Ja, lap, het is weer eens zover... de tweejaarlijkse vreugde slaat weer toe! Het is dus weer eens die periode van ons leven waarin ons huis noodgedwongen verandert in een heus mannenbastion, het is te zeggen, een huis waar mannen de baas zijn als het over de keuze van televisieprogramma gaat. Drie maal raden wat die keuze dan is? Inderdaad, een programma waarbij je twee maal vijfenveertig minuten lang zit te kijken naar een groene mat, waar twee maal elf mannen als gekken achter een balletje aanhollen. In het verleden heb ik me soms blauw geërgerd aan wat voor mij een hele domme sport leek, maar sinds een paar jaar probeer ik me helemaal mee in te leven in de sfeer en de ambiance van een WK, of in dit geval dan een EK. En ik moet zeggen: ik denk dat het me aardig lukt, want deze week nog zei onze jongste (voetbalfanaat nummer één ten huize Todts) dat kijken mét moeder toch nog leuker is dan kijken zonder. Nu ja, hij heeft het niet zo woordelijk gezegd, maar ik heb het (mijn ego indachtig) wel zo geïnterpreteerd... Het moet dan ook gezegd, ik ben een beetje een hooligan als ik op het puntje van mijn stoel zit te kijken. Ik kies me een ploeg uit, wat voor mij vaak afhangt van de truitjes die ze aan hebben. De ploeg met het mooiste truitje is meteen mijn favoriet, behalve dan Oranje, die mogen zelfs zonder truitje spelen, want ik ben natuurlijk een heuse fan van het Oranje elftal, een gevolg van de vele vakanties die we in dat mooie land hebben doorgebracht. Soit, de truitjes dus: ik kies het mooiste eruit en dan ga ik voluit als 12e man. De eerste vijf minuten geef ik ogen en oren de kost, ik pik de belangrijkste namen mee, zodat ik lekker kan roepen op al die sterspelers als ze iets fantastisch of net het tegenovergestelde hebben gedaan. Combineer dat met de nodige gilletjes, het dramatisch vasthouden van het hart op spannende momenten, eventueel ook nog wat nagelbijten en je weet dat ik er ondertussen helemaal voor ga! Zelfs de arbiter krijgt wel wat verwensingen naar zijn hoofd, al moet ik toegeven dat ik nog niet altijd honderd procent mee ben met al die regeltjes... Buitenspel durf ik wel eens te roepen als er in de verste verte geen sprake van is, net als ik al menige corner heb geclaimd, zonder dat mijn (schone truitjes-) ploeg er ook maar enigszins recht op had... Ik vind het ook nog altijd moeilijk uit te maken of een speler nu voor de bal gaat of voor zijn concurrent, wanneer je weer eens beelden ziet van over elkaar heen vallende spelers, maar ik doe mijn best en het moge duidelijk zijn: mijn thuisfront vergeeft me die fouten met de glimlach... Tuurlijk wel, want zolang ze moeder zoet houden, blijft diezelfde ma ook mee kijken en worden de jongens in huis niet verplicht tot het volgen van één of andere life stream uitzending van hun wedstrijd... Maar toch vind ik dat het hele EK, hoeveel sterren er ook aan dat voetbalfirmament daar mogen schitteren, de absolute topspeler moet missen. Misschien een beetje normaal, want die speler is in feite een vrouw en bovendien loopt ze nog op vier poten ook... Ja, het is ons Fieneke. Geen enkele hond die kan dribbelen zoals zij het doet, geen enkele viervoeter die zich zo geeft voor een spel als zij. Ik weet het wel zeker: zelfs als ze voor mijn favoriete doelman (de 'Stekkie' van Oranje) zou verschijnen, zou hij zijn meerdere moeten erkennen. Ik ziet het zo voor me: een snelle dribbel, ze loopt vooruit, houdt even in en schiet dan de bal tussen de palen! Goal, goal, goal!!! Fiene scoort! Voor mij zal zij alleszins altijd de meest geliefde voetbalspeler zijn, zelfs zonder dat truitje! En neen, geïnteresseerden moeten niet bellen voor een transfer, want ze blijft hopelijk nog erg lang spelen bij onze thuisploeg!
Reacties op bericht (1)
12-06-2012
EK!
Bijna een volwaardige voetbalanalist, nog een beetje verdiepen in de regels en ge zijt helemaal mee. Al zal het moeilijk worden voor Oranje, ze kunnen beter Fiene een belleke geven die speelt ze zot! U vele kreten neem ik er graag bij want voetbal kijken me de moeder is ... kleurrijk :D
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
