Vroeger dan voorzien wordt vandaag al een dosis chemo gegeven. Het gezwel werd te groot, de druk in zijn buik te groot.
Ik zal handschoenen moeten aantrekken om mijn eigen kind te verzorgen. Vreemd, maar als het moet, dan moet het. Straks nog bloed nemen, onderzoeken en hopelijk is het OK vanavond en morgen en ...
Zie me zitten. Toch met moed. Niet te ver kijken, niet te veel denken. Ondergaan, meegaan en bijstaan. Het lijkt alsof ik het al gewoon ben. Maar dat zal wel niet.
Wachten aan de kassa twijfelen bij de slager zelfs dát mis je hier
Bussen rijden beneden af en aan vast traject, vaste bestemming en ons traject? en onze bestemming?
Lusteloosheid. Prikkelbaarheid. Wanhoop. Ongeduld. Alom aanwezig. Blijkbaar door de cortecoïden.
Een ondergrondse gang af en toe een flardje licht het vele donker maakt zo bang ons hele leven is ontwricht en toch moeten we verder mee op de trein langs waar hij ons ook brengen zal een monotoon refrein hoog of diep, berg of dal.
Zus vandaag op bezoek. Uitgelegd wat er aan de hand is. Wout wordt heel erg moe. Infuus dat er nog zat vanuit ons ziekenhuis doet het niet meer. Laat op de avond nog een longfoto nodig... angst bij mij. De foto wordt op de kamer genomen.
Vandaag krijgen we de diagnose te horen... Diep vanbinnen weet je het al.
Met het vocht dat ze gisteren konden wegtrekken van rond de longen hebben ze voldoende voor de diagnose: non-hodgkin-lymfomen Een mokerslag. Een pandoering met blijvende nadreun. Lieve Wout is ziek... Vanavond wordt al gestart met cortisone.
De professor voelt in Wouts nek... kliertje?... andere dokter voelt het ook. CT-scan hals/buik. Echo hart. Vocht rond longen.... Zo onwezenlijk. 't Is kanker hé... verdomd. Als ik door zijn krullen strijk.... verdorie die gaat hij verliezen hé. Maar niet de moed verliezen! Nee. We moeten vechten! Het MOET genezen.
Van uit de spoed wordt Wout naar de pediatrie gebracht in afwachting van de overbrenging naar Leuven. De pediater vangt me even op. Drukt me op het hart dat Leuven de beste plaats is, dat hij ook voor Leuven zou kiezen als het over zijn kind zou gaan. De sociaal assistente is bij ons. Mijn man komt aan. We vallen mekaar wenend in de armen en proberen ons meteen weer sterk te houden voor Wout. Wout is ongemakkelijk, beseft ook niet wat hem overkomt. We proberen duidelijk te maken dat alles wel goed komt, dat Leuven het beste van het beste is. En dan komen de mannen van de ambulance de kamer in met een draagbaar. Het gaat weer richting spoed waar de ambulance staat. Wout wordt erin geplaatst, ik kan mee met de ambulance. Mijn man, die ondertussen wat kleren gehaald heeft, komt met de auto achter. Een lange rit. Mijn gsm in de hand. Berichten sturen... 'onderweg naar Leuven. ze vermoeden kanker bij Wout...' Dan komt Gasthuisberg in zicht. Nooit eerder geweest. Nu langs de spoed binnen. Door gangen. En dan op een kamertje, 404. Buikchirurg komt nog langs... Oncologie gaat over gezwellen, zegt hij. Kan van alles zijn: gewone infectie, goedaardig gezwel, kwaadaardig gezwel.
Dromen we? Worden we straks wakker en is alles weer zoals vroeger? Zowel Wout als ik hebben dat gevoel voor we die avond inslapen... Het is een ontzettend moeilijke nacht. Een lieve nachtverpleegster. Een berg vragen. Wat is er toch aan de hand?
En Sarah?? Die kan niet zonder mama... hoe moet dat nu?
Wout is 11 jaar. Hij loopt al een anderhalve week met nekpijn rond. De huisdokter had op 1 september een pijnstiller en kine voorgeschreven. De kinesist merkte op dat Wout al een buikje kreeg... In het weekend komt er misselijkheid en buikpijn bij. Maandagnamiddag blijft Wout thuis van school (hij zit in het zesde leerjaar). Dinsdag blijft hij ook thuis. Ik ben zelf de hele dag afwezig omdat er bezinningsdag is voor de eerstes van mijn school. Wout blijft bij oma. Als de bezinning zo goed als afgelopen is, stuurt ze een SMSje dat het niet zo goed is met Wout. Geen verbetering. Woensdagmorgen 8 september. Wout en ik gaan naar de huisarts. In de wachtzaal zie ik hem afzien van de pijn in zijn nek en buik. De dokter kijkt eerst de nek na. Ze voelt niet meteen iets. En dan voelt Wout zich plots onwel. O ja, de buik... Als ze zijn buik betast, stelt ze vast dat er toch iets ongewoons te voelen is. Het lijkt op appendix... hoewel het beeld niet helemaal klopt. Ze stelt voor om meteen naar het ziekenhuis te gaan voor een echo. Wouts broek knelt en hij wil nog eerst naar huis voor een andere, maar ze stelt dat we beter meteen gaan. We worden vlug geholpen op de dienst radiologie. Ik kan niets maken van wat er op het scherm te zien is. Er is iets, dat ziet de radiologe wel. Even bellen naar de huisarts om te horen of er een CT-scan mag gemaakt worden. Wachten. Dan naar een kamertje op spoed. Bloedafname. Een dokter komt langs, schudt ons de hand en voelt aan Wouts buik. Dan naar de CT-scan. We gaan eens een mooi fotootje maken van je, zegt de arts van dienst. Ik mag niet mee naar binnen. Even later komt Wout terug, we worden teruggebracht naar het kamertje op de spoed. Het duurt niet lang voor de dokter terug langskomt. Hij schudt ons nog eens de hand... Vind ik vreemd. En dan zegt hij: "Dit is heel ernstig. We kunnen dit hier niet in ons ziekenhuis. Leuven is gecontacteerd. Zodra er een kamer vrijkomt op kinderoncologie worden jullie met een ambulance naar daar gebracht". LEUVEN??? KINDERONCOLOGIE??? Ik zak inéén. Ik droom??!! "Mevrouw, u moet sterk zijn voor uw kind", zegt een verpleegster me. Ik kom terug recht, vraag een pilletje om rustig te blijven. Ga naar Wout. "Waar is uw man nu?" Op zijn werk...
