Vele mensen vroegen mij of ik terug in mijn blog zou kruipen; wel ik kan onmogelijk nog in bed blijven omdat mijn rug het begeeft na zoveel uren in dezelfde positie te moeten liggen. Het is zondagmorgen 05u45 en ik zit achter de PC. Heb dus tijd zat om de blog weer bij te werken.
We gaan beginnen bij het begin , want niet iedereen zal mee zijn met mijn verhaal. Een aantal maanden geleden ga ik op consult bij prof Hamdi in het UZ te Jette , om wat info te bekomen aangaande de borstreconstructie én de kliertrasplantatie. Dit woord staat nog niet in Vandale omdat het relatief nieuw is; er zijn er nog niet veel die dat ondernemen. Ik vond het belangrijk daar een kans op te wagen , om van mijn delicate arm verlost te zijn. Door een nieuw bundeltje klieren in de oksel te krijgen, die hij wegneemt uit de lies ( zonder daar dan schade aan te richten uiteraard ) , heb ik opnieuw een zuiveringsstation wat uitermate belangrijk is voor de lymfedoorstroming.
Het eerste gesprek met Roel erbij is goed verlopen, en hij vond dat ik de ingreep niet te lang moest uitstellen zolang mijn arm nog in goede conditie is. Er werd prompt een datum vastgesteld welke ik niet meer zal vergeten: 9/9 is de grote dag en zal de zware ingreep plaatsvinden.
Na wat gehakketak met mijn verzekering, die niet zou tussenkomen , heb ik mijn 2de afspraak vastgelegd en de preoperatieve onderzoeken gedaan.
Het WE voor de ingreep was superdruk en dat kan ik iedereen aanbevelen. Ik had geen tijd om te dubben, want ik heb mij van vrijdagavond tot zondagavond kostelijk geamuseerd. Ik moest zondagnamiddag om 17 u in het UZ zijn. Roel en joke hebben mij uitgeleide gedaan vanuit de Waerboom, alwaar het etentje van Christa en Joris nog steeds aan de gang was. Ik ben gaan lopen als een dief in de nacht en was rond 17u30 op mijn kamer. Een assistente van de prof heeft zich een heel uur uitgeleefd op mijn buik en thorax om de lijnen uit te zetten alwaar ze de volgende dag het eerste uur hun mes zouden in zetten. Ik was zen en heb nog een hele nacht redelijk goed geslapen. Om 07u werd ik uit mijn bed gelicht en moest ik mij nog eens fris wassen zonder de lijnen te wissen natuurlijk en om 08u werd ik gezwind het OK binnengereden alwaar 6 chirurgen 7 uur aaneensluitend met mij zouden bezig zijn. Ik ben opnieuw uitgewuifd door Chris Lauwaert die de dispatch doet en zijn vrouw Agnes die ook op het OK werkt! Eens ik op de operatietafel beland ben, is voor mij het licht uitgegaan en ben ik in een diepe slaap beland die zelfs zonder dromen is. Dat gebied in de hersenen doen ze blijkbaar ook in slaap! Het is net of er 1 dag uit mijn leven is weggeknipt!
's Avonds is Roel even gedag komen zeggen, maar de vermoeienis was nog te groot om een gesprek aan te knopen. Hij zag dat alles goed was en is weer weggegaan.
Ik ben nog de hele nacht op intensieve gebleven en heb er een ijslolly gekregen om mijn droge mond en zere keel te verhelpen. Ik kan de tijd niet zeggen dat ik nog zo'n kleurrijke lolly gegeten heb , en gaandeweg begin ik er zelfs aan te twijfelen of dit geen hersenspinsel van mij is. Hoe dan ook, ik heb de sensatie gehad dat het mij gesmaakt heeft, of het nu echt was of niet!
De volgende morgen werd ik mijn kamer binnengereden en dan zijn de 3 moeilijkste dagen gekomen . Ik had redons langs alle kanten, 2 infusen, zuurstof in het begin en elk uur van de dag en de nacht komen de verpleegkundigen de borstflap controleren. Er kleven 2 minuscule thermometertjes op en deze moeten de lichaamstemperatuur aangeven , zodat men zeker is dat er een doorbloeding is en de flap gepakt heeft.
Ik kan nu nog steeds niet over mijn "nieuwe borst" spreken, omdat het er zo nog niet uitziet, en dus spreek ik over mijn borstflap die gecreëerd werd vanuit een flap vel en vet uit de buikwand. Dus heb ik een snede van heup tot heup en hechtingen aan de borstflap .Mijn linker arm en schouder was ook zeer pijnlijk, omdat deze de hele duurtijd in een onnatuurlijke positie gelegen heeft.
Deze wonden worden goed onder de pijngrens gedrukt dankzij de pijnstillers in de baxters; het zijn veeleer de ongemakken die mij de eerste drie dagen parten speelde. Het dag en nacht op je rug liggen zonder te kunnen verroeren, de hoofdpijn van zolang in dezelfde positie te liggen, de keelpijn na de intubatie en de rugpijn , waren een ware hel. En blijkbaar is de pijnstillende medicatie niet bedoeld om dat soort pijnen te bestrijden.
Woensdag werd ik dan de eerste keer uit bed geholpen en kon ik al een paar uur in de zetel zitten , wat voor mij een verademing was. Donderdag kon ik nog altijd niet geloven dat ik zaterdag al naar huis mocht, maar het verbeterde van dag tot dag. Ik kreeg een buikband aangemeten die ik dag en nacht moet dragen om de buik te ondersteunen. Mijn arm is echt niet goed; daar zal ik intensief dagelijks lymfedrainage moeten voor krijgen.
En nu zit ik hier, achter mijn PC omdat mijn bed niet goed genoeg meer was! Het is achter de rug, maar nog niet helemaal want binnen een aantal weken moet de andere borst verkleind worden om terug in evenwicht te zijn. Deze ingreep is niet zo zwaar en ik hoop dat de Prof mij snel in zijn planning kan opnemen zodat ik het nieuwe jaar helemaal fit terug van start kan gaan.
