Nog één tussenstop voor we naar huis vertrekken : in Gingelom hebben we een plaatsje gereserveerd tussen de bloesems. En na de wandeling in de buurt laten we ons even bedienen met een lekkere vol-au-vent. Heerlijk en dat wordt ook het ontbijt de volgende ochtend. 

De volgende dag laten we het fietsen voor wat het is en besluiten er een wandeling van te maken. Die wandeling valt wel wat langer uit dan verwacht. 's Avonds hebben we 26 km op de teller. We wandelden van Voormezele via Wijtschate naar Mesen, het kleinste dorpje van België. In deze streek kom je overal herinneringen aan de 1ste Wereldoorlog tegen. We staan even stil bij het standbeeld van de Christmas Truce, een herinnering aan het kerstbestand van 1914, waarbij de Engelse en Duitse soldaten even de loopgraven verlieten, geschenkjes uitwisselden en zowaar een voetbalwedstrijdje speelden, zodat de gruwel even ophield en de wapens zwegen. Ook het vredespark Island of Ireland maakt indruk. In de ronde toren zijn de namen van 49000 Ierse gesneuvelden terug te vinden in de War memorial books. Op het pad naar de toren liggen 9 platte stenen met persoonlijke getuigenissen. Aan kerkhoven ook geen gebrek, soms vind je die bij wijze van spreken , in den hof van een boer, of midden in een veld. Op de terugweg doen we ook nog een toertje (eerlijk gezegd omdat er een cache ligt) rond de Pool of Peace of anders genoemd de Spanbroekmolenkrater, ontstaan tijdens de tweede slag om Mesen. Een stukje ontspanning/inspanning gecombineerd met een vleugje geschiedenis dus.

's Avonds genoten we van een lekkere kaasschotel, alhoewel ik moet bekennen, dat ik , om in het thema te blijven, al vroeg, heel vroeg sneuvelde. 

We vertrekken na het zondagse ontbijt huiswaarts, waar we op deze hoogdag vanuit de luie zetel de koers volgen.

We nemen afscheid van onze gastheer en bedanken hem en zijn echtgenote met een flesje Blonde Betsy. We rijden een eindje verder tot aan de kerk van Aaigem.  Daar starten we een cachewandeling, die voornamelijk tussen velden en stukjes bos loopt. Ik heb echter een vergissing gemaakt bij het overzetten van de caches op de gps, en er moet dus aangepast worden. Maar niet erg, want zo komen we geheel onverwacht een hoevewinkeltje tegen waar we een lekker ijsje kunnen kopen. Leuke verrassing. 

We zijn wat vroeger terug op de parking dan voorzien, maar we rijden dan maar naar onze volgende overnachtingsplaats. Op de parking van dancing De witte Hoeve in St-Lievens-Esse mogen we overnachten. Er is nu een pop-up hamburgerrestaurant en campers zijn er welkom. We zitten een paar uurtjes in het zonnetje en doen dan nog een klein toertje in de omgeving. We bestellen onze maaltijd en tegen half acht worden we verwacht op dit op te halen. De western hamburger met bijhorende wedges worden met smaak verorberd. Rond 21 u blijven de andere auto's die hun hamburgers ophalen weg en zo staan we hier helemaal in ons eentje. 

Op zondag doen we nog een wandeling in Heldergem. Op sommige stukken zakken we tot onze 'knoezels' in het slijk. Het is een stukje frisser en grijzer vandaag maar we hebben toch weer 7,5 km in de benen. Tijd om naar huis te keren en plannen te maken voor de volgende uitstap. Als ... tja als het dan nog kan, mag... want de coronacijfers gaan echt de slechte kant op. Duimen op beterschap

hier is er slechts 1 ram die al die dames mag bedienen; het zijn de mannelijke lammetjes die op de slachtbank belanden voor het Offerfeest; de schapen blijven netjes op een rij staan tijdens het melken omdat er lekkere snoepjes in de voederbak liggen; schapenmelk is heel gezond en bevat minder vetten en cholesterol dan koeienmelk; dit en veel meer komen we te weten in korte tijdspanne en ware het geen lunchtime dan werden we nog veel langer getrakteerd op allerlei informatie. We kunnen dan toch onze wandelschoenen aantrekken en genieten van de wandeling in de omgeving, stralend blauwe lucht en de prachtige heuvelachtige natuur maken dat de bijna 9 km zo voorbij zijn. Terug bij de camperplaats is het net tijd om de schapen te melken. Of we willen toekijken? Graag! Grappig om te zien hoe de hond Sam op slag in zijn rol als schapenhoeder valt. Van de boer mogen we proeven van de nog lauwe vers getapte melk, heerlijk zacht vind ik de smaak. Er zijn ook net twee kleine lammetjes geboren, ze staan nog wat wiebel op hun poten, maar dat komt goed. Voor we de camper binnenstappen, kopen we nog een ijsje en zorgen we ook voor ons dessert van die avond, een lekkere chocomousse. Deze geslaagde dag sluiten we af met een aperitiefje en een simpele spaghettie. Nee, schaapjes tellen hoeven we niet te doen om de slaap te kunnen vatten.

De volgende morgen worden we deze keer niet wakker van het gefluit van de vogeltjes, maar van het gebleit van de schapen die alweer klaar zijn voor hun volgende maaltijd. De zon is alweer van de partij en rond 10 uur zijn we klaar voor een fietstocht deze keer. Vergis je niet, het is trappen geblazen in deze streek. Niet evident met deze minifietsjes die nog steeds niet voorzien van een motortje en zeker niet als je dan eigenlijk in plaats van op de baan op het mountainbikeparcours bezig bent. Mijn eigen motortjes gaat dan ook soms in overdrive en ja stappen met de fiets aan de hand is dan de enige optie. Achteraf is de voldoening groot.

Op zondag staan we op met dichte mist. We hadden nog een wandeling gepland, we besluiten deze dan toch maar aan te vatten. Na afscheid genomen te hebben van de gastvrouw en nog wat inkopen de hebben gedaan in het piepkleine winkeltje rijden we naar het gehucht Houwaert waar we nog een mooie wandeling doen op de Houwaertseberg. Wisten jullie dat dit het meest noordelijk gelegen wijngebied van Europa is? Jammer dat het zicht wat minder is door de mist, maar het is een prachtige wandeling. Pas rond 11u30 komt de zon wat piepen en zien we wat meer bomen door het bos. 

Weer een geslaagd weekend om op terug te blikken. Op naar de volgende

Op vrijdag, na het tasje soep, fietsen we richting Temse, waar we een wandeling doen in het natuurgebied Schouselbroek. Ondertussen kunnen we natuurlijk ook een paar caches scoren, of wat dacht je? Tijdens het fietsen langs de Durme zagen we zowaar een aantal hertjes in de open vlakte. Tevreden maken we het ons 's avonds gezellig in de camper.

Op zaterdag worden we gewekt door het gefluit van de vele vogeltjes. Wat is het hier rustig! Toch tot de stroom wielertoeristen en wandelaars op gang komt. Iedereen wilt duidelijk genieten van die eerste zonnestraaltjes. Wij fietsen deze keer via Tielrode, waar we op de lokale markt nog wat proviand inslaan, weer richting Temse. Vandaag staat een cache/fietstocht op het programma. Tussen de caches zijn er heel wat hengelcaches. Wat is dat nu weer hoor ik jullie denken? Wel, het te loggen potje, hangt steeds in de hoogte. Het is de bedoeling dat je niet klimt maar deze cache probeert te pakken met een hengel. Zover hebben we het nog niet gebracht dat we ook nog een hengel meesleuren, dus er moet telkens een creatieve oplossing gezocht worden om de cache toch proberen te pakken. Soms hebben we geluk en kan Marnix door middel van een grote tak de cache grijpen, soms is de natuur ons minder goed gezind en moeten we de cache laten hangen.  Dikke pret soms, en tenslotte gaat het niet om dat ene potje meer of minder. We genieten van de natuur, de zon, de zachte temperatuur, het ontspannen gevoel. In de late namiddag zijn we terug bij Fons, waar we een koffietje drinken met een koekje erbij. Daarna maken we nog even een wandeling langs de Durme en gaan we nog even naar de plaatselijke supermarkt op 500 meter. We hebben geluk dat er naast de camper een picknicktafel vrijgekomen is en we aperitieven dan ook buiten. Ze moeten ons enkele uren weer niet in slaap wiegen.

We besluiten om op zondag na het ontbijt naar huis te rijden. Het kriebelt ook een beetje om wat in de tuin te ploeteren en in de late namiddag krijgen we nog een tuinbezoekje van Mark en Sandra. Toch heerlijk als het weer zo zacht is en je toch eens iemand kan ontvangen. 

Alweer een topweekend.

Na een rustige nacht, een lekker ontbijt en een lichaamsverzorging rijden we naar de parking van Provinciaal centrum de Boerekreek in Sint-Laureins. We parkeren onze Fons en trekken de wandelschoenen aan. We moeten nog een stukje langs een ietwat drukke baan, maar zo'n 500 meter slaan we rechts in, de velden in. We wandelen tussen de kreken, typisch voor deze streek. Het mistige weertje maakt het wat mysterieus, het zonnetje doet zijn best om door te breken, maar slaagt niet zo goed in zijn opzet. Wat een mooi stukje natuur. Het middaguur is al voorbij als we weer bij de camper toekomen. We eten een stuutje met kaas en rijden dan door naar onze volgende slaapplaats. Door corona is campermeal in het leven geroepen. Restaurants leveren hun maaltijd aan de deur van de camper. En je kan er dan blijven overnachten op hun parking. Wij hadden geboekt bij de Roste Muis, we lazen hier al veel positieve reviews over, dus dat moesten we ook eens aan den lijve ondervinden. We schuiven in de lange rij campers aan, onze keuze was al doorgegeven, we laten onze aankomst weten en we krijgen een nummer toegekend die we aan het voorraam hangen. Daarna doen we nog een korte wandeling via de knooppunten in de buurt. De aperitief hebben we zelf mee, maar stipt op het afgesproken uur, komt de gastheer met zijn quad, onze warme maaltijd leveren. Marnix koos het streekproduct, paling, ik ging voor scampi. Een dessertje was er ook voor af te sluiten. Lekker! Ondertussen is het weer zoals voorspeld, helemaal omgeslagen. Het waait enorm en regen gaat langzaam over in sneeuw. Na een onrustige nacht worden we dan ook wakker in een wit landschap. En ja hoor, ook het voorziene ontbijt wordt netjes om 9 uur afgeleverd. Wat een service. Nu nog even het ijs en sneeuw van de ramen krijgen, gaan afrekenen in het restaurant zelf en dan voorzichtjes de baan op. We luisteren bewust niet naar onze gps die ons weliswaar de kortste weg naar huis wil wijzen, maar de kortste weg is duidelijk niet die met de breedste sneeuwvrije baan. Eenmaal op de autoweg rijden we vlotjes terug richting kust. 

Wat heeft dit deugd gedaan aan 't ertje. 

Het positieve gevolg van deze tijd is dat Camperstops in het leven werd geroepen, je kan een plaatsje vinden bij boeren, bedrijven, restaurants, ... enz. Later kwam het initiatief van campermeals erbij, waar je bij een restaurant kan overnachten mits het bestellen van een maaltijd. Maar dit moeten we nog uit proberen.

De gereden kilometertjes werden helaas niet zo goed bijgehouden , dus daarover geen statistieken dit jaar. 

We kijken nu vooruit en verlangen om terug op pad te kunnen. Nog eventjes een hoge berg over en hopelijk lonkt dan terug de vrijheid. Weliswaar waarschijnlijk nog wat met  beperkingen, maar wat we vooral geleerd hebben, een mens is flexibel. 

Dus als afsluiter nog een kleine boodschap : blijf positief, blijf hoopvol en blijf de regels volgen. Alleen zo vinden we onze weg terug terug naar een vrijer bestaan. Beste wensen!