Gisteren weer zenuwachtig gelopen voor de controle chemo - en radiotherapie. Je weet nooit wat je eigenlijk te wachten staat en je komt bij artsen die je nog niet kent. Maar in het UZ ben ik nog nooit op iemand gestoten die onvriendelijk of harteloos is. Om 14u30 heeft James mij opnieuw feilloos afgeleverd aan de polykliniek. Als een volleerde patiënte schrijf ik me zelf in aan de automatische balie en ga ik gezwind op mijn doel af naar de balie oncologie alwaar ik verwezen word naar de bloedafnames.Het is onmiddellijk aan mij en een vriendelijke verpleegster plant een naald in mijn o zo dunne ader zonder moeite ( ik heb er nochthans al veel weten sukkelen ) en de tubetjes worden in ijltempo onderzocht in het lab want nog geen 5 minuten later ligt het resultaat al bij de chemoarts . Hij komt mij persoonlijk uit de wachtzaal halen en heeft in eerste opzicht een norse blik maar algauw stelt hij mij op mijn gemak en begroet hij mij met een glimlach.Hij bekijkt de analyse en er komt een diepe frons tevoorschijn: je witte bloedcellen zijn serieus gedaald ( alsof het mijn fout is zeg, ik heb die troep niet in mijn aders gedumpt ) 1900 heeft de computer berekend alwaar een mens in goede conditie er 3000 à 7000 blijkt te moeten hebben. Oei , amai, dat is even schrikken en slikken. Maar dit is nu eenmaal zo; je weestand daalt, dat wisten we al. En hoe is de eerste chemo verlopen? Wel al bij al redelijk goed dokter: mijn maag heeft enkele dagen tegengesputterd, maar dit was een klein ongemakje. Maar nu heb ik denk ik toch een infectie aan de blaas, want een branderig gevoel bij het plassen. Geen nood, we geven je wat antibiotica om de cellen wat bij te staan en dit zal ook deze infectie ten goede komen. Ik kreeg ook een beginnende koortsblaar en heb mezelf beholpen met een pilletje dat ik nog liggen had ( want heb dat ook regelmatig ) en heb ze daarmee kunnen bedwingen. In het vervolg moet ik bellen om raad te vragen en niet op eigen houtje pilletjes nemen. Voor de rest houden we aan het schema tenzij de bloedanalyses er anders over beslissen en kan de datum van de volgende kuur worden uitgesteld. Ga ik de volgende keer meer last ondervinden? Dit is eigenlijk niet gezegd: het kan zijn dat de hinder tot dat beperkt blijft en ongeveer 1 maand na de eerste kuur ga je je haar verliezen. Ok, als ik dit zo mag doorspartelen, dan ben ik een gelukkige vrouw. Opnieuw plaatsgenomen in dezelfde wachtzaal met mijn boek ( ik kan niet zitten te zitten en niets doen hé ) maar nog geen 2 lijntjes later was het weer aan mij . Gesprek met de stralenarts.
Jij hebt al wat meegemaakt hé sedert begin mei? Tegen wie zeg je het dokter, dit was een serieuze klap. Maar we gaan je helpen met de stralen om de plaatselijke cellen die er nog zouden zijn kapot te krijgen. Je komt eerst voor een simulatie en zij zal tekens op mijn torso plaatsen ter hoogte van de borststreek en de streek van de klieren. Daarna starten we de behandeling en ik verwacht dit 25 keer te doen. Kan ik zo snel mogelijk starten zodat ik nog klaar ben tegen begin augustus? Dit wordt krap want het is hier namelijk heel druk: hier worden dagelijks 200 mensen bestraald :oeps: Heb ik dat nu goed gehoord? Ik moet het de volgende keer nog 's opnieuw vragen, want ik begin eigenlijk aan mezelf te twijfelen of ik dat wel goed gehoord of verstaan heb ( met mijn slechte oren en mijn geheugen vol gaten ! ) Dus denk ik dat het krap wordt en zie ik onze trip naar de Ardéche aan ons voorbij gaan. Maar er komen nog vakanties, nietwaar. Ik ben blij dat ik het haar zo hoor zeggen en kan het niet nalaten nog ' s te vragen hoe men kan zien of er uitzaaïngen zijn? Zie je dat in het bloed. Inderdaad, klopt. En zijn er bij mij uitzaaïngen, wil ik nog weten? Neen , want anders zou je niet bestraald worden en zou je therapie er helemaal anders uitzien. Plots breken de tranen door bij het horen van dit hoopgevende nieuws. Het is toch onwaarschijnlijk met hoeveel onzekerheid je toch blijft zitten. Prof Lamote had mij nochthans ook verzekerd dat er geen waren en toch heb ik een tweede bevestiging nodig gehad om deze gedachte uit mijn hoofd te bannen. Het gesprek ging nog door over het genetisch bepalen ( wat ik zeker ga laten doen ) en hoe die tumor toch plots zo groot kon zijn terwijl ik toch elk jaar gescreend werd. Meer kon ik toch niet doen? Ook dit schuldgevoel heeft ze mij kwijtgescholden. Ja , ik voelde me eigenlijk een stuk schuldig terwijl men uiteindelijk via de medische beeldvorming deze grote tumor niet heeft kunnen detecteren.
Oef , opgelucht en een half uur vroeger gelost dan voorzien bel ik mijn jeugdvriendin op die me een kwartier later in haar auto laat plaatsnemen om naar Relegem te rijden. Ze heeft een frambozentaart gebakken ( wat word ik toch verwend en in de wattekes gelegd, het heeft geen naam ) en we praten bij over ditjes en datjes en familiequeesten. Roel arriveert een paar uur later met Daniëlleken om naar de plaats van afspraak te rijden en een avondje onder collega's met partners door te brengen. Het was super gezellig en rond middernacht ronden we af. Snel, want Roel verjaart en die heeft niet zo graag al die aandacht .53 is mijne grootste schat geworden in de auto onderweg naar huis. Rond kwart voor een zijn onze dochters nog niet gearriveerd uit A'pen alwaar ze een repetitie hadden met Karen voor de trouw van Elke. Ze gaan samen 3 liedjes zingen met Karen die backing vocal is van Barbara Dex en nog zo veel meer zangers en zangeressen. Ik kijk er naar uit naar de trouw van Elke om mijn twee talenten te zien zingen. Ik bel dan maar want ik ben weer ongerust en een half uur later komt Joke ons nog wat vergezellen . Ik zou toch moeten moe zijn? Om 2u 's nachts duik ik in bed maar om 3 u lig ik nog wakker. Wat is dat nu weer? Ik sta op en neem plaats in Joke haar zetel en lees het boekje van Frieda Joris quasi uit. Roodborstje, haar verhaal die ze in 2001 in het laatste nieuws liet verschijnen en toen in boekvorm uitgegeven werd. Het is net of ik het zelf geschreven zou hebben; de beleving is dezelfde! Om 5 u de 2de poging die dan toch beter gelukt is en we slapen uit, want toch niets in de weg vandaag. Het boekje van Frieda is al uit, ik absorbeer het gretig zoals een spons. Ik heb er nood aan om lotgevallen in mij op te nemen. Dan voel je je minder alleen
PS: ik heb net op mijn eigenste blog ontdekt dat mensen ook iets schrijven in het gastenboek. Techneut die ik ben, al die lieve wensen misgelopen maar gelukkig weer ingehaald!
Ik heb een aantal leuke dagen achter de rug: dinsdag bezoek van Ronny ( van ziekenzorg en ook uit eigen naam natuurlijk, waarvoor nogmaals dank ) en 's avonds de 2 molenwandeling in Galmaarden met Hilde en An.En gisteren Isabelle en Liselotte op bezoek en 's avonds opnieuw een wandeling in het prachtige Vollezele. En bijgebabbeld met ons Daniëlleke. Vandaag naar de begrafenis van de vader van Yves ( van onze joggingclub ) en deze namiddag Kiné en wat rusten, want dat durf ik precies wat te vergeten. Er begint een koortsblaar op mijn onderlip te verschijnen en dat is een teken dat ik mij toch wat moet intomen. Mijn lichaam wijst mij de weg maar mijn geest wil altijd wat meer... Zolang ik me goed voel doe ik die dingen, maar ik moet toch opletten want koste wat het kost moet ik infecties vermijden.
Morgen in de namiddag moet ik op consult voor de chemo en de radiotherapie. Het is blijkbaar enkel een gesprek, dus de tattoo zal voor later zijn. Ik vrees dat ik niet klaar zal zijn voor einde juli!!! Maar mijn gezondheid gaat voor en dan moet Joke of Annelies maar intrekken in het huisje dat we huurden!
Mijn nieuw wasmachien draait op volle toeren en de zon probeert weer wat te schijnen , dus alles oké voor de moment!!
Vrijdag rond 15 u vertrokken ; file file file, regen, regen en nog 's regen. Dit belooft niet veel goeds. We hebben file gehad op de Brusselse ring natuurlijk, rond Luik en net over de grens in Duitsland. Met 2 uur vertraging toegekomen. Rond de klok van achten ons geïnstalleerd op ons piepklein kamertje van het 4 sterrenhotel in Zeltingen-Rachtig. Maar het ontbijtbuffet en de 2 keer 3 gangenmenu hebben dit ruimschoots goedgemaakt. Er was ook Wellness-Spa aanwezig , maar daar heb ik jammer genoeg geen gebruik kunnen van maken. Was ook niet echt nodig , want we hebben 2 zonnige dagen gehad.
In de voormiddag hebben we het dorpje verkend: de Moezel met links en rechts de steile flanken waar reeds eeuwenlang wijnranken op staan.Je vraagt je af hoe de seizoenarbeiders daar moeten aan beginnen om te plukken, echt wel heel steil en met een mand op je rug Vandaar zijn we naar Trier gereden, wat een interessante stad is met de vele Romeinse overblijfselen. De volgende dag hebben we een schitterend kasteel bezocht ( Elst ) en de toeristische trekpleister Cochem.
We hebben genoten . Op de stille momenten en in de auto dwalen mijn gedachten steeds naar die vervloekte K met alles wat erbij komt kijken. Vele vragen dwarrelen door mijn hoofd en of je nu wil of niet, het houdt je eigenlijk constant bezig. Ik heb dan ook de kleine gênes voor het ogenblik zoals de wonde die zich laat voelen ( de gevoelloosheid gaat eruit en het trekt en nijpt toch wel ) en de arm die nog steeds voos is en niet verdraagt van tegen de nog steeds gezwollen zijkant te schuren. Aan de andere kant wringt de catheter soms tegen. Al bij al heb ik toch flink doorgestapt en niet anders gedaan dan anders. Dus, ben ik blij dat dit WE ndje alvast is kunnen doorgaan. En onze Roel was ook nijg content.
Hij had nogal wat bewondering voor "den Dosj": het zijn groene jongens die Duitsers . Onderweg bespeur je langs de einder ontelbaar veel windmolens.Zij hebben maar 20% kernenergie meer en ze bouwen alles af. En den Dosj is vriendelijk , en proper en je merkt aan alles de Duitse Grundlichkeit. Als we oud zijn , keren we zeker nog 's terug ( zeer in trek voor de derde leeftijd ! )
En Pinkstermaandag heeft Joke mij op sleeptouw genomen . Met vriendinnen van haar hebben we Geraardsbergen zoals de echt toerist bezocht.Na de markt te hebben afgeschuimd ( na 22 jaar de eerste keer de markt van G'bergen gedaan!)de formidabel mooie Bartholomeüs kerk en de steegjes-poëziewandeling gestapt met als hoogtepunt de Muur met een goeie pint in het Hemelrijk. Voilà; dat was het pinksterweekend : kwiek en in goeien doen. Hopelijk volgen er nog veel zulke goeie mooie dagen.
1900 heeft de computer berekend alwaar een mens in goede conditie er 3000 à 7000 blijkt te moeten hebben. Oei , amai, dat is even schrikken en slikken. Maar dit is nu eenmaal zo; je weestand daalt, dat wisten we al. En hoe is de eerste chemo verlopen? Wel al bij al redelijk goed dokter: mijn maag heeft enkele dagen tegengesputterd, maar dit was een klein ongemakje.
.53 is mijne grootste schat geworden in de auto onderweg naar huis.
