|
Beste bloglezer
Vorig jaar veroorzaakte Dwars door Hasselt een zwarte dag uit mijn loopgeschiedenis. Rugklachten, een verkoudheid, druilerig weer en vooral de blaar die ik onderweg opscharrelde, gooiden tonnen roet in het eten. De doelstelling, 1u15', werd niet bereikt. Erger nog, ik gaf er onderweg de brui aan, maar omdat 5 km wandelen ook lang duurt, liep ik toch weer op een drafje verder en finishte uiteindelijk in 1u17'25".
Nadat ik mijn wonden gelikt had, nam ik een belangrijke beslissing in mijn loopcarrière: gedaan met intervaltrainingen. Deze stelde ik immers mede verantwoordelijk voor mijn rugproblemen. Ook het steltlopen werd afgezworen en onze jongste dochter nam mijn laarzen met hoge hakken gretig in beslag. Dankzij deze ommezwaai kon ik de goesting om te lopen behouden en had de osteopaat een klant minder.
Ik liep nog enkele wedstrijden, ongeveer 10 seconden per km langzamer dan voorheen, maar zoveel relaxter...
Als iemand me vroeg hoe hard ik dit jaar wou lopen in Hasselt, was het antwoord verrassend : zeker niet sneller dan vorig jaar. Zo rond de tachtig minuten, maakte ik voor mezelf uit, want helemaal geen tijd vooropstellen, vond ik dan weer net iets te vaag en iets te gemakkelijk.
Omdat ons Dorien (14 j) in Bree de smaak te pakken kreeg, gaf ze aan mee te willen lopen met de 5 km. Zo togen we, enkele uren eerder dan voorzien, richting Hasselt. De sfeer zat er goed in, mede dankzij het zachte najaarsweer. Een honderdduizendste geluk, want de dag voordien viel het nog met bakken uit de hemel. Regenweer kan wel aangenaam zijn tijdens het lopen, maar nooit tijdens het supporteren.
Binnen 25 minuten na haar vertrek, begroetten we onze opgetogen dochter. Ze had er met volle teugen van genoten. Geen podiumplaats deze keer, doch dat deed geen afbreuk aan haar enthousiasme.
Enkele uurtjes later vond ik op het afgesproken tijdstip in de massa mijn occasioneel loopmaatje Els terug, met wie ik in Bree quasi simultaan over de finish liep. We spraken af om samen te starten, maar niet noodzakelijk samen te finishen. Ik was alleszins reuzeblij met mijn gezelschap, want veel goesting om te lopen had ik eigenlijk niet.
Dat veranderde echter zodra het startschot gegeven werd. Lopen werd weer fun, zeker als je nog wat adem overhoudt om onderweg een beetje te babbelen. De kilometers vlogen voorbij. Na 5 km werd er een eerste voorzichtig prognose gemaakt. Als we het tempo konden aanhouden, zat een eindtijd van 1u18' er echt wel in en ik had er zelfs vertrouwen in dat dit effectief zou lukken. Els gaf halverwege aan dat ze nog wat wou versnellen zodra we aan het kanaal waren. Dat zag ik zelf dan weer minder zitten. Dus toen zij na tien kilometer (op exact 52 minuten) een tandje bijstak, liet ik haar rustig (en zonder frustraties hieromtrent) begaan.
Vanaf dan begon het voor mij zwaarder te worden. In tegenstelling tot vorig jaar liet ik de moed echter niet zakken. Ik kon het tempo handhaven, beter nog, de laatste vijf kilometer liep ik zelfs nog een tikkeltje sneller dan voorheen. Ongeveer twee km voor de finish kreeg ik nog een kleine opsteker dankzij mijn supporterende dochter en loopmaatjes van de 5 km. De laatste honderd meter werd er nog een bescheiden spurtje ingezet en ik klokte mijn horloge af op 1u16'25". Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat mijn Garmin 14km750 meldde, een kwart kilometer korter dan voorzien, wat uiteraard de gelopen tijd in een ander perspectief zet. Maar met mijn gemiddelde tempo van 5'11" per kilometer was ik meer dan tevreden.
Het duurde even vooraleer ik me realiseerde dat ik mijn doelstelling niet bereikt had. Ik wou trager lopen dan vorig jaar, een makkie zou je denken, en toch was het me niet gelukt. Desondanks was ik supertevreden.  Achteraf liet ik me, voor de eerste keer na een wedstrijd, verwennen met een gratis massage. Heerlijk! Ook man- en dochterlief lieten het zich welgevallen.
Enkele uren later maakte ik mijn spectaculaire opwachting in een brasserie. Een onopgemerkt opstapje deed me bijna letterlijk over de tafel vliegen. Wat was ik weer elegant! Daarna bleken mijn ogen groter dan mijn maag en kreeg ik een onfatsoenlijk opgehoopt bord steppegras voorgeschoteld, wat zelfs voor een veelvraat als ik onbegonnen werk was. Kwatongen beweerden dat ze het zelfs nog een grotere prestatie dan DDH zouden vinden, mocht ik alles opeten. Neen, ook deze keer werd de doelstelling niet bereikt. Toch liet er er mijn dessertje niet voor staan...
Nu rest me nog slechts één ding: me zo rap mogelijk aanmelden voor de halve marathon van Venlo!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
|
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
