|
Dat het hoog tijd werd om nog eens een blogberichtje te
formuleren, wist ik eigenlijk zelf ook wel al, maar wanneer je ook door anderen
geconfronteerd wordt met je tijdelijke winterslaap midden in de zomer, dan weet
je eigenlijk wel dat het tijd is om nog eens in actie te schieten
Bij deze dan
maar?
Ik wil eigenlijk al lang iets
kwijt over de vriendschap en het geluk dat je weg kruist als je vanuit het
niets mensen leert kennen die je leven zoveel verrijken. Iedereen heeft dat
(hopelijk) wel al eens meegemaakt. Je komt ergens nieuw, je komt daar andere
mensen tegen en op wonderbaarlijke manier lijkt dat heel goed te klikken. Voor
mijn man en mij was dat ongeveer een jaar geleden het geval. Omdat we ons
kleine mormeltje Fiene toch zo goed mogelijk wilden opvoeden, besloten we met
haar naar de hondenschool te gaan. Die van Waasmunster, want die werkt volgens
de filosofie van Martin Gaus, wat ons wel kon bekoren. Het begon met de
puppyklas, wat allemaal nog redelijk anoniem gebeurde. Iedere les wisselende
mensen, weinig onderlinge contacten, vooral heel veel dolgedraaide puppys die menigeen
in het haar deed krabben en zich deed afvragen waar je in s hemelsnaam aan
begonnen was toen je die leuke pluizenbol mee naar huis nam
Na de puppyklas
kwam de basiscursus en dat was al een heel ander paar mouwen. De groep was
zoveel kleiner, we waren maar met zes honden meer, de locatie een huisje /
kamer die me steevast aan een getransformeerde bus deed denken. Eén na één
sijpelden we binnen en iedereen liet op mij al meteen een duidelijke indruk na
Ik heb daar van dag één gedacht dat een mens wel degelijk vaak lijkt op de hond
die hij kiest
Zo was er Walter, van nature een hele lieve maar een beetje een
slomere man. Zijn hond, een Basset, schuifelde net als Walter de ruimte binnen,
voorzichtig om zich heen kijkend en zeker niet bereid tot al te enthousiaste
dingen. Er waren ook moeder en dochter, Lieve en Els, die met hun Labradoodle
kwamen. Rond beide vrouwen hing een waas van nostalgie, die pas verklaard werd
toen we een hele tijd later hoorden dat Lieve heel erg ziek was, terminaal
zelfs. Op één of andere manier werd ook die tragiek weerkaatst door hun hondje,
al was het een behoorlijk levendig ding, daar niet van, maar toch merkte je als
het ware dat afscheid nemen voor hen geen veraf ding meer was. Lieve is ook
gestorven, een serieuze confrontatie met de eindigheid van het leven
Klokvast
te laat waren ook afwisselend Fanny en Peter met hun rottweiler. Zowel de eerder
verlegen aard van haar als de stoere inborst van hem bleken toch wel in hun
hond aanwezig toen Rudy, de almachtige hondenfluisteraar zijn agressief gedrag
toeschreef aan schrik
Daar sta je dan met je afschrikwekkende waakhond ;)
Gelukkig is ook voor hen alles goed gekomen, dat denken we toch
Dan was er ook
nog de stille en eerder onopvallende Femke met haar Berner Sennen. De hond was herplaatst,
maar voelde zich duidelijk in zijn sas bij Femke. Samen stapten ze meermaals
heel erg sierlijk over de oefenparking en blijkbaar hebben ze nu ook grote
successen op hondenshows allerlei. Resten er nog twee teams en kijk
daar heb
ik nu nog altijd heel veel over te vertellen. Laat me beginnen bij de jongsten:
een hele schattige Kasper kwam de hondenschool binnen, gevolgd door baasjes
Lies en Stijn. Op Stijn hebben we trouwens wel wat moeten wachten, want de eerste
keren kwam alleen maar Lies
een energieke, enthousiaste jongedame met een
ongelooflijke uitstraling. Van de eerste minuut vond ik haar een betere kenner
van het fijne hondengebeuren dan onze big chief die de lessen nog moest
beginnen geven. En toch was Lies een beetje zoals Kasper, hoor: ook hij stond
al zoveel verder dan alle andere honden, maar hij deed rustig en gewoon mee
zonder uit te pakken met al zijn extra kennis
Later bleek bij Lies ook nog een
Stijn te horen, op het eerste zicht een echte tegenpool want waar Lies heel
veel te zeggen had, bleef Stijn eerder stil en op de achtergrond. Achteraf
beschouwd een klassiek voorbeeld van schijn bedriegt, want ondertussen hebben
we de lieve jongeman leren kennen en er een schat van een kerel in gevonden:
lief, boordevol humor, hulpvaardig, slechts één minpuntje: hij heeft geen idee
hoe om te gaan met oudere vrouwen. Complimenten worden steevast lichte prikjes
en alle pogingen om het goed te maken, maken uiteindelijk alles erger.
Ondergetekende mocht dat gisteren nogal pijnlijk zelf aan de lijve ondervinden
Soit, als dat alles is wat je kan opmerken over iemand, dan is de persoon in
kwestie behoorlijk geslaagd, toch? Ook heel hoog op onze lijst van favoriete
mensen staan dan nog Heidi en Chris, het zesde team in de rij van de
hondenschool. Een echt team, want zij hadden niet één, zelfs geen twee, maar
warempel drie puppys die fijne hondenmanieren moesten worden aangeleerd. Zelf
zou ik ongetwijfeld simpel worden van die energie in drievoud, maar zowel Heidi
als Chris bleven er altijd opmerkelijk kalm en rustig bij en ja hoor, ook dat
vind je terug in hun honden. Het is een deugd voor het oog om hen samen te
zien: netjes in de pas, altijd aandacht van baasje voor hond en omgekeerd
En
ja, dat olijke drietal heeft natuurlijk ook heel wat energie, maar die wordt
precies op de juiste momenten getoond en nooit (zoals dat mormeltje van ons) op
de trainingen waar je heel netjes en rustig moet zijn. En toch schuilt achter
de kalme uitstraling van de Leonbergerbaasjes zoveel warmte en enthousiasme,
dat je met plezier uitkijkt naar de volgende encounter
En zo is die
hondenschool voor ons zoveel meer geworden dan een school voor honden, het is
een beetje een veilige haven in de drukte van het leven. Wat er ook rond je mag
gebeuren, als het dinsdag is dan gaat de riem er eventjes af, dan steken we
Fiene in de auto, zien we een uurtje af op de weide (want ja, ons sloeberke
houdt niet zo van stil zitten en wachten tot je iets mag doen) en dan is het
moment daar
meestal is het een kwestie van een stoeltje uitzoeken in het
cafeetje even verder, iets bestellen en dan gewoonweg genieten. Genieten van
zovele eenvoudig geluk: je leven een beetje delen met andere mensen, merken dat
je zo verschillend bent en toch zoveel gemeenschappelijk kan hebben, lachen en
ook wel ernstig kunnen zijn, het kan daar allemaal. Hoogtepunt tot hier toe was
vorige week dinsdag toen we met zn zessen (plus 5 honden) een kleine party
hebben gehouden op de parking. Vouwstoeltjes uitgezet, tafeltje geleend en
volgepropt met heel wat lekkers om te eten en te drinken. Tot laat in de avond
samen gezeten, genoten van niets meer dan elkaars gezelschap. Awel kijk, dat is
nu echt vriendschap denk ik dan. Niets moet, alles mag, iedereen mag zijn wie
hij is en ondertussen delen we in elkaars klein en groot nieuws
Toen we Fiene kochten, wisten we
dat er een hele nieuwe wereld voor ons zou opengaan. Fiene heeft zoveel
gebracht: onvoorwaardelijke liefde en trouw van ons hondenmeisje voor de
baasjes, geen moment verveling met haar in de buurt
Wisten wij veel dat ze ons
nog zoveel meer zou brengen: vier schatten van mensen (met zo mogelijk nog
schattigere honden), waar we hopelijk nog heel lang lief en leed mee mogen
delen
Bij deze: bedankt Lies en Stijn, Chris en Heidi
jullie liggen niet op
de bovenste plank, maar bovenop de kast!!!
22-08-2012 om 12:05
geschreven door Hilde 
|
