Weer veel tijd tussen. Vandaag bekruipt me echt de behoefte om iets te schrijven. Gisteren vernam ik dat er, alweer, een kankerpatiëntje gestorven is van op de gang... Ik kan me hem niet herinneren, misschien hebben we mekaar daar echt nooit gezien. En toch doet het pijn. Het was een lastige week... Ben gaan luisteren naar Lut Celie over "luisteren naar kinderen". Ben in een boek van haar aan het lezen "Het kleine sterven" (eigenlijk van Annemie Struyf geschreven in dialoog met haar). En het is zo herkenbaar, maar vooral pijnlijk omdat het telkens fout afloopt. Telkens is er dat kleine sterven... En dan bekruipt je een wanhopig gevoel. Deze week zelf naar de dokter geweest om eens mijn bloed te laten onderzoeken. Naast een vitamine D tekort blijken mijn levertesten verstoord. Weet niet goed wat ik daarvan moet denken. Eind februari eens opnieuw laten testen, zegt ze. Veel kans dat het dan gewoon in orde is. Hopelijk, want er bekruipt mij al een bijzonder onaangenaam gevoel daarbij. Ik was al vlug angstig en door alles wat er met Wout gebeurde, ben ik dat nog veel meer. Wout heeft ondertussen een blokjesbeugel. Eerst tanden laten trekken bij de tandarts, wat heel lastig was eigenlijk. Ik had het zelf ook moeilijk om hem te zien afzien... alsof het nog niet genoeg geweest is voor hem. Nu is hij een vriendschappelijke voetbalmatch gaan spelen, dat is al weer even geleden. Normaal zou hij vanaf nu geregeld mogen mee voetballen. Misschien maakt het hem enthousiaster voor het voetballen, want dat stond plots op een heel laag pitje. Wellicht omdat hij bijzonder weinig aan zijn trekken is kunnen komen in het eerste trimester... Ja, meespelen met een andere ploeg, maar dat is verre van fijn, je hoort niet bij die groep. En dan weten dat er getraind wordt en zelf niet hoeven te gaan, alleen training voor de betere spelers.... Op school loopt het behoorlijk met hem. Zijn resultaten waren goed met Kerst, zonder dat hij echt heel veel moeite had gedaan. Hij probeert nu toch wat diepgaander te werken, omdat ik dat wil en hij ook eigenlijk wel een beetje beseft dat het wel nog beter kan. Zo zit ik natuurlijk wel wat vaker naast hem tijdens de week. Ik hoop dat het een stimulans is en dat dat op de duur niet meer nodig zal zijn. Zijn eerste resultaten zijn in elk geval heel goed. We waren van plan om hem verplicht studie te laten volgen, maar hebben dat nu toch nog niet gedaan. Voor hem is dat als een straf die boven zijn hoofd hangt... hij zou dat echt niet graag doen. Soms zou ik naar het onbezorgde leven van voor 8 september willen... maar er waren toen ook wel zorgen. Maar wat stelden ze voor? Nu zijn er zoveel dingen in ons leven binnenkomen die ons raken, steeds opnieuw. Soms ben ik blij dat ik bepaalde mensen heb leren kennen, want dat is wel heel duidelijk: de mensen die je via de kankerafdeling leert kennen, of die je via via leert kennen omwillle van die kanker, die zijn écht. Het is geen schijn, het is oprecht.. Wat hen overkomt raakt je veel dieper dan je ooit zou kunnen vermoeden. Je kan het niet van je afschudden. We zijn er enorm kwetsbaar door geworden. Het lijkt alsof er een nieuwe familie in ons leven is gekomen. Het gekke is dat, ondanks het vele leed dat op die manier deel wordt van je leven, er ook een heel hechte vriendschap is ontstaan die uniek is, iets wat anderen misschien nooit kunnen ervaren.. Samen lachen, samen grienen... het is een liedje dacht ik.
