Vandaag had ik vier lange uren toezicht bij leerlingen die examen aan het maken waren. Vier lange uren waarin je geconfronteerd wordt met jezelf, want ja: je mag de krant niet lezen, je mag geen babbeltje doen, je mag geen verbeterwerk doen, je mag zoveel dingen niet, ... Je moét wel heel aandachtig toekijken of er niemand probeert een serieuze sloeberstreek uit te halen door een spiekbriefje te gebruiken of een andere hulplijn in te schakelen. Vier lange uren dus, waarin je gedachten door je hoofd blijven malen, waarbij je aan duizend dingen tegelijk denkt en niet eens aan al die gedachten kan ontsnappen... Dan maar proberen een leuk onderwerp in je hersenen te laten rondmalen en kijk... vandaag ging het in mijn bovenste verdieping over water. Niet zo verwonderlijk, want we hebben deze week al heel wat wateravonturen beleefd. Eergisteren wilde ik heel ijverig beneden gaan stofzuigen en dweilen (we wonen in een soort bel étage, dus beneden is berging en praktijk van mijn man) en toen ik de laatste trap afstapte, waren mijn voeten meteen gespoeld... Lap, zeg, die ene felle bui boven ons dorp zette meteen de hele benedenverdieping onder... Toegegeven: dat is wel even paniek, hoor, zeker als je nog altijd maar één goeie arm hebt om het ruimwerk mee te beginnen... want ruimen, ja dat moesten we zeker. Twee bergingen onder water en het moet gezegd: ze stonden goed vol... Er was op dat moment ook nog niet echt ruimen aan, want het water kwam nog altijd heel erg gezellig binnen gestroomd. Eventjes, heel eventjes heb ik verwonderd staan kijken hoe mooi die stroming eigenlijk was... het leek wel op bloed dat door een ader gepompt wordt, maar dan kleurloos. Na dat korte moment van verwondering, volgde een hele diepe zucht, een gil naar de kids om hulp, een telefoontje naar manlief en een afspraak met de aftrekker (of in het mooi nederlands de vloerwisser) en de dweil. Enfin, al bij al was het weer een heel avontuur! Ik zeg met recht en reden 'weer' want ook vorig jaar hadden we hetzelfde al eens voorgehad. Toen kwamen we net terug van vakantie, wilden we de valiezen binnen zetten en werden er ook geconfronteerd met water op plekken waar het normaal niet hoort... Net als vorig jaar is er ook een firma de riolering komen nakijken, alleen vond de firma van dit jaar wél de oorzaak van alle ellende: er bleek een tennisbal in ons buizenstelsel te zitten... een leuk cadeautje van de kindertjes toen ze nog klein en (nog)onnozel(er) waren. We hadden toen een regenbuis op het terras en de kinderen staken daar van alles in en dus blijkbaar ook een tennisbal die zovele jaren later uiteindelijk is komen boven drijven... Hoe een moeder lijden kan ;) Maar water is natuurlijk niet altijd terug te vinden in de vorm van een grote plas in je huis. Veel liever zie ik het water in massale hoeveelheid en dan natuurlijk met een ritmische golfbeweging... Jaja, ik heb het over de zee, plek waar ik zo graag vertoef. Ik heb het in het verleden al vaak gemerkt: je hebt berg-mensen en zee-mensen en ik ben de volle 200% een zee-mens, hoor. Als ik daar een dagje mag vertoeven, dan is het altijd feest. Uren kan ik zitten staren naar de golven, pootjebaden vind ik reuze, alleen het zout van het water vind ik minder en dus zal je me zelden ook in zee zien zwemmen. Wat ik wél doe, is natuurlijk heel wat foto's nemen van al wat de zee te bieden heeft. Ik ben een grote fan van algen bv., al weet ik ook wel dat ze stilaan een heuse plaag worden. Toch kan ik ze wel smaken (figuurlijk dan) in al hun maten en soorten... Ook fantastisch vind ik nog altijd de schelpjes op het strand. Ik voel me altijd een beetje schuldig als ik er eentje voel kraken onder mijn lompe voeten, zou ze liefst allemaal één per één op de foto zetten... Ook onvoorstelbaar knap vind ik het vele drijfhout dat je langs het strand vindt. Mijn kinderlijke fantasie gaat dan telkens op zoek naar de vorm die erin te ontdekken valt... Zelfs een dode vis of vogel die al lichtjes aangevreten is, kan me altijd fotografisch bekoren... Het is zo'n trip to reality, een hernieuwde kennismaking met de dood die zo noodzakelijk deel uitmaakt van het leven. Moet het nog gezegd dat ik de koning te rijk ben als ik mijn favoriete zeedier kan ontwaren in zee en dat dan ook nog op foto kan vastleggen? Ja, hoor, de zeehondjes komen soms ook de lens gepasseerd en dan ben ik altijd een hele tijd zoet... Allemaal rustige elementen in en aan die grote zee, maar wat natuurlijk ook behoorlijk boeiend is, is de zee in al zijn kracht kunnen ervaren. We zijn met het gezin jarenlang op vakantie geweest naar Bretagne. Als je daar aan de ruwe kust staat, de oceaan voelt beuken tegen de rots onder je voeten, dan weet je weer dat we hier op deze aardbol niet veel te betekenen hebben... of net wel? Het doet me altijd weer beseffen hoe goed we zorg moeten dragen voor de plek die we gekregen hebben om te leven. Die woeste kust kan je alleen maar met heel veel ontzag benaderen... zeker als je het geluk hebt eens in volle storm in volle wind te gaan staan... Je hart gaat dan als een wildeman tekeer, het koude zweet breekt je uit, je moet als het ware vechten om overeind te blijven, je beseft als nooit tevoren wat een klein elementje je maar bent in het grote geheel... En dàt besef, dat is ook weer puur genieten, weten dat je klein màg zijn en tegelijk grootse dingen kàn doen... Ja, zeg, in gedachten zit ik nu al helemaal in andere oorden... Zou die koan die ik wel eens aan leerlingen voorleg dan toch zoveel waarheid bevatten... 'Want to travel? Go sit on a stone'. Ik mag dan nog in een gemakkelijke bureaustoel zitten, reizen heb ik bij het schrijven hiervan best wel gedaan...
14-06-2012 om 21:05
geschreven door Hilde
12-06-2012
Het EK voetbal...
Ja, lap, het is weer eens zover... de tweejaarlijkse vreugde slaat weer toe! Het is dus weer eens die periode van ons leven waarin ons huis noodgedwongen verandert in een heus mannenbastion, het is te zeggen, een huis waar mannen de baas zijn als het over de keuze van televisieprogramma gaat. Drie maal raden wat die keuze dan is? Inderdaad, een programma waarbij je twee maal vijfenveertig minuten lang zit te kijken naar een groene mat, waar twee maal elf mannen als gekken achter een balletje aanhollen. In het verleden heb ik me soms blauw geërgerd aan wat voor mij een hele domme sport leek, maar sinds een paar jaar probeer ik me helemaal mee in te leven in de sfeer en de ambiance van een WK, of in dit geval dan een EK. En ik moet zeggen: ik denk dat het me aardig lukt, want deze week nog zei onze jongste (voetbalfanaat nummer één ten huize Todts) dat kijken mét moeder toch nog leuker is dan kijken zonder. Nu ja, hij heeft het niet zo woordelijk gezegd, maar ik heb het (mijn ego indachtig) wel zo geïnterpreteerd... Het moet dan ook gezegd, ik ben een beetje een hooligan als ik op het puntje van mijn stoel zit te kijken. Ik kies me een ploeg uit, wat voor mij vaak afhangt van de truitjes die ze aan hebben. De ploeg met het mooiste truitje is meteen mijn favoriet, behalve dan Oranje, die mogen zelfs zonder truitje spelen, want ik ben natuurlijk een heuse fan van het Oranje elftal, een gevolg van de vele vakanties die we in dat mooie land hebben doorgebracht. Soit, de truitjes dus: ik kies het mooiste eruit en dan ga ik voluit als 12e man. De eerste vijf minuten geef ik ogen en oren de kost, ik pik de belangrijkste namen mee, zodat ik lekker kan roepen op al die sterspelers als ze iets fantastisch of net het tegenovergestelde hebben gedaan. Combineer dat met de nodige gilletjes, het dramatisch vasthouden van het hart op spannende momenten, eventueel ook nog wat nagelbijten en je weet dat ik er ondertussen helemaal voor ga! Zelfs de arbiter krijgt wel wat verwensingen naar zijn hoofd, al moet ik toegeven dat ik nog niet altijd honderd procent mee ben met al die regeltjes... Buitenspel durf ik wel eens te roepen als er in de verste verte geen sprake van is, net als ik al menige corner heb geclaimd, zonder dat mijn (schone truitjes-) ploeg er ook maar enigszins recht op had... Ik vind het ook nog altijd moeilijk uit te maken of een speler nu voor de bal gaat of voor zijn concurrent, wanneer je weer eens beelden ziet van over elkaar heen vallende spelers, maar ik doe mijn best en het moge duidelijk zijn: mijn thuisfront vergeeft me die fouten met de glimlach... Tuurlijk wel, want zolang ze moeder zoet houden, blijft diezelfde ma ook mee kijken en worden de jongens in huis niet verplicht tot het volgen van één of andere life stream uitzending van hun wedstrijd... Maar toch vind ik dat het hele EK, hoeveel sterren er ook aan dat voetbalfirmament daar mogen schitteren, de absolute topspeler moet missen. Misschien een beetje normaal, want die speler is in feite een vrouw en bovendien loopt ze nog op vier poten ook... Ja, het is ons Fieneke. Geen enkele hond die kan dribbelen zoals zij het doet, geen enkele viervoeter die zich zo geeft voor een spel als zij. Ik weet het wel zeker: zelfs als ze voor mijn favoriete doelman (de 'Stekkie' van Oranje) zou verschijnen, zou hij zijn meerdere moeten erkennen. Ik ziet het zo voor me: een snelle dribbel, ze loopt vooruit, houdt even in en schiet dan de bal tussen de palen! Goal, goal, goal!!! Fiene scoort! Voor mij zal zij alleszins altijd de meest geliefde voetbalspeler zijn, zelfs zonder dat truitje! En neen, geïnteresseerden moeten niet bellen voor een transfer, want ze blijft hopelijk nog erg lang spelen bij onze thuisploeg!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
