We hebben de week ingezet in Gasthuisberg maandag. Wout moest op controle. Een treinrit vol gemengde gevoelens. Je kijkt anders naar mekaar, je voelt je anders. Aankomen in Gasthuisberg is ook zoiets: je kent het daar, maar terzelfdertijd lijkt het een vreemde plaats. De warme kleine kamer op kinderradiologie en de ernstige blik van de assistente en achter haar de radioloog zelf. Elk beeldje opnieuw bekijken, meten, vergroten, ... En dan mogen we gaan. Naar de consultaties. Wout ziet altijd enorm op tegen de bloedcontrole dus heb ik maar eens emla bovengehaald, ik had toch nog een restje, en zijn armplooi daarmee bestreken en afgedekt. En zo was de bloedprik eerder een aanraking van deze keer. Nog naar 't vierde, want dat hoort er altijd bij voor Wout. Een babbeltje met Katrien, Hubert en Noëlla en een paar collega's waarvan ik de naam al niet meer weet. Er zijn een paar nieuwe gezichten bij de verpleging ook. De gang lag vol... verdorie toch...  Wout werd een beetje onwel daar. Door de prik? Door de warmte? Of gewoon door de emoties die op zo'n dag door je heen razen? Misschien wel. Geen zin in de cafetaria ook deze keer, dan maar een broodje in het station gekocht en opgegeten al wachten op de trein. Volle treinen trouwens. 

Weer drie maanden tot de volgende controle. En normaal zonder bloedcontrole dan (héél belangrijk voor Wout, géén prik!). 

Straks weer eerste zondag van september: sneukelroute tvv Kom Op Tegen Kanker. Twee jaar geleden was dat het begin...  Vorig jaar wou hij zeker niet meefietsen, dit jaar zien we nog wel.