|
Beste bloglezer
Alhoewel ik me goed herpakt heb (zie vorige blog), lijkt het alsof ik tegenwoordig geen meter meer vooruit geraak. Lopen met zwoele temperaturen gaat me echt niet goed af. Om 10 km te lopen had ik de afgelopen week telkens ruim een uur nodig en daarna hing mijn tong zowat op de grond. Het lijkt wel alsof ik mijn conditie achtergelaten heb op een hoge bergtop in Oostenrijk.
Bijgevolg zag ik het niet echt zitten om nog eens een wedstrijdje te lopen, zijnde de Bocholter avondloop die traditiegetrouw steeds doorgaat op 14 augustus. Vorig jaar sleepte ik er geheel onverwachts een derde prijs in de wacht. (zie verslag dd. 15.08.2011) Bij een gelijkaardig deelnemersveld zou dat dit jaar opnieuw moeten lukken, temeer omdat mijn loopmaatjes die me vorig jaar letterlijk vooraf gingen, niet meededen of kozen voor een andere afstand. Anderzijds waren er dit jaar enkele verzwarende omstandigheden, namelijk de drie extra kilo's die als een zwembandje rond mijn lijf plakken en het gebrek aan snelheidstraining. Wat dit laatste betreft heb ik tijdens vorige wedstrijden echter bewezen dat dit geen onoverkomelijke struikelblok is.
Een extra motiverende factor daarentegen was het feit dat ik mijn oudste dochter zou kunnen hazen, alhoewel ik er de afgelopen week stiekem aan begon te twijfelen of de rollen niet eerder omgekeerd zouden zijn. Helaas had het lieve kind hoofdpijn, waardoor ik de klus alleen moest zien te klaren. De verleiding was groot om een schaduwrijk supportersplekje op te zoeken. Doch in tegenstelling tot het weer was ik niet laf en schreef ik me uiteindelijk in voor de vijf kilometer.
Vlak voor de start schalde mijn naam en adres klaar en duidelijk door de speaker. Blijkbaar had ik mijn geboortedatum verkeerd ingevuld en ik werd vriendelijk verzocht om dit recht te komen zetten. Op enkele seconden tijd werd ik zowaar veertig jaar ouder. Ik begaf me terug naar de start waar iedereen zich inmiddels gepositioneerd had. Gemakshalve koos ik een plekje achteraan. Deze keer moest ik het zonder gebruikelijke aanmoedigingszoen van mijn sportieve wederhelft stellen. Maar ik ben onromantisch genoeg om te beseffen dat dit het verschil niet zou maken.
Zoals verwacht werd het een zware wedstrijd. Ik had de virtuele trainer ingesteld op 5 minuten en 5 seconden per kilometer en het kostte me alle moeite van de wereld om dit tempo te handhaven. Ik stelde vast dat ik niet de enige loper was die het zwaar te verduren had. Door mijn startpositie achteraan kon ik immers toch nog heel wat mensen inhalen. Dit werkte net voldoende motiverend om het niet op te geven en belette dat de goesting de overhand nam om nu en dan een klein stukje te wandelen. Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet gekozen had voor de afstand van tien kilometer, zoals sommige loopmaatjes en troostte mezelf voortdurend met het gegeven dat het leed spoedig geleden zou zijn.
Op 25 minuten en 9 seconden (volgens mijn horloge) bereikte ik, na een klein spurtje, de finish. Toen ik wat bekomen was en mijn interesse terug verder reikte dan louter aankomen, was ik best tevreden met deze prestatie. Volgens één van mijn loopmaatjes zat een podiumplaats erin. Ik betwijfelde dit sterk, maar had wel een beetje spijt dat ik niet meer vooraan gestart was. De tijd die ik verloren was door achteraan te starten, speelde immers in mijn nadeel omdat de tijdregistratie niet per chip gebeurde. Ik genoot ervan om de loopmaatjes die voor de langere afstand hadden gekozen aan te moedigen. Inmiddels zorgde een fris windje voor een beetje verkoeling.
Bij de prijsuitreiking werd er een opsplitsing gemaakt naargelang het geslacht en de leeftijdscategorie (-/+ 35 jaar). Van minstens vijf loopmaatjes waren we reeds zeker dat ze in de bij de eerste drie finishten. Toen mijn categorie aan de beurt was, was ik lichtjes gespannen... Helaas... het mocht niet zijn. Omdat ik benieuwd was naar mijn plaats in de rangschikking deed ik de moeite om de uitslag te gaan halen. Tot mijn verbazing bleek ik er niet eens in voor te komen! Ik overliep de uitslag en stelde bovendien vast dat ik eigenlijk een bronzen medaille verdiend had. De loopster die deze prijs in de wacht gesleept had, had een tijd van 25'44" neergezet. Alhoewel ik wist dat mijn horlogetijd niet zou overeenkomen met de geregistreerde tijd (door de ongunstige startpositie), was ik er toch vrij zeker van dat mijn tijd beter was.
Ik kon het niet nalaten om te reclameren. De vergetelheid bleek veroorzaakt te zijn door mijn eigen stommiteit (ik had immers geboortejaar 2012 opgegeven ipv 1972). Men had dit laattijdig kunnen aanpassen, maar verzekerde me dat het geen invloed had op de uitslag van de eerste drie. Toen ik aangaf dat dit volgens mij wél het geval was, was men bereid om dit te controleren op de aangepaste uitslag. Met rode kaken kwam de brave man me vertellen dat ik gelijk had. De medailles waren echter uitgedeeld en het was niet meer mogelijk om dit recht te zetten. Hij stelde voor om een bronzen medaille bij te laten maken. Uiteraard vond ik dit niet nodig. Het betrof immers niet de Olympische Spelen! Ik stelde me tevreden met een correcte weergave van de uitslag op het internet, een 'moet-je-nu-eens-horen-wat-ik-aan-de-hand-heb-verhaal' aan mijn loopmaatjes, de 'dat-kan-er-maar-eentje-overkomen-reactie' die hierop volgende én een lekkere kipkebab achteraf.
Volgend jaar ben ik geboren in 1972. Zeker weten!
Grz
een fanatieke een keep-on-runster
PS Een dikke proficiat aan de loopmaatjes die in de prijzen vielen (liefst 6 medailles, exclusief de mijne) én aan alle loopmaatjes die meeliepen. Deelnemen is belangrijker dan winnen, nietwaar?!
|
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
