Toen ik vandaag buiten keek, kon ik - mits wat
fantasie - me best voorstellen dat het buiten lente was... Het zonnetje scheeb,
de bloemetjes wapperden in de wind hun mooie frisse kleuren los, vogeltjes
kwetterden er lustig op los. Vol goeie moed stapte ik dan ook met niet al te
veel truiengeweld de tuin in, om al heel snel weer rechtsommekeer te maken. Brr,
wat een koude wind, wat een bedrieglijk vertoon van lentezon, wat een manier van
de natuur om je weer even te duiden op je eigen nietigheid. Jaja, wij mensen
denken dan wel dat we alles aankunnen, dat we de hele schepping en alle
onderdelen ervan al lang onder controle hebben, maar zo één stapje - midden in
mei - in een ijskoud noordenwindje doet je al snel anders piepen... Geef nu toe:
wie wil er op dit moment niet al lang dat zalig opwarmend zonnetje op z'n vel
gevoeld hebben, wie droomt niet van een terrasje doen met een fris drankje, wie
kijkt stiekem niet al uit naar het moment dat je toch iets minder tijd nodig
hebt om je aan te kleden 's morgens omdat er dan in die warmte nu eenmaal wat
minder aan te trekken valt? Ik pleit schuldig op alle vlakken en wou dat ik één
of ander magisch gebaar kon stellen waardoor we opeens een heel ander weerbeeld
kregen. Gelukkig misschien dat ik dat niet kan, anders zaten we gegarandeerd het
jaar rond midden in de zomer, liefst nog een graadje of 30 en uiteraard geen
spatje nat dat naar beneden komt vallen. Onze aardbol zou al snel helemaal kapot
gaan aan die dromen van mij...En dus leer ik me maar tevreden stellen met
herinneringen aan mooi weer en zoek ik ondertussen naar manieren om me binnen
ook leuk bezig te houden. Eén van die bezigheden is dit blogje gebleken... Ik
vind het ronduit zalig om eens door mijn gigantisch fotoarsenaal te ploeteren om
net die éne foto die ik zo mooi vond terug te voorschijn te toveren en er dan
ook nog een paar zinnen bij te schrijven. Bij dit blogje zet ik een fotootje van
vorig jaar... Toen was het al eventjes warm geweest, zo warm zelfs dat de
bloemetjes verdroogden en de oh zo zeldzame regendruppeltjes zich tussen hun
overgebleven blaadjes nestelden als een kleutertje op de schoot van z'n moeder.
Uren heb ik naar dat beeld gekeken. Natuurlijk niet uren aan één stuk door, ze
zouden me hier thuis al snel voor gek verslijten, maar toch... Zo'n eenvoudige
druppeltjes die zo'n mooie symboliek tonen, daar kan ik behoorlijk van onder de
indruk zijn. Er schuilt dus duidelijk nog een heel klein kind in mij en kijk...
met zo'n paar druppeltjes was mijn kinderhandje al heel snel gevuld...
20-05-2012 om 18:59
geschreven door Hilde
Grou
Als je louter op de naam afgaat, zou je denken dat Grou maar een heel saai en
sip dorp is, maar niets is minder waar. Grou, dat is nu eens een plekje waar ik
heel graag kom, zie. Het ligt in Friesland, reden genoeg om er je hart te
verliezen, maar Grou heeft toch nog net dat ietsje meer. Ik was er voor het
eerst een paar jaar geleden tijdens de Paasvakantie. Ik ging dat jaar op
eindreis met een klas van onze school en we zouden gaan logeren in de
jeugdherberg in Grou. Natuurlijk moet je zo'n trip wel deftig voorbereiden, dus
waren manlief en ik naar Friesland vertrokken voor een paar dagen. We logeerden
zelf niet in Grou, maar kwamen er wel enkele keren om de hele boel te verkennen.
Van dag 1 was ik verkocht: klein dorpje, reuze sfeer... Enkele weken later was
het zover, kon ik met die fantastische leerlingen vertrekken... Helemaal zonder
problemen verliep de start niet want mijn lieve moedertje was de week ervoor
plots overleden. De week na haar dood was er een van niet goed weten wat te
doen: meegaan, thuis blijven? Elke optie had voor- en nadelen, maar ik besloot
toch mee te gaan en het is wellicht de beste rouwtherapie die ik ooit heb gehad.
Die jonge gasten hebben toen elk op hun eigen manier bijgedragen aan het
draaglijk houden van dat overweldigende verdriet... en raar maar waar: ook het
dorpje Grou bracht de nodige rust in het koppeke. Als ik nu nog terugkijk naar
dat gebeuren, dan denk ik vooral terug aan een plekje aan de haven waar enkele
lieve dames een bezinning hadden gepland laat op de avond. Daar op die plek
vielen alle puzzelstukjes in elkaar, leerde ik dat je het leven niet kan
manipuleren, dat je moet leren tevreden zijn met wat op je pad komt en dat
altijd ten goede moet proberen keren... Een zalig momentje... en het zindert nog
altijd na. Het was dan ook vrij duidelijk dat ik nog terug wou keren naar dat
dorp. We deden dat met twee kameraden, een koppel dat niet alleen familie, maar
vooral ook zielsverwant is. Ook zij waren meteen weg van het dorpje en van de
hele sfeer daar. Het leuke hotelletje aan het water dat we bij toeval hadden
geboekt bleek ook een schot in de roos... Leuke, mooie kamers, geweldig lekker
eten... Elke keer wanneer we er vertrekken, zijn de plannen om terug te keren al
gesmeed... Grou: het is wellicht niet de juiste naam, het had daar beter Blij
genoemd of Zalig of... in mijn gedachten zal het dat daar altijd zijn... oh zo
zalig!
20-05-2012 om 16:09
geschreven door Hilde
17-05-2012
Mijn kindertjes...
Op de achtergrond klinkt het melige liede 'ik heb je lief, wat moet ik zonder jou...'. Niet direct mijn favoriete muziekkeuze, maar manlief zoekt nog een middagdutje te doen en waar val je gemakkelijker van in slaap dan van die oerdegelijke Nederlandse toppers? Ja ja, ik hoorde in de verte ook al Gerard Joling passeren, wat voor mij echt wel een brug te ver was, maar soit... voor elk wat wils, is een motto dat al menig mens gelukkig heeft gemaakt, denk ik dan. De opmerking 'wat moet ik zonder jou...' kwam vanmiddag aan tafel nog ter sprake. Niet dat we hier plannen hebben om voortaan apart door het leven te gaan, verre van, maar ik had het eerder over onze kinderen. Vanmiddag was van de vier er maar ééntje thuis om samen met ons te eten. Er zitten er nog twee bij hun vriend en vriendin en de jongste zit warempel in Parijs... en wat maakt die stilte me toch wel weemoedig... Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin, minstens zeven kinderen, moet kunnen, toch? Toen ik besefte dat ik daarvoor op zoek zou moeten gaan naar een andere man, heb ik maar gepast en is het bij vier kids gebleven. Dat vond mijn wederhelft meer dan voldoende en ik ben hem nog elke dag dankbaar voor zijn gezond verstand. Vier kinderen in deze tijd op weg zetten naar hun eigen toekomst... het is niet zo evident, hoor. Toen ze nog kleintjes waren, verliep dat allemaal reuze gemakkelijk. Op wat kleine akkefietjes na bolde iedereen hier van een onbezorgde kindertijd in de puberteit. Toen ook de hormonen nog wakker werden, was het hek soms helemaal van de dam, maar toch. Die vier van mij, van ons... ze mogen er zijn, al zeg ik het zelf. Stuk voor stuk hebben ze hun eigen persoonlijkheid ontwikkeld en, al liggen hun prioriteiten vaak mijlenver van de mijne, ik hou van ze allemaal evenveel... En daar komt ook de weemoed vandaan, want ik ben nog in de verste verte niet klaar om hen los te laten, om hen te zien vertrekken... en toch voel je, merk je aan oh zo veel kleine signalen dat het moment nadert dat de vogeltjes hier het nest gaan verlaten. Wat zal het hier dan leeg zijn, zonder hun getetter en gekibbel... Met wie moet ik dan aan de tafel bij het avondeten uren napraten, soms zo hard lachen dat ze ons tot buiten horen... Met wie moet / mag ik dan wel en wee delen, het ene moment dubbel liggen van het lachen, het andere moment op de achtergrond mee verdrietig zijn wanneer er iets fout loopt in hun leven? Manlief is er gerust in: "ze vertrekken toch niet allemaal gelijk, ge bolt daar wel geleidelijk aan in en voor ge het weet zijn de kleinkinderen er..." maar toch... ik wil mijn vier koters nog lang thuis weten zijn. Ik troost mezelf met de gedachte, de hoop eerder, dat ze wel weten dat dit huis altijd hun thuis zal zijn, dat ze altijd een eigen plekje hier zullen hebben en dat ze wellicht nog wel eens zullen binnen lopen in hotel Mama... en toch blijft het een akelige gedachte dat ze hier ooit allemaal buiten zullen zijn. Met dat idee in het achterhoofd, heb ik nog eens gezocht naar een foto uit de oude doos waar ze gezellig met z'n vieren op stonden, nog jong en onbezorgd. Er zijn nog veel zo'n foto's, onder andere ook van de vier kleuters op een treintje in het bad, maar ik vrees dat ik nogal wat commentaar zou krijgen als ik hen in hun jonge nakie online zou zetten... Dus maar gekozen voor een waardig alternatief: een foto uit 2006, genomen in Bretagne, toen het leven nog bestond uit zand, zee, een redband en zalig samen spelen... Hopelijk is deze foto ook één van de leuke herinneringen die ze later aan elkaar én aan ons zullen hebben... Mijn kindertjes, ik zie ze toch zo graag...
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
