|
Vakantie... Vorig jaar op 1 juli moest Wout onder de PET-CT-scan. Het was dan nog even wachten op resultaat. De week erna waren we terug in GHB om de port-a-cath te verwijderen. Het was een vreemde week, ik voel die herinneringen nog trillen aan de haartjes op mijn arm eigenlijk. Wij met goed nieuws: PET-scan OK, port-a-cath mag eruit! En terzelfdertijd kregen we het tragische nieuws van het overlijden van een lotgenootje. Op 8 juli om 11u werd Wout wakker na de port-a-cath-verwijderoperatie, net op dat moment werd Jens* begraven. Het gevoel was zo dubbel. Terzelfdertijd wenen van geluk en van verdriet, het kan... Vorige week was er kinderoncokamp. Onze Wout wou vorig jaar niet mee, het was ook zo'n moeilijke keuze: zijn laatste dagen lagere school met zijn klas meemaken of op kamp gaan. Dit jaar zou hij zeker niet meegaan, hij kwam trouwens ook niet in aanmerking daarvoor. Het bekijken van de foto's van andere kinderen doet die realiteit weer heel scherp leven. Je ziet glunderende gezichtjes van kinderen, kinderen die er bijna door zijn, anderen voor wie de tocht nog zo lang is. Je wil die beelden koesteren. Je denkt aan hen en hun families. Het zien wat er voor die kinderen gedaan wordt, dat doet zo goed. Ik zag Tom Waes op de foto's en dacht dat die jonge gasten dat wel tof zullen gevonden hebben. Ze verdienen het, dat extraatje, die steun van een BV. Misschien doet het meer deugd dan een prinses op bezoek... Maar de cliniclowns zullen wel top of the bill geweest zijn. Maar ook die enthousiaste verplegers die meegaan, zo prachtig! Als ouder kun je niet anders dan een traan wegpinken voor zoveel liefde.
Ik kon deze week niet in voeling treden met de man die verontwaardigd was dat zijn grootmoeder van meer dan 90 nog zo'n smerige ziekte als botkanker moest krijgen, op die leeftijd nog wel... Ik wens niemand kanker toe, maar als iedereen het pas op zijn 90ste zou krijgen... Nu, iedereen leeft in zijn wereld, met de zijnen, ik snap het ergens wel, maar het maakt me toch opstandig.
|
