Humor als medicijn. Lijkt soms luguber wellicht of sadistisch of wat dan ook, maar wat zwanzen kan deugd doen. Of dat nu over het kleur van de urine, over de katheder, over het kaal zijn, over het kosten is, ... het kan allemaal. Weet je, ik heb vandaag twee maal gedacht "ik ben gelukkig". Dat is toch ergens vreemd... OK, vroeger dacht ik dat ook wel vaker. Maar nu, nu is Wout ziek... Maar het is uiteindelijk niet omdat Wout kanker heeft dat we voortdurend in zak en as moeten zitten, of dat er een constante rouwstemming moet hangen of dat er voortdurend tranen moeten vloeien... Het tunnelgevoel is er niet altijd. Nu is het een "onderweg-gevoel". Langs een pad dat we niet kozen, we werden erop gedropt. Het werd ons niet gevraagd. Geen bagage, die krijg je onderwerg wel... beetje bij beetje. De bestemming is volledige genezing. Het parcours? Een hindernissenparcours... Obstakels genoeg. Wie gaat mee? Heel het gezin, niet allemaal volgens zelfde traject. En de supporters zijn zij die contact houden... En de steunpilaren, ze zorgen voor basiskampen voor onderweg zijn mijn ouders en schoonma.
Ik besef dat contact houden niet altijd eenvoudig is.
Ik vond het wel heel lief dat een juf aan de schoolpoort vroeg hoe het met mij ging... Voel me nu heel behoorlijk eigenlijk. Ik maak de ups en downs wel intens mee. Wat een geluk dat er ook ups zijn! Ze geven je nieuwe kracht voor wat nog komen zal.
Over bepaalde dingen kun je precies met niemand praten. Je mailt het wel eens maar er komt geen antwoord op. Mijn worsteling met geloven bijvoorbeeld. Ergens vertrouw ik wel dat Hij alles ten goede zal leiden, en dat Zijn geest ons zal sterken om deze weg te gaan. Maar ik stel me ook vragen over de zin van dit lijden? En neem daar nog de hele crisis bij in de kerk... wat voor circus is dit eigenlijk??? Gaat de kerk niet voorbij aan de essentie?
