Het is bruin, het is onstuimig, het is veel te graag gezien... het is ons Fiene!
Het is nu ongeveer een jaar geleden toen ik op een gewone woensdagmorgen de telefoon nam en belde met een Nederlandse kweker van labradors. Kweker, het roept een beetje een negatief beeld op, want we denken dan wel al eens aan echte broodkwekers waar pups aan de lopende band worden afgeleverd, maar die van ons was helemaal niet zo. Integendeel zelfs, we kwamen terecht bij een onvoorstelbaar lieve Hollandse madam die met zoveel liefde vertelde over haar labradors dat bij ons alle twijfels wegvielen. Niet dat die er nog zo talrijk waren, maar toch: je neemt niet iedere dag zo'n guitig ding in huis... Op 2 juni werden 8 puppies geboren en één daarvan zou de onze worden. Eerste foto's werden uitgewisseld en al na tien dagen reden we vol verwachting richting Wolfaartsdijk om die kleine pluizige bolletjes te bekijken en -tot onze vreugde- ook eens vast te houden. Het duurde nog een paar weken toen we ook onze keuze konden maken en mijn man koos voor het levendigste exemplaar. Ja, dat hebben we ondertussen echt wel geweten want dat toen nog kleine hondje is ondertussen uitgegroeid tot een brok energie van dik 30 kg. Je hoort wel eens dat de liefde die je krijgt van een huisdier quasi grenzeloos is en dat klopt ook wel... Ze is altijd blij je te zien en een klein wandelingetje lijkt wel een onbetaalbaar geschenk. Dat is toch wel wat anders dan bij de kids, hoor... En ja, dat kleine bruine monster is dus ondertussen echt wel een onmisbaar onderdeel van het gezin geworden... Stiekem droom ik van nog zo'n loebas, maar ik vrees dat we de handen al meer dan vol hebben met dit exemplaar... Wordt vervolgd!
Reacties op bericht (2)
03-03-2015
Leuke blog
Mooie blog om te lezen!!
Ik ben aan het overwegen om ook een labrador in huis te halen.
Bij welke fokker zijn jullie geweest? Of is er een website beschikbaar waar ik eens kan rondneuzen?
Mvg
Elien
03-03-2015 om 15:03
geschreven door Elien De Rop
09-05-2012
Elvis!
nog zo eentje zulde bij de pa moeten checken peis ik :d maar ik zou het nie erg vinden, azo een elvisken derbij!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
