9 mei... een mens zou denken dat het ondertussen wel al lekker lenteweer zou zijn, kwestie van op tijd en stond een BBQtje te houden en zo, maar niets is minder waar! Het weer heeft absoluut lelijke capriolen! Terwijl het buiten weer bubbeltjes regent, denk ik met heimwee terug aan winterweer. Toegegeven, ik ben niet erg fan van de koude, maar des te meer van al die fraaie beelden die je dan overal ziet. Sneeuw, ijs... het kan me wel bekoren omdat het zo'n onaardse schoonheid vertoont. Vooral prachtig is het dan aan de putten in onq dorp, waar je soms als een echte ontdekkingsreiziger de eerste voetstappen in verse sneeuw kan achterlaten. En daarom... speciaal voor iedereen die, net als ik, de mei-se grillen beu is: nog een tripje down memory lane!
09-05-2012 om 20:53
geschreven door Hilde
voor iedere dag een bloem...
Vrouwen en bloemen... naar het schijnt hebben die van nature iets met elkaar. Wel, ik kan me daar helemaal in vinden want ook ik ben altijd verkocht als ik een mooie bloem zie. Voor mij kan trouwens elke bloem mooi zijn, zelfs of misschien vooral dat onooglijk kleine bloempje dat als een dapper onkruidje door wat straatstenen komt piepen... Maar mijn absolute topper, de mooiste bloem die ik in mijn lange leven al heb gezien, dat was er eentje in een serre in le Jardin des Martels in het dorpje Giroussens in het Zuiden van Frankrijk. Ik was misschien de enige in het gezelschap die met heel veel enthousiasme naar die tuin vertrokken was. De kids lagen liever lekker languit aan het zwembad en manlief had ongetwijfeld zijn zinnen gezet op de reportage van de Tour de France op TV, maar toch trok iedereen mee naar wat door sommigen in het gezelschap 'een hoop planten' werd genoemd. Ze hebben het nooit willen toegeven, maar ik ben er zeker van dat ze allemaal onder de indruk waren van wat we daar zagen. Al bij het binnenkomen enkele onvoorstelbaar mooie waterlelies en laat dat nu één van mijn lievelingsbloemen zijn. Moet het gezegd dat ik al snel op mijn knieën zat om met de macrolens te proberen die schoonheden voor altijd vast te leggen? Binnen nog veel meer van dat moois... duizenden en duizenden lotusbloemen, waterlelies en ontelbaar vele andere bloemsoorten, die toch net dat beetje minder aandacht kregen dan die waterlelies. Maar hét wauw-moment kwam in de serre waar exotische waterlelies met hun prachtige kleuren de hele omgeving deden vergeten. Alleen nog die bloem kreeg alle aandacht... van mij toch, want mijn hele huishouden zat al lang op een bankje buiten de serre te puffen en te zuchten toen moederlief eindelijk naar buitenkwam. Mijn smile moet memorabel geweest zijn, want ik was helemaal ondersteboven van al dat fraais. En de foto's... die doen me nog altijd nagenieten. Volgende zomer moet ik trouwens terug, niets aan te doen, dus man en kids zijn gewaarschuwd!
09-05-2012 om 19:54
geschreven door Hilde
Het is bruin, het is onstuimig, het is veel te graag gezien... het is ons Fiene!
Het is nu ongeveer een jaar geleden toen ik op een gewone woensdagmorgen de telefoon nam en belde met een Nederlandse kweker van labradors. Kweker, het roept een beetje een negatief beeld op, want we denken dan wel al eens aan echte broodkwekers waar pups aan de lopende band worden afgeleverd, maar die van ons was helemaal niet zo. Integendeel zelfs, we kwamen terecht bij een onvoorstelbaar lieve Hollandse madam die met zoveel liefde vertelde over haar labradors dat bij ons alle twijfels wegvielen. Niet dat die er nog zo talrijk waren, maar toch: je neemt niet iedere dag zo'n guitig ding in huis... Op 2 juni werden 8 puppies geboren en één daarvan zou de onze worden. Eerste foto's werden uitgewisseld en al na tien dagen reden we vol verwachting richting Wolfaartsdijk om die kleine pluizige bolletjes te bekijken en -tot onze vreugde- ook eens vast te houden. Het duurde nog een paar weken toen we ook onze keuze konden maken en mijn man koos voor het levendigste exemplaar. Ja, dat hebben we ondertussen echt wel geweten want dat toen nog kleine hondje is ondertussen uitgegroeid tot een brok energie van dik 30 kg. Je hoort wel eens dat de liefde die je krijgt van een huisdier quasi grenzeloos is en dat klopt ook wel... Ze is altijd blij je te zien en een klein wandelingetje lijkt wel een onbetaalbaar geschenk. Dat is toch wel wat anders dan bij de kids, hoor... En ja, dat kleine bruine monster is dus ondertussen echt wel een onmisbaar onderdeel van het gezin geworden... Stiekem droom ik van nog zo'n loebas, maar ik vrees dat we de handen al meer dan vol hebben met dit exemplaar... Wordt vervolgd!
09-05-2012 om 17:41
geschreven door Hilde
de Wadden
De Waddenzee... wie heeft er nog niet van gehoord? Geef het in in een zoekrobot en je komt gegarandeerd terecht op allerlei sites waar een verblijf op één van de Waddeneilanden wordt aangeprezen. Terecht overigens, want de eilanden zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. Toegegeven, ik was alleen nog maar op Texel, maar ik zag in de verte ook al Vlieland, Ameland, Terschelling en Schiermonnikoog liggen én ik heb een goeie fantasie, dus lijkt het alsof ik ook al daar was... Staat trouwens zeker nog op mijn to do list om daar ooit eens te komen. Soit, de Wadden dus... ook ik dacht tot voor kort spontaan aan die heerlijke vakanties op Texel, maar dat is ondertussen toch een beetje veranderd. We waren onlangs op vakantie in Anjum, een schitterend Nederlands dorpje niet zo ver van de Waddenzee en daar heb ik de Wadden toch op een heel andere manier leren kennen. Het woord roept nu bij mij niet langer die leuke toeristische trekpleistertjes en dito cafeetjes op, maar wel een onbeschrijfelijk gevoel van wijdsheid en vrijheid. Wandelend op een lange pier in de Waddenzee word je door niets anders omringd dan door een hele luide stilte... Klinkt misschien gek, maar dat is het precies: een stilte die je hier nog zo moeilijk kan terug vinden... Een stilte die daar ook wel doorbroken wordt wanneer weer een hele zwerm met duizenden vogels over je hoofd scheert, want ja: zij zijn hier de baas: de ontelbare vogels in allerlei soorten die hier een zalige broedplaats hebben gevonden. 's Avonds even voor zonsondergang wordt het nog hallucinanter: dan hoor je niets anders dan kwebbelende vogels terwijl de omgeving baadt in een gouden avondzon. Ja ja, als je mij vraagt om het paradijs te omschrijven, dan benadert dit het toch wel, hoor. Laat me nog maar lang genoeg leven om hier van tijd tot tijd even tot rust te komen...
09-05-2012 om 17:13
geschreven door Hilde
Een liefde voor zeehonden...
Zeehonden en ik... het is een combinatie die al heel lang leeft.
Ik herinner het me alsof het gisteren was... We hadden thuis een aftandse zwart-wit televisie, maar toch toverde die in mijn kinderogen de mooiste kleuren en beelden te voorschijn. Eén van die beelden was van een Nederlandse dame, Lenie 't Hart, die in haar tuin een zeehond had opgevangen. Ze had het arme beestje gevonden en wilde het niet aan z'n lot overlaten. Dan maar een oerdegelijke zinken bassin gevuld met water en daar het dier ingezet. Het was meteen de start van een geweldig avontuur voor Lenie, die uiteindelijk zovele jaren later de ziel en het hart zou worden van de zeehondencrèche in Pieterburen. Ook mij liet dit niet onbewogen... sinds ik die beelden zag, lieten ze me niet meer gerust... Het zou uiteindelijk nog heel wat jaartjes duren tot ik uiteindelijk zelf eens in Pieterburen geraakte om van dichtbij kennis te maken met de wondere wereld van de zeehonden. Moet nog gezegd dat ik onmiddellijk verkocht was? Eén blik in die bolle zwarte oogjes en mijn hart smolt. Met tranen in de ogen keek ik overal rond en besloot daar en dan dat ik me zelf ook wou engageren voor dit fantastische gebeuren... We zijn nu enkele jaren later en ondertussen hebben mijn leerlingen en ik al 5 zeehonden geadopteerd, vijf dikke loebassen waarvan er vier - na een fantastische opvang en verzorging in Pieterburen - terug het ruime sop hebben kunnen kiezen... Slieny, onze vijfde zeehond verblijft nu nog altijd in Pieterburen, maar hopelijk kunnen we binnenkort ook die sloeber terug in zee uitzetten. Het wordt ongetwijfeld weer een 'beautiful day'!
09-05-2012 om 16:52
geschreven door Hilde
30-11--0001
Vaderdag...
Ik heb het de voorbije weken meermaals ervaren, elke keer er weer een reclamefolder duidelijk maakte dat het bijna vaderdag was... dat weeë gevoel, die leegte in je lijf die je zegt dat er iets mis is... Ja, er is inderdaad iets mis, want ik mis mijn vader al zo lang, veel te lang. Nu denken wellicht meerdere mensen dat, maar mijn vader was echt de beste vader die je je kan voorstellen. Ik denk dat ik dat als kind al heel snel wist en voelde, want hoezeer ik het me ook probeer voor te stellen, ik kan met geen moeite ter wereld een moment vinden dat ik het niet kon vinden met onze pa. Integendeel, hij was altijd onze 'partner in crime' als er sloeberstreken uit te halen vielen, hielp ons altijd onze iets strengere moeder om de tuin te leiden als dat in ons voordeel uitkwam, enz. Ik zou een hele serie romans kunnen schrijven over het leven met onze pa, maar beperk me tot enkele -oh zo typische- anecdotes... Toen ik nog een heel klein meisje was, was het op zondagavond 'de witte van Zichem' op TV. Mijn onschuldig kinderzieltje vond dat behoorlijk mooie en leuke televisie en ik wilde dan ook heel graag kijken. Dat kon eigenlijk niet, want het was vrij laat op de avond en ons moeder vond dat ik voldoende slaap moest hebben om op school flink mee te kunnen. Mijn vader gaf haar (tot mijn grote verbazing) gelijk, maar stelde meteen (ha, dat was al meer onze pa) voor dat ik toch zou kunnen kijken als ik een middagdutje hield? En weet je wat, om het allemaal nog leuker te maken, mocht ik in het grote bed gaan slapen en onze pa zou me dan wel gezelschap houden. Jaja, ons moeder trapte erin, maar zij wist niet dat onze pa dan stiekem voorleesboekjes meenam naar boven, dat hij heel stilletjes hele verhalen vertelde tot we ons moeder op de trap hoorden komen, we snel de boekjes wegstopten, oogjes dicht deden en er zelfs in lukten om quasi verontwaardigd te reageren omdat we wakker gemaakt werden... Ik moet daar nog altijd zo hard om lachen als ik daaraan terug denk: ons moe zo fier omdat ze die rebelse dochter zo stil kreeg, onze pa zo content omdat ik zo gelukkig was... Een ander verhaal dat op familiefeestjes nog wel eens wordt bovengehaald, was het moment dat we hadden afgesproken om met de ferry naar Engeland te varen. Onze pa werkte toen op de ferry en hij zou ons opwachten aan de kade in Oostende om samen met hem de overtocht te doen. Wij, moeder, broer, zus en ik, waren heel goed op tijd, van onze pa geen spoor te bespeuren. Gelukkig kende mijn broer de weg aan boord en trok hij op zoek naar ons va. Die lag nog in zijn bed, wellicht omdat hij de avond tevoren een beetje te diep in het glas had gekeken. Resultaat: ons moeder razend, onze pa schele hoofdpijn en toch de hele dag moeten doen alsof hij de dag van zijn leven beleefde! Nog zo'n anektode op het schip: mijn zus en broer mochten eens mee een overvaart maken en midden de tocht scheurt mijn zus haar broek. Als een volleerde klusjesman heeft mijn vader dat hersteld met nietjes en tape! Pa was ook een ongelooflijk goede opa! Toen de kindertjes nog heel erg klein waren, moest hij er niet echt veel van weten, hij had altijd zoveel schrik dat hij ze zou laten vallen, of pijn zou doen of zo... maar eens de kindertjes groter werden... dan werd onze pa weer kleiner. Het leek wel alsof hij erin lukte perfect de leeftijdsgenoot van die kinderen te worden. Kropen zij rond tafel, dan kroop hij mee, speelden ze met de legoblokjes, dan bouwde hij mee, was het tijd voor thee met de teddyberen, dan dronk hij gezellig een tasje mee,... Werden de kinderen groter en waagden ze hun eerste stapjes in de wereld van de computer, dan deed pépé Willy lustig mee... Als ik bedenk wat hij allemaal nog kon betekenen in het leven van al zijn kinderen en kleinkinderen, dan kan ik alleen maar boos worden dat hij zo vroeg moest vertrekken. Zo vroeg en zo pijnlijk, want hem zien aftakelen eens de kanker hem volledig in de greep had, was hemeltergend... En toch, toch is hij erin gelukt om uit het leven te stappen zoals hij geleefd had: eerst denken aan de anderen en dan pas aan zichzelf... De dag voor hij stierf, was de hele familie nog bij hem en aan iedereen gaf hij nog een persoonlijke boodschap mee. De allerkleinsten weten uiteraard niet meer wat daar precies gezegd is, maar het gevoel dat hun pépé hen zo graag zag, dat is er nog altijd, hoor, dat gaat ook nooit verloren! Ook mijn liefde voor mijn papaatje zal nooit verminderen. Ik ben hem zo dankbaar om wie hij was en om wie hij ons liet zijn. Op sommige dagen lijkt hij oneindig ver weg, maar op andere is hij weer heel dichtbij. Pa, jong, als er al één reden moet zijn waarom ik in mijn leven boos op je zou zijn geweest, dan wel omdat je maar zo kort gebleven bent... maar zelfs die negatieve gedachte vervalt in het niets bij alle mooie en warme herinneringen. En daarom kan ik ook niet anders dan lachen als ik aan je denk. Voor mij ben je niet dood, voor mij leef je verder in mezelf, in broer en zus, in onze kinderen. Zolang ik er zal zijn, zal jij er ook zijn en daarna... dan zullen we hopelijk echt voor altijd samen zijn! Lieve pa, ik mis je nog elke dag. Ik zie je zo graag... gelukkige vaderdag!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
