Tussen geloof en hoop.

Soms zakt de moed mij in de schoenen. Als ik nog maar eens moet uitleggen dat iedere persoonlijke poging om de klimaatproblematiek te tackelen zinvol is maar onvoldoende. Dat er meer moet gebeuren, dat er structureel moet gewerkt worden, dat diegenen die dat kunnen dat ook moeten doen, en dat wij diegenen moeten kiezen die zullen doen wat ze gezegd hebben. Ik ben er ook nog  van overtuigd dat er anderen zullen zijn die de zaken zullen dwarsbomen omdat zij niet geloven dat de aarde er slecht aan toe is, of dat ze belangen hebben die niet gediend worden door ingrepen die daar tegen in gaan.

Hoe groot mijn geloof ook is het zal nooit voldoende zijn om de beslissingen in China of India te beïnvloeden, laat staan dat het groot genoeg is om dat te doen in mijn eigen gemeente. Ik heb genoeg ervaring in het beïnvloeden van politici om te weten dat die niet zo beïnvloedbaar zijn, andere disciplines beoefenen waardoor zij in andere oplossingen geloven of het begin van andere oplossingen zien. Of er is gewoon ‘the economy stupid” de werkgelegenheid, de consumptieve gedrevenheid van velen die de gedachten de andere kant doen uitgaan dan we zouden kunnen vermoeden, kijkend naar de bedreigingen die we in allerlei fenomenen kunnen zien.

Kortom als ik vrienden tegen kom tijdens een zondagse wandeling en hoor dat zij een lezing hebben gevolgd over de klimaatproblematiek en dat de prof van dienst vond dat het de goede richting uitging, dat we goed bezig waren en zo zijn gehoor tot rust en kalmte had gebracht dan sta ik met mijn mond vol tanden, ben ik niet ad rem genoeg of heb ik geen zin de meningen in twijfel te trekken maar mijn gemoed loopt dan vol.  Ik kan er zo triest van worden dat zelfs mijn vrienden niet doorzien dat deze verhalen kant noch wal raken maar nog verteld worden. Neen we zijn niet goed bezig, we verstoken nog altijd grote hoeveelheden fossiele brandstoffen, - er zijn er zelfs die nog houten kachels in hun huizen hebben geïntroduceerd- , we razen nog met auto’s alsof er niets aan de hand is, de installatie van zonnepanelen wordt nog steeds berekend op de winst die men kan maken en niet op basis van de eigen productie van elektriciteit en zo het vergroten van onze onafhankelijkheid van fossiele brandstoffen uit Rusland of andere Saoudis. Stop die honger door de windmolens op zee uit te breiden en de leidingen die nodig zijn om de elektriciteit aan land te brengen onder de grond aan te leggen. Niet morgen maar vandaag, Fluxus, en ophouden met het gemekker dat dat te duur is.

Beste lezer, jij die mij nu reeds geruime tijd volgt weet dat ik een zeer sterk geloof heb in de maakbaarheid van de samenleving, in het realiseren van concrete maatregelen zoals daar zijn goede fietspaden, trage wegen, kleinschalige aanpak in onze dorpen die levendig kunnen zijn als we ze niet aan de commercie over laten maar zelf vorm geven. Ik zal daarin altijd blijven geloven maar zie de krachten die het onmogelijk maken. Neem nu de ontwikkelaars die in al onze dorpen mogelijkheden zien om appartementen te realiseren, niet gehinderd door overheden die om de kleinschaligheid en leefbaarheid van onze dorpen geven maar de ontwikkelaars gewillig hun zin laten doen. De leefbaarheid van woningen in onze dorpen dient een belangrijk doel en dus kunnen niet overal appartementen worden gebouwd. Ooit las ik dat die appartementen zo moeten gebouwd worden dat de lichtinval maximaal moet kunnen zijn. Als men nu in onze straten appartementen bouwt die het licht niet in mekaars leefkamer toelaten dan tast men de leefbaarheid van de dorpen aan.

In mijn gemeente is er een schepen die deze ontwikkelingen in de juiste banen wil leiden. Twee bouwlagen met eventueel een dakkapel vind hij nog net kunnen. Ikzelf vind die dakkapel al een kapel te ver omdat je dan vlug over drie bouwlagen spreekt. Maar het belang van het werk van die schepen is dat hij de zaak scherp stelt. De ontwikkelingen kunnen niet zomaar hun gang gaan, er zijn regels die ingegeven  zijn door goede ruimtelijke ordening en kwaliteit van wonen.

En zo ben ik dan weer een gelukkig mens omdat ik weet dat velen met mij bezorgd zijn over de grote en kleine dingen en proberen om de kwaliteit van leven te verhogen, de klimaatproblematiek tot in de kleine dorpen aan te pakken, goed geïnspireerd zijn en de fakkel kan worden door gegeven in het geloof dat misschien alles goed komt. Alhoewel ik dat soms betwijfel. Ik hoop u niet.

Guido Steenkiste