Kijken en mijmeren in 2025

Kijken naar buiten, waar de natuur zich bevindt, over het gazon dat getemde natuur is,  naar de wilde natuur waar allerlei planten beschutting, onderkomen en thuisadres leveren, niet aan de vermaledijde eksters en kauwen die er wel hun jachtterrein en fourageer gebied hebben tussen de zwerm houtduiven waarover ik hier vroeger schreef, maar wel aan de roodborstjes, de mezen, de merels en lijsters, de boomklevers en spechten. Wat een spektakel is het soms, een komen en gaan, met charme invliegen, landen en weer opstijgen, pikken met de staart bevend van opwinding, alsof het alle dagen paartijd of toch minstens flirttijd is, schichtig kijkend of er geen kat in de buurt is, die van de buren natuurlijk maar ik weet niet welke buren, want die beesten zijn er in alle maten en gewichten, kleuren ook van vacht, en sluipend, steeds op jacht, ik weet niet waarom want thuis wachten de schaaltjes met industriële kattenbrokken en drankjes zodat de lieverds niets tekort komen. Al die vogels dus die ’s morgens als ik wel eens aan het werk ben ook in de herfst of de lente zorgen voor een symfonie waar de klemtonen gelegd worden door verschillende solisten,  die geschoold in vogel-thuisonderwijs de melodieën kennen die hun voorouders ook al zongen, zoals d’ouden zongen zingen de jongen is toch het vergeten spreekwoord in deze tijden van lichtbeelden die de jongeren verleiden niet meer te zingen zoals d’ouderen, maar is dat niet altijd zo, tenminste ik herinner mij zoiets, over uitgaan en drinken, meisjes en autorijden, geloven of niet, maar dat past hier nu niet erg in een mijmering over wat ik zie en voel als ik kijk naar mijn tuin die er in deze tijd van verdronken en verwarmde winter uitziet alsof het lente zal worden. Dan komen de trekkers te vroeg terug, en zijn de groene loten aan de stammen geen voedsel, hun tijd voor,  missen ze straks de bloesems die op een koude meidag sterven onder een late winterprik. Maar het spektakel gaat continu door ook als we niet kijken, ook als we er niet zijn, als we weer eens in een oorlog verzeild geraken, een overstroming zoals die in de streek van Valencia of in ons eigen Vesder vallei. De gedachte dat de natuur dat alles zal overwinnen krijgt ondersteuning, elke dag als ik naar mijn tuin kijk.

Eenmaal buiten is de hoop stenen die ik ergens in een hoek van mijn tuin heb gegooid met de bedoeling een schuiloord te bieden aan allerlei andere dieren een uitdaging. Ik verleg er wel eens een steen, dat doe ik ook wel eens ergens anders, maar daarover een andere keer, en ik sta dan met mijn mond vol tanden als er een salamander wegschiet, pissebedden zich in groepen verplaatsen naar oorden waar het donker blijft en er geen verstoring van hun territorium is, wist je ten andere dat de pissebedden kreeftachtigen zijn die zich aangepast hebben aan het droge leven. Ik vergaap mij aan de kleuren van de kevers die in de onderste lagen van de steenhoop zich in de grond ingraven en ook tussen de stenen een plaats vinden om in leven te blijven, aan de naaktslakken die vorige zomer zich tot meer dan twee meter op mijn ramen voelden als alpinisten, waar naartoe dacht ik dan, want daar boven is er geen voedsel, maar misschien wel een onderdak of een plaatsje om zich schuil te houden. Mieren zijn er ook overal en ook in mijn hoop, spinnen ook die met hun 8 poten zich staande houden in de valleien en bergtoppen van mijn hoop. Duizendpoten, miljoenenpoten, larven van allerlei allooi en dan al die dieren die ik niet herken, die ik ook niet moet kennen want zij kennen mij ook niet, maar die daar zijn in dat schattenhuis, dat na enkele jaren een burcht is geworden voor al dat grut dat de mens verwenst of minstens niet dicht bij huis wil hebben maar dat een wezenlijk onderdeel vormt van mijn tuin. In het leven van mijn tuin leveren zij een deel van de voedselkringloop die feilloos circulair is en eindigt in de bomen en vogels die de tenoren zijn in het spel dat de natuur speelt. Is dit een spel of ernst, een ingewikkeld kluwen van leven en laten leven, van dood en verderf, waarin de cyclus van het leven zijn spiegelbeeld kent, want tenslotte zal dat alles overleven zoals wij en doden en gedood worden zoals de mensheid dat nog steeds doet.