Schrijf eens iets over volgende week dinsdag een lach en een traan;), dat was de suggestie van Stéphan, één van mijn oudleerlingen. Tja, volgende week dinsdag zal voor heel wat mensen een dag zijn zoals iedere andere dag, maar voor de zesdes en zevendes van onze school
ligt dat toch wel wat anders. Het is de dag van de promotieplechtigheid, het moment waarop onze laatstejaars officieel oud-leerlingen worden. Ik zeg het elk jaar wel eens tijdens de bezinning die het traditionele startschot is voor de festiviteiten en ook dit jaar denk ik er hetzelfde over, nl. dat die dag altijd een dag is van gemengde gevoelens. Enerzijds ben je altijd blij dat het zover is, niet dat je die leerlingen beu bent, verre van, maar je ziet die jonge mensen aan de vooravond staan van een heel nieuw leven. Plots zijn het niet meer onze jongeren, maar laten we ze vrij, sturen we ze de wijde wereld in met alleen maar de hoop dat ze er ook daadwerkelijk iets van terecht zullen brengen. Bij de ene is dat met een quasi zekerheid, bij de andere met heel wat twijfel, maar toch Als je die sloebers die avond op school ziet toekomen, dan lijkt zelfs uiterlijk van alles veranderd te zijn. Misschien is dat omdat de traditionele jeans dan is opgeborgen en ingeruild voor sjiekere feestkledij, de afgelopen schoenen ingeruild voor mooi opgeblonken party shoes, de vermoeide blik van de examens uit hun ogen plaats heeft gemaakt voor feestlichtjes, maar toch Het is zeker en vast ook meer dan dat. Menigeen loopt die avond een beetje rechter, gesterkt door het toegenomen zelfvertrouwen. Ha ja, je krijgt natuurlijk ook niet elke dag een diploma, een papier dat zoveel meer is dan louter
het bewijs dat je zes, zeven, acht (of soms nog meer jaar) middelbare school achter de rug hebt en nu wel degelijk een correct antwoord hebt kunnen geven op heel wat examenvragen. Neen, dat diploma is ook een uiting van vertrouwen, een soort van symbolische handdruk van al die leerkrachten die je met heel veel moed en hoop zien vertrekken. Het is een teken van het geloof dat wij hebben in onze jongeren, dat ze het vanaf nu zonder ons zullen kunnen rooien, dat ze klaar zijn om verdere en grootsere stappen te zetten
En daar komt dan het andere gevoel bij kijken: promotiefeesten zijn niet alleen heel erg prettig, maar ze houden ook altijd een beetje een triest gevoel in want we laten ze natuurlijk wel gaan, die schatten van ons Soms vraagt een leerling wel eens of ik nu echt niet blij ben dat ik van hem of haar vanaf ben. Uiteraard zijn dat meestal de grotere sloebers die dat denken, maar met het hand op het hart- ik heb nog
nooit bij om het even welke leerling opgelucht gezucht toen hij of zij de school verliet, wel integendeel. Elk jaar weer voel je die kriebel aan je hart waar je niet aan kan, het knagende gemis van zovele leuke en lieve mensen. Ook dit jaar zal ik het weer heel moeilijk hebben om die vertrouwde kopjes de school te zien verlaten. Na twee (en soms meer) jaar godsdienst te geven aan die mannen leer je hen echt wel beter kennen, je leert hun kleine én hun grote kantjes appreciëren, je leeft mee met hun verdriet, maar ook met hun vreugde. Ik denk dat leerlingen dat niet altijd beseffen, maar ze worden wel degelijk erg graag gezien. Elk jaar weer zijn er een aantal leerlingen die je wel een heel bijzondere plek in je hart geeft, vaak omdat ze je in de loop der jaren net iets meer nodig hebben gehad dan anderen Hèn zien gaan, is altijd
nog net dat tikkeltje moeilijker, want hun hand wilde je graag nog net iets langer vasthouden Maar kijk: ondertussen weten ze allemaal wel dat email-adres (ze hebben er immers genoeg taken naar toe moeten sturen) en als ze er nood aan hebben, mogen ze dat uiteraard altijd blijven gebruiken Ik hoop van harte dat heel wat onder hen dat ook zullen doen, gewoon om nog eens te melden hoe ze het stellen daarbuiten in die grote boze wereld ;)
En van gemengde gevoelens gesproken: volgende week dinsdag zullen mijn gedachten ook weer uitgaan naar die ene leerling die we twee jaar geleden zo graag zijn diploma hadden gegeven, maar die het feest toen niet heeft gehaald. Filip, die zo hard gewerkt had, die zo fier zou
geweest zijn op zijn diploma, die op het moment van het promotiefeest vocht voor zijn leven in een ziekenhuis in Gent. Vier maanden heeft hij gevochten om uiteindelijk toch de strijd te moeten verliezen, een oneerlijke strijd, want bij elk goed gevecht heb je, naar het schijnt, ook heel wat winstkansen en die waren Filip niet echt gegund Hij heeft zijn diploma nooit echt in handen gekregen en toch was hij zo goed geslaagd Niet alleen door zijn goeie punten, maar ook door zijn zijn. Wie Filip heeft gekend, weet waar hij voor stond, zal hem ook nooit meer vergeten. De wijde wereld die hij is ingetrokken, is er een waar wij nu nog buiten staan, waar we alleen maar van kunnen dromen. Zijn horizonten
liggen zoveel verder dan degene die wij al kunnen beleven. Zijn inzichten gaan ons menselijk verstand ver te boven En toch zal hij komende dinsdag er voor mij weer even helemaal bij zijn Voor mij zal hij weer even één van de bende zijn, klaar om er volledig voor te gaan, om alle dromen waar te gaan maken Filip zal dat elk jaar weer zijn, dat is mijn belofte aan hem
En aan alle anderen die straks weer de school zullen verlaten: lieve schatten, maak er wat van in het leven. Leef je leven in het besef dat jij zelf heel wat touwtjes in handen hebt, dat jij zelf heel wat wegwijzers kan kiezen en zo zelf kan bepalen welke richting je in je leven uit wilt Onthoud dat zelfs de mooiste bloem ooit begonnen is als een klein zaadje Ik zal jullie heel hard missen! Bedankt voor alles! Ik zag / zie
jullie graag!
23-06-2012 om 10:37
geschreven door Hilde
18-06-2012
Examens...
Vanmorgen ontwaakte het hele land met een heel zwaar onweer. Ook ik werd redelijk hardhandig (of beter hard-orig) wakker geschud door heel wat luid gedonder... en ik vond het eigenlijk wel gepast op een dag als vandaag. Niets bijzonders aan de hand, zeker niet op wereldvlak, maar in de Nieuwstraat in Sint-Niklaas gebeuren vandaag wel spannende dingen, want mijn vijfdejaars mogen me eens bewijzen wat ze van het hele lesgebeuren hebben onthouden. Geloof me vrij: examens zijn spannend voor zovele verschillende mensen. Eerst en vooral voor de leerlingen zelf, tenminste dat hoop ik toch, dat ze het zich allemaal nog voldoende aantrekken om er toch lichte maagkriebels aan over te houden. Tenslotte moet je niet elke dag tonen wat je op studiegebied waard bent. Het is trouwens ook altijd een momentopname, hè: een nacht slecht slapen doordat die vervelende mug je wakker houdt, het lief dat wat moeilijk doet, je lijf dat niet goed meewilt, je geest die stilaan vol geraakt... allemaal mogelijke oorzaken van wat tegenvallende punten... en dat terwijl je misschien je leerstof echt wel goed beheerste. Ook voor de ouders is de examenperiode niet altijd de gemakkelijkste. Gelukkig hebben wij hier thuis niet al te veel problemen met onze studerende jeugd al moet gezegd dat de 'goesting' bij de ene al wat groter is dan bij de andere en dat natuurlijk het EK ook wel wat roet in het eten durft te gooien, maar toch... Ik heb het wel al erger meegemaakt! Vroeger toen ik zelf nog thuis woonde, had mijn zus altijd bijzonder veel last van examenstress: het is meermaals gebeurd dat ze bv. haar pyjamabroek in de vuilbak stak, zo verstrooid als ze was... Ja, op dat vlak mogen we niet klagen, al moet gezegd dat hier thuis toch ook stilaan wat zombie-achtige creaturen beginnen rond te lopen. Dat komt ervan als je te veel korte nachten en te veel lange dagen hebt, zeker? Ik tel dan ook zeker samen met hen af naar de grote bevrijding: de dag dat de schoolboeken van dit schooljaar definitief dicht kunnen en de grote onbezorgde vakantie kan beginnen... Als je zelf in het onderwijs staat, is het denk ik trouwens vaak nog extra moeilijk om die studerende eigen kinderen deftig te begeleiden... Als je soms ziet welke 'onzin' ze moeten studeren (sorry collega's, maar soms is het echt wel zo), dan krijg ik ter plekke weer wat meer grijs haar... Als je anderzijds ziet hoe vluchtig ze hier soms over interessante leerstof heen gaan, dan vind ik het al even hemeltergend... Kindertjes toch! Ach ja, we moeten ons in deze periode dikwijls troosten met de gedachte 'hoe waren we zelf?' al moet gezegd dat ik altijd een heel flink studentje ben geweest, hoor... Examens waren mijn hoogtepunt van het jaar... en dat idee lijk ik ook doorgegeven te hebben aan onze jongste. Ook hij geniet van deze periode: niet in de les moeten zitten, een halve dag school en ja, dat studeren dat neemt hij er dan voor lief bij... Maar kijk: vandaag dus echt wel een belangrijke dag en ik kijk al uit naar het verbeterwerk van straks... Kwestie van een (liefst nagelnieuwe) rode stylo klaar te leggen, een gemakkelijke stoel uit te kiezen, de leesbril op de neus te zetten en dan vol verwachting te lezen wat er op het papier terecht is gekomen. Het kan een beetje alle kanten uit, maar meestal zie je al bij het eerste examen waar de klepel deze keer weer zal hangen. Jammer genoeg hangen de resultaten steeds meer af van wie er deze keer de samenvatting heeft gemaakt... Waar zijn de tijden dat we dat allemaal nog zelf deden? Nu circuleren die samenvattingen vrolijk via het internet van de ene leerling naar de andere en als je dan ook nog bedenkt dat de meeste leerlingen nog een samenvatting van die samenvatting maken om die dan in te studeren, dan weet je meteen hoe beperkt hun uiteindelijke kennis wel is, hè! Ik geloof er al lang niet meer in dat ze, louter uit respect voor mezelve of voor de leerstof, zelf hun tanden in de materie zullen zetten, maar blijf er wel op hopen. En geloof me: van tijd tot tijd is er inderdaad nog een enkeling die de hele leerstof doorploeterd heeft en dat hele boeltje naar zijn of haar hand heeft gezet... Schitterende resultaten zie je dan dikwijls, want zij weten echt waar het om gegaan is dit schooljaar, terwijl de rest verder moet met een eerder flauw afkooksel... of zoals één van mijn leerlingen het dit weekend op FB wist te verkondigen 'al diene zever die we daarvoor moeten kennen'... Tja, de lieve kinderen vergeten wel eens dat 'big sister' tegenwoordig ook meeleest en dat ze toch wel een beetje voorzichtiger moeten zijn in hun bewoordingen, maar soit... Ik heb al lang geleden geleerd dat je niet voor iedereen interessante dingen kan vertellen ;) En dus ga ik er maar van uit dat het een tijdelijke weergave was van een tijdelijke examenfrustratie en dat ze het al bij al nog wel boeiend hebben gevonden... Benieuwd of ik straks hun antwoorden even boeiend ga vinden... Ongetwijfeld zitten er weer pareltjes van missprekingen bij en al even vanzelfsprekend zullen sommigen de bal weer zo hard misslaan dat het een beetje grappig wordt, maar al bij al doen de meesten toch echt hun best om een deftig antwoord te formuleren. En dus voel ik me straks weer heel erg geneigd om elk lettertje goed te lezen, elk antwoord alle kansen te geven en te hopen dat iedereen geslaagd zal zijn. IJdele hoop wellicht, maar toch... Als je een heel schooljaar op pad gaat met leerlingen, dan kan het niet anders dan dat je voor hen heel wat sympathie ontwikkelt. Ze maken zo snel echt deel van je leven uit, je leeft mee met hun verdriet en hun vreugde, ze worden echt deel van je eigen bestaan. Het is dan ook altijd zo spijtig bij het verbeteren te merken dat een aantal onder hen het niet zo goed hebben gedaan... En dat is dan de frustratie van de leerkracht: jammer dat ze de leerstof niet onder de knie hebben, maar nog veel erger vind ik het dat dit uiteraard ook wel gevolgen voor hen zal hebben. Niet alleen dat rode cijfer op het rapport, maar ook de knauw in het zelfvertrouwen en als het helemaal tegen zit: een B- of een C-attest, de schrik van al wie met het onderwijs te maken heeft... En daarom hoop ik van harte dat de donderslagen van deze ochtend mijn lieve leerlingetjes goed wakker hebben geschud, dat de bliksemflitsen hun verstand voor de hele voormiddag verlicht hebben, zodat ik straks met een reuzegrote glimlach kan zeggen: 'Iedereen geslaagd!' Dromen kan geen kwaad, zeker?
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
