Op de achtergrond speelt de finale van het EK voetbal... een bikkelhard gevecht aan de stem van de commentator te horen. Wat een verschil met de rust die over ons is neergedaald sinds de start van onze vakantie. Eergisteren hebben we de deur achter ons dicht getrokken, TomTom opgezet en zijn we op weg gegaan voor een hele lange rit. De start verliep trouwens niet zonder tranen, want voor het eerst moeten we ons Fieneke achterlaten, ons favoriet bruintje die de thuisblijvers gezelschap zal houden tot wij weer terug zijn. Het is niet dat we haar niet wilden meenemen, alleen kan het sloeberke zo slecht tegen de warmte en dat is wat we hier toch wel hopen te vinden... Bovendien is het eigenlijk wel leuk dat het thuisfront kan blijven genieten van haar fantastische gezelschap... Maar jammer genoeg wij dus niet, we moeten het met mekaar stellen, zonder het eeuwig opbeurende gekwispel van die lieve Labrador van ons. Moet het gezegd dat we de eerste tientallen kilometers redelijk stil blijven in de auto? Ongetwijfeld is iedereen nog onder de indruk van het afscheid, maar er is geen weg terug nu: hop naar la douce France is het motto... En heel langzaam aan komen we in het ritme van kilometers malen, babbeltje doen, klein dutje houden (gelukkig doet de chauffeur hier niet aan mee), een liedje meezingen, enz. Voor we het weten, mogen we al eens van de baan voor een eerste stop. Waar we gehoopt hadden een half uurtje gezellig in het zonnetje te kunnen zitten op een graspleintje naast de parking, moeten we het doen met een tafeltje in het wegrestaurant, want het miezert buiten en niet alleen zouden we dus snel nat worden, we zijn er ook niet echt op gekleed. 's Morgens immers in de favoriete short gesprongen omdat we nu eenmaal naar de zon trokken, maar niet genoeg bedacht dat de weg naar de zon vaak begeleid wordt met heel wat regenbuitjes en koude golfjes... Maar niet getreurd: ook binnen kan je het best gezellig maken, zeker als de koffie lekker smaakt en de bijhorende koffiekoek nog beter.We kunnen er niet te lang blijven, want voor ons wacht het zware monster nog: Parijs. Ik denk dat manlief er stiekem al een paar nachten van wakker ligt dat we weer die mooie, maar zo filegevoelige stad langs moeten. Vorig jaar verloren we er bijna vier uur van onze kostbare vakantietijd, dit jaar willen we het heel wat beter doen, hoor... en dat lijkt zowaar nog te lukken ook. Het eerste deel van de Péripherique verloopt wonderwel vlotjes, maar even later is het koekenbak... De vier pinklichten gaan aan bij alle auto's voor ons en dus weten we hoe laat het is. De komende twee uur kruipen we langsheen de lichtstad en die slakkengang wordt gelukkig van tijd tot tijd onderbroken door enkele onverwachte dingen: een combi die bijna in de zijdeur van onze auto rijdt, brommertjes die langs alle kanten voorbij snorren met ware doodsverachting, leuke gebouwen naast de rijweg, enz. Ondanks al die afwisseling is niemand er rouwig om dat we tenslotte toch de miserie van het stapvoets rijden achter ons kunnen laten. Parijs is overwonnen, nu kan de vakantie echt beginnen! We versterken dat gevoel nog door een half uurtje na Parijs echt te gaan picknicken. Nu klinkt dat woord heel erg romantisch, maar zo is het niet helemaal verlopen, moet ik toegeven. Ons grote picknicklaken lag op een klein plekje gazon tussen twee rijen geparkeerde auto's, rondom ons geen natuur, maar beton en staal, en toch... toch was het best leuk om daar met z'n vieren een eigen bubbeltje te maken en er gezellig te eten, alsof er buiten ons niets meer bestond. Het hele gebeuren gaf weer de nodige energie om de volgende rit aan te vatten, nu recht naar Limoges. Daar hadden we een hotelletje geboekt om de nacht door te brengen. We vonden dat heel gemakkelijk en zagen meteen heel wat mogelijkheden om er 's avonds uit eten te gaan. We kozen uiteindelijk voor de Italiaan in de buurt, waar ze onze jongste zoon dolgelukkig maakten met een pizza van zomaar eventjes 40 cm doorsnede. Al wie die reuze schijf zag, moest even glimlachen... dat eet je niet alle dagen natuurlijk. Onze Machiel maakte er geen enkel probleem van: hapje na hapje schoof het hele gevaarte binnen en erna kon er zelfs nog een ijsje bij! Het was een gezellige maaltijd en we konden met een voldaan gevoel het onderweg-bed in. De nacht leek veel te kort, wat die wellicht ook wel was, want we moesten al vroeg weer op voor het vervolg van onze tocht. Na een heerlijk ontbijt reden we richting Gouffre de Padirac, een grot waar ik al veel over gelezen had op het internet en die we zelf ook wel eens wilden bezoeken. Je moet er wel wat voor overhebben, want in het hoogseizoen sta je hier soms wel enkele uren te wachten vooraleer je binnen mag, maar wij hadden geluk, want we konden zo binnen wandelen. Nu ja, zo gewoon was dat ook weer niet, want we moesten eerst 565 trappen naar beneden voor we in de grot uitkwamen... Dan nog een eindje rechtdoor wandelen en toen kwamen we aan een heel erg sprookjesachtig gebeuren. We gingen een soort van gondel in en werden 500 meter door de grot gevaren. Er zijn geen woorden om te omschrijven hoe mooi het daar wel was. We kwamen terecht in een reusachtige kalkgrot, tientallen meters hoog, met ontelbare stalactieten en -mieten. Hoe klein voel je je dan, als nietig mens tussen die miljoenen jaren oude stenen, die als gigantische pilaren op ons neer leken te kijken... Aan het einde van het boottochtje gingen we verder de grot in en werden we verrast door o.a. een groot ondergronds meer in een fantastisch mooie kleur blauw. De tocht voerde ons verder over in totaal 300 trappen. Onderweg keken we de ogen uit bij zoveel moois... het had voor mij nog zoveel langer mogen duren, maar jammer genoeg kwamen we terug bij het bootje terecht, dat ons weer naar het startpunt bracht. Zelden zoiets moois en indrukwekkends gezien! Hier zullen we nog lang aan terug denken! Nog helemaal stil van dat fantastische avontuur, gingen we picknicken op een gezellig graspleintje en daarna konden we echt naar ons vakantieadres vertrekken. Rond drieën kwamen we er aan en werden we warm verwelkomd door Robert en Paulette, de eigenaars die we al kenden van vorig jaar... Oef, we hadden de rit overleefd, nu uitpakken en beginnen genieten van de vakantie... Als ik mag kiezen, wordt het een afwisseling van avontuur en routine, van natuur en cultuur, van ernst en humor... en eerlijk gezegd, ben ik er vrij gerust in! Lieve thuisblijvers, voor jullie alvast wat foto's van ons prille avontuur! Eerlijkheidshalve: de foto's binnen in de grot, zijn niet door mij genomen. Fotograferen was er ten strengste verboden, jammer genoeg!
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
