Ik heb het de voorbije weken meermaals ervaren, elke keer er weer een reclamefolder duidelijk maakte dat het bijna vaderdag was... dat weeë gevoel, die leegte in je lijf die je zegt dat er iets mis is... Ja, er is inderdaad iets mis, want ik mis mijn vader al zo lang, veel te lang. Nu denken wellicht meerdere mensen dat, maar mijn vader was echt de beste vader die je je kan voorstellen. Ik denk dat ik dat als kind al heel snel wist en voelde, want hoezeer ik het me ook probeer voor te stellen, ik kan met geen moeite ter wereld een moment vinden dat ik het niet kon vinden met onze pa. Integendeel, hij was altijd onze 'partner in crime' als er sloeberstreken uit te halen vielen, hielp ons altijd onze iets strengere moeder om de tuin te leiden als dat in ons voordeel uitkwam, enz. Ik zou een hele serie romans kunnen schrijven over het leven met onze pa, maar beperk me tot enkele -oh zo typische- anecdotes... Toen ik nog een heel klein meisje was, was het op zondagavond 'de witte van Zichem' op TV. Mijn onschuldig kinderzieltje vond dat behoorlijk mooie en leuke televisie en ik wilde dan ook heel graag kijken. Dat kon eigenlijk niet, want het was vrij laat op de avond en ons moeder vond dat ik voldoende slaap moest hebben om op school flink mee te kunnen. Mijn vader gaf haar (tot mijn grote verbazing) gelijk, maar stelde meteen (ha, dat was al meer onze pa) voor dat ik toch zou kunnen kijken als ik een middagdutje hield? En weet je wat, om het allemaal nog leuker te maken, mocht ik in het grote bed gaan slapen en onze pa zou me dan wel gezelschap houden. Jaja, ons moeder trapte erin, maar zij wist niet dat onze pa dan stiekem voorleesboekjes meenam naar boven, dat hij heel stilletjes hele verhalen vertelde tot we ons moeder op de trap hoorden komen, we snel de boekjes wegstopten, oogjes dicht deden en er zelfs in lukten om quasi verontwaardigd te reageren omdat we wakker gemaakt werden... Ik moet daar nog altijd zo hard om lachen als ik daaraan terug denk: ons moe zo fier omdat ze die rebelse dochter zo stil kreeg, onze pa zo content omdat ik zo gelukkig was... Een ander verhaal dat op familiefeestjes nog wel eens wordt bovengehaald, was het moment dat we hadden afgesproken om met de ferry naar Engeland te varen. Onze pa werkte toen op de ferry en hij zou ons opwachten aan de kade in Oostende om samen met hem de overtocht te doen. Wij, moeder, broer, zus en ik, waren heel goed op tijd, van onze pa geen spoor te bespeuren. Gelukkig kende mijn broer de weg aan boord en trok hij op zoek naar ons va. Die lag nog in zijn bed, wellicht omdat hij de avond tevoren een beetje te diep in het glas had gekeken. Resultaat: ons moeder razend, onze pa schele hoofdpijn en toch de hele dag moeten doen alsof hij de dag van zijn leven beleefde! Nog zo'n anektode op het schip: mijn zus en broer mochten eens mee een overvaart maken en midden de tocht scheurt mijn zus haar broek. Als een volleerde klusjesman heeft mijn vader dat hersteld met nietjes en tape! Pa was ook een ongelooflijk goede opa! Toen de kindertjes nog heel erg klein waren, moest hij er niet echt veel van weten, hij had altijd zoveel schrik dat hij ze zou laten vallen, of pijn zou doen of zo... maar eens de kindertjes groter werden... dan werd onze pa weer kleiner. Het leek wel alsof hij erin lukte perfect de leeftijdsgenoot van die kinderen te worden. Kropen zij rond tafel, dan kroop hij mee, speelden ze met de legoblokjes, dan bouwde hij mee, was het tijd voor thee met de teddyberen, dan dronk hij gezellig een tasje mee,... Werden de kinderen groter en waagden ze hun eerste stapjes in de wereld van de computer, dan deed pépé Willy lustig mee... Als ik bedenk wat hij allemaal nog kon betekenen in het leven van al zijn kinderen en kleinkinderen, dan kan ik alleen maar boos worden dat hij zo vroeg moest vertrekken. Zo vroeg en zo pijnlijk, want hem zien aftakelen eens de kanker hem volledig in de greep had, was hemeltergend... En toch, toch is hij erin gelukt om uit het leven te stappen zoals hij geleefd had: eerst denken aan de anderen en dan pas aan zichzelf... De dag voor hij stierf, was de hele familie nog bij hem en aan iedereen gaf hij nog een persoonlijke boodschap mee. De allerkleinsten weten uiteraard niet meer wat daar precies gezegd is, maar het gevoel dat hun pépé hen zo graag zag, dat is er nog altijd, hoor, dat gaat ook nooit verloren! Ook mijn liefde voor mijn papaatje zal nooit verminderen. Ik ben hem zo dankbaar om wie hij was en om wie hij ons liet zijn. Op sommige dagen lijkt hij oneindig ver weg, maar op andere is hij weer heel dichtbij. Pa, jong, als er al één reden moet zijn waarom ik in mijn leven boos op je zou zijn geweest, dan wel omdat je maar zo kort gebleven bent... maar zelfs die negatieve gedachte vervalt in het niets bij alle mooie en warme herinneringen. En daarom kan ik ook niet anders dan lachen als ik aan je denk. Voor mij ben je niet dood, voor mij leef je verder in mezelf, in broer en zus, in onze kinderen. Zolang ik er zal zijn, zal jij er ook zijn en daarna... dan zullen we hopelijk echt voor altijd samen zijn! Lieve pa, ik mis je nog elke dag. Ik zie je zo graag... gelukkige vaderdag!
10-06-2012 om 14:09
geschreven door Hilde
08-06-2012
Leerlingen...
De voorbije dagen kreeg ik geregeld eens een berichtje van een oud-leerling... Blijkbaar zijn er wel een paar die van tijd tot tijd eens een berichtje op de blog meepikken en er dan nog van kunnen genieten ook! Tijd misschien om daar dan even bij stil te staan... bij die sloebers van jonge mensen die je met plezier een jaar of twee of drie of soms ook vier (altijd afhankelijk van hun eigen werkijver natuurlijk) bij je in de klas krijgt. Ik durf er bijna niet meer naar te tellen, maar ik denk dat ik een jaar of 26 in het onderwijs sta. Nu ja, staan is in mijn geval niet echt het juiste woord want door mijn pijnlijke gewrichten is het meer zitten dan staan, maar toch. 26 jaar al? Ongelooflijk vind ik dat. Ik herinner me mijn eerste lesjes nog alsof het gisteren was. We hadden op de universiteit amper 12 uur stage gekregen als voorbereiding voor het lesgeven. Geen flauw idee had je of dat echt iets voor jou was of niet... en dus werd ik, amper 21 jaar oud, voor de spreekwoordelijke leeuwen geworpen. Mijn eerste te temmen elementen kwam ik tegen in Gent, in Sint-Bavo, toen nog een authentiek vrouwenbastion, waar iedereen (leerkrachten én leerlingen) sidderde van schrik als de directrice passeerde. Ik moest er zelf eens op het matje komen bij die zuster omdat ik in de eetzaal mijn kom soep had laten vallen. Kreeg ik meteen te horen dat ik het goede voorbeeld moest geven en me toch wel met meer rust en kalmte in die eetzaal moest gedragen! Het arme mens wist wellicht niet dat het net was omdat ik van haar zo'n schrik had dat ik alles liet vallen ;) Na die korte interim kon ik aan de slag in ISA in Temse. Wat een verademing was dat om, na die poepsjieke school waar ik me niet echt thuis kon voelen, terecht te komen in de middelbare school in mijn eigen dorp. De directie heeft me nooit echt goed gelegen en ik vrees dat het ook wederzijds was, maar de leerlingen daar... stuk voor stuk crèmekes, hoor. Ja, er zat natuurlijk wel eens een sloeber tussen en ja, er werd wel eens geprobeerd om een apestreek uit te halen, maar dat was eigenlijk allemaal relatief onschuldig. Wat ik nooit zal vergeten is dat er ooit een klas de deur naar het klooster gevonden had en er niet beter op had gevonden om van tijd tot tijd op ontdekkingstocht te trekken... Dat duurde tot ze op een bepaald moment een zuster op het lijf liepen en meteen de hel losbarstte. Uiteraard moest je dan het spel meespelen en als leerkracht met een heel streng gezicht zeggen dat dat ongehoord was, dat ze echt wel te ver waren gegaan nu, maar ik vrees dat ze aan de pretlichtjes in mijn ogen merkten dat ik heel graag wat jaartjes jonger was geweest en met hen mee was getrokken. Het was immers allemaal onschuldig, op ontdekking gaan, weten dat je gesnapt kan worden, maar tegelijkertijd weten dat je geen grootse criminele toeren uithaalt... Ik denk dat sommige van die leerlingen er nog altijd smakelijk om lachen als ze er eens aan terug denken, toch? De vele jaren die erop volgden hebben me heel veel vreugde gebracht in het onderwijs. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik zelden of nooit een dag met tegenzin naar het scholeken ben vertrokken. Jazeker, er waren wel eens momenten dat ik ook veel liever in mijn bed was blijven liggen, dat ik met de zorgen van thuis naar school vertrok, maar één blik op die jonge kopjes en dat was allemaal weer vergeten... Die zin in school werd nog groter toen ik -noodgedwongen omdat ISA de deuren sloot- terecht kwam op de Broedersschool in Sint-Niklaas. Ik nam er een aarzelende start want, ook al heb ik vaak een grote mond, toch heb ik een heel klein hartje en die school vond ik toch behoorlijk indrukwekkend na het kleine Temse... Al snel echter voelde ik er me als een vis in het water. Ik kreeg een klasje toebedeeld op de zolder in een oude schoolblok en met wat foto's aan de muren heb ik er echt een lokaaltje van gemaakt waar ik me thuis voel en waar -hoop ik toch- ook de leerlingen graag toeven. Mensen vragen me wel eens wat ik in 's hemelsnaam in dat onderwijs zie en eerlijk gezegd zijn er ook wel momenten dat ik me zelf afvraag waarom al die administratie stilaan het lesgeven zelf lijkt te verdringen, maar toch... Tuurlijk geef ik les, ik zou niets anders willen doen! Het is zo'n uitdaging om elke dag weer de confrontatie aan te gaan met die jonge mensen die stilaan hun eigen ideeën ontwikkelen en dat je daar als leerkracht aan mag meewerken, dat is een ongelooflijk leuk iets... dat schenkt heel veel voldoening ook! Lesgeven houd je ook met beide voeten op de grond want leerlingen kunnen soms ontwapenend (verbloeming voor keihard) eerlijk zijn en ze zeggen je met plezier waar het op staat. Zo heb ik ondertussen wel begrepen dat ze me allemaal oud vinden, weet ik ook dat mijn vak niet echt hun ding is, enz. maar toch... Dankzij de moderne media kan je ook de oud-leerlingen nog een tijdje blijven volgen en dàt maakt het allemaal nog zoveel leuker! Op Facebook verhalen lezen van vroegere leerlingen die nu zelf een job hebben, een partner, een huis, kindjes, een hond, maakt niet uit... dat doet altijd goed, want dan weet je dat ze ook op hun pootjes terecht gekomen zijn... Op het oudercontact merken dat het kind van één van je oud-leerlingen ondertussen zelf bij je op de schoolbanken zit, dat doet de eerste keer heel raar... Ben ik dan toch echt al zo oud? Maar het is ook leuk, want in de kinderen herken je zo gemakkelijk de ouders en dan is de cirkel weer helemaal rond! De 'prille' oud-leerlingen die je nog op de hoogte houden van hun capriolen, dat is ook zo fijn, dan is de draad nog niet helemaal doorgeknipt, hè! Ik hoop altijd dat ze dat nog heel lang blijven doen en vaak lukt dat ook wel... Soms doet het lesgeven ook wel pijn, hoor, vooral als je geconfronteerd wordt met leerlingen die zoveel pijn hebben, zoveel tegenslagen kennen en jij ze met geen geld ter wereld kan helpen. Ja, een luisterend oor kan je bieden, wat licht in hun duisternis, maar je zou zo vaak zoveel meer willen geven dan dat. En leerlingen verliezen, dat is nog een graad erger natuurlijk. In mijn carrière heb ik afscheid moeten nemen van twee leerlingen, Keshia en Filip. Twee totaal verschillende mensen, maar beide hebben ze een blijvende indruk nagelaten... Ik zou mijn hart en mijn ziel gegeven hebben om hen een kans tot leven te geven, maar dat heeft niet mogen zijn. Toch neem ik ze nog dagelijks mee naar school: op hun foto lachen ze me nog altijd tegemoet en ook in mijn lessen voel ik vaak de inspiratie die van hen uitgaat... Het bilan opgemaakt na bijna 26 volle schooljaren? Moest ik opnieuw kunnen beginnen, ik zou net dezelfde keuze maken, want ik geef zo graag les! Moest ik al iets veranderen, dan wel dit: ik zou al eens vaker aan de leerlingen zelf zeggen hoe graag ik hen zie, hoeveel zij voor mij betekenen... Bij deze: als er al sloebertjes zijn die dit lezen, weet dat 'die van godsdienst' voor jullie allemaal een plekje heeft gereserveerd in dat symbolische hart van haar! Natuurlijk kan ik hier geen fotootjes van leerlingen plakken, dus volgen er wat andere 'schaapjes'!
08-06-2012 om 15:10
geschreven door Hilde
07-06-2012
Take time once in a while to just enjoy the moment...
'Take time once in a while to just enjoy the moment...'. Deze spreuk kwam ik vanmorgen tegen op de FB-pagina van een vriendin en ik werd er zowaar een beetje filosofisch van. Al de hele dag zit ik te mijmeren over het waarheidsgehalte van die simpele woorden. Het feit dat de spreuk vergezeld werd door een foto van een logge zeehond die lekker languit aan het zonnen was, laat het hele beeld natuurlijk ook langer op het netvlies gebrand achter, maar toch... een beetje nadenken over deze al dan niet waarheidsgetrouwe uitspraak bracht een zekere melancholie naar boven... Tijd, kan je dat eigenlijk wel 'nemen', dat vraag ik me af en als je het dan al kan, kan het dan ongestraft? Ik vrees dat nadenken over deze vraag pijnlijk duidelijk maakt dat de tijd zelden op je wacht, dat je zelf wel eventjes de trein der traagheid kan opstappen, maar dat de tijd ondertussen op sneltreinvaart blijft verder denderen. Toegegeven, ik maak mezelf wel wijs dat je van tijd tot tijd (what's in a name) eens de tijd moet nemen. Stille getuigen van die overtuiging zijn de vele kleine reisjes die we in ons drukke agenda proberen inplannen. Zalige momenten zijn dat, die ogenblikken waarop je de voordeur achter je dicht trekt en jezelf wijsmaakt dat de tijd nu eventjes kan stilstaan, dat je vrij van zorgen, van gehol en geloop, vrij van verantwoordelijkheden rustig weer jezelf kan gaan zoeken. Pijnlijke momenten ook wanneer je terug thuis komt en merkt dat de tijd die je hebt 'gestolen' je dan vierkant uitlacht in je gezicht door je meteen duidelijk te maken dat de tijd die jij nam om te gaan niksen ook inhoudt dat er thuis ook effectief niets is gebeurd: niemand heeft gekuist, niemand heeft de was gedaan, niemand heeft die dingen voor zijn rekening genomen, waar je net genoeg tijd voor hebt in het dagdagelijkse leven. Resultaat van zo'n tijd-voor-jezelf tripje is dat je net veel minder tijd overhoudt, want je moet dubbele shiften draaien om het werk dat is blijven liggen toch weer gedaan te krijgen... Als je hier te lang over nadenkt, zou je al snel kunnen besluiten dat je al beter gewoon altijd rustig kan verder blijven werken, dat die broodnodige 'eigen tijd' teveel opofferingen eist, dat je beter niet meer uit het vaste patroontje stapt. Jaja, dat zou je kunnen denken, maar gelukkig doen we dat niet, gelukkig denken we ook aan het tweede deel van de spreuk 'enjoy the moment'... Die 'moment' wil ik heel ruim nemen... als je de loop der tijden bekijkt, dan is onze passage op deze aardkloot niet meer dan dat: een 'moment in time', zo weer voorbij en dan kan je er inderdaad best zo veel mogelijk van genoten hebben! Moeilijk is dat niet als je omringd wordt door mooie dingen, door lieve mensen, als alles op wieletjes lijkt te lopen... Het wordt een heel ander verhaal als je in je bestaan ook geconfronteerd wordt met mislukkingen, verlies, pijn, dood, verdriet van anderen dat je raakt tot in je eigen hart. Hoe ga je daarmee om? In het achterhoofd klinkt de zo gehate (wegens niet altijd erg realistische) goede raad dat je die dingen maar zo goed mogelijk moet aanvaarden, dat je ze een plek moet leren geven en dan moet kunnen loslaten. Ha, dat is nu net gemakkelijker gezegd dan gedaan, toch? Zondag is het weer vaderdag en mijn hart weent nog altijd omdat mijn papaatje er niet meer is, ook al is hij al overleden in 1997. Tot zover het aanvaarden en loslaten, dus... Soms wil je gewoon niet loslaten omdat de herinneringen je zo dierbaar zijn... en misschien laat je - door vooral die mooie dingen te herdenken - toch ook weer wèl los. Je laat de ballast van verdriet stilletjes achter, als een klein bootje dat aan de kade vertrekt en stilaan steeds verder weg dobbert... altijd nog wel in het zicht, maar niet meer in staat om nog die grote rimpelingen van in het begin te veroorzaken... In de kleine golven van het dagdagelijkse leven draag je dan zovele herinneringen mee aan zij die er niet meer zijn, herinneringen die je helpen de dood los te laten en het leven weer te omarmen... Als het leven me al iets heeft geleerd, dan wel dit: dat je moet leren het goede te zien in al wat je overkomt, wat het ook moge zijn. De dood is iets vreselijks, maar tegelijkertijd ook refererend naar het leven dat zovele herinneringen biedt... En zo kan ik alleen maar denken aan mijn papa met een lach én een traan, het verdriet is er altijd, maar ook de vreugde om de ontelbare leuke memories die ik aan hem heb... Van hem heb ik geleerd dankbaar te zijn om de kleine dingen in het leven, te genieten van elk moment, te koesteren wat met geen geld te kopen is... Dat heb ik in mijn leven echt geprobeerd en zo heb ik in mijn geheugen oneindig veel kleine tafereeltjes staan, die me allemaal een klein beetje doen glimlachen, die me allemaal zo'n voldaan gevoel kunnen geven. Ik noem er maar enkele: de zonsopgang boven de putten hier in ons dorpje, de eerste meikever die door de tuin zoemt, de snuit van een zeehondje dat bij een vrijlating voor het eerst terug de zee proeft, het egeltje dat elk jaar een bezoekje komt brengen en zich dan telkens eens laat oppakken en ook komt piepen uit het stekelige bolletje, een waterjuffer die schone sier maakt over een vijver, het geluid van ons Fieneke als ze ongetwijfeld wilde dromen heeft over het achtervolgen van één of ander konijn, het telefoontje of mailtje van een verre vriend die opeens eens aan je dacht, de kinderen die gelukzalig een pakje frieten zitten te eten, hand in hand met je man langs het strand wandelen en nog altijd die spreekwoordelijke vlinders voelen, een vlindertje zien zitten op de bloemetjes op het graf van je ouders... Ik zou nog uren kunnen doorgaan, nog vele pagina's kunnen vullen met al die mooie dingen... zovele momenten om gelukkig te zijn, doen me besluiten wat ik al lang wist: dat ik een hele gelukkige madam ben en dat ook altijd zal zijn zolang ik er in zal slagen om in al die kleine dingen zoveel grote wonderen te zien! Met dank aan mijn heel lief papaatje, die me zoveel heeft geleerd!
07-06-2012 om 16:45
geschreven door Hilde
06-06-2012
Een tripje naar Duitsland
Vraag me niet hoe het komt, want ik weet nu al dat ik het antwoord toch schuldig zal moeten blijven, maar ik heb het nooit echt gehad voor Duitsland. Misschien ligt het aan de herinneringen die ik er aan heb overgehouden toen ik als kind met ma, pa, broer en zus door het land reed richting Oostenrijk, het uiteindelijke doel van onze vakantie. Duitsland ligt in mijn memorie ingebed als het land waar ik -opgepropt op de achterbank tussen twee andere gezinsleden- moest proberen een dutje te doen op de parkeerstrook van één of ander wegrestaurant langs de snelweg. Iedereen was gegarandeerd in dromenland, behalve biebie... Ik deed elke keer weer dapper de oogjes dicht, om ze al even snel weer open te doen en me dood te ergeren aan het feit dat iedereen daar zo lag te slapen, terwijl ik dat niet kon... Het is ook het land van de slechte worsten die we dan steevast bij het wakker worden van de rest van de bende gingen eten. Die worsten... die mosterd..., het brengt nog altijd een slechte smaak naar boven... Duitsland was ook altijd al het land van de veel te snelle chauffeurs, die dan steevast mijn pa voorbij staken; zij geraakten tenminste snel weg van die autoweg die verduisterd werd door duizenden bomen... Ja, dat is zo wat altijd het beeld geweest dat ik van Duitsland heb gehad, een duister land met slecht eten en ongemakkelijke autoritten die alleen maar bevestigden dat je daar beter niet te lang kon toeven... Ik heb dan ook mijn hele getrouwde leven de wenkbrauwen gefronst bij het enthousiasme van mijn schoonouders die zo vaak ze konden wel naar ginder wilden trekken. Ze kwamen telkens ook terug met heel erg geanimeerde verhalen van hoe leuk en hoe fijn ze het ginder wel vonden en voor de lieve vrede zei ik dan wel altijd dat ik dat heel goed begreep, maar geen vezel in mijn lijf had daar ook maar enige voeling mee. Duitsland, neen bedankt! Het was zelfs een sport om het onderwerp zo goed mogelijk te proberen vermijden, wat eigenlijk altijd goed gelukt was tot nieuwjaarsdag dit jaar. We zaten bij pit en pépé om de traditionele nieuwjaarsdronk (mét Duitse schuimwijn) te houden, toen mijn schoonmoeder langs haar neus weg constateerde dat het bijna de laatste fles was die ze in de kelder hadden liggen. Waarna mijn schoonvader met tranen in de ogen zei dat er ook geen nieuwe flessen meer zouden bijkomen, vermits ze nu toch echt wel te oud waren om tot ginder te rijden om een nieuwe voorraad... Wie mij kent, weet ook wel dat ik geregeld eerst iets zeg en dan pas nadenk en làp... voor ik het zelf goed doorhad, had ik al gesuggereerd dat Theo wel eens met hen tot ginder zou kunnen rijden, meer nog: ik zou zelf ook wel mee kunnen gaan. En weet je, nu we toch bezig zijn, laat ons er dan meteen een lap op geven en voorstellen dat ook de rest van de kinderen zouden meegaan... Niets zo gezellig als nog eens een keertje de ouders met hun kinderen op stap zien gaan, toch? Mijn domme enthousiasme werkte aanstekelijk en nog geen vijf minuten later zaten de oudjes al met het agenda op de schoot om een geschikte datum uit te kiezen. Nog vijf minuten later waren ook de andere partijen in het complot betrokken door een simpel sms-je 'zeg mannen, hebben jullie soms zin om mee te gaan naar Duitsland voor de verjaardag van pépé?'. Ha ja, best dat je er meteen een reden aan plakt, dat maakt een weigering des te moeilijker... Ik denk dat ze aan de andere kant van de GSM toch iets beter nadenken dan ik, want het duurde wel eventjes, maar uiteindelijk kwam toch twee keer het bericht 'ha ja, zeker...', aarzelend, maar toch positief... De dag erna mailde schoonzus Susy al naar de gekende wijnboer en er werden vier kamers vastgelegd... Er was geen weg meer terug... Eerlijk toegegeven: naarmate de datum van vertrek vorderde, brak het koude zweet me meermaals uit, want de zin om mee te gaan, was heel ver zoek. Maar kijk: een echte Van Hemelryck komt niet zo snel terug op zijn woord en dus ging ik op zoek naar dat kleine bronnetje 'enthousiasme' dat ik met veel overtuiging probeerde aan te boren. Niet gemakkelijk want de pijn van mijn elleboogmiserie ging ervandoor met heel wat kracht en moed, maar toch... de valies geraakte ingepakt en op de vrijdag voor Pinksteren stapten we met vijf de auto in: Theo, de schoonouders, schoonzus en ik... Wat er zich in Duitsland allemaal heeft afgespeeld, ga ik hier nu ook weer niet allemaal vertellen: sommige gebeurtenissen zijn toch een beetje gekleurd door een wijnproeverij en je moet nu eenmaal ook niet altijd het achterste van je tong laten zien, maar dit wil ik wel kwijt: het is allemaal heel erg meegevallen. De spanning op de achterbank voelen stijgen naarmate de oudjes meer en meer dorpjes dichtbij Kröv herkenden, was heel erg bevorderlijk voor het eigen enthousiasme en toen mijn schoonouders de oude wijnboer, waarvan ze overtuigd waren dat ze die nooit meer zouden terugzien, in de armen sloten, waren niet alleen zij zichtbaar ontroerd. Het is dan ook een hele fijne vierdaagse geworden: de schoonouders hebben hun hartje nog eens kunnen ophalen, de zusjes hebben nog eens goed kunnen bijbabbelen, de broers hebben bij momenten geweend van het lachen en de schoonzus voelde zich ook deel van het geheel, kortom: we zijn met hele warme gevoelens van ginder terug gekomen... Orgelpunt was trouwens wel het vertrek ginds, beter nog het moment net ervoor toen we moesten proberen tientallen dozen met flessen wijn in de auto te krijgen. Uiteindelijk is dat ook gelukt en kon de terugreis aangevat worden... Eens thuis was het tijd om het bilan op te maken en het moet gezegd: de slechte ervaringen van vroeger hebben plaats moeten ruimen voor een hernieuwde kijk op Duitsland. Of toch niet? Wel, het land zelf zegt me nog altijd niets, maar het wijndorpje van mijn schoonouders, daar kan ik wel sympathie voor opbrengen. Met heel wat fantasie kan ik het daar zelfs mooi vinden, omdat de natuur er ook zo mooi is: de oneindige wijnvelden, de onooglijk kleine druifjes, bloemen alom en toegegeven: ook de lekkere wijn zorgen ervoor dat Kröv toch een klein plekje in mijn hart heeft gewonnen. Klein, maar groot genoeg om in al dat onnozele enthousiasme meteen ook al te boeken voor volgend jaar. Jaja, met de hele bende terug onder het motto: zolang iedereen er nog is, moeten we van elkaars gezelschap genieten en hoe kan dat beter dan met een fris glaasje wijn? En dat wordt dan nog geconstateerd door iemand die eigenlijk zelden of nooit alcohol drinkt... Dan toch die slechte Duitse invloed?
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
