De tijd vliegt verder... Vorige week woensdag moest Wout op controle in
Leuven. De echo van de buik duurde langer dan gewoonlijk en na het
onderzoek door een relatief jonge radioloog kwam een oudere (nou ja) het
onderzoek nog eens controleren. Dat zorgde zowel bij Wout als ikzelf
voor een zeer onbehaaglijk gevoel. Is er iets mis? Waarom kijkt hij
opnieuw?? Met vertraging kwamen we bij de professor terecht die ons
gelukkig geruststelde. Alles lijkt goed te zijn. Wout ziet er dan ook
echt goed uit.
Een bezoekje naar "de gang" bezorgde ons dan echter een wrang gevoel.
Een meisje van, ik denk nu ondertussen 8 of 9, ligt er opnieuw. Die
verdomde K-ziekte is terug... Er hing een vreemde stemming op de gang,
die we niet konden thuisbrengen. Tot ik 's avonds naar facebook keek en
bericht zag van een ander patiëntje: ze hadden hem die dag in comateuze
toestand gebracht en nu was het wachten op dat verschrikkelijke einde.
De volgende dag is de jongen ingeslapen. Dat raakt je zo diep, dat je er
niet goed van bent. Vroeger kon je zo'n berichten lezen en weer
loslaten (soms toch), maar nu lijkt het alsof het aan je haakt, want de
realiteit van de afdeling heb je lijfelijk ervaren.
Ik ben eigenlijk al mijn hele leven gelovig, kerkelijk zelfs. Sinds
Wouts ziek-zijn is daar voortdurend deining in. Ik krijg geen antwoorden
op mijn vragen... De enige antwoorden die ik krijg, die vallen me plots
zelf binnen. Vorige week, in de vroege morgen voor we naar Leuven
moesten, lag ik wakker - typisch op zo'n dagen- en dan komen onzevaders
of weesgegroeten soms vanzelf bij me op. En plots realiseerde ik me dat
het echt niet kon dat God daar Zijn hand in had. Stel je voor, een God
die het ene gebed wél en het andere niet verhoord. Dat is onmogelijk
toch als God Liefde is. Dat kan het alleen maar zo zijn dat je om kracht
kan bidden. Kracht om datgene wat je kan veranderen ook te veranderen
(ten goede uiteraard), kracht om datgene wat je niet kan veranderen te
dragen...
