Even bloggen om te zeggen dat ik ben gaan joggen. Ik ben tot aan de kerk van Grimminge gelopen en even gestretcht en op het gemakje terug. Twintig minuutjes om te beginnen, niet slecht vind ik zelf! Ik voel mij fit en goed, buiten enkele akefietjes die mij parten spelen. Mijn arm is nogal opgezet. Zou dit te wijten zijn aan de vliegtuigreis? In de paasvakantie was de kiné een weekje afwezig en de week erop ben ik ook maar 1 keer geweest. Is blijkbaar geen optie om minder dan twee keer in de week te draineren. Maar het was zeer de moeite om anderhalf uur in de lucht te hangen: de citytrip Berlijn was super! Het is een bruisende stad met mooie brede lanen, proper en weinig verkeer! Het openbaar vervoer is tiptop ; we hebben de verschillende stadswijken bezocht en opvallend is de vele nieuwbouw met glas en staal. De "ampelmannetjes" vertelden ons of we ons in het oosten dan wal het westelijk deel van de stad bevonden. Berlijn heeft zijn geschiedenis wel gehad met die verdomde muur!
Ik heb net mijn diensthoofd aan de lijn gehad: ze moet mijn deeltijdse werkhervatting nog aanvragen. En mijn trolley moet ik ook nog krijgen! Ik moet er wat achter zitten..... .
Positief
Wie positief kan denken is minder gazuw ziek, en sneller beter.
Het is Paasmaandag en ik heb even tijd om te bloggen en te bezinnen. We zijn reeds een jaar verder en alles verloopt naar wens. De revalidatie is goed verlopen ( mijn conditie is van zeer goed naar uitstekend gegaan ) , mijn gewrichtsklachten zijn min of meer onder controle, de mammo- en echografie is achter de rug en alles was ok! Ik kan weer voort met mijn leven; alles valt stilaan weer in de plooi. Vanaf mei herneem ik mijn activiteiten welliswaar halftijds om er stilaan terug in te komen. Dit zal nodig zijn, want een jaar thuis is toch lang; ik zal mij moeten aanpassen. Het paasweekend was zeer fijn: zaterdag zijn we gaan eten bij Hugo en Vera en de traiteursdienst was voortreffelijk ( koken is aan hen niet besteed ) en op Pasen zelf zijn mijn kinderen "komen eten" en ik heb hen een mooi paasmenu voorgeschoteld ( met dank aan de kookles van KVLV) Verleden WE zaten we met de collega's ( 7 kwetterende vrouwen) in Rochehaut. Het laatste deel van het cadeau voor Daniëlle haar brugpensioen.Het was super; we hebben keiveel gelachen en ons wreed geamuseerd. Maar de Semois is en blijft mijn ongeluksplek.Zes jaar geleden heb ik er mijn voet gebroken en nu ben ik op mijn staartebeentje gevallen. Anneke heeft er een zere knie aan overgehouden. Zot zijn doet geen zeer zeggen ze dan Ik draag er nog de gevolgen van. Dinsdag heb ik afgesproken in Leuven met 2 vriendinnen van de scouts van Laken . We hadden elkaar sedert 1980 niet meer weergezien. Ik was toch wat opgewonden ( vandaar mijn koortsblaar ) We hebben een hele leuke dag gehad. Dertig jaar bijpraten is niet niks En volgende donderdag vertrekken we naar Berlijn voor 4 dagen. Weeral leuke vooruitzichten Vanaf nu zal de blog op een laag pitje staan....ik ben zowat uitverteld maar nog niet uitgeteld
WETEN
Dat we hier 'zijn' heeft een bepaalde reden. Ik voel het aan het licht en aan de duisternis.
Maar weten? Nee, alleen bijkomstigheden. Je kunt niet weten omdat leven wonder is.
Gisteren op consult geweest bij de professor genetica: ik heb samen met de verpleegster de stamboom van mijn familie opgesteld langs vaderskant, omdat daar wel wat kankergevallen in voorkomen. Drie in eerste lijn zijn een voldoende reden om dit dure onderzoek aan te vragen. Aan de hand van een bloedanalyse en de stamboom, probeert men gericht te zoeken naar een of ander ( gemuteerd )gen.Het is ahw zoeken naar een naald in een hooiberg;daarom duurt het ook 3 maanden eer er resultaten zijn. Als er iets wordt gevonden, hebben mijn kinderen 50% kans ook drager te zijn . Is geen opbeurende gedachte, maar ze kunnen beter verwittigd zijn en op hun hoede .Daarna een boke gegeten in de" orangerie "van de borstkliniek met de immersympathieke Vivke en Magda. Zij verwelkomen je steeds met zoveel enthousiasme ,wat hartverwarmend is; Chapeau voor hen om deze job op die manier in te vullen Even van tenue veranderd om mijn oefeningen te doen op de revalidatieafdeling. Ik heb er de 15de keer opzitten . Dit betekent dat ik nog 7 weken te gaan heb. Mijn plan is om tot zover mijn arbeidsongeschiktheid te verlengen . Even op bezoek bij Regina op dermato en daarna op consult bij prof Lamote. Alles is goed, mijn arm is wel oke. De lymfedrainage misschien wat opdrijven, zodat de vochtophoping terug wat minder wordt. Ik overleg met Krist de kinesist
Proberen
In zekere zin is verlangen:vooruitlopen Dat is angst ook. Is het zo dat wie zijn verlangen beperkt, ook zijn angsten beperkt? Je kunt het allicht es proberen.
Voelen jullie het ook al? De lente hangt in de lucht. Joepie, een nieuwe lente, een nieuw geluid! Momenteel is alles onder controle: ik volg 2 keer per week de revalidatie en terwijl ik op de fiets zit te zwoegen, komt Sofie mij een hart onder de riem steken. Zij vertelt mij, dat mijn vermoeidheid heel normaal is!Ik moet 6 maand tellen na mijn laatste chemokuur, vorrdat dit allemaal wat uit mijn lijf is. Mijn pijnlijke gewrichten zijn te wijten aan de menopauze. De femara versterkte dat nog, waardoor ik 's nachts wakker werd van de pijn. Het is iets beter, maar ik kan mij moeilijk positioneren in bed. De pijnen steken de kop op tijdens de slaap en na lang stil te hebben gezeten. Ik moet mij dan opnieuw in gang trekken! Bewegen is de boodschap; vandaar mijn wandeltochten waar ik zeer veel deugd aan beleef. Mijn arm is ook nog steeds dik; na 80 beurten is er nog geen zichtbare beterschap en niet te voorspellen hoe dat gaat evolueren Mijn leven kabbelt rustig verder en gaat zijn gewone gangetje; zo hou ik het nog wel effen vol. Oh wee, als ik terug zal hervatten Ik hoop dat de vemoeidheid er tegen dan wat zal uit zijn
Toon Hermans weet ook wat van revalidatie af; lees maar.....
Als je revalideert ben je druk doende je lijf weer in conditie te brengen. Je fietst, je loopt, je gooit met ballen en als je daar niet mee bezig bent , praat je erover.Het lichaam staat wat je noemt: centraal.Het lichaam is het middelpunt. Toch zijn de mooiste dagen de dagen waarop je je lichaam niet voelt. Het is er gewoon niet.Het zegt je niets! Het speelt geen rol. Althans, het valt niet op. Het vraagt geen enkele aandacht, zoals het vanzelfsprekend hoort. Zodra dat lijf weer alle aandacht krijgt, slaat de weegschaal van dat net bereikte evenwicht weer door. Je gaat je lichaam dan weer voelen en voor je het weet zit je midden in het gezeur. Zonder lichaam leef je lichter, veel lichter. Je moet je lichaam natuurlijk niet opzettelijk links laten liggen .Eten, drinken en vrijen doe je bijvoorbeeld met je lijf.Maar wat ik wil zeggen,is dat je je niet voortdurend van je lichaam bewust moet zijn.Daarom is het goed je zo spoedig mogelijk tussen de mensen te voegen. Wanneer je je aandacht, je interesse, ja, ze maar je liefde op andere mensen richt, dan vergeet je die egocentrische gevoelens waarin je lichaam zo overbewust centraal staat. En dat scheelt een jas. Wat zeg ik? Een jas? Misschien wel een jas en een hoed en een shawl.
De arm gaat beter , de roodheid is weg, maar hij staat enorm dik. Wat vervelend toch, dat ik daar zo snel een infectie kan van opdoen.Ik moet eraan denken de afwas te doen met een handschoen, want ik heb blijkbaar niet zichtbaar een kwetsuur opgelopen en het hek is van de dam. Eens je het gehad hebt, kan het gemakkelijk terugkeren, wist de dokter er nog aan toe te voegen Ik zal dus extra op mijn hoede moeten zijn.
Donderdag ga ik naar de revalidatiearts en daarna naar Ternat om te teamen. Benieuwd wat daar allemaal uit de bus zal komen, want ik moest er deze keer bij zijn. Hopelijk geen te al te grote veranderingen. Er zijn wel budgettaire problemen op het werk, waardoor natuurlijke afvloeIIngen niet meer zouden vervangen worden. Waar gaat dit heen?!?
Voilà, ik ga jullie laten, want zou graag wat poetsen boven en als ik hiet blijf plakken, komt er weer niets van!
Tot later en hopelijk bij wat minder barre temperaturen
Dagboek moest het zijn met de Madammenkwis en niet dagboek van Anne Frank! Heb het er toch nog goed vanaf gebracht. 50 multimediabonnen, niet slecht.Met dank aan Daniëlleken om te komen supporteren en aan André voor de welgekomen hulp!
Heb momenteel een probleem: mijn slechte arm heeft een ontsteking; hij is helemaal rood en gezwollen! Ik moet zware antibiotica nemen, en als het slechter wordt, moet ik een paar dagen binnen om een baxter te krijgen. Het is niet slechter, maar ook nog niet beter! Ben pas sedert gisteren gestart met de antibiotica! De koorts is wel gezakt en hopelijk verdwijnen de wuffels snel! Ik moet mij een paar dagen koest houden en rusten! Heb ik gisteren gedaan, maar nu ben ik moe van het vele rusten!
VRAAG
Vandaag is het geluk je deel en morgen vallen klappen oh er gebeurt zo veel zo veel waar wij geen barst van snappen
Heb net een heel blogbericht geschreven en op een verkeerde knop gedrukt en ben alles kwijt. Dus begin ik opnieuw , maar zal het wat korter houden , want het is sneu alles kwijt te zijn Dat komt ervan als je uit de routine bent geraakt van het bloggen. Heb vandaag mijn catheter laten verwijderen. Goed nieuws dus, want dat wil zeggen dat er geen sprake meer is van chemo en ik op de goede weg ben. Opnieuw een stap verder.
Ik heb vandaag de oncologe gesproken omdat ik zo pijnlijke gewrichten heb. ' s nachts word ik wakker van pijn in beide schouders. Ze zal een ander soort hormonen voorschrijven, wat hopelijk soelaas zal brengen. Ondetussen doe ik de oncorevalidatie twee keer per week, wat heel fijn is. Dit geeft mij afleiding en ik heb opnieuw een doel en een verzet. Je komt ook medepatiënten tegen die in hetzelfde schuitje zitten , waardoor je zeer waardevolle conversaties hebt.
Ondertussen pep ik mezelf op om vanaf april mijn gewone leven weer op te nemen. Het zal mij zwaar vallen, maar ik moet er opnieuw voor gaan. Halftijds zal dat zeker lukken.
HULDE
Ik hoef geen hulde en geen kostbare boeketten, ik hoef geen lauwerkrans, geen pluimen op m'n hoed, ik hoef geen lofzang van wel zeventien koepletten, maar zo'n zetje af en toe , dat doet je goed.
Eerste blogbericht van het nieuwe jaar. Ik hoop op een beter jaar en ben dan ook hoopvol voor de toekomst!Mijn algemene toestand is bevredigend ware het niet dat ik met stijfheid in de gewrichten zit. Ik kan soms niet recht uit een stoel of een zetel. Eens ik in gang ben, gaat het weer.Deze stramheid is te wijten aan het feit dat ik in de menopauze werd gezet. De hormonen zouden er voor iets tussen zitten! De boodschap is dus, blijven bewegen, en dat ben ik ook van plan. Naast mijn wandelactiviteiten ,en mijn fietssessies op de hometrainer, ga ik nu ook 2 keer per week naar het UZ voor de oncorevalidatie. Ik ben op gesprek geweest en de test was zeer goed: mijn conditie is nog prima. We gaan verder werken op die conditie en ook op die vermaledijde gewrichten. Ik heb recht op 30 beurten en het UZ biedt dit volledig gratis aan; mooi meegenomen. Ik maak wel telkens de verplaatsing, maar buiten de spits valt dit heel goed mee. Dan wip ik ook 's binnen bij m'n schoonmoeder, die nu helemaal alleen blijft in dit grote huis. Mijn schoonvader is sedert gisteren overgeplaatst van het revalidatiecentrum naar het rusthuis St.Antonius in Zaventem. Hoe sneu dat ze op hun hoge leeftijd van elkaar gescheiden zijn! En zij is maar al te blij dat ze 's iemand ziet!
Mijn haardos begint serieus aan te dikken en te groeien; maar grijs!!! Ik wist niet hoe grijs ik wel was. Ik moet nog even wachten vooraleer ik terug met kleuring aan de slag kan; velen vinden zelfs dat het mij staat.Maar mijn dochters zijn niet akkoord en een moeder moet soms ook naar de kinderen luisteren he
Voor het overige glijden mijn dagen voorbij als zand door de vingers. Ik verveel me niet, het zal hard zijn om weer aan de slag te gaan. Ik herbegin op 2/4 , na het week-endje dat we met de collegatjes gepland hebben. Daar kijken we met z'n allen naar uit!! Naar het WE welteverstaan. Ik ga evenwel deeltijds hervatten om er stilaan opnieuw in te vallen. Ik zal net geen jaar zijn thuisgeweest!
Lente en ouderdom
't Is pas half januari-en toch is het net of sommige struiken al uit gaan botten.
Hoe ouder je wordt, hoe vroeger je meent de lente te zien komen.
Cees Buddingh
( Cees weet niet dat de krokussen echt al boven staan, en dat dit niet met ouderdom te maken heeft , maar met ons klimaat . De natuur is zijn kluts kwijt )
Superlang geleden dat ik nog naar jullie schreef, maar er was weinig vernoemenswaard buiten het feit dat mijn arm nog wat dik staat en ik met vermoeidheid kamp. Ik ben deze week op controle geweest en alle resultaten waren goed: de echo van de lever en de RX van de longen alsook de bloeanalyse waren OK. Een hele geruststelling dat er geen kankermarkers meer in het bloed te vinden zijn en hopelijk kan dat zo blijven. Nu moet ik enkel nog gedurende 5 jaar een behandeling volgen met hormonen, om de tumoren weg te houden omdat mijn kanker hormoongevoelig was. Maandag ga ik een botscan doen, omdat de hormoonbehandeling botontkalking tot gevolg kan hebben.Moet allemaal worden opgevolgd. Vanaf nu zijn de onderzoeken eerder gespreid:ik moet terug op controle in februari en april. Ik kan ook nog een revalidatie volgen, maar ik ga eerst informeren wat dit allemaal inhoudt omdat ik vind dat ik al goed revalideer op mijn eigen( elke dag 20' op de hometrainer en gemiddeld 2 keer per week gaan wandelen.
Vandaag heb ik een leukere activiteit achter de rug: ik ben nl met dochter Annelies haar trouwkleed gaan kiezen. Een hele voormiddag heeft deze klus in beslag genomen, maar het resultaat zal super zijn en meer mag ik niet verklappen.
De feestelijkheden staan voor de deur en ik zal volgende week mijn beste beentje voorzetten om het mijn familie naar de zin te maken: ik verwacht nl 19 man om het kerstdiner te komen verorberen. Met oudejaar zijn we te gast bij Daniëlle samen met de collega's
Ik wil van deze feestelijke gelegenheid gebruik maken om jullie allen hartelijk te bedanken voor de vele steunbetuigingen.Jullie weten maar half hoeveel deugd me dat heeft gedaan te weten dat er zoveel mensen aan mij hebben gedacht . Ik heb mijn (kale) hoofdje inderdaad niet laten zakken Ik heb mijn operatie en mijn behandelingen goed doorstaan en mijn moraal is opperbest gebleven omdat ik zo goed omringd ben! Echt waar, ik weet niet hoe jullie allen te bedanken. Ik wens jullie in alle geval veel mooie dagen voor het eind van dit ( trieste ) jaar en zeker een beter 2012: een betere tijd , een goede gezondheid ( zijn voor mij geen loze woorden meer!) en leuke dagen in het verschiet!
Tot volgend jaar
GEZOND
Gezond zijn is behaaglijk, maar het houdt je leven als het ware op één lijn. Als je ziek wordt kan het je duidelijk worden, dat hoe negatief ziekte ook moge lijken, het je goed doet. De ziekte brengt ons vaak een geestelijke groei. Je komt er verder mee, ook al lijkt dit aanvankelijk niet zo te zijn.
) en op Pasen zelf zijn mijn kinderen "komen eten" en ik heb hen een mooi paasmenu voorgeschoteld ( met dank aan de kookles van KVLV)
Wat vervelend toch, dat ik daar zo snel een infectie kan van opdoen.Ik moet eraan denken de afwas te doen met een handschoen, want ik heb blijkbaar niet zichtbaar een kwetsuur opgelopen en het hek is van de dam.
Dat komt ervan als je uit de routine bent geraakt van het bloggen.
