En ja, de negende chemo is ook al weer voorbij. Nog drie te gaan en deel 1 van de behandeling zit er op. En ik kan wel zeggen dat die periode voorbij gevlogen is. En ik ben blij dat ik er bijna vanaf ben. Maar toch geeft het een beetje een dubbel gevoel. Nu ben ik gewoon van iedere week in het ziekenhuis te zijn en dat geeft een zekerder gevoel en dat valt binnenkort weg want dan moet ik maar om de 3 maanden op controle. En dat geeft dan meer een gevoel van angst en onzekerheid. Maar de dokter zegt dat dit een normale reactie is. Maar kom, ik moet eerst nog bestralingen krijgen ook he. En die afspraak staat gepland voor volgende week. Dan mag ik langs gaan bij de radioloog om alles eens te bespreken over het verloop van die behandeling. En al eventuele afspraken te maken vanaf wanneer er kan gestart worden. Dan moet ik ook beginnen met mijn pillen te nemen en dit voor de komende vijf jaar... Benieuwd wat dat allemaal gaat geven...
Morgen zit ik al aan chemo 9. Nu mag het echt wel wat beginnen vooruit gaan. De vermoeidheid is ni meer te doen nu, ik voel dat elke dag meer en meer. Huishoudelijke taken doen, staat echt op een laag pitje. En soms kan ik de drukte van de kinderen ook helemaal niet verdragen. Dus rusten is de boodschap, niet dat het echt iets opbrengt. Ik ga moe slapen en ik sta moe op. Das zo echt het gevoel dat men lichaam me tegenwerkt. Maar ja, ik zal nog even moeten doorbijten. De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men dan en dat is ook wel zo. Ik zal zo blij zijn dat de chemo voorbij is en ik dan een 3 weken rustpauze heb voor de bestralingen beginnen. Vanaf volgende week start ik met kine, dat zal me deugd doen en hopelijk de last in men gewrichten wat verzachten.
