Een mooie zonnige zaterdag. Een Sint-Michielszomertje, zo las ik in de krant, een nazomer waarin toevallig zijn feest valt. Gisteren van collega Piet gehoord dat het boek "Oscar en oma Rozerood" heel mooi is, of ik het kende? Ja, ik ken het, de naam inspireerde de naamgeving voor Villa Rozerood, het zorghotel in de Panne. Maar het boek had ik nog nooit gelezen. Nu dus wel. Ben het gisterenavond gaan halen in de bib en heb het in één ruk uitgelezen. Geëindigd in tranen, weliswaar niet zo opvallend dat de rest van het gezin het kon zien. En nog een boekje meegebracht: De weg naar het UZ is zo mooi in de lente. Ook weer een verhaal van een kind met kanker. Maar wat wil je, het laat me niet los. Eén ding valt wel op, de meeste boeken eindigen slecht. Wout merkte het op als hij de achterflap las. Waarom lees jij boeken van kinderen die doodgaan? Het is natuurlijk een realiteit, er sterven kinderen aan kanker. Sinds Wouts ziekte weet ik dat maar al te goed, ik kén hun namen en dat raakt veel meer en veel dieper dan enige statistiek. Ik ken hun mama's of papa's, ik ken een stukje van hun verdriet en onmacht. Zijn er boeken die goed eindigen? Ja, gelukkig ook wel... maar misschien is er meer nood aan het schrijven van die andere omdat het een stuk verwerking is voor de auteur. Het tweede boek knipoogde trouwens gisteren naar mij, nog voor ik het las... Er staken twee kleine briefjes in... en ik ken de auteur van die briefjes... Lezen alleen mama's of papa's van kinderen met kanker boeken over kinderen met kanker? Ze staan nochtans tussen de romans, die twee toch... Misschien is de achterflap voor velen genoeg om te zeggen: liever niet. Ze vroegen het ons natuurlijk niet de 8ste september 2010, anders had ik dat ook willen antwoorden... liever niet... En toch zijn wij gelukkig nu. We hebben een zware tocht meegemaakt, maar er goed doorgekomen. Het lijkt allemaal goed nu en hopelijk is het dat ook. Woensdag staat er een controle op het programma, in Leuven. Een biljet heen en terug... hopelijk blij en gerust terug...
Vandaag ga ik de blog een herstart geven. Er spelen zoveel gevoelens en gedachten door mijn hoofd. Zo vaak kan je er nergens mee terecht, vandaar dat ik de blog zal gebruiken daarvoor. De voorbije dagen stonden in het teken van kanker. Donderdag was het dag tegen kanker. Met een geel lintje naar school. Geen collega die er iets over vroeg of zei. Enkele leerlingen wel. Is dat voor kanker mevrouw? Neen, tegen kanker jongen... tegen hé. Een ander dacht dat het was omdat ik bloed was gaan geven, misschien gaf zijn ma of pa net op de dag tegen kanker bloed en kreeg ooit zo'n lintje toen. Kan zijn. Maar ze doen ten minste niet alsof ze blind zijn. Ze zeggen er iets van. Kanker lijkt wel een taboe... Donderdagavond plantjes verkocht tvv Kom Op Tegen Kanker op onze wijk. Ik heb daar echt deugd aan beleefd. Het was ook een groot succes. Vrijdag en zaterdag ook nog mee verkocht aan de Supra Bazar. Iemand zei: een plantje voor kom op? Kom op, dacht ik... Kom op wat? Tegen Kanker hé. Verzwijg dat cruciale woord toch niet. Maar dat was misschien wel de bedoeling niet. Wout is mee gaan verkopen op de wijk. Sarah ook gisteren aan de supra bazar. En blijkbaar was Wout dan toch ontgoocheld dat het gisteren niet meer kon, want toen hij wou komen waren de plantjes al op. Eerst zei hij dat het niet erg was, maar vandaag klinkt hij anders. Deze namiddag is er diakenwijding in Tielt. We gaan niet. Wellicht zou dat een paar jaar geleden anders geweest zijn... dan zouden we dat gewoon gedaan hebben. Nu niet meer. Waarom? De kerk, dat is niet meer wat ze was voor ons. Het misbruik? Och, wellicht speelt het ook een rol, maar de voornaamste reden is dat er weinig sprake was van kerk toen Wout ziek was. Geen ziekenbezoek, weinig bemoediging vanuit die kant. Een paar weken geleden verscheen er in Kerk en Leven een lang artikel over Wouts ziekzijn. Ik had dat geschreven op vraag van een redacteur. Ik had daar veel tijd en emotie in gestoken, het was oprapen wat ik even had neergelegd. Er kwamen enkele mooie reacties, maar het gros van de reacties bereikt mij duidelijk niet. Het is dus klap onder de mensen, weinig feedback naar mij toe... En dat er geen kwam van de deken, daar heb ik moeite mee. En dat er een week later een herhaling kwam van een ouder artikel (verscheen in juni, nadat we Wouts juf in de bloemen hadden gezet) met een kanjer van een fout in, dat heeft me pijn gedaan. En het luchtig daarover gaan van de plaatselijke kerk, dat doet om zeggens nog meer pijn. Ik heb het dus een beetje gehad... Diakens en zo, ja, ja, het zal wel mooi zijn, er zijn van soorten arbeiders nodig in de wijngaard, maar soms vraag ik me af welke van die arbeiders er nog naar de gewone zorgbehoevende mens gaan... Straks komen ze vast aankloppen bij mij om vormselcatechese te geven, wel ik zou liever mijn tijd geven aan mensen die er iets aan zullen hebben... die er naar hunkeren, die ervoor openstaan...
