Wanneer je al een tijdje thuis zit omdat je weer eens een operatie achter de rug hebt, dan zijn alle uitstapjes ongelooflijke extraatjes die het saaie dagdagelijkse patroon doorbreken. Sommige uitstapjes doen nog meer... ze geven je weer een boost, weer zin om er nog eens ongelooflijk tegenaan te gaan. Zo'n uitstapje was het vandaag. De spanning begon gisterenavond al: fototoestellen klaarleggen, batterijen nog eens opladen, geheugenkaartjes leegmaken en vooral: de wekker zetten, want stel je voor dat je uitgerekend deze nacht eindelijk eens goed zou doorslapen... en dan te laat op de afspraak zou zijn... Niets daarvan, zo'n risico kan je niet nemen, toch? Uiteraard ben je dan op tijd wakker, zelfs in je dromen zie je al wat de komende dag brengen zal: een zeehondje, recht uit Pieterburen, klaar om eindelijk weer zelf de vrije natuur in te trekken. Het moet wel gezegd dat het in die dromen schitterend weer was en dat die realiteit vandaag toch wel net iets anders was. Bij het opstaan al gemerkt dat het buiten pijpenstelen regende. Oeps, dat wordt een avontuur apart! De kinderen kijken ons al een beetje warrig aan als ze merken dat zelfs deze regen het enthousiasme van de oudjes niet kan drukken. Neen, hoor, voor een zeehondje doen we soms hele rare dingen! En zo vertrekken we rond elf uur richting Renesse, waar we om één uur een date hebben met André van de zeehondencrèche, maar ook met Evelien, leerlinge van onze school die ons geadopteerde zeehondje zal vrijlaten. Evelien, mama en oma zijn al present, van André (naar goede gewoonte) nog geen enkel spoor. Jaap, de verantwoordelijke voor deze regio is wel al van de partij en het is hartverwarmend om zo hartelijk verwelkomd te worden door mensen die je toch maar om de zoveel maneschijnen eens terug ziet. Naarmate de tijd vordert, krijgen we het allemaal kouder en kouder, want het is maar een schamele 10 graden buiten. Wat een verschil met de bijna 30 graden vorige week trouwens... Maar kijk, hoe koud we het ook allemaal hebben, dat is onmiddellijk verleden tijd op het moment dat we de witte vrachtwagen met André en Karst (de echtgenoot van Lenie 't Hart) de parking zien oprijden. Ik ben altijd zo blij mijn maatje uit Pieterburen terug te zien en het moet gezegd: het genoegen is altijd wederzijds. Na de nodige sociale plichtplegingen is het eindelijk tijd om richting strand te trekken. Alleen is het hoog water nu en blijkbaar bijna springtij, waardoor op de afgesproken plek te weinig strand overblijft om de zeehondjes uit te zetten. Dan maar een eindje verder gereden tot aan strandpaviljoen Zuid Zuid West. Daar ruilen we onze eigen auto in voor de aanhangwagen van Jaap en die brengt ons de duinen over, het strand op. Tijd om de zeehonden in hun kistje uit de vrachtwagen in de aanhangwagen te laden. Dat gaat niet zo vlot als anders, want er is warempel een heuse filmploeg van de partij. Er wordt blijkbaar door RTL 4 een jeugdserie opgenomen en daar komt ook een verhaal in over vrijlaten van zeehonden. Voor het eerst van zo dichtbij kennis gemaakt met de filmindustrie en meteen begrepen dat dat niets voor mij is... Veel te veel sier en smuk, veel te veel het idee dat de wereld aan hun gat plakt. Soit, niets kan de pret drukken, ook die crew niet, wanneer de drie kratjes eindelijk op het strand staan, Evelien, een onbekende kleine jongen en ik er bovenop mogen plaats nemen en het sein komt om de zeehondjes vrij te laten. Onze Slieny vindt onmiddellijk haar weg, steekt nog één keer de neus in de wind, ruikt de zilte zee en hobbelt zonder aarzelen het water tegemoet. De twee vriendjes hebben het wat moeilijker om de weg te vinden, zij hobbelen eerst nog eens de andere kant uit, maar gaan daarna ook resoluut het water in. Het was voor ons niet de eerste keer, maar het blijft toch een wonderbaarlijk moment... hier doe je het voor, hoor! Je ziet bijna de herkenning in de oogjes van die zeehonden wanneer ze hun eigen omgeving terugvinden, je voelt bijna de opwinding wanneer ze die eerste spettertjes water aan hun buikjes voelen, je hoort bijna de roep van de zee die hen terug verwelkomt. Wauw, dit is zo fijn, zo mooi, zo ontroerend... En dan zijn ze weg, met z'n drietjes de zee in op zoek naar de rest van de kolonie... Op dit punt kan je alleen maar hopen dat ze het goed zullen doen, het is nu een beetje zoals met je eigen kinderen: het punt komt dat je ze moet vrijlaten en geloven dat ze het kunnen, zo alleen zonder enige hulp! De pret is echter nog niet over, want er zit nog altijd een zeehondje in de vrachtwagen bij André. Blijkt dat die de hoofdrol mag gaan spelen in die serie van RTL en dat ze die gaan vrijlaten verderop op de zandbank... Of we dan nog meegaan, vraagt André... Tuurlijk, zeggen mijn man en ik tegelijkertijd. We gaan terug de aanhangwagen van Jaap op, ik mag op de kist van zeehond Henkie zitten, terwijl Theo aan de ijzeren baren hangt. Het is zo'n grappig moment dat we alletwee zitten te schaterlachen... Zo rijden we een viertal kilometer verder tot het einde van het strand en daar is het tijd om de zeehond zijn welverdiende rol in de film te gunnen. Het is een heel gedoe, hoor... er komen verschillende 'takes' aan te pas om alles netjes op film te krijgen en eigenlijk is dat allemaal wel eens leuk om zien. Zo hebben we heel erg moeten lachen toen één van de actrices eerst met haar Uggs door het zeewater kwam aanploeteren, daarna die laarzen verruilde voor schoenen met hakken... waar ze onmiddellijk diep mee in het mulle zand zakte. 'Hoe een actrice lijden kan', was haar nuchtere commentaar, waarna ze doodleuk haar jasje uittrok en in de gure wind vrolijk ging staan doen naast de kist van Henkie (die in de serie trouwens Tessa moet gaan noemen). Jaja, allemaal leuk om te zien, maar het allermooiste beeld kwam toch van de andere kant... Daar doken in de branding steeds meer kopjes op van zeehondjes. Het leek wel alsof die nieuwsgierig waren naar wie en wat hun Zeeuwse rust kwam verstoren. Dàt was voor mij het beeld van de dag... Het leek bijna alsof we zelf midden de kolonie stonden, getuige mochten zijn van de pret van de zeehondjes die vrij en vrolijk in het koude water dobberden. Hier kon ik mijn ogen niet van af houden, zo mooi, zo onaards... Wauw, is het enige woord dat ik hier lijk gezegd te hebben... Uiteindelijk was het filmen ook grotendeels voorbij en trokken we terug met de aanhangwagen naar het strandpaviljoen. Daar zijn we nog iets lekker warms gaan drinken met André en Karst. Het was verwarmend voor lichaam en geest... Eindelijk eens opwarmen na die koude wind op het strand, maar ook een heel fijne babbel met twee schitterende mannen. Het werd veel te snel laat, tijd om terug te keren naar het thuisfront... En toegegeven: het heeft me wel wat extra pijnstillers gekost om deze dag uit te zitten, maar het was het meer dan waard. Dit is zo'n dag waar je binnen veertig jaar (als ik er dan nog mag zijn) nog altijd met nostalgie aan zal terug denken... Alweer een zeehondje gered, alweer een kleine bijdrage kunnen leveren aan onze fantastische natuur... Aan alle leerlingen die mee een steentje en een centje hebben bijgedragen om dit mogelijk te maken: een hele dikke merci! What a beautiful day!
03-06-2012 om 21:56
geschreven door Hilde
31-05-2012
Bloktijd...
Vandaag kreeg ik een lief berichtje van een achternichtje dat ze het blogje gebruikt als leuk tussendoortje bij de blokperiode... Tja, als je zoiets hoort, dan kan je niet anders dan terug in actie schieten en nog wat schrijfsels bijmaken... Bij deze, Sandrien, dit blogberichtje is speciaal voor jou! 'Den blok', dat is een periode die voor mij al een eeuwigheid geleden lijkt en tegelijkertijd nog zo dichtbij. Zo lang geleden omdat ik toen nog jong en vrij van zorgen was... Ik heb altijd heel graag gestudeerd en de examenperiode was dan ook het hoogtepunt van het hele school- of academiejaar. Eindelijk kreeg je dan de mogelijkheid om die leerkrachten en proffen eens duidelijk te maken dat je ook wel wist waar het over ging. Ik vond het zalig, vooral toen ik al in Leuven zat, om die grote kloppers van cursussen klaar te leggen, het verstand te scherpen en er aan te beginnen. Bladzijden malen, soms wel eens denken dat het deze keer niet in orde zou komen en opgelucht zijn dat ik toch weer ruim van tevoren klaar was met de hele materie. En natuurlijk zijn er verhalen te vertellen over de dingen die wel eens fout liepen. Zo zal ik nooit vergeten dat ik op een bepaald moment bij een prof. die ik nog nooit eerder gezien had mondeling examen moest gaan doen. Ik kon echt niet naar diens les gaan, want dat viel samen met een keuzevak dat ik nodig had voor mijn thesis. Komt de dag van het mondelinge examen, ga ik naar zijn faculteit om daar te constateren dat ik het juiste lokaal niet vind. Dan maar aan de eerste de beste die ik tegen kwam gevraagd waar die professor zat. Bleek het de man zelf te zijn... 'Volgt u me maar, juffrouw, ik ben de man die u zoekt... blijkbaar het hele academiejaar nog niet gevonden hebt.' Amaai, nog nooit eerder me zo opgelaten gevoeld. Gelukkig kende ik de leerstof van voor naar achter en terug en kon hij niet anders dan me mijn welverdiende punten geven! Een andere prof waar het bijna fout bij liep, was prof. Vergote. We hadden hem in onze eerste licentie al als lesgever en toen had ik van het examen niets gebakken. Die man was zo indrukwekkend, ik smolt van pure schrik in mijn schoenen toen ik voor hem zat om examen te doen... Complete black-out, maar gelukkig gedelibereerd omdat de rest zo goed was. Kregen we het jaar daarna maar liefst twee vakken van die man. Ik vond dat mega interessant, maar kreeg wel de kriebels naarmate het examen dichterbij kwam. Mijn vriendin had in de voormiddag examen en ik in de namiddag. Komt die doodleuk naar het kot terug met de mededeling dat die prof de punten van vorig jaar naast hem had liggen, wellicht om onze vorderingen of het gebrek eraan heel goed te kunnen inschatten. Moet het gezegd dat ik stierf van de zenuwen toen het moment daar was dat ik mijn F van het vorig jaar onder ogen moest zien? Waar ik de moed vandaan heb gehaald, weet ik nu niet meer, maar ik slaagde er wonderwel in die man van zijn stoel te blazen en ging van een F naar een AAA met felicitaties van de prof in kwestie. Nu, zo'n 26 jaar later, weet ik nog altijd wat er in de cursussen stond, zo goed had ik dat gestudeerd... Eén afgang, oké, maar een tweede keer wou ik dat absoluut niet meer, hoor! En soms gingen er dingen zo fout dat ze lachwekkend werden. Zo had ik ooit mondeling examen net na een collega van me. Ik mocht al schriftelijk voorbereiden toen zij nog mondeling deed. De vragen vielen zo goed mee, dat ik na een paar minuten rustig kon luisteren hoe zij het ervan afbracht. Tot mijn grote verbazing hoorde ik haar, in plaats van te spreken over bedrijfsorganismen, telkens weer het woord bedrijfsorgasme gebruiken. De prof keek naar mij, ik naar hem en allebei lagen we dubbel van het lachen, tot grote ontsteltenis van mijn vriendin die hoegenaamd niet wist dat zij aan de basis lag van alle hilariteit... Ja, ja, het zijn geweldige herinneringen aan momenten die voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staan.
Ik begon met te schrijven dat het allemaal al zo lang geleden lijkt, maar tegelijkertijd ook nog zo dichtbij. Dat dichtbije ligt vooral aan alle studerende kindertjes rondom mij. De ene is duidelijker heel wat enthousiaster dan de andere, maar je ziet bij iedereen die verdwaasde blik in de ogen, die blik die het ene moment overloopt van zekerheid, het volgende moment duidelijk maakt dat het kantje boordje wordt bij het volgende examen... Ach, die lieve kindertjes van mij... ik zou zo graag hun plaatske innemen en zelf studeren wat zij allemaal in hun bolleke moeten krijgen, maar helaas... het is nu aan hen om te tonen wat ze waard zijn. Voor mij heel veel, nu voor die leerkrachten / docenten nog... En voor Sandrien, om haar een beetje op te peppen in deze drukke studietijden, een bloemetje dat alles met pep te maken heeft, want dit fantastische frêle dingetje wordt ook wel eens gebruikt om dingen te produceren die ik niet wil promoten... Een klaproosje, Sandrien, zie het als verpersoonlijking van mijn boodschap voor jou 'You go girl! You can do it!'
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
