Humor als medicijn. Lijkt soms luguber wellicht of sadistisch of wat dan ook, maar wat zwanzen kan deugd doen. Of dat nu over het kleur van de urine, over de katheder, over het kaal zijn, over het kosten is, ... het kan allemaal. Weet je, ik heb vandaag twee maal gedacht "ik ben gelukkig". Dat is toch ergens vreemd... OK, vroeger dacht ik dat ook wel vaker. Maar nu, nu is Wout ziek... Maar het is uiteindelijk niet omdat Wout kanker heeft dat we voortdurend in zak en as moeten zitten, of dat er een constante rouwstemming moet hangen of dat er voortdurend tranen moeten vloeien... Het tunnelgevoel is er niet altijd. Nu is het een "onderweg-gevoel". Langs een pad dat we niet kozen, we werden erop gedropt. Het werd ons niet gevraagd. Geen bagage, die krijg je onderwerg wel... beetje bij beetje. De bestemming is volledige genezing. Het parcours? Een hindernissenparcours... Obstakels genoeg. Wie gaat mee? Heel het gezin, niet allemaal volgens zelfde traject. En de supporters zijn zij die contact houden... En de steunpilaren, ze zorgen voor basiskampen voor onderweg zijn mijn ouders en schoonma.
Ik besef dat contact houden niet altijd eenvoudig is.
Ik vond het wel heel lief dat een juf aan de schoolpoort vroeg hoe het met mij ging... Voel me nu heel behoorlijk eigenlijk. Ik maak de ups en downs wel intens mee. Wat een geluk dat er ook ups zijn! Ze geven je nieuwe kracht voor wat nog komen zal.
Over bepaalde dingen kun je precies met niemand praten. Je mailt het wel eens maar er komt geen antwoord op. Mijn worsteling met geloven bijvoorbeeld. Ergens vertrouw ik wel dat Hij alles ten goede zal leiden, en dat Zijn geest ons zal sterken om deze weg te gaan. Maar ik stel me ook vragen over de zin van dit lijden? En neem daar nog de hele crisis bij in de kerk... wat voor circus is dit eigenlijk??? Gaat de kerk niet voorbij aan de essentie?
Zondag mochten we naar huis tot gisterenavond. Wout was goed. At goed. Speelde. Genoot. Deze morgen al PET-scan. Daarna gele chemo en ook al ruggeprik gekregen. Nu hebben ze een kalmeerpilletje gegeven (had ik gevraagd). Hij was heel rustig. De prik ging heel goed. Dat geeft op. Nu slaapt hij.
De dokter gaf te kennen dat de PET-scan goed was. Als ze zou twijfelen, zou ze 't niet zeggen hé. Lang bericht gekregen van mijn baas. Ook een paar collega's. Hunker naar tekens. Ik wist niet dat dat verlangen naar "iets horen van anderen" zo sterk kon zijn.
Wout is veel beter. Drie soorten antibiotica moeten hem hier doorheen loodsen. De koorts is weg. Hij dinkt en eet wat. Weer uit het dal gekropen. En nu boos op het zonlicht. Vreselijk is het om hier altijd als de zon er is de gordijnen toe te moeten gooien, maar als het moet dan moet het hé. Gisteren kwamen papa en zus. Hij haalde haar af op de boerderijklas zodat ze ons ook terug kon zien. We hebben hier het eigen gebakken broodje opgesmuld. Lekker zo'n dikke snede brood met aardbeienconfituur.
De onmacht borrelt weer ongelooflijk op. Geen witte yoghurt te vinden of bananenyoghurt. En dat is het enige dat hij wil. En dan zeggen dat hij iets moet proberen te eten... In godsnaam geef dan iets anders dan boterhammen met choco... Gisteren hebben we ons gehaast om van ons ziekenhuis naar hier te komen. En dan moesten we twee uur wachten op een kamer. Meer dan een uur op een bed. Uiteindelijk mocht Wout op het bed in de onderzoekskamer liggen. En weer alles opnieuw voor de bloedtransfusie kon gebeuren. Die zou bij ons gebeuren, maar toen kreeg hij koorts... Ons geduld wordt zwaar op de proef gesteld, terwijl onze veerkracht als zo gehavend is. Waar halen we nog de kracht? Voor Wout doen we het. Hij is er weer zo zielig aan toe. Waarom moet hij toch zo afzien? Ik heb vorige nacht amper geslapen. Wachten en waken, bidden en waken... het lijkt de hof van olijven wel... En ik smeek de Heer om dit tot een goed einde te laten komen. Ik ben soms zo bang op die dieptemomenten.
Zus is op boerderijklas vertrokken na een nachtje bij mama slapen. Om 4u al wakker. Ik zat er even door deze morgen. Wout had ook nog pijn aan zijn lippen. Nu, het gaat redelijk, hoewel hij minder goed kan eten.
Juf is gekomen. En de T-shirt is samen met "beer Wout" mee om morgen naar de Ikandabeurs te gaan.
Vorige week liep de bloedcontrole helemaal fout in een streekziekenhuis in de buurt. Na veel heen en weer bellen kunnen we nu terecht in eigen stad. Dan hoeven we niet meer lang te rijden en zal Wout dus vermoedelijk ook niet moeten overgeven in de auto...
Elke dag is anders. Elk uur is anders. Doffe ellende en wanhoop worden plezier en leuke bedoening. Ook omgekeerd: energie wordt futloosheid in enkele minuten. Hoe anderen reageren is zo raar... geen woord zeggen sommigen anderen spreken ons aan Ik wil aangesproken worden! Steun ons aub!
Chemo dag drie. Gele zak, rode zak, ruggeprik 1. Geen pijn dit keer, wel moeten overgeven. Vandaag buik ongemakkelijk. Mond al witte vlekjes. Begint sneller. Misschien beter nu al dan als we thuis zijn?
Grotere kamer gekregen gisteren, bezoek van papa, zus en om. Druk. Wout was doodop. Ik kon er ook niet meer goed tegen.
Heb de voorbije dagen "De boekendief" gelezen van Markus Zusak. Een heel mooi, maar vreemd boek. Vol ellende eigenlijk. Miserie. Dood. En dan sla ik het toe en zie mijn Wout liggen slapen. Mijn lieve zoon... En dan hoop ik dat ons optimisme gegrond is. Dat we niet vergeefs hopen. En dan wil ik bidden maar vind de woorden niet. Of is het de kracht die ontbreekt. Soms vergeet ik deze ellende om er vervolgens weer op geduwd te w roden. Kanker. Een tergend langzaam en zwaar proces. Een zware behandeling. Maar ik droom en geloof dat het allemaal goed zal komen. Laat het aub waar zijn!
