Dag 2 is zodanig volgepland dat ik bij aankomst in het hotel (voor ons diner) niet eens mezelf kan motiveren tot bloggen. We zullen in alle geval wel kunnen zeggen dat we NY gezien hebben ...
Zoals aanbevolen door de lieve dame van de busmaatschappij starten we vroeg voor de Ferry naar Liberty Island, na onze dagelijkse Starbucks mocha waar zelfs pa zot van is. Hij heeft de koffie eerder toevallig ontdekt toen hij zich een warme chocomelk vroeg en daarna lustig mijn mocha uitdronk en zei dat het echt wel megalekkere chocomelk was. Tot zover pa en Starbucks.
Het is ongeveer een uurtje 'bussen' in de ochtendspits (alsof het op een ander tijdstip minder druk is in NY ??) en bij aankomst in Battery Park worden we meteen getrakteerd op een hevige windvlaag en een security controle waarbij we ons zowaar op de luchthaven wanen. Enkel onze schoenen moeten niet uit maar voor de rest is het al even erg. Ach, tijdverdrijf tijdens het wachten, in Disneyland is dat ook en daar klagen we toch ook niet ?
We waaien bijna van de Ferry af en wandelen langs Lady Liberty enlightning the world ... Ze is echt wel gigantisch, die dame. Dan gaat het terug de ferry op, Ellis Island slaan we over wegens druk programma en we pikken aan wal vlug een hotdog langs een van de vele kraampjes mee ...
Volgende rit is een twee uur durende bustour door Brooklyn, over de Manhattan Bridge en langs de Brooklyn Bridge. Met gele vuilniszak deze keer wegens toch wel wat regendruppels hier en daar en als echte toeristen laten we ons daar niet door kisten. We zullen NIET onder het afdak zitten en wel in de openlucht, met snotvalling, stijve nek en verwaaide haardos (maar daar heeft pa niet echt last van) vandien. 100 foto's en twee uur film later nemen we opnieuw de bus naar de Empire State Building van waar we tien blokken richting hotel stappen. Zoveel beweging verdient een vieruurtje en onderweg kopen we een 'chocolate fudge cupcake' (letterlijk en figuurlijk een hele mond vol) en een raspberry macaroon ... Samen goed voor 5000 calorieën maar smaken doet het.
En hop, we zijn weer weg ... De Night Tour deze keer. Het meeste hebben we misschien wel al gezien maaaaar ... niet by night hè. Ondertussen zorgen brandweer en politie met loeiende sirenes voor het nodige spektakel (ik vermoed dat ze gewoon blokjes omrijden en de sirenes aanzetten voor de tourbussen) en staat zowat iedere politieagent uit NY wel bij pa op de film. De donut-etende agenten uit de films bestaan trouwens echt. Ze wegen ook echt 200 kilo ...
Twee uur later hopsen we van de bus, scheel van de honger wegens al negen uur. We ontdekken 'Heartland Brewery' een New Yorkse microbrewery met heerlijk 'Belgian Style' bier (o .. Nu worden we plots vaderlandslievend) en een uitgebreide menukaart. De ribben en de zalm smaken. De 'warm chocolate chip cookie dough pie' met ijs ook ... Nog eens 5000 calorieën maar dan in 1 gerecht. Ik heb al beter geslapen ... Er lag precies iets op mijn maag ....
10-05-2012 om 14:57
geschreven door mama van Lennert
Vroeg uit de veren en richting Starbucks voor het ontbijt want hier hebben ze gratis wifi en zo weet het thuisfront dat we het gehaald hebben. We schuiven mee aan in de ochtendspits in deze goed geoliede machine. Even later schuifelen we mee met de nine-to-five-ers voor onze hop on/hop off bus. Standaarduitrusting voor de New Yorkers ? Coffee, iPhone met oortjes en sportschoenen. Love it !
Het hop on/hop off systeem is ideaal : het spaart ons alvast wat wandelkilometers en op de dubbeldekbus kunnen we schaamteloos foto's nemen van de al dan niet vreemde voorbijgangers en NYPD (ongetwijfeld het meest gefotografeerde politiekorps ter wereld). We slenteren door Central Park en spotten talloze eekhoorntjes waarna we even pauzeren in een kerk voor een pint en een sandwich. Misschien het overwegen waard bij ons om de kerken terug te laten vollopen ? Vlakbij het Guggenheim museum trouwens ... Daarna trekken we verder naar het American History Museum (voor de kenners : hier werd Night at the Museum gefilmd) en Rockefeller Center. Eerst even stoppen in de gigantische NBC store met merchandising van o.a. House MD , Seinfeld, Friends en The Simpsons (niets gekocht, maar het was heel moeilijk) ... Bij ons heeft enkel Gertje door hoe je een product moet merchandisen maar ik denk dat hij hier de mosterd heeft gehaald. De 24/24h Apple Store hebben we uiteraard ook bezocht als hevige Apple-freak (ik pleit schuldig) en de Legostore is ook altijd fijn. Bij Christie's en Tiffany's wou pa niet binnen (en ik vermoed dat we met onze jeans en All Stars ook niet zo welkom zouden zijn, tenzij je Madonna of Donald Trump heet).
We trekken naar het Top of the Rock Observatory voor een prachtig panorama over NY vanop de 67e verdieping. Eens uit de lift heb ik een spierwitte en licht misselijke vader achter mij aan die naarmate hij pogingen tot filmen onderneemt, steeds witter wordt ... Zo voelt het dus om hoogtevrees te hebben ... 20 minuten later staan we beneden, een blitzbezoek heet dat dan. Pa wil een straffe pint, hij heeft ze wel verdiend !
We maken een korte stop in het hotel, waar we vanop de 22e verdieping best nog wat stadslawaai hebben en trekken te voet naar Times Square op zoek naar het BXL café waar we uiteindelijk niet binnengaan want witlof met hesp hebben we thuis ook. Het wordt een megasteak in Brasserie TSQ en wegens rechtover M&M's World kunnen we niet anders dan ook daar even binnenwippen. Onze valies raakt gevuld, de portemonnee leeg en de thuisblijvers verwend ... We beginnen ze te missen ...
En dan is het alweer tien uur en New York City draait volop verder : massa's toeristen, straatanimatie en inventieve bedelaars. Stoere politieagenten, schreeuwerige lichtreclame en de Rangers op Madison Square Garden. Bright lights, big city. Ons licht is uit voor vandaag !
08-05-2012 om 14:49
geschreven door mama van Lennert
Na een verkwikkende nachtrust genieten we van een heerlijk ontbijtbuffet met, jawel, zicht op de watervallen. Even later gaan we op weg voor een zware, lange rit naar New York : 700 km. Pa start en bij het oversteken van de grens naar de VS, moet zelfs de koffer open. Gelukkig weet pa al dat hij moet zwijgen en glimlachen. Hij heeft trouwens zijn andere cd'tje gevonden, zodat de hele golden oldies vervangen worden door een mix van jongere golden oldies, Eros Ramazotti, Bruce Springsteen, Clouseau en U2. Nu enkel nog tijdig brullen dat hij zich aan de snelheidsbeperkingen moet houden wegens heel wat controle van de Highway Patrol (nee pa, die laten u niet verderrijden omdat ge Belg zijt) en we komen er wel. Afgezien van de vele sanitaire stops .... Misschien moet ik toch overwegen om minder water te drinken in de auto.
Door wegenwerken, want die zijn er hier quasi zoveel als thuis, komen we in New York centrum terecht. Een zeer interessante ervaring maar meteen een pluim aan onszelf (althans na tien minuten brullen, verwijten en even onze tactiek herbekijken) want we slagen erin om onze wagen veilig door de stad te loodsen. Met dank aan de stratenplannen die ik steeds als een muilezel beladen met me meesleur. Want onze gps doet het niet zo goed met wolkenkrabbers ... Pa stuurt ons koelbloedig doorheen de straten van New York City en de file geeft ons voldoende tijd om de route te bestuderen, de borden te lezen en schaapachtig naar de andere chauffeurs te lachen terwijl we het stadspark omhoog houden zodat ze weten dat we (domme) toeristen zijn. Het afleveren van de wagen gaat vlot, de trein naar Penn station staat klaar en daar zijn we dan : afgepeigerd maar fier op onszelf ... If you can make it there, you'll make it anywhere ...
Nog even een Hard Rock Café'tje en Disney Store doen en we zijn klaar voor ons bed. The city that never sleeps ... Wij alleszins wel.
08-05-2012 om 14:47
geschreven door mama van Lennert
De rit naar Canada verloopt vlotjes, afgezien van de vele dode dieren langs de weg, tot hele herten toe ... Hoe dom kun je nu zijn ? Moest ik Bambi zijn, ik stak alleszins geen autosnelweg over.
We naderen de grensovergang en pa krijgt nog snel instructies om vooral zijn kwebbel te houden en niet de leukerd uit te hangen. Het blijft Noord-Amerika, douaniers en politie hebben hier geen gevoel voor humor. De dame aan het grenshokje controleert nauwkeurig onze reispassen en kijkt vreemd als we uitleggen dat we 's anderendaags alweer terugkeren naar de VS. Soit, we zijn op Canadese grond !
Ons hotel ligt zowat op de watervallen en we worden er hartelijk onthaald. Mijn mailtjes met de verwittiging dat er een heel moeilijk ras op komst was (reisagent), leveren ons zowaar een gratis ontbijtbuffet op ! We haasten ons naar de Falls en duwen vlug wat Japanners en een enkele Hollander ('je ziet ons ook overal') opzij om een heleboel foto's te nemen. Ons besluit staat al even vast : we gaan voor de boottocht met de 'Maid of the Mist' ... Commerciëler kan het niet, maar soms kan het ook niet anders. Terwijl we netjes (!) aanschuiven, zien we de boten heel dicht bij de watervallen passeren en merken we op dat iedereen op de boot een veredelde pmd-zak om het lijf heeft. En jawel, vijf minuten later krijgen ook wij zo'n stijlloos tenue aangereikt. Yani zou zowaar doldraaien hierbij. Heel even overwegen we om de zak netjes te droppen maar zodra we enkele mensen van de boot zien komen, gaat de zak toch aan. Moet je thuis ook eens proberen: een vuilniszak over je hoofd steken bij rukwinden....
En dan gaan we de boot op ! Eerlijk gezegd, het is echt wel de moeite waard want dichter dan dit kan je niet komen (tenzij je erheen zou zwemmen maar dat mag niet) en de blauwe zakken komen wel van pas. Een half uurtje en honderd foto's later (en droog, dank u zak), staan we terug aan wal. We hebben geen zeebenen want we zwalpen nog een beetje na.
Niagara Falls is een prachtig natuurfenomeen dat door enkele slimme marketingjongensis uitgegroeid tot een gigantische toeristische attractie. Jammer genoeg uit zich dat ook in een mini-Las Vegas-boulevard achter de hotels op de eerste lijn. Massa's schreeuwerige reclameborden, grote restaurantketens en dezelfde-als-overal souvenirwinkels incluis. We besluiten om het diner in de rust van ons hotel en met onbetaalbaar uitzicht op de Niagara Falls te nemen. We genieten van een gigantisch buffet met grandioos zicht op de zonsondergang boven de Falls. Even later is het volle maan boven het kolkende, neerstortende water... Daar word zelfs ik even stil van ....
06-05-2012 om 16:47
geschreven door mama van Lennert
Gettysburg is een naar Amerikaanse normen, oud stadje en toch wel een voorschoot groot. Maar reuzegezellig en helemaal terug naar vroeger. De winkeltjes hangen vol civil war curiosa met echte (?) geweren en kostuums van het slagveld. Een paradijs voor liefhebbers van re-enacting ...
We rijden verder naar Williamsport en worden onderweg verrast door een immens onweer. Spektakel in de lucht met donder en flitsende bliksemschichten maar ook op de weg ... We zien nauwelijks een meter ver. Dus rijden we geconcentreerd twintig kilometer lang door de pletsende regen. Zo'n rit verdient een beloning en laat de Red Lobster nu toch wel net naast het hotel zijn zeker ? Geen discussie (over eten nooit, alleen over autorijden). Een frisse pint bij de bar en een half uur later ligt er een kanjer van een verse kreeft op mijn bordje te blinken. Pa eet wat ze 'the ultimate feast' noemen : een kreeftenstaart, snow crab poten, scampi in look en scampi fritti met een whisky als dessert. Ongeveer een half uur later slaapt hij en bibi ook.
De vele motards met prachtige Harleys, die ook in ons motel sliepen, hebben gelukkig geen lawaai gemaakt en tegen half negen, na een sober ontbijt, trekken we de baan op. Richting Niagara Falls,maar de Canadese kant ! Benieuwd hoe we 't aan de grens gaan stellen ....
05-05-2012 om 23:46
geschreven door mama van Lennert
Ons hotel in Washington ligt op wandelafstand van The National Mall ofwel het park waar alle belangrijke gebouwen van de stad liggen. Wandelafstand is hier acht blokken bij 27 graden om tot aan de rand van het park te komen en daarna nog een vijfmaal die afstand af te leggen om alles te zien.
Gezien de warmte en de jetlag besluiten we een selectie te maken en 's anderendaags de rest te bezoeken. We starten bij het Witte Huis dat heel gemakkelijk terug te vinden is door gewoon te kijken waar de fotograferende Japanners staan en diezelfde richting uit te gaan. We zijn toch wat teleurgesteld en hadden ons het gebouw heel wat groter voorgesteld. De obelisk aan de overkant is des te indrukwekkender en prachtige museumgebouwen langs de lanen echter ook. We maken een dorstlessende stop in het Hard Rock Café, waar pa 's avonds wil gaan eten en slenteren verder naar het Capitol dat onze verwachtingen wel inlost. Wandelen is goed voor de eetlust en een steak en een burger later gaat het richting hotel. De jetlag begint toe te slaan, dus we vechten nog even tegen de vaak om dan overheerlijk te slapen !
Onze maag moet nog wat wennen aan de Amerikaanse porties, waardoor we opteren voor een klein ontbijtje ipv het hele buffet. Er staat nog heel wat op het programma maar het gebrek aan parkeerplaatsen in Washington, stuurt onze planning toch wat in de war. Sightseeing per auto dan maar en al gauw staan we met onze Chevrolet tussen 50 bussen aan te schuiven in Arlington. Hilarisch, dat wel.
Rond de middag zetten we onze weg verder naar Gettysburg, Pennsylvania. Ook hier de nodige vertraging wegens verkeershinder, maar in de VS is een file best ontspannend. Geen gekken die voortdurend van baanvak veranderen, geen getoeter en bumpergeduw ... De enige stress op de weg situeert zich bij ons in de auto, vooral als pa rijdt. Op de een of andere manier bevestigt hij het cliché dat mannen niet kunnen multitasken want wegmarkeringen lezen en tegelijkertijd de route op de gps volgen, is hopeloos. Gelukkig moeten we zondag de auto afleveren, waardoor mijn stembanden zich kunnen herstellen tegen onze thuiskomst. Een tweede punt van discussie is de muziekkeuze ... Ik opteer voor de radiozenders, pa heeft cd's mee. Met golden oldies, uren aan golden oldies. Want hij hoort dat graag. Ik niet. We gaan voor de gulden middenweg : degene die rijdt, mag kiezen. Maar aangezien hij duidelijk niet van plan is om het stuur nog veel af te geven, denk ik dat bibi gejost is ...
05-05-2012 om 03:33
geschreven door mama van Lennert
Onze jaarlijkse trip is van start gegaan ... Het programma zit overvol, de kilometers proberen we deze keer een beetje onder controle te houden en de sfeer daar zorgen we zelf voor.
Vroeg uit de veren ... Kwart over drie staat het busje klaar, normaal gezien ben ik op zo'n ongelooflijk vroeg uur niet aan te spreken maar als het om een reisje gaat, ben ik tot veel in staat ! Op Zaventem is een of andere Franstalige filmploeg opnames aan het maken waarbij ze de halve check-in blokkeren. Dat was echter buiten deftige dame van British Airways gerekend ... Wij staan in alle geval als allereersten in de rij en krijgen er haar stralende glimlach bovenop (vooral na mijn zelfvoldane blik wanneer de weegschaal slechts 11 kg aanwijst bij mijn valies en het woordje 'shoppen' spontaan ontsnapt).
Een ontbijtje en wat rondzwerven op Zaventem later, schepen we in voor onze eerste vlucht van vandaag richting London. Of hoe een crew op veertig minuten tijd ontbijt geserveerd en opgeruimd krijgt.
We schuifelen richting paspoortcontrole en security (waar pa traditioneel een extra scan krijgt) en merken een dik half uur later op dat we ons hier nog ruim twee uur moeten bezig houden. Wat op Heathrow niet echt een probleem is met shops als Prada en Gucci ...
Mijn aandacht gaat vooral uit naar de vaak wel heel diverse reisoutfits van vele medereizigers. Acht uur vliegen met pumps en blote billen ? Of met een op-maat-gemaakt kostuum ? Met witte sokken in sandalen en strooien hoeden op (alsof de zon in de cabine gaat schijnen) ? Met krijsende kinderen en zeven stuks handbagage ? Altijd fijn, zo'n beetje mensen kijken op de luchthaven ...
Onze tweede vlucht gaat verrassend vlug aan ons voorbij, ondanks het heen-en weergeloop van een of ander 7-jarig kindje dat nu ook weet hoe je in het Nederlands vloekt. De stewardessen zijn ontzettend behulpzaam (en jagen graag achter het kindje dat ook op hun zenuwen werkt) en vriendelijk. Als fervente aanhanger van de tv-serie Panam op Wijftv (vijftv dus), verwacht ik steeds jonge blonde piloten en kokette stewardessen met retrokapsels. Wij krijgen bejaarde piloten en een beer van een steward die volgens mij in een vorig leven cage fighting heeft gedaan. De tijd dat het beroep aanzien kreeg van de reizigers, is reeds lang gepasseerd maar toch zijn ze iets meer dan ordinaire koffiedames (waarbij ik ten zeerste het geduld bewonder waarmee ze achter het kindje bleven jagen).
Bij aankomst in Washington schuiven we netjes aan voor de paspoortcontrole en worden we van harte verwelkomd door een vrolijke Amerikaan die ons meteen honderduit vraagt over onze reisplannen. Ik weet dat het 'part of the job' is en dat security dat voorschrijft, maar dit is heel wat leuker dan een halvelingse politieondervraging. De bagage is er onmiddellijk, de shuttlebus ook en de huurwagen staat klaar. Uiteraard probeert de (immer enthousiaste) verkoper ons nog een heleboel extra's aan te smeren waarvan het ons zal spijten dat we het niet hebben gedaan (yeah right) en met het excuus dat hij ons heus geen geld uit ons zakken wil kloppen (tuuuuuurlijk niet), maar een SUV verbruikt echt wel meer benzine dan de wagen die wij willen.
We rijden zowaar rechtstreeks naar het hotel op onze vertrouwde manier : pa rijdt en ik brul (want de gps hoort hij niet en als hij haar hoort, luistert hij niet - da's gelijk thuis hè mama). De kamer is prachtig, het weertje ook. We zijn goed gestart !
04-05-2012 om 02:24
geschreven door mama van Lennert
The Muppets zijn terug ! Geen idee wie het gelukkigst was toen we vandaag naar de film gingen maar aan de zaalbezetting te zien, was ik lang niet de enige volwassene die zo enthousiast was.
Het is geen film vol spectaculaire special effects en grote Hollywoodnamen. Ook geen film waarbij je zo'n idioot brilletje moet opzetten en waarbij je mottig uit de zaal komt. Je moet er niet bij nadenken, geen ingewikkeld plot volgen en je zit ook niet echt op het puntje van je stoel. Maar het is gewoon heerlijk genieten, luisteren naar de leuke liedjes en vol nostalgie terugdenken aan die gezellige tv-avonden met The Muppets op tv. Een feelgood movie met een klef happy end ... Zalig ... Misschien moeten we maar eens een Facebook groep oprichten 'Wij willen The Muppets terug op tv' ?
04-03-2012 om 19:29
geschreven door mama van Lennert
Iedere activiteit die een kind beoefent, brengt de nodige offers met zich mee : regelmatige aanwezigheid, aandacht, oefening, ... Noem maar op. Iedere activiteit die een kind beoefent, moet op de een of andere manier in de kijker gezet worden door extra tornooien, evenementen enz ...
In de muziekschool doen ze dat aan de hand van een concert. De voorbereiding van het concert vereist een ongelooflijke flexibiliteit van de ouders door nieuwe tijdsschema's die vloeken met alle andere activiteiten, repetities op andere plaatsen dan gewoonlijk en brieven die niet altijd duidelijk maken waar of wanneer het kind eigenlijk verwacht wordt. Bovendien staan er in die brieven ook vaak 'dt' of andere ernstige schrijffouten.
Muziekschool is kunstonderwijs en dat is een andere manier van denken, leven en lesgeven. De mensen zijn er ontzettend creatief en zijn ervan overtuigd dat de ouders van de kleine muziekwonders dat ook zijn. Gelukkig hebben wij grootouders die ten allen tijd Lennert op eender welke plaats en eender welk tijdstip kunnen afleveren, maar ik kan me voorstellen dat heel wat mensen heel creatief moeten zijn met hun verlofdagen.
Na de vele repetities volgt natuurlijk het concert zelf. Het eerste jaar trommelde ik enthousiast alle (schoon)familie op, die al even enthousiast richting Cultureel Centrum trokken en vol overgave stoelen bezet hielden zodat we allemaal netjes samen van het spektakel konden genieten. Het concert duurde ruim twee uur waarvan Lennert welgeteld zes en een halve minuut op het podium stond, rechts achteraan om precies te zijn, zodat wij hem op de vijfde minuut eindelijk konden spotten. De resterende tijd werd opgevuld door allerhande zang-en muziekklasjes waaronder twee gitaristen die nog niet half konden spelen wat Lennert na 1 jaar gitaar al kon spelen. (Hij is natuurlijk een natuurtalent, maar we raken er niet aan uit van wie hij dat heeft : de papa is een overtuigd luchtgitarist en -drummer, de mama heeft zangverbod). Het tweede jaar was Lennert ziek.
Dit jaar was ik ziek. Gelukkig hebben we een plichtsbewuste papa en een gekke pepe die als supporters konden dienen.....
15-02-2012 om 20:10
geschreven door mama van Lennert
Toetsentijd ... Aan de planning te zien, mag Lennert zich aan een behoorlijk goed gevulde examenperiode verwachten. Uiteraard is de studieplanning met weinig enthousiasme onthaald maar voor 1 vak zijn de voorbereidingen meteen gestart : muzische vorming. Opdracht : zing een liedje. Wat meteen resulteerde in het afspelen van de halve kleinkunstcollectie, een verzamelalbum van de Kreuners en de hit van Tom Waes. Mia van Gorki en Wonderwall van Oasis zijn uiteindelijk van de troon gestoten door Hakuna Matata. Ja, Disney heeft dit gezin helemaal in zijn greep. Het is niet meteen een polonaisehit maar toch een meebruller. De Nederlandstalige versie is absoluut niet mijn dada en Mia was wel cooler geweest maar de tekst is niet echt duidelijk voor een tienjarige. Nu nog de voorbereidingen voor het tweede deel : breng eens een gedicht. Ik heb Guido Gezelle geprobeerd, maar laat ons stellen dat we nog wel even werk hebben op dat gebied !
10-01-2012 om 22:39
geschreven door mama van Lennert
't Is weer voorbij die feestperiode ... Elk jaar kijken we er reikhalzend naar uit en een week later zijn we eigenlijk blij dat het alweer gepasseerd is. Teveel caloriebommen, teveel cadeautjes (alhoewel - kan dat eigenlijk ??), teveel kussen en feesten alsof de wereld 's anderendaags zal vergaan (wat die jaar schijnbaar wél zou gebeuren, maar we hebben gelukkig nog tot december).
De nieuwe voornemens (meer bloggen, meer sporten, minder snoepen) blijven elk jaar hetzelfde en gaan precies ook elk jaar minder lang mee. Meer bloggen, vraagt tijd en die kom ik precies zo vaak te kort. Meer sporten, vraagt inspanning maar gelukkig is er Wii Fit en kan ik mezelf belachelijk maken in de eigen huiskamer, door al joggend rond de salontafel te lopen. Minder snoepen is jammer genoeg gewoon onmogelijk aangezien iedereen chocolade voor mij koopt en ik die toch moeilijk kan weggooien ? Verse chocolademelk is een alternatief, waarbij ik van Lennert alle steun krijg, maar ondanks de magere melk blijkt het toevoegen van chocolade én marshmallows niet echt afslankend te werken ...
Als afsluiter van de feestdagen en de schoolvakantie houden we een pyjamadag vandaag. Nog even naar wat 'kleffe' kerstfilms kijken (The Sound of Music bijvoorbeeld) en o ja : verse warme chocolademelk drinken !
08-01-2012 om 09:40
geschreven door mama van Lennert
Sommige evenementen worden een traditie. De kaas-en wijnavond van JC Lokeren is er zo eentje. Of hoe mensen met weinig middelen een fantastische en gezellige avond kunnen organiseren !
Buffettafel ? Die zetten we in de gang - praktisch want de kaas blijft lekker fris, gaat niet 'zweten' zoals dat zo mooi heet en zorgt niet voor geurhinder. Aanbod ? Veel te veel verschillende soorten kazen, dus echt voor elk wat wils, zelfs de kindjes worden met Babybel en 'Chocokaas' in de watten gelegd. Wijn ? Ja, bij kaas hoort wijn, uitvoerig geproefd, lekker en aan democratische prijs. Sfeer ? Die maak je zelf en dat is gelukkig geen enkel probleem. De kids kunnen zich naar hartelust uitleven op de matten, ook al houdt er daar af en toe eentje een buil aan over. En de ouders leven zich wel uit in de kantine.
Een dikke dankjewel aan Marie-Christine en Franky lijkt me hier wel op zijn plaats; voor al het werk en al hun tijd die ze in onze judoclub steken ! Ik vraag me trouwens af of zij zelf wel de tijd hebben genomen om van hun lekkere kaastafel te genieten ? Mensen die met hart en ziel de kantine openhouden, de praktische zaken regelen en ons trouwens naar de tornooien begeleiden. Zulke mensen zijn van onschatbare waarde voor een sportclub als de onze (en voor eender welke vereniging trouwens). Bij deze : een virtueel boeketje vol lofbetuigingen !! De echte bloemetjes mogen jullie tegoed houden !
15-11-2011 om 16:21
geschreven door mama van Lennert
Wat doe je cadeau aan kindjes die eigenlijk al alles hebben (inclusief een supertoffe mama & papa/nonkel & tante) ? Géén Nintendospelletjes, Beyblades en Bakugans. Ook geen dagje shoppen, want dat is maar 1 dagje ... Nee, een midweekje Nederland (of anywhere, want de bestemming is niet belangrijk zolang er maar een zwembad is). Dus gaan we een midweekje 'Waddeneilanden' met 3 brave kindertjes.
Dag 1 : vertrek naar Hup Holland. We moeten de boot op in Den Helder of we geraken nooit in Texel. De gps merkt dat trouwens ook op : 'let op ... veerboot'. Gelukkig of we reden het water in ? 's Namiddags komen we aan in het gesjellige Landal De Sluftervallei, een uitgestrekt bungalowpark temidden van de duinen, ideaal voor rustzoekers. Wel nu, die gaan nog wat verder moeten zoeken want het park was ongetwijfeld héél rustig maar nu zijn er vijf Belgen, waaronder twee uitgelaten jonge honden, gestrand. De zilte zeelucht is bevorderlijk voor de eetlust, want we zitten de hele avond aan tafel voor fondue en ernstige (?) gesprekken. Na het eten is er nog Trivial Pursuit Disney, waarschijnlijk een heel leuk spel als je wat antwoorden weet ... wat niet het geval is (nee, ook ik niet).
Dag 2 : zeehondjes kijken in Ecomare. Megaschattige kleine (en grote) zeehondjes in het opvangcentrum kijken ons met grote puppy-ogen aan. Lana en ik willen er zowaar eentje meenemen. Leuk aquarium, gezellige cafetaria en toffe zandbak/speeltuin. En vermoedelijk nu ook enkele zeehondjes met een kindjestrauma ... de speeltuin ligt nl net naast het bassin van de beestjes die binnenkort terug in de zee uitgezet worden. Dat is misschien opzettelijk, zodat de zeehondjes vlug zouden wegzwemmen van de kust ? s Namiddags gaan we wandelen ... naar het strand ... tot we braambessenstruiken ontdekken en meteen de hele parkvoorraad aan braambessen plukken. Het blijkt trouwens niet het beste seizoen te zijn, wegens nogal zure bessen en nu moeten we nog op zoek naar een ecologisch verantwoord excuus om ons van de bessen te ontdoen. Hopelijk lusten meeuwen braambessen ?
Dag 3 : bezoek aan de Eureka Vogelbush : een tropische vogeltuin. Het onooglijk kleine complex blijkt een massa verschillende vogelsoorten te huisvesten. Van papegaaien die oh-oh krijsen (dat denken wij toch), tot aras die ondersteboven hangen en parkietenverzamelingen die verdomd veel lawaai kunnen maken. De overdekte tuin is prachtig aangelegd met een wandelpad en losvliegende vogels allerhande. Spannend, want vogels laten al eens iets vallen in de vlucht en meestal is dat geen blaadje van de bomen ... Hoogtepunt is ongetwijfeld de uitgebreide verzameling roofvogels en uilen. De hyperkinetische eekhoorns aan de entree (man, ik word zenuwachtig van die beesten) kunnen op heel wat succes rekenen bij de jongens. Trouwens, tante Sas : Arno wil een eekhoorntje.
Dag 4 is voor morgen; dan moeten we jammer genoeg huiswaarts keren ... Ach, het eten is ver op; de drank ook en onze badhanddoeken ruiken nogal erg naar chloor van al dat zwemmen. Maar eerst nog stoofvlees met frietjes eten : een compromis trouwens ... Johnny wou koken (stoofvlees dat ik ga klaarmaken dus); ik wou uit eten of iets afhalen (frietjes); Lana wou geen kip (maar Arno wou kip met frietjes, dus frietjes) en Lennert wil gewoon eten. Petje af voor al die nieuw samengestelde gezinnen en gezinnen met een massa kids ... maar we doen dat toch zo slecht nog niet :)
03-11-2011 om 17:35
geschreven door mama van Lennert
Zondagochtend kwart over zeven ... De wekker loopt af. Hadden ze me dat tien jaar geleden voorspeld, ik had ze voor gek verklaard. Maar de plicht roept, net zoals vele 'sportouders' worden we op onmenselijk vroege tijdstippen (voor een zondag toch) in een of andere sporthal aan de (voor ons lijkt het toch zo) andere kant van Oost-Vlaanderen verwacht. Judoclub Lokeren verdedigt haar kleuren op het kampioenschap in Waarschoot vandaag !
De tornooien verlopen volgens een vast ritueel : Franky ontfermt zich vol goede zorgen over ons kids en wij ontfermen ons met veel plezier over Marie-Christine (zoals zij trouwens in de kantine ons dan weer in de watten legt). Piekfijn in het pak, of beter de kimono, op de weegschaal en dan mogen onze kleine, stoere binken zich tegoed doen aan de heerlijke boterkoeken. Kwestie van alvast krachten op te doen voor de nakende wedstrijdjes.
Om tien uur worden de poules bekend gemaakt en maken we ons klaar voor een best lange en zeer spannende voormiddag ... Stress alom, zowel bij de judoka's als bij de ouders. Al een geluk dat we niet mee op de matten mogen ... Ruben Vervaet bijt als eerste de spits af en zet een prachtig resultaat neer : nummer twee in zijn poule. Ayo Schelfhout maakt komaf met o.a. Axl Kiekens, waarvan hij vorig jaar trouwens nog verloor en haalt vlot de eerste plaats. Lennert De Mey vloert zijn eerste twee tegenstanders, ondanks de lengte van een van de twee, maar verliest zijn derde match en behaalt dus ook de tweede plaats.
's Namiddags is het de beurt aan Warre De Maesschalck, met een derde plaats en Ekrem Donmez met een vierde plaats. Niet te vergeten dat deze twee judoka's in de categorie -13 vechten en dus tegenover ferme kerels komen te staan. Klein maar dapper en petje af voor hun lef en hun mooie prestaties !
De stressgolf is ondertussen gepasseerd, de mama's zijn gekalmeerd en de papa's supertrots. De kadettentrainingen van Sara hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen. We zagen vandaag gedreven kereltjes, met inzicht en tactiek, uitstekende techniek respect voor hun tegenstanders en fair play. Het resultaat van een goede band tussen judoka en coach, krachttraining en aandacht voor 'theorie'. Sara mag trots zijn op haar jongens en zij kunnen zich geen betere coach dromen !
24-10-2011 om 19:04
geschreven door mama van Lennert
Als je de jongste van een (dolle) bende bent, dan heb je in alle geval heel wat voorbeelden om je aan te spiegelen tegen je 40e verjaardag(sfeest). Ik denk dat ik gisteren precies heb gezien hoe ik mijn 40e verjaardag ga vieren ...
Men neme een hoop superleuke mensen, waaronder een kliek heel (h)echte maten, een grote pan lekkere paella, een mooie zaal, goed gevulde frigo's en beestig goeie muziek. En dat resulteert in een heerlijk en onvergetelijk feest. Nee, wij hebben geen Red Bull, pilletjes of 100 man nodig. Wij hebben mekaar, de sfeer, vriendschap en uiteraard die frigo's (voor de insiders : met droge worsten). En of er gefeest is ! Oud en jong (ik hoor uiteraard bij jong) door mekaar. Lennert heeft die ouwe rakkers de moonwalk geleerd (en we hebben nog heel wat feestjes nodig om die te perfectioneren ... Die van de ouwe rakkers toch). En ik veronderstel dat zij hem over enkele jaren wel andere dingen zullen leren.
Maar wat wij aan die jonge garde (en nu hoor ik er niet bij) hebben getoond, dat is hoe je echt ambiance moet maken en hoe belangrijk goeie maten (makkers, Maes) wel zijn. Het ziet er goed uit, de opvolging is verzekerd, mijn echtgenoot heeft zijn zoon getoond wat 'party-en' is. En hij wou nog lang niet naar huis (de zoon vooral) ... Bij sommigen was het licht uit, maar zoals bij alle stroompannes raakt ook dat wel opgelost. Af en toe een kortsluiting moet kunnen, toch op deze manier !
Shiny happy people en forever young. Twee schatten van jarigen, die niet mogen vergeten om 'slijpschijf' op hun lijstje van de Gamma te zetten ... Wie is de volgende die 40 wordt ?
16-10-2011 om 19:55
geschreven door mama van Lennert
Enkele weken geleden verscheen er op onverklaarbare wijze een 'bol' op mijn pols. Totaal pijnloos maar uiteraard verdacht. Geen nood, aldus de huisarts, van een cyste, maar doe maar even een echo en foto's (want iedereen moet zijn boterham verdienen). Geen banale cyste, zei de radioloog, er zit iets in, maar ik kan dat gerust verhelpen (hoewel een radioloog bij mijn weten nochtans foto's neemt en niet met naalden in je lijf boort). Nee hoor, zei ikzelf, ik hoor wel even bij de orthopedist (van het Grey's Anatomy kaliber, dus dat was best mooi meegenomen). En vier dagen later kreeg ik een datum voor het weghalen van de 'bol' uit mijn pols.
In het ziekenhuis ... Niet mijn meest favoriete stek ...
Zoals het hoort bij kwaaltjes en ziektes, was de bol quasi verdwenen naarmate de datum van het weghalen naderde ... Dus even 'bol' kweken en allerhande klusjes opknappen thuis, tot groot jolijt van de echtgenoot die nu vast spijt heeft dat de 'bol' weg is.
Vorige vrijdag was mijn uitstapje naar het ziekenhuis. Viel allemaal heel goed mee, de lokale verdoving en bijhorende spuit (atropine als ik me niet vergis, gelukkig kijk ik wekelijks naar House MD) zorgden voor een aparte gewaarwording : ze hadden me net zo goed een halve bak bier kunnen laten uitdrinken. Voordeel van de verdoving was het achterwege blijven van hoofdpijn wat na de bak bier niet het geval was geweest. Nochtans had ik eerst voor volledige verdoving gekozen, voor ieders bestwil, maar bemoedigende woorden van een vriend en knappe dokters kunnen al eens voor rare keuzes zorgen. No stress, quasi half verzopen (hopelijk heb ik niemand beledigd of een of ander dubieus aanzoek gedaan) en met koude voeten op de operatietafel ... Van de dokter heb ik niet veel gezien wegens scherm (van de operatie heb ik ook niets gezien, gelukkig maar) en geen lenzen of bril (en geloof me, dan zie ik echt geen steek). De koude voeten waren vlug verholpen met dank aan de verpleegster die voetmassages geeft. De gips rond mijn pols was best een verrassing wegens niets gezien en gevoeld ...
En wat die gips betreft : die mag er voor mijn part af. Douchen en naar 't wc gaan krijgen een andere dimensie, slapen is gevaarlijk (toch voor Johnny, maar tot nu toe heeft hij nog geen blauw oog). Koken is heel interessant, vooral het 'schillen en ontpitten van de tomaten' zoals het recept van vandaag zei. Onze menu krijgt een special touch deze week en is het niet te vreten, dan is er nog afhaalchinees (dat moet je niet snijden). Gelukkig heb ik een behulpzame echtgenoot en zoon in huis. Die laatste helpt ontzettend ... Ik ben er alleen nog niet van overtuigd of het vooruit of achteruit is ...
13-10-2011 om 17:09
geschreven door mama van Lennert
9/11/2001 ... Zondag was het alweer 10 jaar geleden dat een bende gekken besloten om de wereld te doen tilt slaan. De kranten stonden er toen en ook nu, vol van, met dé vraag : 'waar was u op 9/11' ... 't Wordt er eentje zoals 'waar was u toen JFK werd neergeknald ?'. 9/11 heeft hoe dan ook de wereld veranderd en een ferme draai gegeven aan ieders kijk op andere culturen en werelddelen. Terrorisme was plots niet meer de ver-van-mijn-bed-show.
Waar waren wij op 9/11 ? In de VS ... 7 maanden zwanger van ons kleine wondertje. De reis was prachtig geweest, schitterend verlopen, ondanks de extra kilo's die ik moest meesleuren. We bleven nog even nagenieten bij onze vrienden in Clearlake. Op de bewuste dag waren we net klaar voor het ontbijt en slenterden we vrolijk naar de keuken. Waar we twee verbijsterde mensen naar het televisiescherm zagen staren. Waar we meteen al even verbijsterd naar datzelfde scherm staarden.
Diezelfde dag zou ik voor het eerst kennismaken met een enorm angstgevoel : angst voor de wereld waarin onze Lennert zou geboren worden; angst om niet meer veilig thuis te geraken; angst om zoveel dingen. Met veel moeite en later dan voorzien zijn we wel degelijk thuis geraakt; de stress heeft geen blijvende letsels veroorzaakt bij Lennert (dat hij prettig gestoord ging zijn, daar gingen we al van uit).
Lennert werd geboren op 9/11/2001, 9 november welteverstaan. Spooky cijfertjes ...
16-09-2011 om 11:47
geschreven door mama van Lennert
Op een schandalig vroeg tijdstip begeven we ons naar de luchthaven. De chauffeur van de shuttlebus is een grappige Aziaat die ons vlot naar de terminal loodst. Er is geen volk aan de check-in en we worden meteen naar de self check-in geduwd. Een Aziatische dame helpt ons in gebrekkig (maar heel vriendelijk) Engels inchecken en onze koffers worden gewogen. We zijn met glans en luister geslaagd en lopen vlot door de security. Nog een stevig ontbijt en dan deel 1 van de lange vlucht.
De stewardess van dienst getuigt van veel humor : gelieve bij het opstijgen alle toestellen met batterijen uit te zetten, behalve die van uw oorapparaat. En bij aankomst in Atlanta : gelieve al uw persoonlijke spullen mee te nemen, zo iet dan zijn ze vanaf morgen beschikbaar op E-Bay. Zo mogen er meer zijn ! Hilarisch, ook wanneer ze de piloot vraagt om de lichten in de cabine aan te doen : 'Lights, action'.
Deel 2 van de vlucht is alvast stipt op tijd, alleen jammer van de vele Europeanen en niet-Engelssprekende (en begrijpende) Franstaligen ... Sommige mensen zouden echt alleen de bus mogen nemen, het kan toch niet zo moeilijk zijn om een combinatie van 1 of 2 cijfers en een letter (jawel, dat is uw seatnumber) te lezen ? En als die cijfertjes of lettertjes niet op elkaar volgen, dan zit je inderdaad niet samen ..... Ik ga deze keer echt medelijden krijgen met de stewardessen ...
30-08-2011 om 15:10
geschreven door mama van Lennert
Onze laatste dag in Clearlake ... We doen er alles aan om de tijd zo traag mogelijk te laten passeren. Gezellig uitgebreid ontbijten, nog even zwemmen en dan onze koffers inpakken. De grootste uitdaging is niet zozeer alles in de valies krijgen, maar wel het gewicht ervan onder het toegestane maximum houden. En met wat flessen Californische Zinfandel en Maker's Mark whisky is dat niet zo simpel. Er moet gereorganiseerd worden en uiteindelijk slagen we in onze opzet. De extra fles die we vreesden te moeten achterlaten, kan er zelfs nog bij.
Na een emotioneel afscheid en vele plannen om elkaar gauw terug te zien (jammer genoeg mislopen we Tom en Carol in London volgende maand) slepen we ons naar de auto. De rit naar San Francisco ging me vroeger beter af. ' we moeten twee bergen over en vorige week was me reeds opgevallen dat mijn maag daar niet zo goed meer tegen bestand is. No pain, no gain ...
Het is zaterdagnamiddag, vier uur, en de toegang naar de indrukwekkende Golden Gate Bridge (die trouwens niet rood maar 'international orange' geverfd is) zit even zo goed als vast. Iedereen wil precies naar 'the city by the bay'. Een dik uur later bereiken we ons hotel. Hoezeer we ook van San Francisco houden en besluiten dat we hier best willen wonen, we zullen nooit begrijpen wiens idiote idee het was om een autosnelweg dwars door het stadscentrum aan te leggen. Van 'snel'weg was niet veel te merken !
En dan is het inchecken, wagen afleveren, nog een all American meal bij Denny's (15 dollar voor een overheerlijke, sappige T-bone steak, dat vind je bij ons heus niet) en bedtijd. Want morgen wacht ons een ontzettend lange dag. Hopelijk kunnen we terugvallen op power naps tijdens de vluchten zodat we toch fris lijken bij aankomst in Brussel. 'Beam me up Scotty' zou het leven heel wat makkelijker maken ...
30-08-2011 om 15:09
geschreven door mama van Lennert
We plannen een dagje Sacramento en starten in de kleine, gezellige dierentuin. Geen spectaculaire habitats zoals in San Diego, geen massa beesten zoals in Antwerpen maar ruim voldoende om ons enkele uurtjes zoet te houden. De confrontatie met de chimpansees is zoals altijd pakkend : de mensen stammen echt wel af van de apen (en ik blijf me afvragen wie eigenlijk naar wie aan het kijken was ...).
Daarna rijden we verder naar Old Sacramento, enkele straten waar je helemaal teruggekatapulteerd wordt in de tijd en die het decor voor menige Western film lijken. Oude Amerikaanse vlaggen, houten gevels, verweerde plankenvloeren, groezelige saloons en handgeschilderde uithangborden. Achter de pastelblauw, -roze en andere gevels gaan gezellige souvenirwinkeltjes schuil, met de klassieke toeristenartikelen zoals Sacramento t-shirts, borrelglaasjes en koffietassen, sleutelhangers, petten en postkaarten. Links en rechts duiken er ook enkele boetiekjes op met jurkjes die volgens mij niemand koopt en handtassen in alle maten en kleuren. Tussen de donkere saloons bevinden zich opvallend veel tattoo shops en het duurt even eer Lennert doorheeft dat het geen henna tattoos zijn ... We snuisteren door de vele snoepwinkels, vooral uit nieuwsgierigheid want hoezeer we hier dol zijn op de gastronomie, snoep hoort daar niet bij ! De snoepjes bestaan in alle (on)mogelijke kleuren en smaken (je kan het echt zo gek niet bedenken) en zelfs Lennert is niet te overtuigen wanneer we in een van de winkeltjes snoepjes mogen uitkiezen om te proeven. Ook de lollies met (echte !) schorpioenen laat hij links liggen.
We rijden verder naar Roseville, bij Ted en Sue, mijn tweede gastgezin. Het is een hele tijd geleden sinds we hen zagen en het weerzien is ontzettend hartelijk. De kadootjes staan al klaar en ze nemen ons mee naar een grappig hamburgerrestaurant waar je zelf je burger kunt samenstellen. Zeer interessant omdat we echt toe zijn aan kleinere porties ! We eten 'Sweet potatoe fries' en kijken al niet eens meer op als de ober een raar gezicht trekt wanneer we mayonnaise vragen. Tja, Belgen eten nu eenmaal niet alleen maar ketchup bij de frietjes !
Het is heerlijk om herinneringen op te halen en bij te praten. Er worden al toekomstige reisplannen gesmeed en die zien er heeeeeeel goed uit !
26-08-2011 om 22:56
geschreven door mama van Lennert
