Ik heb net mijn diensthoofd aan de lijn gehad: ze moet mijn deeltijdse werkhervatting nog aanvragen. En mijn trolley moet ik ook nog krijgen! Ik moet er wat achter zitten..... .
Positief
Wie positief kan denken is minder gazuw ziek, en sneller beter.
Het is Paasmaandag en ik heb even tijd om te bloggen en te bezinnen. We zijn reeds een jaar verder en alles verloopt naar wens. De revalidatie is goed verlopen ( mijn conditie is van zeer goed naar uitstekend gegaan ) , mijn gewrichtsklachten zijn min of meer onder controle, de mammo- en echografie is achter de rug en alles was ok! Ik kan weer voort met mijn leven; alles valt stilaan weer in de plooi. Vanaf mei herneem ik mijn activiteiten welliswaar halftijds om er stilaan terug in te komen. Dit zal nodig zijn, want een jaar thuis is toch lang; ik zal mij moeten aanpassen. Het paasweekend was zeer fijn: zaterdag zijn we gaan eten bij Hugo en Vera en de traiteursdienst was voortreffelijk ( koken is aan hen niet besteed ) en op Pasen zelf zijn mijn kinderen "komen eten" en ik heb hen een mooi paasmenu voorgeschoteld ( met dank aan de kookles van KVLV) Verleden WE zaten we met de collega's ( 7 kwetterende vrouwen) in Rochehaut. Het laatste deel van het cadeau voor Daniëlle haar brugpensioen.Het was super; we hebben keiveel gelachen en ons wreed geamuseerd. Maar de Semois is en blijft mijn ongeluksplek.Zes jaar geleden heb ik er mijn voet gebroken en nu ben ik op mijn staartebeentje gevallen. Anneke heeft er een zere knie aan overgehouden. Zot zijn doet geen zeer zeggen ze dan Ik draag er nog de gevolgen van. Dinsdag heb ik afgesproken in Leuven met 2 vriendinnen van de scouts van Laken . We hadden elkaar sedert 1980 niet meer weergezien. Ik was toch wat opgewonden ( vandaar mijn koortsblaar ) We hebben een hele leuke dag gehad. Dertig jaar bijpraten is niet niks En volgende donderdag vertrekken we naar Berlijn voor 4 dagen. Weeral leuke vooruitzichten Vanaf nu zal de blog op een laag pitje staan....ik ben zowat uitverteld maar nog niet uitgeteld
WETEN
Dat we hier 'zijn' heeft een bepaalde reden. Ik voel het aan het licht en aan de duisternis.
Maar weten? Nee, alleen bijkomstigheden. Je kunt niet weten omdat leven wonder is.
Gisteren op consult geweest bij de professor genetica: ik heb samen met de verpleegster de stamboom van mijn familie opgesteld langs vaderskant, omdat daar wel wat kankergevallen in voorkomen. Drie in eerste lijn zijn een voldoende reden om dit dure onderzoek aan te vragen. Aan de hand van een bloedanalyse en de stamboom, probeert men gericht te zoeken naar een of ander ( gemuteerd )gen.Het is ahw zoeken naar een naald in een hooiberg;daarom duurt het ook 3 maanden eer er resultaten zijn. Als er iets wordt gevonden, hebben mijn kinderen 50% kans ook drager te zijn . Is geen opbeurende gedachte, maar ze kunnen beter verwittigd zijn en op hun hoede .Daarna een boke gegeten in de" orangerie "van de borstkliniek met de immersympathieke Vivke en Magda. Zij verwelkomen je steeds met zoveel enthousiasme ,wat hartverwarmend is; Chapeau voor hen om deze job op die manier in te vullen Even van tenue veranderd om mijn oefeningen te doen op de revalidatieafdeling. Ik heb er de 15de keer opzitten . Dit betekent dat ik nog 7 weken te gaan heb. Mijn plan is om tot zover mijn arbeidsongeschiktheid te verlengen . Even op bezoek bij Regina op dermato en daarna op consult bij prof Lamote. Alles is goed, mijn arm is wel oke. De lymfedrainage misschien wat opdrijven, zodat de vochtophoping terug wat minder wordt. Ik overleg met Krist de kinesist
Proberen
In zekere zin is verlangen:vooruitlopen Dat is angst ook. Is het zo dat wie zijn verlangen beperkt, ook zijn angsten beperkt? Je kunt het allicht es proberen.
Voelen jullie het ook al? De lente hangt in de lucht. Joepie, een nieuwe lente, een nieuw geluid! Momenteel is alles onder controle: ik volg 2 keer per week de revalidatie en terwijl ik op de fiets zit te zwoegen, komt Sofie mij een hart onder de riem steken. Zij vertelt mij, dat mijn vermoeidheid heel normaal is!Ik moet 6 maand tellen na mijn laatste chemokuur, vorrdat dit allemaal wat uit mijn lijf is. Mijn pijnlijke gewrichten zijn te wijten aan de menopauze. De femara versterkte dat nog, waardoor ik 's nachts wakker werd van de pijn. Het is iets beter, maar ik kan mij moeilijk positioneren in bed. De pijnen steken de kop op tijdens de slaap en na lang stil te hebben gezeten. Ik moet mij dan opnieuw in gang trekken! Bewegen is de boodschap; vandaar mijn wandeltochten waar ik zeer veel deugd aan beleef. Mijn arm is ook nog steeds dik; na 80 beurten is er nog geen zichtbare beterschap en niet te voorspellen hoe dat gaat evolueren Mijn leven kabbelt rustig verder en gaat zijn gewone gangetje; zo hou ik het nog wel effen vol. Oh wee, als ik terug zal hervatten Ik hoop dat de vemoeidheid er tegen dan wat zal uit zijn
Toon Hermans weet ook wat van revalidatie af; lees maar.....
Als je revalideert ben je druk doende je lijf weer in conditie te brengen. Je fietst, je loopt, je gooit met ballen en als je daar niet mee bezig bent , praat je erover.Het lichaam staat wat je noemt: centraal.Het lichaam is het middelpunt. Toch zijn de mooiste dagen de dagen waarop je je lichaam niet voelt. Het is er gewoon niet.Het zegt je niets! Het speelt geen rol. Althans, het valt niet op. Het vraagt geen enkele aandacht, zoals het vanzelfsprekend hoort. Zodra dat lijf weer alle aandacht krijgt, slaat de weegschaal van dat net bereikte evenwicht weer door. Je gaat je lichaam dan weer voelen en voor je het weet zit je midden in het gezeur. Zonder lichaam leef je lichter, veel lichter. Je moet je lichaam natuurlijk niet opzettelijk links laten liggen .Eten, drinken en vrijen doe je bijvoorbeeld met je lijf.Maar wat ik wil zeggen,is dat je je niet voortdurend van je lichaam bewust moet zijn.Daarom is het goed je zo spoedig mogelijk tussen de mensen te voegen. Wanneer je je aandacht, je interesse, ja, ze maar je liefde op andere mensen richt, dan vergeet je die egocentrische gevoelens waarin je lichaam zo overbewust centraal staat. En dat scheelt een jas. Wat zeg ik? Een jas? Misschien wel een jas en een hoed en een shawl.
) en op Pasen zelf zijn mijn kinderen "komen eten" en ik heb hen een mooi paasmenu voorgeschoteld ( met dank aan de kookles van KVLV)
