Ziezo, de eerste reeks van 15 bestralingen zit erop. En ik kan zeggen dat dit heel goed meegevallen is. Ik heb er eigenlijk geen last van gehad. Nu is het een weekje rust. Mijn huid heeft even de tijd nodig om wat te bekomen. Mijn huid op mijn borst is rood en mijn tepel is ook helemaal verkleurd. In deze week gaat dat nu allemaal wat genezen, er gaan zich korstjes vormen en eens die weg zijn is mijn huid zo goed als nieuw. Nu staat mijn borst gespannen en is ze heel gevoelig. Dat gaat wel beteren, maar die gevoeligheid gaat toch wa blijven zegt de dokter. Ook was ik heel blij dat ik die lijnen er eindelijk mag afwassen en dat ik terug eens een bad mag nemen. Nu moet ik woensdag terug naar het sint-Augustinus voor een nieuwe tekening. Want vanaf 15 december moet ik nog eens gaan voor de laatste reeks bestralingen. De eerste reeks was een bestraling voor de hele borst, nu is het een meer gerichte bestraling. Dus rechtstreeks op de plaats waar de tumor zat. Ondertussen zijn de spier- en gewrichtspijnen nog steeds niet beter, ondanks het nemen van vitamines en pijnstillers. De dokter zegt dat dit nog tot 6 maanden na de behandeling kan duren. En dat is dus echt niet leuk...
Ondertussen ben ik al gestart met de tweede week van de bestralingen. En ik moet zeggen dat dat heel goed meevalt. De eerste keer was ik wel wat zenuwachtig, maar dat is dan vooral omdat dit weer iets nieuws is. Eigenlijk duurt zo een bestraling misschien maar twee minuutjes. Je uit- en aankleden duurt langer. Eens ik dan op de tafel lig, moeten de verpleegsters me in de juiste houding leggen. De lijnen op mijn lichaam moeten overeenkomen met die op de foto's. En eens in de juiste houding kan de sessie beginnen. Tot hiertoe heb ik er nog niet te veel last van. Enkel mijn borst begint zo stilaan wel heel gevoelig te worden en dat is niet zo leuk. Ondertussen ben ik ook nog eens langs geweest bij de dokter omdat de pijn in mijn spieren echt begint door te wegen. Nu moet ik vitamines nemen en ontstekingsremmers. Ik hoop echt dat die een beetje gaan helpen, anders kan ik naar de fysiotherapeut. Om toch een beetje beweging te hebben, rijd ik elke dag een beetje op de hometrainer. Mijn haar begint ondertussen heel goed te groeien. Ik begin zelfs al een beetje krulletjes te krijgen. Hoop dat dat maar tijdelijk is. En de kleur is een beetje een mengeling van grijstinten. Of dat zo zal blijven dat weet ik nog niet...
De voorbije week is maar een zware periode geweest. Ik lig in de knoop met mezelf. Het is precies of ik nu maar men klopje krijg van alles wat ik al meegemaakt heb de laatste maanden. In het begin van de behandeling dan wordt je precies geleefd, je hebt geen tijd om ergens bij stil te staan of om over na te denken. Je bent gewoon bang voor alles wat gaat komen. Ik beleef die periode precies in een roes. De chemobehandeling ben ik heel goed gekomen en heb ik ni veel last gehad. Sinds dat de chemo nu een drietal weken gestopt is, ben ik de pijn zo stilaan een beetje beu. Ik slaap al een tijdje niet zo goed meer en ook in het huishouden functioneer ik niet zo goed meer. Sommige taken zijn stilaan te zwaar. En daar begin ik het allemaal moeilijk mee te krijgen. Precies of nu komt maar echt het besef dat ik zwaar ziek ben en dat ik meer naar mijn lichaam moet luisteren en vooral proberen rusten. Ook moet ik proberen van mijn frustraties niet af te werken op mijn gezin. Tenslotte zij kunnen er niet aan doen dat ik ziek ben...
