelies en ontelbaar vele andere bloemsoorten, die toch net dat beetje minder aandacht kregen dan die waterlelies. Maar hét wauw-moment kwam in de serre waar exotische waterlelies met hun prachtige kleuren de hele omgeving deden vergeten. Alleen nog die bloem kreeg alle aandacht... van mij toch, want mijn hele huishouden zat al lang op een bankje buiten de serre te puffen en te zuchten toen moederlief eindelijk naar buitenkwam. Mijn smile moet memorabel geweest zijn, want ik was helemaal ondersteboven van al dat fraais. En de foto's... die doen me nog altijd nagenieten. Volgende zomer moet ik trouwens terug, niets aan te doen, dus man en kids zijn gewaarschuwd!
09-05-2012 om 19:54
geschreven door Hilde
Het is bruin, het is onstuimig, het is veel te graag gezien... het is ons Fiene!
Het is nu ongeveer een jaar geleden toen ik op een gewone woensdagmorgen de telefoon nam en belde met een Nederlandse kweker van labradors. Kweker, het roept een beetje een negatief beeld op, want we denken dan wel al eens aan echte broodkwekers waar pups aan de lopende band worden afgeleverd, maar die van ons was helemaal niet zo. Integendeel zelfs, we kwamen terecht bij een onvoorstelbaar lieve Hollandse madam die met zoveel liefde vertelde over haar labradors dat bij ons alle twijfels wegvielen. Niet dat die er nog zo talrijk waren, maar toch: je neemt niet iedere dag zo'n guitig ding in huis... Op 2 juni werden 8 puppies geboren en één daarvan zou de onze worden. Eerste foto's werden uitgewisseld en al na tien dagen reden we vol verwachting richting Wolfaartsdijk om die kleine pluizige bolletjes te bekijken en -tot onze vreugde- ook eens vast te houden. Het duurde nog een paar weken toen we ook onze keuze konden maken en mijn man koos voor het levendigste exemplaar. Ja, dat hebben we ondertussen echt wel geweten want dat toen nog kleine hondje is ondertussen uitgegroeid tot een brok energie van dik 30 kg. Je hoort wel eens dat de liefde die je krijgt van een huisdier quasi grenzeloos is en dat klopt ook wel... Ze is altijd blij je te zien en een klein wandelingetje lijkt wel een onbetaalbaar geschenk. Dat is toch wel wat anders dan bij de kids, hoor... En ja, dat kleine bruine monster is dus ondertussen echt wel een onmisbaar onderdeel van het gezin geworden... Stiekem droom ik van nog zo'n loebas, maar ik vrees dat we de handen al meer dan vol hebben met dit exemplaar... Wordt vervolgd!
09-05-2012 om 17:41
geschreven door Hilde
de Wadden
De Waddenzee... wie heeft er nog niet van gehoord? Geef het in in een zoekrobot en je komt gegarandeerd terecht op allerlei sites waar een verblijf op één van de Waddeneilanden wordt aangeprezen. Terecht overigens, want de eilanden zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. Toegegeven, ik was alleen nog maar op Texel, maar ik zag in de verte ook al Vlieland, Ameland, Terschelling en Schiermonnikoog liggen én ik heb een goeie fantasie, dus lijkt het alsof ik ook al daar was... Staat trouwens zeker nog op mijn to do list om daar ooit eens te komen. Soit, de Wadden dus... ook ik dacht tot voor kort spontaan aan die heerlijke vakanties op Texel, maar dat is ondertussen toch een beetje veranderd. We waren onlangs op vakantie in Anjum, een schitterend Nederlands dorpje niet zo ver van de Waddenzee en daar heb ik de Wadden toch op een heel andere manier leren kennen. Het woord roept nu bij mij niet langer die leuke toeristische trekpleistertjes en dito cafeetjes op, maar wel een onbeschrijfelijk gevoel van wijdsheid en vrijheid. Wandelend op een lange pier in de Waddenzee word je door niets anders omringd dan door een hele luide stilte... Klinkt misschien gek, maar dat is het precies: een stilte die je hier nog zo moeilijk kan terug vinden... Een stilte die daar ook wel doorbroken wordt wanneer weer een hele zwerm met duizenden vogels over je hoofd scheert, want ja: zij zijn hier de baas: de ontelbare vogels in allerlei soorten die hier een zalige broedplaats hebben gevonden. 's Avonds even voor zonsondergang wordt het nog hallucinanter: dan hoor je niets anders dan kwebbelende vogels terwijl de omgeving baadt in een gouden avondzon. Ja ja, als je mij vraagt om het paradijs te omschrijven, dan benadert dit het toch wel, hoor. Laat me nog maar lang genoeg leven om hier van tijd tot tijd even tot rust te komen...
09-05-2012 om 17:13
geschreven door Hilde
Een liefde voor zeehonden...
Zeehonden en ik... het is een combinatie die al heel lang leeft.
Ik herinner het me alsof het gisteren was... We hadden thuis een aftandse zwart-wit televisie, maar toch toverde die in mijn kinderogen de mooiste kleuren en beelden te voorschijn. Eén van die beelden was van een Nederlandse dame, Lenie 't Hart, die in haar tuin een zeehond had opgevangen. Ze had het arme beestje gevonden en wilde het niet aan z'n lot overlaten. Dan maar een oerdegelijke zinken bassin gevuld met water en daar het dier ingezet. Het was meteen de start van een geweldig avontuur voor Lenie, die uiteindelijk zovele jaren later de ziel en het hart zou worden van de zeehondencrèche in Pieterburen. Ook mij liet dit niet onbewogen... sinds ik die beelden zag, lieten ze me niet meer gerust... Het zou uiteindelijk nog heel wat jaartjes duren tot ik uiteindelijk zelf eens in Pieterburen geraakte om van dichtbij kennis te maken met de wondere wereld van de zeehonden. Moet nog gezegd dat ik onmiddellijk verkocht was? Eén blik in die bolle zwarte oogjes en mijn hart smolt. Met tranen in de ogen keek ik overal rond en besloot daar en dan dat ik me zelf ook wou engageren voor dit fantastische gebeuren... We zijn nu enkele jaren later en ondertussen hebben mijn leerlingen en ik al 5 zeehonden geadopteerd, vijf dikke loebassen waarvan er vier - na een fantastische opvang en verzorging in Pieterburen - terug het ruime sop hebben kunnen kiezen... Slieny, onze vijfde zeehond verblijft nu nog altijd in Pieterburen, maar hopelijk kunnen we binnenkort ook die sloeber terug in zee uitzetten. Het wordt ongetwijfeld weer een 'beautiful day'!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
