Wanneer je al een tijdje thuis zit omdat je weer eens een operatie achter de rug hebt, dan zijn alle uitstapjes ongelooflijke extraatjes die het saaie dagdagelijkse patroon doorbreken. Sommige uitstapjes doen nog meer... ze geven je weer een boost, weer zin om er nog eens ongelooflijk tegenaan te gaan. Zo'n uitstapje was het vandaag. De spanning begon gisterenavond al: fototoestellen klaarleggen, batterijen nog eens opladen, geheugenkaartjes leegmaken en vooral: de wekker zetten, want stel je voor dat je uitgerekend deze nacht eindelijk eens goed zou doorslapen... en dan te laat op de afspraak zou zijn... Niets daarvan, zo'n risico kan je niet nemen, toch? Uiteraard ben je dan op tijd wakker, zelfs in je dromen zie je al wat de komende dag brengen zal: een zeehondje, recht uit Pieterburen, klaar om eindelijk weer zelf de vrije natuur in te trekken. Het moet wel gezegd dat het in die dromen schitterend weer was en dat die realiteit vandaag toch wel net iets anders was. Bij het opstaan al gemerkt dat het buiten pijpenstelen regende. Oeps, dat wordt een avontuur apart! De kinderen kijken ons al een beetje warrig aan als ze merken dat zelfs deze regen het enthousiasme van de oudjes niet kan drukken. Neen, hoor, voor een zeehondje doen we soms hele rare dingen! En zo vertrekken we rond elf uur richting Renesse, waar we om één uur een date hebben met André van de zeehondencrèche, maar ook met Evelien, leerlinge van onze school die ons geadopteerde zeehondje zal vrijlaten. Evelien, mama en oma zijn al present, van André (naar goede gewoonte) nog geen enkel spoor. Jaap, de verantwoordelijke voor deze regio is wel al van de partij en het is hartverwarmend om zo hartelijk verwelkomd te worden door mensen die je toch maar om de zoveel maneschijnen eens terug ziet. Naarmate de tijd vordert, krijgen we het allemaal kouder en kouder, want het is maar een schamele 10 graden buiten. Wat een verschil met de bijna 30 graden vorige week trouwens... Maar kijk, hoe koud we het ook allemaal hebben, dat is onmiddellijk verleden tijd op het moment dat we de witte vrachtwagen met André en Karst (de echtgenoot van Lenie 't Hart) de parking zien oprijden. Ik ben altijd zo blij mijn maatje uit Pieterburen terug te zien en het moet gezegd: het genoegen is altijd wederzijds. Na de nodige sociale plichtplegingen is het eindelijk tijd om richting strand te trekken. Alleen is het hoog water nu en blijkbaar bijna springtij, waardoor op de afgesproken plek te weinig strand overblijft om de zeehondjes uit te zetten. Dan maar een eindje verder gereden tot aan strandpaviljoen Zuid Zuid West. Daar ruilen we onze eigen auto in voor de aanhangwagen van Jaap en die brengt ons de duinen over, het strand op. Tijd om de zeehonden in hun kistje uit de vrachtwagen in de aanhangwagen te laden. Dat gaat niet zo vlot als anders, want er is warempel een heuse filmploeg van de partij. Er wordt blijkbaar door RTL 4 een jeugdserie opgenomen en daar komt ook een verhaal in over vrijlaten van zeehonden. Voor het eerst van zo dichtbij kennis gemaakt met de filmindustrie en meteen begrepen dat dat niets voor mij is... Veel te veel sier en smuk, veel te veel het idee dat de wereld aan hun gat plakt. Soit, niets kan de pret drukken, ook die crew niet, wanneer de drie kratjes eindelijk op het strand staan, Evelien, een onbekende kleine jongen en ik er bovenop mogen plaats nemen en het sein komt om de zeehondjes vrij te laten. Onze Slieny vindt onmiddellijk haar weg, steekt nog één keer de neus in de wind, ruikt de zilte zee en hobbelt zonder aarzelen het water tegemoet. De twee vriendjes hebben het wat moeilijker om de weg te vinden, zij hobbelen eerst nog eens de andere kant uit, maar gaan daarna ook resoluut het water in. Het was voor ons niet de eerste keer, maar het blijft toch een wonderbaarlijk moment... hier doe je het voor, hoor! Je ziet bijna de herkenning in de oogjes van die zeehonden wanneer ze hun eigen omgeving terugvinden, je voelt bijna de opwinding wanneer ze die eerste spettertjes water aan hun buikjes voelen, je hoort bijna de roep van de zee die hen terug verwelkomt. Wauw, dit is zo fijn, zo mooi, zo ontroerend... En dan zijn ze weg, met z'n drietjes de zee in op zoek naar de rest van de kolonie... Op dit punt kan je alleen maar hopen dat ze het goed zullen doen, het is nu een beetje zoals met je eigen kinderen: het punt komt dat je ze moet vrijlaten en geloven dat ze het kunnen, zo alleen zonder enige hulp! De pret is echter nog niet over, want er zit nog altijd een zeehondje in de vrachtwagen bij André. Blijkt dat die de hoofdrol mag gaan spelen in die serie van RTL en dat ze die gaan vrijlaten verderop op de zandbank... Of we dan nog meegaan, vraagt André... Tuurlijk, zeggen mijn man en ik tegelijkertijd. We gaan terug de aanhangwagen van Jaap op, ik mag op de kist van zeehond Henkie zitten, terwijl Theo aan de ijzeren baren hangt. Het is zo'n grappig moment dat we alletwee zitten te schaterlachen... Zo rijden we een viertal kilometer verder tot het einde van het strand en daar is het tijd om de zeehond zijn welverdiende rol in de film te gunnen. Het is een heel gedoe, hoor... er komen verschillende 'takes' aan te pas om alles netjes op film te krijgen en eigenlijk is dat allemaal wel eens leuk om zien. Zo hebben we heel erg moeten lachen toen één van de actrices eerst met haar Uggs door het zeewater kwam aanploeteren, daarna die laarzen verruilde voor schoenen met hakken... waar ze onmiddellijk diep mee in het mulle zand zakte. 'Hoe een actrice lijden kan', was haar nuchtere commentaar, waarna ze doodleuk haar jasje uittrok en in de gure wind vrolijk ging staan doen naast de kist van Henkie (die in de serie trouwens Tessa moet gaan noemen). Jaja, allemaal leuk om te zien, maar het allermooiste beeld kwam toch van de andere kant... Daar doken in de branding steeds meer kopjes op van zeehondjes. Het leek wel alsof die nieuwsgierig waren naar wie en wat hun Zeeuwse rust kwam verstoren. Dàt was voor mij het beeld van de dag... Het leek bijna alsof we zelf midden de kolonie stonden, getuige mochten zijn van de pret van de zeehondjes die vrij en vrolijk in het koude water dobberden. Hier kon ik mijn ogen niet van af houden, zo mooi, zo onaards... Wauw, is het enige woord dat ik hier lijk gezegd te hebben... Uiteindelijk was het filmen ook grotendeels voorbij en trokken we terug met de aanhangwagen naar het strandpaviljoen. Daar zijn we nog iets lekker warms gaan drinken met André en Karst. Het was verwarmend voor lichaam en geest... Eindelijk eens opwarmen na die koude wind op het strand, maar ook een heel fijne babbel met twee schitterende mannen. Het werd veel te snel laat, tijd om terug te keren naar het thuisfront... En toegegeven: het heeft me wel wat extra pijnstillers gekost om deze dag uit te zitten, maar het was het meer dan waard. Dit is zo'n dag waar je binnen veertig jaar (als ik er dan nog mag zijn) nog altijd met nostalgie aan zal terug denken... Alweer een zeehondje gered, alweer een kleine bijdrage kunnen leveren aan onze fantastische natuur... Aan alle leerlingen die mee een steentje en een centje hebben bijgedragen om dit mogelijk te maken: een hele dikke merci! What a beautiful day!
Reacties op bericht (2)
08-06-2012
Nienke
Ja, Nienke, je hebt 100% gelijk: dit is inderdaad een supermooie ervaring. Wij waren enkele weken geleden ook in Lauwersoog. Zeehondjes hebben we toen niet gezien (wel in Pieterburen natuurlijk), maar ik kan me best voorstellen dat Julian en Hans het daar naar hun zin hebben, hoor! Leuk dat je dochter die plek dan nog eens kon terugzien, hè!
Groetjes,
Hilde
08-06-2012 om 08:06
geschreven door Hilde
07-06-2012
vrijlaten zeehond
Wat is dat een supermooie ervaring toch!
Wij hebben onze Julian en zijn Kleine Badjesmaatje Hans eind maart mogen vrijlaten in Lauwersoog.
Vorige week ging mijn dochter op schoolreisje naar de Natuurschool bij Lauwersoog en heeft ze wad geloopt daar waar Julian en Hans vrijgelaten zijn, dubbele vreugte.
Wat doet een mens die plots een zee van tijd in de schoot krijgt geworpen...? Je leest eindelijk dat ene boek dat al zo lang ligt te wachten, je bekijkt die programma's die al lang op de digibox staan te verkommeren, je houdt je sociale contacten online tevreden en dan... Dan komt dat vaak gevreesde zwarte gat. Het sluipt als een monster stilletjes dichterbij tot je plots tot de vaststelling komt 'ik verveel me'. Altijd al zo druk bezig geweest dat je nooit beseft hebt hoe ingrijpend die vaststelling kan zijn. Wat te doen? Je droomt je vakantie bij mekaar door al wat te bezoeken plaatsen vast te leggen, je kijkt binnen in het leven van anderen die door foto's op het internet duidelijk maken dat ze ook al daar waren en van het één komt het ander. Je probeert eerst nog dat stemmetje in de verte te onderdrukken, maar geeft er dan toch aan toe: misschien kan ik dat ook, zo'n site opzetten waar mijn foto's kunnen bekeken worden. Niet dat die nu precies zo wereldschokkend zijn, maar stiekem denk ik dat er toch wel wat tussen zitten die het verdienen om door meer mensen bekeken te worden dan mijn man en kinderen. Uit pure liefde zeggen zij altijd dat het mooie prentjes zijn, dat hoort misschien zelfs zo, maar ik waag het erop. Tijd om wat beelden 'wereldkundig' te maken, tijd om hier 'iets' achter te laten al zijn het dan maar wat beelden van wat is geweest... Voor mij is het heel wat meer... Elke foto is een zoetgesmaakte herinnering, een momentopname die indruk heeft nagelaten... Elke foto is voor mij een adempauze, een eigen kijk op de dingen en vooral: een ode aan al wat leeft!
