De voorbije week is maar een zware periode geweest. Ik lig in de knoop met mezelf. Het is precies of ik nu maar men klopje krijg van alles wat ik al meegemaakt heb de laatste maanden. In het begin van de behandeling dan wordt je precies geleefd, je hebt geen tijd om ergens bij stil te staan of om over na te denken. Je bent gewoon bang voor alles wat gaat komen. Ik beleef die periode precies in een roes. De chemobehandeling ben ik heel goed gekomen en heb ik ni veel last gehad. Sinds dat de chemo nu een drietal weken gestopt is, ben ik de pijn zo stilaan een beetje beu. Ik slaap al een tijdje niet zo goed meer en ook in het huishouden functioneer ik niet zo goed meer. Sommige taken zijn stilaan te zwaar. En daar begin ik het allemaal moeilijk mee te krijgen. Precies of nu komt maar echt het besef dat ik zwaar ziek ben en dat ik meer naar mijn lichaam moet luisteren en vooral proberen rusten. Ook moet ik proberen van mijn frustraties niet af te werken op mijn gezin. Tenslotte zij kunnen er niet aan doen dat ik ziek ben...
