Ze is toch niet zwanger, hè?! Dat zinnetje, uitgesproken
op 14 juli 2012 in het verre Gaillac, was de start van een heel nieuw leven
voor heel wat mensen Een paar dagen eerder waren we onze zoon gaan afhalen aan
het treinstation van Toulouse en toen al was duidelijk dat er iets veranderd
was. Hij was erg ontroerd toen hij ons zag en mijn ego was gestreeld: als je
zoon van 19 de tranen in de ogen krijgt bij het zien van zijn moeder, dat doet
iets met een mens. Wist ik toen veel wat er allemaal in zijn hoofd omging Dat
werd een paar dagen later duidelijk, na het uitspreken van dat fameuze
zinnetje. Het lawaai van het vuurwerk dat een paar uur later werd afgestoken
(nationale feestdag in Frankrijk, weet je wel) was recht evenredig met het
impact van de bom die toch wel wat was ingeslagen toen we te horen kregen dat
zoonlief en zijn vriendin op hun beurt ook ouders gingen worden Wat er dan
allemaal door je heen gaat, daar wil ik liefst niet meer over nadenken, want
ook de duistere kanten van je mens zijn komen dan wel heel erg aan de
oppervlakte. Er worden dingen gezegd, waar je op het moment dat je ze
uitspreekt al van weet dat je er later spijt van gaat hebben, maar emoties
nemen dan de overhand op het verstand Het werden nog memorabele dagen na die
mededeling daar in Frankrijk. Een rollercoaster van emoties, heen en weer
geslingerd tussen hoop en wanhoop, tussen het besef dat je zoon steun nodig
heeft en de soms oncontroleerbare uiting van je eigen gevoelens
Wat ben ik blij dat die periode nu alweer bijna een jaar
geleden is maar nog meer ben ik supergelukkig met dat kleine ventje dat sinds
eind februari ons leven is komen verrijken. Ik denk dat dat woord verrijken
echt is uitgevonden voor zon gebeurtenis. Naarmate de zwangerschap vorderde,
zag je soms bijna letterlijk hoe dat kleine manneke zich naar het leven
schopte. De buik van onze schoondochter ging alle kanten uit wanneer hij weer
eens met armpjes en voetjes duidelijk maakte dat hij er bijna was. Zo enthousiast
dat hij niet heeft gewacht tot de uitgerekende datum om geboren te worden, maar
zich al een week of drie te vroeg aanmeldde Een memorabele nacht, die 25e
februari. We wisten dat ze (nog maar eens) in het moederhuis binnen waren en
dat het nu wel eens voor serieus zou kunnen zijn. Telefoons en gsms naast het
bed gelegd in de ijdele hoop dat we ook nog wat zouden kunnen slapen niet dus!
En dan het verlossende gerinkel: hij is geboren en alles is goed Wat er op
zon moment door je hoofd gaat, dat kan je aan geen mens vertellen al probeer
je dat toch, want je zou het nieuws liefst van al van de daken willen
schreeuwen! Alle leerlingen die de dag erna in het klasje binnen kwamen,
moesten het onmiddellijk weten want mijn hart was zo vol dat de mond spreekwoordelijk
over liep! En dan opeens tijdens de speeltijd de eerste foto zien verschijnen
van dat prutske Met hulp van Facebook je kleinkind eerst op foto zien en dan
pas in het echt. Maakte allemaal niet uit, ik had hem gezien en meteen in
mijn hart gesloten.
Uren aftellen daarna tot je naar de materniteit kan razen en
samen met opa kan gaan kijken naar dat kleine kind, dat kleinkind Onwezenlijk,
niet te geloven! Hem eens mogen vastpakken, bang om dat broze lijfje zeer te
doen, maar tegelijk voelen hoe vertrouwd dit allemaal al terug is Beetje boos
zijn op al het publiek dat kostbare tijd met je kleine bazeke steelt, als
een klein kind in een snoepwinkel genieten als je hem weer mag zien, ruiken,
vasthouden
En nu moeten vaststellen dat alle clichés kloppen: ik ben
tot over mijn oren verliefd op kleine Kay. Als hij in zijn Maxi Cosiken hier
binnen komt, dan houdt de rest van de wereld op te bestaan, dan is het
Kay-time! De eerste weken nog wat schuchter, want je moet als oma ook wel wat
afstand houden al is het maar om die ouders ook te laten wennen aan hun nieuwe
situatie, maar de laatste tijd meer en meer aanwezig, zenne. Kay nu vasthouden
is gegarandeerd overlopen van geluk Kay zien lachen naar je gekke bekken, is
onbetaalbaar Zien hoe die twee jonge sloebers van ouders het zo goed doen, is
opgelucht ademen en beseffen dat ze er wel zullen komen
En zo hebben wij uiteindelijk sneller dan verwacht onze plek
ingenomen in de spreekwoordelijke gang van de wereld Vroeger dan verwacht
zijn we gebombardeerd tot opa en moettie (al begint oma ook wel een mooie klank
te hebben), maar ik heb er hoegenaamd geen spijt van dat we al een kleinzoontje
hebben. Stiekem hoop ik dat er nog veel mogen volgen, al mag er natuurlijk ook
eens een kleindochtertje bijzitten
Een jaar geleden waren wij nog echte bleukes in het vak:
ouders van vier opgroeiende kinderen, rustig kabbelend op de rivier van het
leven. Het voorbije jaar heeft het geregeld eens gestormd op onze rivier, maar
nu lacht de wereld ons weer toe in de ogen van kleine Kay die kiekeboe-boe
speelt met zijn moettie. Verdorie jongen, ik zie je graag!
16-06-2013 om 14:58
geschreven door Hilde
Van Astrakan
jassen tot solex een confrontatie!
Eindelijk het lijkt alsof het woord eindelijk is
uitgevonden voor de ervaring die we gisteren hebben mogen meemaken. Eindelijk
is ook het woord dat past nu ik eindelijk dus- nog eens de tijd en de zin heb
gevonden om een nieuw bericht op de blog
te plaatsen
Het is me dan ook het jaar wel geweest, want zo lang zal het
bijna geleden zijn dat er nog eens gepost is Een jaar dat zoveel hoogtes en
laagtes heeft meegebracht dat een mens niet altijd nog de zin of de moed had om
zn eigen gevoelens onder ogen te zien door ze zwart op wit neer te schrijven.
Maar nu is het tijd, tijd om de draad weer op te pikken, om misschien zelfs een
beetje terug te keren in die tijd en ook eens een aantal dingen van het
voorbije jaar neer te pennen. Het voelt goed zo, het kan wel weer
Maar laten we beginnen bij wat / wie het vuur voor de blog
weer heeft aangewakkerd en dat waren vier schatten van mensen waar we
gisterenavond mee uit eten gingen. Lies en Stijn, Heidi en Chris, mensen die we
hebben leren kennen op de hondenschool van onze Fiene. Mensen met wie het
eigenlijk van het eerste moment af heeft geklikt. We hebben in het verleden
heel wat uurtjes samen doorgebracht op het plein van de hondenschool, maar
vooral ook ernaast in het cafeetje waar de nootjes altijd op leken te zijn,
waar de kelner altijd nors leek te zijn, maar waar de vriendschap altijd
duidelijk warm en hartelijk was. Hoe vaak hebben Theo en ik niet tegen elkaar
gezegd dat toevallige ontmoetingen echt wel tot mooie vriendschappen kunnen
leiden Het was een vaste routine geworden: dinsdagavonden waren hondenschool-
en caféavondjes. Een routine die om één of andere reden opeens ophield te
bestaan. Ja, Fiene was een paar weken out, maar dan gingen we toch nog naar de
après hondenschool, dus daar lag het niet aan Oorzaak van ons schuldig verzuim
was de werkdruk bij Theo Hij moest dikwijls zo laat werken, dat het niet meer
mogelijk was om nog tot in Waasmunster af te zakken. En al wisten we dat het
niet anders kon, toch bleef het knagen, want die hondenschool tot daar nog,
maar die lieve mensen dan? En toegegeven: er kwamen uitnodigingen om nog eens
samen te komen, veel uitnodigingen zelfs, maar om één of andere reden paste het
nooit voor ons. Eerlijk gezegd: de voorbije maanden, eigenlijk het hele
voorbije jaar, hebben we soms zo met een aantal dingen in de knoop gezeten, dat
de zin om eens te ontspannen en de boel de boel te laten niet altijd aanwezig
was Mea culpa, mea maxima culpa
En toen kwam er ineens toch een datum uit de bus dat het eindelijk-
zou gaan lukken met dank aan Facebook vonden we een moment en een plaats waar
de grote reünie zou kunnen doorgaan. En dat was dus gisterenavond. De hele
voorbije week had het al een beetje gekriebeld, want tenslotte was het toch
echt wel lang geleden. Normaal zou ik misschien zelfs wat nerveus zijn voor een
weerzien na zon lange tijd, maar niets daarvan: het was alleen uitkijken naar
en aftellen tot we eindelijk (alweer eindelijk) naar Bornem konden vertrekken.
Bijna waren we nog te laat op de afspraak, want het was er kermis en dus
moeilijk rijden en parkeren, maar het lukte toch nog om als eerste op het
terras terecht te komen, volop uitkijkend naar de komst van de rest. Veel
geduld moesten we niet hebben want opeens waren ze er alle vier. Een kus en een
knuffel, een meermaals eindelijk horen uitgesproken worden en onze date was
een feit. Alsof er nog geen dag tussen de vorige en deze ontmoeting lag, werd
de spreekwoordelijke draad terug opgepikt en waren we weer aan het tetteren als
vanouds. Ik heb me ziek en gezond gelachen tegelijk, heb echt genoten van het
eerste tot het laatste moment. Het was een echte super avond! Al moeten we ook
eerlijk zijn: het was met momenten hard om de confrontatie aan te gaan met dat
jonge grut. Naast die olijke jonge bende voelden we ons met de regelmaat van de
klok best wel oud worden. Alleen al de fysieke kant: Theo en ik allebei
behoorlijk aan het manken, hij met zijn knie, ik met mijn voet en dat naast
vier dartele jonge veulens en een olijke o zo flinke geleidehond . Hun tempo
was duidelijk het mijne niet, het gemak waarmee ze opstonden en rondliepen nog
veel minder. Soit, dat fysieke konden we nog wel aan, maar al de rest Hoe
choquerend was het niet te horen dat zij geen astrakan jas kennen en nog nooit
gehoord hadden van een solex-brommertje beide zekerheden uit onze jeugd. Ook
The Alan Parsons Project is aan hen helemaal voorbij gegaan, nota bene de groep
wiens nummer Old and Wise een topper wordt op mijn begrafenis later
Choquerend ook dat mijn onschuldig leren pakje uit de film Grease voor Stijn
heel andere doeleinden leek te gaan krijgen Man, man, we worden duidelijk een
dagje ouder, maar dat maakt misschien net dat we ook nog meer beginnen te
genieten van de pure dingen in het leven en tja die vriendschap dat is daar
duidelijk een voorbeeld van.
En dus maak ik van deze zondag een echte Old Style zondag,
want vroeger was dat voor ons de dag waarop we dankbaar moesten zijn voor alles
wat onze lieve heer ons had geschonken. Wel kijk, in die oude traditie ben ik
vandaag heel erg dankbaar voor vier heerlijke mensen en durf ik zelfs de hoop
te koesteren dat we nog veel van die fijne momenten mogen meemaken. Hopelijk
moeten we dan niet meer zeggen eindelijk is het nog eens gelukt, maar wordt
het een hier zijn we weer .En die
harde realiteit, die confrontatie met onze eigen vorderende leeftijd, die nemen
we er met plezier bij ;)
Foto's zijn er gisteren niet genomen, dan maar een fotootje erbij gestoken dat al doet denken aan een fuif zo ergens in december! Haal die glitterpakjes al maar boven!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
